Απόδραση από το… Αλκατράζ

• ΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ (ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ) ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ…
• ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ

Σύμφωνα με το ιδιαίτερο και εξόχως καινοτόμο (ελληνικό) ποδοσφαιρικό δίκιο, προφανώς ο Άρης θα πρέπει να συλληφθεί πάραυτα γι’ αυτό που έκανε στο Αλκαζάρ με την κατηγορία της απόδρασης από το δικό του… Αλκατράζ. Είναι μοναδικό για τις συνήθειες (σε μορφή παθογενειών) αυτό που έκαναν οι «κίτρινοι» γιατί στη πιο πρόσφατη ποδοσφαιρική ιστορία τους δεν συνηθίζουν να σηκώνονται έπειτα από μια πτώση, αλλά παραμένουν ακινητοποιημένοι στο έδαφος, βυθισμένοι στην εσωστρέφεια που παράγει ο ίδιος ο οργανισμός. Είναι επίσης μοναδικό γιατί αν λάβουμε υπόψη τις συνθήκες διεξαγωγής του αγώνα, είναι οφθαλμοφανές ότι η ομάδα του Άκη Μάντζιου κατάφερε να ξεφύγει της προσοχής των «φυλάκων» παρότι οι τελευταίοι είχαν μάτια δεκατέσσερα, αλλά μετά από ένα σημείο, δεν μπορούσαν να αποσοβήσουν αυτήν την απόδραση και συμβιβάστηκαν μ’ αυτό που ήθελε η μοίρα και το ριζικό τους.

Με πάσα ειλικρίνεια, ανήκω στη συνομοταξία των προληπτικών κι αυτών που δίνουν (μεγαλύτερη απ’ όσο θα έπρεπε) αξία στα σημεία των καιρών, γι’ αυτό μέχρι χθες το απογευματάκι τα είχα με τον εαυτό μου που καθυστέρησε να διαπιστώσει ότι η τελευταία νίκη του Άρη στη Λάρισα ήταν μια μέρα σαν σήμερα, πριν από 30 ακριβώς χρόνια. Οι προληπτικοί – οι οποίοι είναι πολλοί απλά οι περισσότεροι αρνούνται να το παραδεχθούν στον δημόσιο λόγο τους – συνηθίζουν να κάνουν με το νου τους μπαϊράμι, υπολογίζοντας σε ημερομηνίες και συμπτώσεις και υπό αυτό το πρίσμα, ένιωσα ότι το ρόδι της 30ετούς αρνητικής παράδοσης, είχε έρθει ο καιρός να σπάσει.

Αυτά βέβαια ανήκουν περισσότερο στη σφαίρα της φαντασίας τύπων σαν του λόγου μου γιατί στην πραγματικότητα είναι αδύνατο να γνωρίζεις (εκ των προτέρων) το επίπεδο αντίδρασης, την ανθεκτικότητα αλλά και τι ορίζει το ένστικτο της επιβίωσης μιας ομάδας έπειτα από ένα τετραήμερο… λιθοβολισμού. Οι πέτρες έπεφταν βροχή, όπως είχε πει αλλά για σφαίρες και ο Νίκος Φιλίππου χαριτολογώντας, μετά από μια επίσκεψη στα Ιεροσόλυμα μαζί με τον Γιάννη Ιωαννίδη, παραμονές αγώνες της Εθνικής ομάδας και στον απόηχο μιας θλιβερής τρομοκρατικής επίθεσης στο Τελ Αβίβ και μάλιστα απ’ όλες τις πλευρές ακόμη και από αυτούς που (ντεμέκ) δεν ασχολούνται με τον Άρη. Αυτό που ενδεχομένως δεν περίμενε η μάζα των φιλάθλων της ομάδας γιατί κι αυτή άγεται και φέρεται βάσει του μαρτυρικού πρότερου αγωνιστικού βίου, ήταν ότι η ομάδα του Άκη Μάντζιου θα έκλεινε τις πληγές του σε χρόνο αντίστοιχο αυτών που εξαφανίζονται από τα μπράτσα των «παλικαριών» στις ταινίες του Χόλιγουντ και θα έστηνε ένα τρελό πάρτι σ’ έναν (για 30 χρόνια) απαγορευμένο τόπο.

Και θα το έστηνε υπό τις συνθήκες διεξαγωγής του συγκεκριμένου αγώνα. Πραγματικά δεν θέλω να ασχοληθώ ιδιαίτερα με τον διαιτητή Καραντώνη στου οποίου τη θέση δεν θα ήθελα να βρεθώ ποτέ, δηλαδή να δω κάτι (στο γκολ του Ματέο Γκαρσία) το οποίο προφανώς το είδε μόνο αυτός. Και δεν ήταν το μοναδικό που επίσης είδε μόνο ο ίδιος κι αυτό είναι το πιο άσχημο για τον ρέφερι από την Ημαθεία αλλά και τον σεβαστό κύριο Αλέξη Κούγια. Σίγουρα πάντως δεν είδαμε το ίδιο παιχνίδι, με κάθε σεβασμό στην αντίθετη άποψη. Θαρρώ όμως ότι το γκολ του Αργεντίνου δεν θα το ακύρωνε ούτε ο μεγαλύτερος αντιΑρειανός της υφηλίου.

Προτιμώ να αραδιάσω σκέψεις γι’ άλλα πιο ουσιαστικά και ποδοσφαιρικά ζητήματα γιατί ο δικός μας ρόλος είναι να μην επιτρέπουμε σε διαιτητές και παράγοντες να κλέβουν τη δόξα από τους ίδιους πρωταγωνιστές. Κανονικά θα έπρεπε άπαντες να λειτουργούν προς αυτήν την κατεύθυνση, να διαφυλάττουν και να υπερασπίζονται το δίκιο του αθλητή, αλλά ποιος βρήκε το δίκιο του στο ελληνικό ποδόσφαιρο για να το βρει και ο Άρης. Σαράντα χρόνια η ίδια ιστορία, κάποια στιγμή θα συνηθίσει. Καλύτερα όμως να μην εμπλέκεται σε εκλογικές διαδικασίες, όχι τίποτε άλλο, αλλά γιατί σ’ αυτήν την ποδοσφαιρική Ελλάδα όλα μπορείς να τα ακούσεις και να τα διαβάσεις χάριν διαστρέβλωσης της αλήθειας.

ΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ (ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ) ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ…

*Προσωπικά πίστευα ότι ο Κριστιάν Λόπεθ θα έπρεπε να επιστρέψει στο αρχικό σχήμα, ο Μάντζιος επέμεινε στον Δημήτρη Μάνο και ο τελευταίος είχε εξαιρετική αντίδραση στις τρεις φάσεις που είχε εντός της περιοχής. Έβαλε δύο γκολ σε αγώνα έπειτα από σχεδόν 15 μήνες και μετά από 38 αγώνες, ενώ στο σουτ που επιχείρησε με το εξωτερικό φάλτσο στο πρώτο ημίχρονο το credit ανήκει στον Νάγκι.

*Παρόντος του Γιώργου Δεληζήση στην άμυνα, ο Άρης ήταν πιο συμπαγής και αποτελεσματικός γιατί ο «ψηλός» καθαρίζει όλες τις φάσεις. Ψάχνοντας ένα λάθος κατέληξα στο μηδέν, αντιθέτως ήταν πολλά αυτά που διόρθωσε, κυρίως του Γκάνεα.

*Όταν ο Ματέο Γκαρσία ανέβασε την απόδοσή του, αυτομάτως παρασύρθηκε το σύνολο της μεσοεπιθετικής γραμμής, πράγμα το οποίο αποδεικνύει τη σπουδαιότητα του αγωνιστικού ρόλου του. Ήταν κρίμα και άδικη η ακύρωση του τέρματός του καθώς θα λειτουργούσε ευεργετικά στην ψυχολογία του. Τουλάχιστον αντέδρασε με χαμόγελο, αντίδραση η οποία ήταν πολύ πιο ώριμη σε σχέση με άλλες που είχε σε άλλα παιχνίδια. Εξάλλου, ποιος είναι ο Γκαρσία που θα αλλάξει τον ποδοσφαιρικό κόσμο της Ελλάδας; «Welcome to the jungle», που τραγούδησαν οι Guns n’ Roses.

*Ο Εμάνουελ Σάκιτς είναι το εργαλείο που χρειάζεται κάθε γνήσιος δραπέτης. Δεν ήταν μόνο η γλυκιά σέντρα που έβγαλε στο πρώτο γκολ, αλλά το γεγονός ότι ταιριάζει… παντός καιρού καθώς μπορεί να αγωνιστεί και στα δύο αμυντικά άκρα, μην αποκλείετε το ενδεχόμενο να τον δούμε και στη μεσαία γραμμή.

*Απόντος του Τζέιμς Τζέγκο και ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο το οποίο μοιράστηκαν σε χρόνο συμμετοχής οι Λούκας Σάσα, Κάτσε, οι «κίτρινοι» είχαν καλή λειτουργία στη μεσαία γραμμή.

*Ο Σιάντε Σίλβα επιβεβαίωσε ότι διαθέτει άφθονο ταλέντο, είναι απίστευτη η κίνησή του στο τρίτο γκολ, ταυτοχρόνως όμως θα πρέπει να αποδείξει (πρωτίστως) στον εαυτό του ότι έχει τη διάθεση να δουλέψει χάριν της ποδοσφαιρικής ωρίμανσής του γιατί είναι κρίμα να μπει στα χαμένα ταλέντα. Το ποιοτικό επίπεδό του είναι για παραπάνω από το ελληνικό Πρωτάθλημα.

*Η απροθυμία του Άκη Μάντζιου να ασχοληθεί με τα νούμερα – ως λάτρης των αριθμών – με βρίσκει αντίθετο. Βέβαια, για τον υπογράφοντα σημασία δεν έχει μόνο το γεγονός ότι δεν έχει δεχθεί τέρμα ο Άρης σε όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια του, αλλά ότι ήταν η πρώτη φορά που δεν επίτρεψε σε αντίπαλο να κάνει φάση! Από εκείνο το σουτ του Φιλίπ στο 60’-61’ μέχρι και το τέλος του αγώνα, η ΑΕΛ δεν είχε ούτε υποψία φάσης.

ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ

Παραμένοντας στον βυθό με τους θησαυρούς των αριθμών, σε βάθος 2½ χρόνων είναι η 3^η φορά που ο Άρης φεύγει από εκτός έδρας παιχνίδι με το εμφατικό 0-3. Προηγήθηκε η πρεμιέρα του Πρωταθλήματος 2018-19 στη Λαμία, λίγο μετά (τον Φλεβάρη του 2019) ήταν η Τρίπολη και τώρα η Λάρισα. Οι «κίτρινοι» απέχουν δύο νίκες από την ισοφάριση ενός ρεκόρ που πέτυχαν τη σεζόν 2018-19 όπου πέτυχαν έξι εκτός έδρας νίκες επί των Λαμία, ΟΦΗ, Αστέρα Τρίπολης, Παναιτωλικού, Ξάνθης και Απόλλωνα Σμύρνης. Ουδόλως τυχαίως, εκείνη τη σεζόν πέτυχαν (σχεδόν ) σβηστά τον στόχο της εξόδου τους στην Ευρώπη.

Με τα τέσσερα (φετινά) διπλά βρίσκονται στην κορυφή της βαθμολογίας μαζί με τον Ολυμπιακό και παραμένουν σε τροχιά πρωταθλητισμού. Το τελευταίο δεν σημαίνει ότι θα κατακτήσουν τον τίτλο, αλλά έχει σπουδαία σημασία να είναι μέσα στην τριάδα. Αν θα τα καταφέρουν θα φανεί στα επόμενα τρία (κομβικά) παιχνίδια, με αρχή αυτό εναντίον του Ατρομήτου στο Περιστέρι. Τούτη τη στιγμή βρίσκονται στο +10 από τον Παναθηναϊκό έχοντας μάλιστα έναν αγώνα λιγότερο και στο +9 από τον Ατρόμητο ο οποίος επίσης έχει έναν αγώνα επιπλέον. Γι’ αυτόν το λόγο, είναι καθοριστικής σημασίας ο αγώνας του Σαββάτου, όπως σωστά παρατήρησε και ο Λίντσεϊ Ροζ καθώς σε περίπτωση νίκης, οι «κίτρινοι» αφήνουν αρκετά πίσω ομάδες οι οποίες προσδοκούν να τις φτάσουν.