Το όνομά της συμβόλιζε τις περιπέτειες και τις αναποδιές από ναυτικούς μύθους σε μια μακρινή νήσο, περίπου 200 χιλιόμετρα νότια της Αυστραλίας (νυν Πολιτεία της). Οι αιτίες ίδρυσής της αιωρούνται ανάμεσα στην βαρεμάρα μιας παρέας που δεν είχε τι να κάνει και την πρόθεση να μεταναστεύσουν σε αυτό το απόκρυφο, σχεδόν θρυλικό μέρος που μάθαιναν από φαντασμαγορικές αφηγήσεις συγγενών τους. Κάπως έτσι, δεν είναι περίεργο που η Τασμάνια Βερολίνου έγινε συνώνυμο του «ή του ύψους ή του βάθους» (με εξαιρετική έφεση στο «βάθος») και από την ημερομηνία δημιουργίας της ψάχνει να βρει ισορροπία, μακριά από τον ιστορικό «βυθό» της Bundesliga.

Η δεύτερη καλοκαιρινή ημέρα του 20^ου αιώνα έγινε η απαρχή του ταξιδιού της Τασμάνια Βερολίνου (Rixdorfer TuFC Tasmania 1900) προς την εγχώρια καταξίωση. Ο πήχης στήθηκε ψηλά από τα ιδρυτικά μέλη της, που μεταξύ άλλων στήριξαν και την θέσπιση της Γερμανικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (DFB) στη Λειψία την ίδια χρονιά, στέλνοντας μήνυμα ότι έχουν βάλει πλώρη να γίνουν εγχώρια δύναμη.

Για δεκαετίες ζούσε μόνιμα στη σκιά της Χέρτα και θεωρείτο το «ασχημόπαπο» των βερολινέζικων ομάδων. Αυτό, όμως, θα άλλαζε θεαματικά, από τα πρώτα κιόλας χρόνια λειτουργίας της επίσημης γερμανικής λίγκας, αυτού που σήμερα αποκαλούμε αυτονόητα Bundesliga.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή της ίδρυσής της. Το 1963 ήταν η σεζόν εκκίνησης του νέου πρωταθλήματος, αποτελούμενο από 16 ομάδες. Το Βερολίνο αποφασίστηκε να έχει πάντα τουλάχιστον έναν εκπρόσωπο, κυρίως για πολιτικούς λόγους την εποχή που η Γερμανία ζούσε τα πιο σκληρά στάδια του Ψυχρού Πολέμου. Για το παρθενικό πρωτάθλημα, η ομάδα που επιλέχθηκε ήταν η Χέρτα, παρά το γεγονός ότι η Τασμάνια είχε αναδειχθεί πρωταθλήτρια στην δική της Regionalliga του Βερολίνου (τότε η δεύτερη κατηγορία) τρεις φορές μέσα στην περασμένη πενταετία. Σύντομα, όμως, οι ρόλοι αντιστράφηκαν.

Τον Φεβρουάριο του 1965 ξέσπασε το οικονομικό σκάνδαλο που καταδίκασε την Χέρτα σε υποβιβασμό. Οι ιθύνοντες της DFB ανακάλυψαν έλλειμμα στους λογαριασμούς της, τουλάχιστον 192.000 μάρκα, ως αποτέλεσμα μιας σειράς παράνομων δράσεων. Δωροδοκία στον παίκτη του Μονάχου 1860, Άλφονς Στέμερ, υπερκοστολόγηση των παικτών στις μεταγραφές, πληρωμές στους ποδοσφαιριστές με ποσά πολύ πάνω από τις δυνατότητες του συλλόγου. Ως εκ τούτου, η πρώτη δύναμη του Βερολίνου άφησε κενό στην εκπροσώπηση της πόλης για την σεζόν 1965-66 και το ντόμινο για την κάλυψη της ξεκίνησε.

Αρχικά, Καρλσρούη και Σάλκε, οι δύο ομάδες που είχαν υποβιβαστεί, διεκδίκησαν το 16^ο εισιτήριο για να παραμείνουν στην κατηγορία, αλλά τελικά αποφασίστηκε η αύξηση των ομάδων σε 18, αφενός για την τήρηση του κανόνα μιας τουλάχιστον ομάδας από το Βερολίνο, αφετέρου για να μην αδικηθεί κανένας από τους δύο συλλόγους. Συνέχεια είχε η νικήτρια της Regionalliga εκείνη την χρονιά, η Τένις Μπορούσια, η οποία, όμως, αρνήθηκε τον προβιβασμό της, όπως έκανε και η αμέσως επόμενη φιναλίστ, Σπαντάουερ. Αυτό ήταν. Η τρίτη φιναλίστ ήταν η Τασμάνια Βερολίνου και δεν υπήρχε περίπτωση να μην μπει «σφήνα» για να πραγματοποιήσει τον σκοπό ίδρυσής της: να βρεθεί έστω και για λίγο στην ελίτ της χώρας.

Οι αρχηγοί της ενημερώθηκαν για την απόφαση στις διακοπές τους, μόλις δύο εβδομάδες πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος. Αμέσως, το βάρος έπεσε στην ενίσχυση με ένα μεγάλο όνομα, έναν ποδοσφαιριστή σταρ, ικανό να γεμίσει το Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου και τα ταμεία του συλλόγου, να αναβαθμίσει τη δυναμική και την εμπειρία της, να συνεισφέρει στην παραμονή. Τα μέλη της διοίκησης επιστράτευσαν τον ατζέντη Ραϊμόντ Σβαμπ κι εκείνος έφερε στον σύλλογο έναν από τους πιο φημισμένους πελάτες του. Ο λόγος για τον αριστεροπόδαρο Χορστ Ζιμάνιακ, έναν από τους κορυφαίους αμυντικούς μέσους της εποχής, ο οποίος έκανε καριέρα στις Έρκενσβικ, Βουπερτάλερ και Καρλσρούη, έπαιξε με την Δυτική Γερμανία σε δύο σερί Παγκόσμια Κύπελλα (1958-1962) και δύο χρόνια πριν είχε καταγράψει έξι συμμετοχές στην Grande Ίντερ του Ελένιο Ερέρα!

Μαζί του αποκτήθηκαν ο τερματοφύλακας Χάινς Ρόχλοφ και ο μπακ Χέρμπερτ Φίνκεν, ενώ για τη θέση του προπονητή προσλήφθηκε ο Χάινς-Λούντβιχ Σμιντ. Ο Σιμάνιακ πάντως ζήτησε ως όρο στη συμφωνία ένα μέρος των εσόδων από τα ταμεία της ομάδας. Χωρίς δεύτερη επιλογή, η διοίκηση δέχτηκε τον όρο και όλες οι εκκρεμότητες τακτοποιήθηκαν, δίνοντας σύνθημα για την πρώτη σέντρα.

Στις 14 Αυγούστου του 1965, το Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου (σημερινή έδρα της Χέρτα) φιλοξένησε τον πρώτο αγώνα της Τασμάνια στην Bundesliga. Αντίπαλος η Καρσλρούη, μπροστά σε ένα κοινό 81.500 θεατών που είχαν κατακλείσει το Στάδιο για την έναρξη της σεζόν. Και αποζημιώθηκαν και με το παραπάνω. Ο στράικερ της ομάδας, Βολφ-Ίνγκο Ούσμπεκ, με δύο γκολ στο δεύτερο ημίχρονο, σφράγισε την παρθενική νίκη της Τασμανίας (2-0) και γέμισε τρελές ελπίδες τους φιλάθλους της, που αδημονούσαν για το επόμενο παιχνίδι. Στη διάρκεια της εβδομάδας μέχρι τη δεύτερη αγωνιστική κόντρα στην Γκλάντμπαχ, οι παίκτες αντιμετωπίζονταν ως σταρ στους δρόμους, με τον Ίνγκο Ούσμπεκ να αποκαλείται Ρ-ίνγκο, από τον ντράμερ των Beatles, Ρίνγκο Σταρ. Μια εβδομάδα μετά, εκείνος και οι συμπαίκτες του θα προσγειώνονταν απότομα, χωρίς αλεξίπτωτο, μέχρι το τέλος της σεζόν.

Η επιστροφή από το ταξίδι στο Μένχενγκλάντμπαχ τους βρήκε με πέντε γκολ στην πλάτη, όλα στο δεύτερο ημίχρονο. Έκτοτε, η Τασμάνια σημείωσε μόνο ήττες, με μερικούς σκόρπιους βαθμούς από ισοπαλίες (4 συνολικά). Στην 6η αγωνιστική, η Νυρεμβέργη την διέλυσε με 7-2. Αργότερα, η Μάιντεριχερ της έριξε εννέα (9-0). Σταδιακά, οι 81.500 θεατές έπεσαν στους 800, οι οποίοι πήγαν να δουν την ρεβάνς του δεύτερου γύρου με την Γκλάντμπαχ στο Βερολίνο. Στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι, η προσέλευση έφτασε τα 1.500 άτομα, που παρακολούθησαν την δεύτερη νίκη της ομάδας στο πρωτάθλημα, κόντρα στην Μπορούσια Νόινκιρχεν με 2-1, προτού ολοκληρώσουν τις υποχρεώσεις τους με ήττα από την Σάλκε (4-0).

Η τελική κατάταξη την βρήκε ουραγό με μόλις 8 από τους συνολικούς 68 βαθμούς. Ενεργητικό 15 γκολ, παθητικό 108 (!) μετά από 34 παιχνίδια. Μοναδική ομάδα που δεν νίκησε την Τασμανία μετά από 180 λεπτά αγώνα ήταν η Καϊζερσλάουτερν (0-0, 1-1), με τη λευκή ισοπαλία να της έδωσε τον μοναδικό βαθμό της εκτός έδρας. Ο Σιμάνιακ στο τέλος του πρωταθλήματος πήγε να ζητήσει το μερίδιο του από τα έσοδα κι όταν τα μέλη της διοίκησης του είπαν πως δεν μπορούσαν να καλύψουν τα χρέη και να τον πληρώσουν, έφυγε με... όρκο στα Εβραϊκά, για να υπογράψει τελικά την επόμενη σεζόν στην Μπίελ. Αυτό ήταν και το τέλος σε μια απόλυτα περιπετειώδη πορεία, όπως όριζε άλλωστε η ιστορία του νησιού της Αυστραλίας από το οποίο έλαβε όνομα και υπόσταση.

«Μετά την τέταρτη, την πέμπτη μέρα, ξέραμε ότι θα πέσουμε. Ήταν αδύνατον να το αποφύγουμε. Δεν ήμασταν επαγγελματίες. Πριν από την προπόνηση, πίναμε δυο ποτήρια κρασί που είχε φέρει από λιμάνι της Ιταλίας ο Σιμάνιακ. Μετά την προπόνηση, πίναμε ξανά ή πηγαίναμε για μια μπύρα», ανέφερε ο Ρόχλοφ χρόνια μετά την μοναδική σεζόν της ομάδας στα «σαλόνια» του γερμανικού ποδοσφαίρου.

Εκεί που μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να βρεθεί ποτέ ξανά. Για την ακρίβεια, πέρασε και δεν ακούμπησε. Παρά τις δύο πρωτιές στην β’ κατηγορία τα επόμενα χρόνια, δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει την άνοδο στα τότε μπαράζ των νικητών από κάθε όμιλο και το 1973 κήρυξε πτώχευση.

Οι ερασιτέχνες και οι νεαροί αθλητές της ίδρυσαν ξανά το σωματείο με το όνομα Tasmania Neukolln, για να μετονομαστεί εκ νέου το 2000 σε Tasmania Gropiusstadt. Από το 2011, αναγράφεται απλά ως Τασμάνια Βερολίνου και την φετινή σεζόν αγωνίστηκε στην 5^η κατηγορία της Γερμανίας. Πάντα, όμως, κουβαλά ως παρακαταθήκη την «ρετσινιά» της χειρότερης ομάδας που είδε ποτέ η Bundesliga, που ακόμα και τώρα κατατάσσεται στην 55^η θέση από τις 55 ομάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα, που έφτασε να γίνεται μετωνυμία από τους οπαδούς της Αρμίνια Μπίλεφελεντ όταν η ομάδα το 2000 συμπλήρωσε δέκα σερί ήττες: «Tασμάνια Μπίλεφελντ».

Αναλυτικά οι ιστορικές αρνητικές πρωτιές της Τασμάνια:

• 55^η σε βαθμολογική συγκομιδή από τις 55 ομάδες που έχουν αγωνιστεί
• Λιγότεροι βαθμοί σε μία σεζόν: 8, με το παλιό σύστημα που η νίκη μετρούσε για δύο
• Λιγότερες νίκες σε μία σεζόν: 2 (μαζί με την Βούπερταλερ το 1974/1975)
• Περισσότερες ήττες σε μία σεζόν: 28
• Μόνη ομάδα της Bundeslga χωρίς εκτός έδρας νίκη
• Μεγαλύτερο σερί χωρίς νίκη: 31 ματς
• Περισσότερες εντός έδρας ήττες σε μια σεζόν: 12
• Περισσότερες σερί εντός έδρας ήττες: 8
• Περισσότερες σερί ήττες: 10 (μαζί με την Αρμίνια Μπίλεφελντ τη σεζόν 1999-2000)
• Χειρότερη διαφορά τερμάτων: 15-108 (-93)
• Πρώτος σκόρερ ομάδας με τα λιγότερα γκολ σε μια σεζόν: 4, Βολ-Ίνγκο Ούσμπεκ
• Βαρύτερη ήττα εντός έδρας: 0-9 (κόντρα στη Μάιντεριχερ)
• Μικρότερη προσέλευση σε ένα ματς στην ιστορία της Bundesliga: 827 θεατές
• Μέχρι το 1993, το ρεκόρ για τα περισσότερα λεπτά χωρίς γκολ: 831 (την προσπέρασαν έκτοτε Σάαρμπρικεν και Κολωνία)