Μια παλιά φωτογραφία

Ο αριθμός είναι εκκωφαντικά υψηλός για να περάσει απαρατήρητος. Δίχως ενδοιασμούς ή αμφιβολίες οδηγεί σ’ ένα βασικό – και χιλιοειπωμένο – συμπέρασμα. Το βασικό πρόβλημα είναι ο οργανισμός. Η απόλυση προπονητή στο ξεκίνημα αγωνιστικής περιόδου συνηθίζεται και σε καλύτερα οργανωμένες οικογένειες. Η συνήθεια στην απομάκρυνση των προπονητών πριν καλά-καλά ξεκινήσουν οι σεζόν είναι ζήτημα προς διερεύνηση. Υποδεικνύει ότι προηγήθηκε μια πορεία γεμάτη αμφιβολίες και περιορισμένης εμπιστοσύνης μεταξύ συνεργατών. Αναδεικνύει επίσης ότι οι παροχές χρόνου αποφασίζονται λόγω αδυναμίας εκτέλεσης των αποφάσεων. Κι αν «κάτσει» η φάση, έχει καλώς. Αν όχι, απολύσεις. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Από τον Μίκαελ Ένινγκ, τον Χερμάν Μπούργος και τώρα τον Μαρίνο Ουζουνίδη καθώς ο Σάββας Παντελίδης αποχώρησε οικειοθελώς. Και πάλι όμως ο αριθμός των «τεσσάρων» είναι το ίδιο υψηλότατος και αφοπλιστικός.

Η βασική φωτογραφία ήταν ένα από τα ερεθίσματα στη γραφή του συγκεκριμένου κειμένου. Τραβήχτηκε σαν σήμερα πριν από ακριβώς επτά χρόνια. Στο πλαίσιο αμοιβαίου σεβασμού, η θύρα των οργανωμένων του Ηρακλή ήταν άδεια, εν αντιθέσει με τις υπόλοιπες του Καυτανζογλείου οι οποίοι έσφυζαν από κόσμο, ζωντάνια και ευτυχισμένα πρόσωπα. Το όραμα ήταν επίσης αποτυπωμένο στα χαμόγελα χιλιάδων σ’ εκείνο το παιχνίδι με τη Λάρισα. Σήμερα, αυτή η εικόνα μοιάζει με μακρινή ανάμνηση. Είκοσι χιλιάδες κόσμου είχε και στον αγώνα με την Αράζ Ναχτσιβάν πριν από έναν μήνα, αλλά δεν τίθεται ουδεμία σύγκριση συναισθημάτων και βαθμού ανυπομονησίας.

Κοινός παρονομαστής από το 2018 έως σήμερα προφανώς είναι ο Θόδωρος Καρυπίδης. Συνεπώς, δεν χρειάζεται να ρωτήσει κανέναν για τους λόγους της τωρινής κατάστασης. Ξέρει πολύ καλά τις αιτίες γιατί είναι ο μοναδικός συνδετικός κρίκος μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Διατηρώντας τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σ’ αυτό το διάστημα, συνεργάστηκε με οκτώ προπονητές και τέσσερις τεχνικούς διευθυντές (Διαμαντόπουλος, Χαριστέας, Παλίκουτσα, Ρέγες). «Ακόμη και στη φυσική, όταν ένα πείραμα αποτυγχάνει διαδοχικά σημαίνει ότι είτε πρέπει να αλλάξουν τα υλικά είτε η μεθοδολογία», είπε ένας φίλος το πρωί και δεν είχε άδικο.

Οι απολύσεις προπονητών αναδεικνύουν ότι ο Άρης δεν έφτιαξε το σπίτι του. Ναι, αυτή ήταν η σπουδαιότερη από τις δηλώσεις του Μαρίνου Ουζουνίδη στο διάστημα της θητείας του. Αν το είχε φτιάξει, δεν θα ζούσε έναν ακόμη οδυνηρό ευρωπαϊκό αποκλεισμό. Δεν θα ερχόντουσαν ποδοσφαιριστές ολοκληρωτικά ανέτοιμοι, ούτε θα παρουσίαζε η ομάδα την τωρινή ενοχλητική αγωνιστική εικόνα. Αυτή θα ήταν τουλάχιστον υποφερτή και θα είχε οδηγήσει στην ανάπτυξη σχέσεων εμπιστοσύνης. Ίσως και στην απορρόφηση ενός αρνητικού αποτελέσματος.

Ο Άρης δεν έφτιαξε το σπίτι του κι ας προχώρησε σε έργα αναβάθμισης του αθλητικού κέντρου του. Το διαπιστώνεις μέρα με τη μέρα. Από τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών. Με λέξεις ή με αγωνιστική ωχαδερφισμό σαν αυτόν που προσωπικά διαπίστωσα στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με τον Παναιτωλικό. Άλλοι λένε ότι ήταν συνέπεια της έντονης πίεσης. Προσωπικά, δεν δέχομαι αυτό το επιχείρημα. Πείτε με ξεροκέφαλο αλλά οι τύποι έχουν εγγυημένα συμβόλαια, δεν σκέφτονται πώς θα «τη βγάλουν» μέχρι το τέλος του μήνα όπως συμβαίνει στη συντριπτική πλειοψηφία αυτών που πήγαν στο γήπεδο για να τους χειροκροτήσουν κι έφυγαν με χαλασμένο μυαλό.

Ποιος εγγυάται λοιπόν ότι ο νέος προπονητής θα πετύχει την εξάλειψη τέτοιων συμπεριφορών; Ποιος εγγυάται ότι οι εμφανέστατα ξενερωμένοι ποδοσφαιριστές θα αποκτήσουν διάθεση ή θα αναγκαστούν να το πράξουν στο πλαίσιο μιας επαγγελματικής συνεργασίας η οποία πρέπει να τηρείται από τις συμβαλλόμενες πλευρές; Και γιατί να είναι ξενερωμένοι;

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης θεωρείται παρελθόν. Έχει ευθύνη; Προφανώς ναι. Όποιος δουλεύει, αναλαμβάνει και ευθύνη. Στο δικό μου μυαλό, η βασική ευθύνη του δεν περιορίζεται σ' ένα-δύο παιχνίδια. Λόγω προσωπικότητας και χαρακτήρα υποθέταμε ότι η παρουσία του θα οδηγούσε σε ολοκληρωτική αλλαγή της μεθοδολογίας, της ταχύτητας στη δημιουργία της ομάδας αλλά και της ετοιμότητάς της σε υποφερτό επίπεδο για τους ευρωπαϊκούς αγώνες. Η εκκωφαντική επιτυχία του με την ΑΕΚ σε αντίστοιχη περίπτωση, ήταν το βασικό στήριγμα. Με κίνδυνο να κάνω λάθος, έχω την αίσθηση ότι θα έπρεπε να είχε απαιτήσει σε μεγαλύτερο βαθμό ακολουθώντας τα ποδοσφαιριστά «πιστεύω» του. Με πιο τρανταχτή περίπτωση τη μη απόκτηση αμυντικού χαφ.

Ολόκληρο καλοκαίρι και με δεδομένη αδυναμία στο «6» ο Άρης πήγε και πήρε τέσσερα «οκτάρια» – δίπλα στον Μόντσου – κι ένα δεκάρι. Ναι, καλοί ποδοσφαιριστές είναι όλοι. Ναι, έγιναν επενδύσεις, αλλά η ενίσχυση πρέπει να συμβαδίζει με τις ανάγκες της ομάδας. Προτεραιότητα (θα έπρεπε) να ήταν ο αμυντικός χαφ. Τούτο αποτελεί ευθύνη μόνο του Ουζουνίδη; Προφανώς όχι. Τριανδρία αποφάσισε για όλα συμπεριλαμβανομένου και του Ρούμπεν Ρέγες. Γι’ αυτό στέκομαι στις συνήθειες του οργανισμού. Καλώς ή κακώς όμως, ο Ουζουνίδης φεύγει, αλλά ο οργανισμός μένει. Με τις ίδιες συνήθειες και τον τρόπο λειτουργίας που διατηρεί. Ποιος μπορεί να αλλάξει ολοκληρωτικά τις συνήθειες του οργανισμού;

Σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας και ειδικά στη μεταγραφική περίοδο, ο Άρης δρα ανεξέλεγκτα και παρορμητικά. Σαν το λαίμαργο στομάχι που απλά θέλει να γεμίσει δίχως ουσιαστική αξιολόγηση του τί έχει μπροστά του και τι πραγματικά έχει ανάγκη. Λες και δεν βάζει προτεραιότητες αναλόγως των αγωνιστικών αναγκών. Ναι, είναι αλήθεια ότι η σχετική ιεραρχία, πολλές φορές, δεν εφαρμόζεται λόγω των ιδιαιτεροτήτων της αγοράς αλλά δεν επιτρέπεται η ολοκληρωτική καταπάτησή της. Κι έτσι γίνονται τα λάθη τα οποία είναι κοστοβόρα πιάνοντας μεγάλο χώρο στον αγωνιστικό προϋπολογισμό. Τα παραδείγματα είναι πολλά.

Η αγωνιστική υπέρβαση αποτελεί τον διαχρονικό στόχο. Ναι, αυτή δεν είναι εύκολο να έρθει όταν έχεις απέναντί σου ομάδες με μεγαλύτερους οικονομικούς προϋπολογισμούς και άκρες. Τουλάχιστον όμως, μην πυροβολείς τα πόδια σου. Μην κάνεις κακό στον εαυτό σου. Τα παθήματα των καλοκαιριών γράφτηκαν κανονικότητα. Το κακό είναι ότι δεν έγιναν μαθήματα. Η συνέπεια παράλληλα της σταδιακής προόδου θα έπρεπε να είναι ο βασικός στόχος, κυρίως όμως η συνεχής διοχέτευση ερεθισμάτων για την ενίσχυση ενός οράματος. Τώρα αυτό αναζητείται…

Καταλήγοντας στον Ρούμπεν Ρέγες, στην επίσημη παρουσίασή του είπε σωστά πράγματα. Για τον χρόνο που χρειάζεται μια ομάδα για να αποκτήσει ταυτότητα, ομοιογένεια και συνέπεια στην αγωνιστική συμπεριφορά της. Είχε πει ότι δεν θα θυσιάσει την Ευρώπη, περιγράφοντας το πλάνο του. Είχε πει επίσης ότι τα πρώτα δείγματα της δουλειάς θα φανούν από τον Σεπτέμβρη. Ίδωμεν...