Έτρεχε μόνος του και βγήκε δεύτερος

Τελικά, οι τελευταίες δύο εβδομάδες ανέδειξαν όλα τα… κακά της μοίρας του και δεν αξιοποιήθηκαν για την προσκόμιση πειστηρίων ανωτερότητας και του ερχομού μιας άλλης εποχής. Γιατί σ’ αυτό το διάστημα των δεκατεσσάρων ημερών, ο Άρης (όχι μόνο) δεν έχτισε πάνω σ’ αυτό που με κόπο είχε σταθεροποιήσει στο προηγούμενο διάστημα αλλά επίτρεψε να γκρεμιστεί το μεγαλύτερο μέρος του αγωνιστικού οικοδομήματος και πλέον θα πορευτεί με πίεση για τη διατήρηση των κεκτημένων. Αυτή είναι η αλήθεια και η «κακομοίρα» πάντα έχει μία όψη, όπως κι αν θέλεις να τη δεις. Ο Άρης πλήρωσε το χαμηλότατο επίπεδο προσαρμοστικότητάς του στους βάλτους της Λαμίας και των Ιωαννίνων και την έλλειψη φορ για την οποία συζητάμε εδώ και τουλάχιστον δύο μήνες μα η ομάδα συνεχίζεται να παίζει με τους ίδιους με συνέπεια να ακυρώνει ό,τι κατάφερε στο προηγούμενο διάστημα.

Κάθε παιχνίδι είναι διαφορετικό κι έτσι το χθεσινό με τον Παναθηναϊκό δεν μπορεί να μπει στην ίδια ευθεία με τα προηγούμενα. Αυτό που συνέβη στο «Κλ. Βικελίδης» θύμισε μια από τις λαϊκές ρήσεις γι’ αυτούς που τρέχουν μόνοι τους και βγαίνουν δεύτεροι γιατί επί της ουσίας αυτό συνέβη. Για σχεδόν 60 αγωνιστικά λεπτά, οι «κίτρινοι» έπαιζαν μόνοι τους αλλά έφυγαν από το χορτάρι με άδεια χέρια, γιατί ήταν αναποτελεσματικοί στις κλασικές ευκαιρίες που δημιούργησαν και γιατί επίσης ο Σωκράτης Διούδης έκανε ένα ακόμη εξαιρετικό παιχνίδι.

Αυτή τη φορά, η ομάδα του Άκη Μάντζιου κατάφερε να κρύψει τη σοβαρότατη απουσία του Φακούντο Μπερτόγλιο όχι όμως κι αυτή του φορ που θα βάζει, γιατί αυτό είναι το διαχρονικό πρόβλημα της ομάδας. Όπως ο φτωχός ονειρεύεται να κερδίσει το τζόκερ για να λύσει τα προβλήματά του, έτσι και στον οργανισμό του Άρη εδώ και χρόνια ο κόσμος ονειρεύεται έναν φορ που θα του δίνει το γκολ. Τόσο απωθημένο. Λες και πρόκειται για παθογένεια.

Προς Θεού δεν ακυρώνω τον Δημήτρη Μάνο που σε τελική ανάλυση, όταν μπήκε, άλλαξε τις ισορροπίες, σε συνδυασμό με την αγωνιστική άνοδο του Μπρούνο Γκάμα αλλά και τις παρεμβάσεις του Άκη Μάντζιου, γιατί από τον Κριστιάν Λόπεθ πραγματικά δεν ξέρω αν δικαιούμαι να περιμένω κάτι περισσότερο από αυτό που βλέπω. Μόνο όμως που η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου είναι το γκολ κι αυτό δεν ήρθε ποτέ. Κι έτσι ο Λάζλο Μπόλονι έφυγε δικαιωμένος για την τακτική του… όλοι πίσω που θύμισε δεκαετία ‘80 και για τη μείωση της βαθμολογικής απόστασης και ο Άρης έδωσε δικαίωμα στον Παναθηναϊκό να ελπίζει πλέον σε μια θέση στην πρώτη τετράδα. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Δεν κερδίζει ο καλύτερος, αλλά ο πιο αποτελεσματικός και στην προκειμένη περίπτωση οι «πράσινοι» αξιοποίησαν τη μία από τις τρεις φάσεις που είχαν. Ο Άρης έκανε 21 τελικές, σχεδόν οι μισές ήταν κλασικές φάσεις αλλά δεν μετουσίωσε καμία εξ’ αυτών.

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και λένε ότι ο Άρης δεν σκόραρε στα τέσσερα από τα τελευταία πέντε παιχνίδια! Στη δε άμυνα, δέχθηκε τέσσερα γκολ στον ίδιο αριθμό παιχνιδιών. Κι όταν μια ομάδα αυτής της ποιότητας δεν μπορεί να σκοράρει σε 360+ αγωνιστικά λεπτά, είναι σα να τρέχει χωρίς τερματισμό. Μια προσπάθεια αδικείται και μία άλλη (αν δεν αλλάξει κάτι άμεσα) δεν θα δικαιωθεί προϊόντος του χρόνου. Τόσο απλά.

Γιατί δεν μπορείς να αμφισβητήσεις το μέγεθος της προσπάθειας. Η μεθοδολογία που είχε ο Άρης στην επίθεση σ’ όλο το δεύτερο ημίχρονο ήταν η σωστή και πρέπουσα γιατί και κυκλοφορία μπάλας είχε και στην περιοχή πατούσαν τουλάχιστον τρεις παίκτες και υπερφορτώσεις σε πλευρές έκανε για να απομονώσει την αντίθετη στην οποία είχε στοχεύσει… Έκανε τα πάντα. Τι παραπάνω θα μπορούσε να είχε πράξει; Έβγαλε τέσσερα τετ α τετ. Κάθε συζήτηση ξεκινά και τελειώνει σ’ αυτό που γράψαμε παραπάνω. Φορ που να βάζει. Τέλος.

Τα υπόλοιπα είναι αυτό που λέμε «επιμέρους». Δηλαδή, ότι ο Χαβιέρ Ματίγια θα πρέπει να πάρει μερικές ανάσες για να δούμε αν ο Εργκύς Κάτσε μπορεί να ανταποκριθεί σε ρόλο αντίστοιχο του Ισπανού. Η αγωνιστική πτώση του Ισπανού είναι ένας από τους λόγους του κακού πρώτου ημιχρόνου. Δεν είναι ο μοναδικός καθώς στην ίδια ευθεία περπάτησε (στο ίδιο διάστημα) και ο Ματέο Γκαρσία. Ο Νικόλας Ιωάννου έχει ευθύνη στο τέρμα του Παναθηναϊκού, αλλά ήταν από τους πιο δημιουργικούς παίκτες του Άρη. Αν και το δείγμα είναι μικρό και με σοβαρό κίνδυνο λάθους, παρουσίασε περισσότερες αρετές στην επίθεση με την ικανότητά του στην ντρίμπλα και την έκρηξη στα πρώτα βήματα.

Εν τέλει, ο Άρης δεν απέδρασε από την κρίση που του επέβαλλαν τα πρώτα παιχνίδια του 2021, υποχρεούται όμως να βρει τρόπο να σκαρφαλώσει στον λάκκο που ο ίδιος έσκαψε. Τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ στραβά αλλά δεν ήρθε η καταστροφή. Οφείλει να αντιδράσει και να λύσει το βασικό αγωνιστικό πρόβλημά του. Σε διαφορετική περίπτωση θα συνεχίσει να αγκομαχά κάθε φορά που θα φτάνει έξω από την περιοχή. Γιατί, καθ’ όπως φαίνεται, αν στο τετ α τετ δεν είναι ένας εκ των Μπρούνο Γκάμα, Φακούντο Μπερτόγλιο τα μεγάφωνα του «Κλ. Βικελίδης» θα είναι σε σίγαση. Αυτοί οι δύο έδωσαν τα δέκα από τα 22 γκολ της ομάδας.

ΥΓ: Δεν γνωρίζω τι ειπώθηκε σ’ αυτά τα 5-6 δευτερόλεπτα που τα είπαν σε έντονο ύφος οι Θόδωρος Καρυπίδης-Λάζλο Μπόλονι καθώς πήγαιναν στα αποδυτήρια. Αυτά συμβαίνουν συνεχώς στον ελληνικό ποδοσφαιρικό κόσμο. Κακώς ο πρόεδρος της ΠΑΕ Άρης είπε στον Ρουμάνο τεχνικό να ηρεμήσει και γενικώς ασχολήθηκε. Βάσει του έργου του και του προπονητικού βίου του όμως, περίμενα κάτι διαφορετικό από τον Μπόλονι ο οποίος σε όλη τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου αναλώθηκε σε μια μάχη αντεγκλήσεων και προκλήσεων καθώς στεκόταν δίπλα στον τέταρτο διαιτητή, γκρίνιαζε συνεχώς και παράλληλα αναζητούσε τρόπο να «αρπαχθεί» και με τον πάγκο του Άρη. Πιθανολογώ ότι αν ήταν άλλος προπονητής, θα είχε αποχωριστεί τον πάγκο του πριν τη συμπλήρωση του ημιχρόνου. Και οι φιλοφρονήσεις στο τέλος του αγώνα, δεν ακυρώνουν την εικόνα που προηγήθηκε.