Μαραντόνα: Θέμα στις πανελλήνιες εξετάσεις!
To 1999 αλλά και το 2000 η συζήτηση για το ποιος ποδοσφαιριστής είναι ο κορυφαίος του 20ου αιώνα έχει "φουντώσει". Πελέ ή Ντιέγκο Μαραντόνα. Διαβάζεις στα ξένα αλλά και στα ελληνικά ΜΜΕ αφιερώματα για αυτή την μεγάλη σύγκρουση.
Ο Πελέ των 3 Παγκοσμίων Κυπέλλων και ο Μαραντόνα που οδήγησε μόνος του την χώρα του στην κορυφή αλλά και την "φτωχή" Νάπολι σε τίτλους. Ο καθένας από τους δυο έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Έπαιξαν σ' άλλη εποχή, έζησαν άλλες ζωές, είχαν διαφορετικές σχέσεις με το πολίτικο σύστημα.
Θέμα στις πανελλήνιες
Εκείνη τη χρονιά για να εξασφαλιστεί η αναβολή για το στρατό θα έπρεπε να δώσω εκ νέου πανελλήνιες εξετάσεις. Ένα μάθημα ήταν αρκετό. Η επιλογή ήταν η ιστορία. Δεν θυμάμαι καν τι θέμα είχε "πέσει".
Κάτι με Μέττερνιχ θα ήταν και όλα αυτά τα "γλυκανάλατα" που θα πρέπει να μάθεις για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Δεν ασχολήθηκα καν με το θέμα και επέλεξα να γράψω κάτι που θα με έκανε να περάσω ευχάριστα την ώρα μου.
Δεν ήθελε να δώσω λευκή κόλλα.
Γράψε για ποδόσφαιρο
Την εποχή εκείνη είχα ξεκινήσει σπουδές στο ΚΑΡ. Μου άρεσαν οι ιστορίες και τι ωραιότερο να γράφεις για ποδόσφαιρο. Οι επιλογές του Χρήστου Σωτηρακόπουλου ήταν πάντα εύστοχες και τα θέματα σε "ταξίδευαν" και σου δίδασκαν πως το ποδόσφαιρο δεν είναι 22 παίκτες που κυνηγούν μια μπάλα.
Σου μάθαιναν για την σχέση της "Γκέρνικα" με το ποδόσφαιρο, του IRA με αυτό το σπουδαίο άθλημα, για τον πόλεμο στα Φώκλαντ.
Επτά σελίδες ιστορίας
Επιστροφή στην αίθουσα του σχολείου στην Χαλκίδα. Έχω αποφασίσει από πριν τι θα γράψω. "Πελέ ή Μαραντόνα". Αυτό ήταν το θέμα που επέλεξα αφού δεν με ένοιαζε και τι βαθμό θα πάρω και τι θα γράψουν οι καθηγητές.
Ξεκίνημα με την καριέρα του Βραζιλιάνου. Συνέχεια με την καριέρα του Αργεντίνου. Μετά η σύγκριση με επιχειρήματα. Επτά σελίδες όλα αυτά. Είχε και υστερόγραφο.
«Ξέρω ότι είμαι εκτός θέματος αλλά όταν θα έχετε διαβάσει τόσα ιστορικά κείμενα θα ήταν καλό για να ξεκουραστεί το μυαλό για δείτε και αυτό το ποδοσφαρικό κείμενο», ήταν το υστερόγραφο.
Δεν έχω ιδέα εάν διαβάστηκε και πως σχολιάστηκε. Εμένα μου πήρε 2 ώρες για το πόνημα μου. Φυσικά δεν ήμουν αντικειμενικός και έβγαλα καλύτερο τον Ντιέγκο.
Ο Ντιέγκο της καρδιάς μας
Τον Πελέ δεν τον πρόλαβα. Μόνο από τον πατέρα μου και από τον παππού μου άκουγα για τον μεγάλο Πελέ. Τον Μαραντόνα, τον θυμάμαι ελάχιστα το 1986, αρκετά το 1990, έντονα το 1994.
Τον θυμάμαι και με την Νάπολι. Είχα την τύχη ν' ακούσω ιστορίες από τον Αριέλ Ιμπαγάσα για αυτά που σήμαινε για τους νεαρούς Αργεντίνους, ο Ντιέγκο, από διεθνείς που έπαιξαν απέναντι του στις ΗΠΑ το 1994, από τον Έλληνα διαιτητή που έπαιξε στον τελικό του UEFA 1989, από παλαίμαχο παίκτη του ΠΑΟΚ.
Από τον Χρήστο Αφρουδάκη που πήγε πολλά χρόνια μετά στη Νάπολη και άκουγε ιστορίες για τον Ντιέγκο.
Ο Μαραντόνα ήταν ο "Τσε" του ποδοσφαίρου. Δεν μου άρεσε η εικόνα του ως προπονητής αλλά δεν υπήρχε καλύτερη εικόνα στο μυαλό μου για ποδοσφαιριστή. Πάλευε με πάθος για αυτό που αγαπούσε, δεν πούλησε το "τομάρι" του, ήταν με τους αδικημένους και πάντα πάλευε έστω και εάν είχε άδικο.
Δεν μου καιγόταν ... καρφί εάν "ρουφούσε", εάν πυροβολούσε, εάν έπαιρνε βοηθήματα, εάν έκανε περιοδείες ανά τον κόσμο για να μαζέψει χρήματα.
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι ένα παράδειγμα για όλους. Παράδειγμα προς μίμηση και παράδειγμα προς αποφυγή. Μαζί και τα δυο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ
Μαραντόνα: Παγκόσμιο σοκ, έφυγε ο «Θεός της μπάλας»!
