Η Γερμανία αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στην ηλικία κάτω των 21 ετών, ωστόσο ο πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης δεν ήταν μέλος των «πάντσερ», αλλά της φιναλίστ, Ισπανίας. Ο Ντάνι Θεμπάγιος της Μπέτις ψηφίστηκε MVP του τουρνουά στην Πολωνία, σε μία διάκριση, πάντως, που δεν αποτελεί εγγύηση για ανάλογη συνέχεια. Στο παρελθόν, έχουν υπάρξει ποδοσφαιριστές, που σε νεαρή ηλικία αναδείχθηκαν κορυφαίοι σε Euro U-21, όμως δεν έκαναν καριέρα σε υψηλό επίπεδο. Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι ο Ολλανδός Ρόιστον Ντρέντε, που μετά το «μπαμ» το 2007, στη συνέχεια άρχισε να ξεφουσκώνει. Αντίθετα, κάποιοι άλλοι δικαίωσαν τον ντόρο που είχε γίνει για εκείνους σε επίπεδο εθνικών ελπίδων και μετέπειτα, ως άνδρες πια, εξελίχθηκαν σε «θρύλους».

Ρούντι Φέλερ (1982)
Ο ποδοσφαιριστής, που οδήγησε τη Δυτική Γερμανία μέχρι τον τελικό, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1982. Σκοράροντας ακατάπαυστα από τον προκριματικό, ο Φέλερ ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής της διοργάνωσης και παρά το γεγονός πως η ομάδα του ηττήθηκε από την Αγγλία στον τελικό, ήταν εκείνος που αναδείχθηκε MVP. Αμέσως μετά κλήθηκε στην εθνική ανδρών της χώρας του, με την οποία αγωνίστηκε σε τρία Euro και τρία Μουντιάλ. Το 1990 αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής με τα «πάντσερ», ενώ είχε σκοράρει και στο χαμένο τελικό του 1986, απέναντι στην Αργεντινή. Συνολικά, φόρεσε τη φανέλα της εθνικής του ομάδας 90 φορές, πετυχαίνοντας 47 τέρματα.

Λοράν Μπλαν (1988)
Η διοργάνωση, που η εθνική μας ομάδα των ελπίδων έφτασε για πρώτη φορά μία ανάσα από την κατάκτηση του τροπαίου, όμως στον τελικό, η Γαλλία της πήρε... την μπουκιά από το στόμα. Τι κι αν οι «τρικολόρ» είχαν αστέρια στη σύνθεσή τους, όπως ο Ερίκ Καντονά, αυτός που πήρε τον τίτλο του MVP της διοργάνωσης ήταν ο Λοράν Μπλαν. Δέκα χρόνια μετά, ο Γάλλος ήταν ο ηγέτης στην αμυντική γραμμή της εθνικής του, στην πορεία προς την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ενώ το 2000 αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης. Η καριέρα του με την εθνική Γαλλίας ολοκληρώθηκε μετά το Euro 2000, έπειτα από 97 συμμετοχές και 16 τέρματα.

Νταβόρ Σούκερ (1990)
Μέλος μιας απίστευτης φουρνιάς ποδοσφαιριστών (Μπόμπαν, Προσινέτσκι κ.α.), που ξεκίνησαν μαζί στις μικρές εθνικής ομάδες της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας και μετά τη διάλυση φόρεσαν τη φανέλα της Κροατίας. Στο Euro U-21 του 1990, ο Σούκερ και η παρέα του οδήγησαν την Γιουγκοσλαβία μέχρι τον τελικό, όπου ηττήθηκαν από την Σοβιετική Ένωση, με τον ίδιο εκτός από MVP της διοργάνωσης, να είναι και πρώτος σκόρερ με 4 τέρματα. Δύο χρόνια μετά, χρίστηκε διεθνής με την Κροατία, την οποία οδήγησε στην τρίτη θέση του κόσμου, στο Μουντιάλ της Γαλλίας το 1998. Μέχρι και σήμερα αποτελεί τον αρχισκόρερ της εθνικής του ομάδας, με 45 τέρματα, ένα νούμερο που πολύ δύσκολα θα καταφέρει να προσεγγίσει κάποιος τα επόμενα χρόνια.

Λουίς Φίγκο (1994)
Ο ηγέτης μίας «χρυσής» φουρνιάς Πορτογάλων ποδοσφαιριστών, που το 1991 είχε κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων. Τρία χρόνια μετά, ο Φίγκο οδήγησε την εθνική ελπίδων της χώρας του, μέχρι τον τελικό του Euro U-21, όπου ηττήθηκε από την Ιταλία. Αν και ο ίδιος δε σημείωσε ούτε ένα τέρμα, η ποιότητά του ήταν τέτοια που αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης. Λίγα χρόνια αργότερα (2000) θα λάμβανε και το κορυφαίο ατομικό βραβείο, αυτό της «Χρυσής Μπάλας». Συνολικά, αγωνίστηκε 127 φορές με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του (2ος πίσω από τον Ρονάλντο), με τη μεγαλύτερη... πίκρα του να έρχεται δέκα χρόνια μετά το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ελπίδων. Στο Euro 2004, από τη δική μας εθνική ομάδα...

Φάμπιο Καναβάρο (1996)
Ο τελευταίος αμυντικός, που κατέκτησε τη «Χρυσή Μπάλα» (2006), είχε ξεκινήσει τη συλλογή ατομικών διακρίσεων και βραβείων από τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα. Συγκεκριμένα, δέκα χρόνια πριν φτάσει στην κορυφή του κόσμου με την Ιταλία, ο Φάμπιο Καναβάρο ήταν ο πρωταγωνιστής της εθνικής ελπίδων της χώρας του, στην πορεία προς την κατάκτηση του δεύτερου συνεχόμενου ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ο Ιταλός αναδείχθηκε MVP της διοργάνωσης και στη συνέχεια άνοιξε τα φτερά του για την εθνική ανδρών της χώρας του, στην οποία δημιούργησε ένα πανίσχυρο αμυντικό δίδυμο με τον Αλεσάντρο Νέστα. Οι δυο τους ήταν δίδυμο από την εποχή των μικρότερων εθνικών ομάδων.

Αντρέα Πίρλο (2000)
Από μικρή ηλικία είχε δείξει τις ηγετικές του ικανότητες στον αγωνιστικό χώρο, αφού στο Euro U-21 του 2000 είχε οδηγήσει την Ιταλία στην κορυφή της Ευρώπης. Εκτός από πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης, ο Πίρλο ήταν και πρώτος σκόρερ με τρία τέρματα. Τα δύο από αυτά τα σημείωσε στον τελικό, στο 2-1 επί της Τσεχίας και στη συνέχεια ως αρχηγός σήκωσε το τρόπαιο. Η συνέχεια του «Μαέστρου» γνωστή. Οδήγησε την εθνική ανδρών στην κορυφή του κόσμου, στο Μουντιάλ της Γερμανίας το 2006, ενώ τα 116 παιχνίδια του με το εθνόσημο, τον καθιστούν ως τον 4ο σε συμμετοχές, πίσω μόνο από τους Μπουφόν, Καναβάρο και Μαλντίνι.

Πετρ Τσεχ (2002)
Ακόμη δεν είχε κάνει το μεγάλο βήμα στην καριέρα του, όμως από μικρή ηλικία έδειχνε τις ικανότητές του και τη μετέπειτα εξέλιξή του. Η Τσεχία έφτασε στην κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 2002, με τον τερματοφύλακά της να είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής και να αναδεικνύεται MVP της διοργάνωσης. Μάλιστα, στον τελικό απέναντι στην Γαλλία, που οδηγήθηκε στα πέναλτι, ο Τσεχ είπε «όχι» στις τρεις από τις τέσσερις εκτελέσεις των αντιπάλων του. Άμεσα μεταπήδησε στην εθνική ανδρών της χώρας του και «πικράθηκε» και αυτός από την Ελλάδα (όπως και ο Φίγκο παραπάνω) στο Euro 2004. Ήταν διεθνής μέχρι πέρσι το καλοκαίρι, όταν αποχώρησε από την εθνική Τσεχίας, ως ρέκορντμαν συμμετοχών, με 124.