Φταίνε οι τραυματισμοί; Είναι το πρόγραμμα βαρύ; Οφείλουμε να πούμε ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα στη σεζόν, η Λίβερπουλ αγωνίζεται χωρίς τους τρεις βασικούς αμυντικούς. Θα σηκωθεί ξανά άμεσα στα πόδια της μετά την τεσσάρα ή το θέμα είναι πιο σοβαρό;

Ο Ρόι Κιν τονίζει πως αυτά είναι δικαιολογίες, αλλά όλοι βλέπουν πως οι Φαν Ντάικ, Γκόμες και Μάτιπ έχουν ξεκινήσει μεταξύ τους σε μόλις 22 ματς πρωταθλήματος. Η Λίβερπουλ είχε 12 ζευγάρια στο κέντρο της άμυνας, ενώ έγιναν 14 με την παρουσία των Φαμπίνιο και Τζόρνταν Χέντερσον, γεγονός που είχε τεράστιο αντίκτυπο και στη μεσαία γραμμή της ομάδας.

Η Λίβερπουλ ήταν μια μηχανή, σωστά «καλωδιωμένη» που όμως δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστες φορές την τελευταία διετία να αλλάξει ένα μέρος του μηχανισμού της. Για μια ομάδα που εξέλιξε τόσο πολύ το πιεστικό της παιχνίδι, οι αλλαγές την αποσυντόνισαν. Μπήκαν παίκτες με διαφορετικό στυλ ή λιγότερο δυναμικοί και η ομάδα έχασε τον προορισμό της. Βέβαια, ίσως υπάρχουν και βαθύτεροι παράγοντες στην κατρακύλα… Πρόσφατα, ο Γιούργκεν Κλοπ άφησε αιχμές για το βαρύ πρόγραμμα, έβγαλε εκνευρισμό, απογοήτευση και πολλοί τόνισαν πως οι ανακριβείς ισχυρισμοί του σε σχέση με τα ματς της Σίτι έδειξαν μια εικόνα… παράδοσης, ταραχής, αδυναμίας να διαχειριστεί την επιτυχίας.

Η ομάδα μετά την τεσσάρα επί της Λέστερ τη Βοxing Day χωλαίνει. Η πορεία είναι κατηφορική και δεν υπάρχει σταματημός. Επειτα από 68 εντός έδρας ματς αήττητη, η Λίβερπουλ μετρά τρεις διαδοχικές ήττες στο Ανφιλντ. Οι Reds πήραν μόλις εννέα βαθμούς σε ισάριθμα ματς πρωταθλήματος και στα πέντε από αυτά δε βρήκαν δίχτυα. Ολοι πίστεψαν πως αυτή η ομάδα που «πέταγε» στα τέλη Δεκεμβρίου αν συνέχιζε με το ίδιο σθένος θα κατακτούσε το πρωτάθλημα ξανά

Εάν δει κανείς αγώνες με ομάδες που είναι στις τελευταίες οκτώ θέσεις διαπιστώνει το πρόβλημα. Η Λίβερπουλ έχει παίξει εννιά αγώνες, έχει κερδίσει τρεις, έχει τέσσερις ισοπαλίες και έχει χάσει δύο. Παιχνίδια όπως με τη Μπράιτον (2 φορές), τη Νιουκάστλ, τη Μπέρνλι, τη Φούλαμ και τη Γουέστ Μπρομ. Ματς από τα οποία πήρε 4 πόντους από τους 18 που θα μπορούσε να είχε αποσπάσει. Το να διασπάσει καλά στημένες άμυνες αποδεικνύεται δύσκολο. Η Λίβερπουλ έχει χάσει τη δυνατότητα να παίρνει ματς όταν δεν είναι στα καλύτερά της, κάτι που συνέβαινε παλαιότερα και φυσικά πέρυσι.

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει πως δεν υπάρχει κόπωση, ψυχική όσο και σωματική. Μέσα σε μια τριετία αυτή η ομάδα έχει κατακτήσει Πρωτάθλημα, Champions League, έχει φτάσει και στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Ο πυρήνας της ομάδας δεν έχει αλλάξει, οι παίκτες έδιναν τα πάντα, αλλά ίσως η τρίτη χρονιά να ήταν και η μοιραία…

Η… αταξία είναι η κατάρα όλων των ποδοσφαιρικών ομάδων και ο Κλοπ ίσως το αναγνώρισε όταν αποκτήθηκε ο Τιάγκο Αλκάνταρα. Υπήρξε κριτική ότι το νέο απόκτημα επιβραδύνει το παιχνίδι, αλλά αυτό είναι ακριβώς το σημείο: να βοηθήσει το Λίβερπουλ να προστατεύσει την κατοχή και να κερδίσει παιχνίδια χωρίς να παίζει συνεχώς στο… κόκκινο.

Όμως, η ενσωμάτωση ήταν περίπλοκη και δε βοήθησε το γεγονός πως πάντα έλειπε ένα γρανάζι από το κέντρο. Μόνο μία φορά αυτή τη σεζόν κατάφερε να ξεκινήσει μαζί με τον Χέντερσον και τον Φάμπινιο στο κέντρο - και αυτό ήταν σε αυτό το μοιραίο παιχνίδι στο Έβερτον στο οποίο τραυματίστηκε σοβαρά ο Φαν Ντάικ.

Η Λίβερπουλ πλήρωσε και το γεγονός πως άλλαξαν ελάχιστα στο σύστημα και την τακτική! Αμετάβλητο για πολύ καιρό σε σημείο που οι αντίπαλοι την έμαθαν, τη συνήθισαν. Το 4-3-3 παρέμεινε σχεδόν σταθερό και όταν λειτουργούσε τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά! Όταν όμως απέναντι υπήρχε κάποιος που… διάβαζε σωστά, όπως ο Γκουαρδιόλα τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά!

Το Ανφιλντ έγινε… φιλόξενο για τους αντιπάλους, οι τραυματισμοί αποσυντόνισαν, η πίστη στο πλάνο χάθηκε, το βαρύ πρόγραμμα επηρέασε, οι προσθήκες δεν «έδεσαν», το σύστημα δεν άλλαξε. Θέλετε κι άλλα; Η Λίβερπουλ παρέδωσε το στέμμα της, αλλά οι δυο σερί χρονιές τεράστιων επιτυχιών είναι θεμέλια ισχυρά για το μέλλον.

Πηγές: Τhe Athletic, Guardian, Telegraph