Τότεναμ - Λίβερπουλ: Εγώ και η Λίβερπουλ, me and my monkey

Λαχανιασμένος στον διάδρομο να τρέξω το πρόγραμμα του εργομετρικού, μιας και στα 42 μου την είδα Εμίλ Ζάτοπεκ. Στα 3 και κάτι χλμ. ο Θάνος Σαρρής τηλέφωνο. “Στις 10 το πρωί; Τι θέλεις ρε διάολε;” Εννοείται δεν το σήκωσα. Στην τρίτη προσπάθειά του, φάνηκε βιαστικός, πιεστικός. Απάντησα. “Πέντε μέρες Μαδρίτη για τον τελικό του Champions League με ένα ξεχωριστό πρόγραμμα για παιδιά. Θες;”. “Πλάκα κάνεις; Γι' αυτό ζω”. Καθώς ανέβαινα στον διάδρομο ξανά για να ξεδώσω τη χαρά μου, η ανησυχία σκόρπισε στο μυαλό μου και άρχισα τα παρακαλετά...

Θεέ της μπάλας, εσύ μοναδικέ και ανώτερε όλων των στρογγυλών θρησκειών, κάνε μόνο να μην μου κάτσει η Λίβερπουλ και εγώ θα ονομάσω το παιδί μου Μέσι. Ακόμα και αν μου βγει κορίτσι. Δεν με ενδιέφερε ποιος θα το πάρει, μόνο όχι αυτοί. Πριν όμως ξεδιπλωθεί το προσωπικό συναίσθημα και το μπέρδεμα μεταξύ σιχτιρίσματος και ανατριχίλας, απαραίτητη είναι μία επιστροφή στα γραπτά. Αυτά είναι που μένουν και εξηγούν το κλασικό... “τα είχα πει εγώ”.

Το πρώτο κείμενο γράφτηκε στις 15 Οκτωβρίου του 2015 και είχε τίτλο: “Εγώ πάντως ξενέρωσα με Κλοπ-Λίβερπουλ” και πολύ απλά εξέφραζε τον φόβο ενός οπαδού της Εβερτον, ότι ο Γερμανός πήγε εκεί για να επαναφέρει τους Reds στην κορυφή. Εκεί υπήρχε και ένα υστερόγραφο, είπαμε, γραμμένο 3,5 χρόνια πριν (το κοντράστ σε όλ' τα παραπάνω είναι ότι τον γουστάρω τόσο που κατά ένα μεγάλο ποσοστό δεν θα ήθελα να αποτύχει!). Εκείνο το υστερόγραφο έμοιαζε με την πρώτη χαμένη μάχη μου απέναντι σε αυτό που θα ερχόταν...

Στις 21 Ιουλίου του 2018 ακολούθησε η διαπίστωση με τίτλο: “Δεν είναι ανέκδοτο, αυτή η Λίβερπουλ πάει για πρωτάθλημα”. Δεν ήταν πρόβλεψη, ήταν το αυτονόητο που έβλεπες σε ένα εξαιρετικό ρόστερ και πάντα με τη δυναμική που έδινε ο Κλοπ σε κάθε πτυχή του εγχειρήματος, τόσο αγωνιστικά, όσο και επικοινωνιακά σε κοινό, media, φίλους και αντιπάλους. Ωσπου φτάσαμε στις 17 Δεκεμβρίου του 2018 και την -με πόνο καρδιάς- παραδοχή με τίτλο “Η «αμαρτία» να μην γουστάρεις τη Λίβερπουλ”. Αλήθεια, πόνεσε η ψυχή μου που έγραψα εκείνο το blog, αλλά το είδα σαν μία λύτρωση από τους δαίμονές μου.

Εκείνη η ψυχανάλυση όμως δεν έπιασε. 'Η μάλλον κράτησε για λίγο. Οσα ήταν τα δευτερόλεπτα της θεόμουρλης ευκαιρίας του Ντεμπελέ στο φινάλε του 3-0 στο “Καμπ Νόου”. Οσα κι εκείνα στο κόρνερ του Αλεξάντερ-Αρνολντ στο 4-0 του “Ανφιλντ”. Ενα 24ωρο αργότερα, ο Λούκας Μόουρα φρόντιζε για το ολοκληρωτικό delete από το ονειρεμένο “κροϊφικό” Μπαρτσελόνα Αγιαξ. Ούτε καν ο Αγιαξ να την κοντράρει. Με την Τότεναμ απέναντι η υπόθεση ήταν 100-0 χαμένη. Ούτε ένα λεπτό δεν μπόρεσα να βρω ελπίδα. Βασικά δεν την είχα από πριν, από το feeling που σου έβγαζαν οι οπαδοί των δύο ομάδων.

Τριγυρίζοντας για μέρες στη Μαδρίτη, υπήρχε ένα μοναδικό παράδοξο. Τα εισιτήρια ήταν μοιρασμένα, αλλά έβλεπες μόνο κόκκινα. Ακόμα και τώρα δεν έχω καταλάβει που ήταν οι λευκές φανέλες. Μερικές σκόρπιες και χωρίς ήχο. Αντιθέτως, έβλεπες τους Λιμανίσους και όσο τους απεχθανόσουν, τόσο τους έκανες χάζι. Πιο τραχείς τύποι από τους Λονδρέζους, ορισμένοι προς το άξεστο, αλλά όλοι βραχνιασμένοι μέχρι τέλους, από την Πέμπτη κιόλας. Στο γήπεδο ήταν εξίσου ξεκάθαρο. Δύο ώρες πριν μέσα άκουγες μόνο εκείνους πάλι. Ακόμα και στο ματς, όταν πίεσε στο β' ημίχρονο η Τότεναμ, οι οπαδοί της δεν μπόρεσαν ποτέ να βρουν ρυθμό, να απαντήσουν στις απέναντι ιαχές.

Έστησαν την κούπα μπροστά τους και είπαν το... ποίημα με τον πιο όμορφο τρόπο. @LFC pic.twitter.com/jOA7eNk5BR

— Giorgos Karamanos (@jorgekaraman) June 1, 2019

Ωσπου ήρθε το φινάλε, με τον τρελό gran τρόπο του Οριζί, για να απογειώσει τη μέθη. Δυστυχώς, δεν γινόταν να μην παρασυρθώ από την πιο ροκ ομάδα και κατάσταση της εποχής. Ηταν απίστευτα. Οσο δεν γουστάρω να ακούω αυτό το τραγούδι, τόσο με έπιανα να θέλω να το ξανακούσω μέσα στο στάδιο. Ειδικά τη στιγμή που έστησαν την κούπα μπροστά στο πέταλο και τραγούδησαν το... ποίημα τους, ανατρίχιασα όσο λίγες φορές για ζητήματα της μπάλας. Φεύγοντας από το γήπεδο και την επόμενη από τη Μαδρίτη, επανέφερα τις... εργοστασιακές ρυθμίσεις μου. Μου άφησε ωστόσο, ένα κουσούρι όλη αυτή η εμπειρία και θυμήθηκα τον Robbie Williams. Τη μάχη με τον άλλον εαυτό του, τη διπολικότητα που βγάζει στα λόγια του πιο ιδιαίτερου τραγουδιού του. Λυπάμαι που το παραδέχομαι, αλλά μου φαίνεται ότι αυτή η Λίβερπουλ του Κλοπ είναι για μένα ότι και το “Me and my monkey” για τον Robbie. Και αλήθεια, θα ήθελα πολύ να μην ήταν έτσι, αλλά τι να κάνω που συνέβη. Που θα πάει, θα μου περάσει...

Follow me: @jorgekaraman

* Το ταξίδι στον τελικό του Champions League έγινε στα πλαίσια του Διεθνούς Ποδοσφαιρικού Προγράμματος για Παιδιά, που διοργάνωσε για 7η χρονιά το Football for Friendship και είχε καλεσμένο το gazzetta.gr!