Οι «κομάντο» που θα κάνουν ζημιές μέχρι το τέλος

• Τα σερί που μας «κοίμισαν»
• Δεν φτάνουν μόνο τα ντέρμπι

Ο συνηθισμένος προβληματισμός όταν οι «μεγάλοι» του πρωταθλήματος χάνουν βαθμούς από τους «μικρούς» είναι αν μικραίνουν οι μεγάλοι οι μεγαλώνουν οι μικροί. Να σημειώσουμε ότι τέτοιου είδους συζητήσεις δεν γίνονται σε σοβαρά πρωταθλήματα. Ακόμα και σε αυτά που κυριαρχούν συνήθως δύο ή τρεις ομάδες, δικαιολογείται η απώλεια του μεγάλου χωρίς να απαιτείται επιστημονική ανάλυση προκειμένου να δούμε αν αυτή είναι –περίπου- μεταφυσικό φαινόμενο. Ακόμα και στο κράτος της Μπάγερν που λέγεται εδώ και πολλά χρόνια «Μπουντεσλίγκα», γίνονται αποδεκτά τα στραβοπατήματα των «αυτοκρατόρων» Βαυαρών. Επομένως αυτού του είδους οι προβληματισμοί αφορούν ελάχιστους ποδοσφαιρικούς κήπους με…εξωτικά φυτά όπως είναι η Superleague μας.

Μπαίνοντας το 2023 μπορούμε πολύ απλά να πούμε «ναι ρε αδερφέ έχουμε ένα αρκετά φυσιολογικό πρωτάθλημα» και να μην αναρωτιόμαστε συνέχεια «μα γιατί γκελάρουν οι μεγάλοι;». Γιατί πρέπει να παραδεχτούμε πως, όλοι μας, αυτή την κουβέντα κάνουμε. Πως είναι δυνατόν ο Ιωνικός, ο ΟΦΗ, ο ΠΑΣ να κάνουν ζημιές στον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ τον Ολυμπιακό και ειδικά στους δύο πρώτους που έδειχναν μέχρι πρόσφατα να είναι «καβάλα στ’ άλογο»;

Δεν θα το παίξω ξυπνιτζής. Ομολογώ ότι ειδικά οι απώλειες του Παναθηναϊκού στη Νεάπολη αλλά κυρίως στη Λεωφόρο με τον ΟΦΗ ήταν απόλυτος αιφνιδιασμός για εμένα. Και αυτό (το έχω γράψει ξανά) είχε να κάνει με την εικόνα «εμπιστοσύνης» που έδιναν οι Πράσινοι στον πρώτο γύρο. Από εκεί και πέρα όμως δεν δικαιούσαι να μην περιμένεις τα πάντα. Οπότε τα ζόρια, πάλι του Παναθηναϊκού, στην Λιβαδειά ή η ήττα της ΑΕΚ στα Γιάννενα μας βρήκαν πιο ψυλιασμένους. Παρά το γεγονός ότι (και πάλι το ομολογώ) δεν έβλεπα πιθανή απώλεια πέραν των δύο βαθμών για την Ένωση στην Ήπειρο, στη χειρότερη περίπτωση για αυτή.

Τα σερί που μας «κοίμισαν»

Κάπου λοιπόν τα σερί που έχτισαν ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ και η αιτιολόγηση των απωλειών του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ με τα (διαφορετικά για τον καθένα) προβλήματα τους από την αρχή της σεζόν, μας έκαναν να ξεχάσουμε ότι παίζουν και οι άλλοι. Και όχι μόνο αυτό. Ότι αρκετοί από αυτούς τους «άλλους» από κάποια στιγμή και μετά θα βρίσκονται σε βαθμολογική θέση η οποία θα τους δίνει μόνο μια επιλογή. Να μπαίνουν στο γήπεδο με το μαχαίρι στα δόντια. Να μην είναι δηλαδή ο Βόλος του «καλώς ήρθατε και καλή βραδιά» στο Πανθεσσαλικό με τους μεγάλους να παίζουν σχεδόν εντός έδρας και να κάνουν πάρτι, ή ο Παναιτωλικός του καλού πλην όμως… «όλο μέλι, μέλι και από τηγανίτα τίποτα» ποδοσφαίρου, αλλά οι «κομάντο» που θα εκμεταλλευθούν όποια αδυναμία και όποιον «δισταγμό» δουν στον αντίπαλο. Όποια μέτρια ή κακή βραδιά των παικτών και του προπονητή του «απέναντι», προκειμένου να εξαντλήσουν όποια πιθανότητα έχουν ώστε να φύγουν με κέρδος από το γήπεδο. Το οποίο κέρδος είναι για αυτούς από εκείνα που δεν τα είχαν στο πρόγραμμα. Με αποτέλεσμα ακόμα και ο ένας βαθμός να έχει διπλό όφελος. Πρακτικό και ψυχολογικό, για τη συνέχεια.

Μέχρι να τους βγει η ψυχή (και για όποια ομάδα από αυτές που παλεύουν για τη σωτηρία συμβεί αυτό) έτσι θα πάμε από εδώ και πέρα. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι scouting δεν κάνουν μόνο τα πολυπληθή τμήματα των μεγάλων. Δεν μιλάμε και για τη θεωρία της σχετικότητας στην τακτική του “Big 5” ώστε να μην μπορεί κάποιος να την αντιμετωπίσει. Σε τελική ανάλυση το πώς αυτά εφαρμόζονται μέσα στο γήπεδο, έχει να κάνει με την συνέπεια και τη διάθεση των παικτών. Και με το πόσο έτοιμοι είναι αυτοί να αντιμετωπίσουν αντιπάλους που παίζουν την ύπαρξη τους. Και αν υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό και τους πέντε «ισχυρούς» είναι πως δεν έχουν το επίπεδο «σκληρότητας» (σε διαφορετικά ποσοστά ο καθένας) που απαιτείται ώστε να μην μπλοκαριστούν σε τέτοιες καταστάσεις. Με αποτέλεσμα, όταν κάτι στην εξέλιξη της αναμέτρησης δεν πάει «βάσει προγράμματος», να βγαίνουν εκτός ρυθμού.

Δεν φτάνουν μόνο τα ντέρμπι

Θα πείτε βέβαια ότι ο Παναθηναϊκός κόντρα στον Ιωνικό και η ΑΕΚ απέναντι στον ΠΑΣ έχασαν τα «άχαστα» για να φτάσουν τελικά στην απώλεια βαθμών . Πρώτα απ’ όλα να τελειώνουμε με την καραμέλα για τα «άχαστα» γιατί –προφανώς- αν ήταν τέτοια δεν θα κάναμε τώρα κουβέντα για χαμένους βαθμούς. Δεύτερον ακόμα και αυτή η δυσλειτουργία της «αστοχίας» είναι, σε μεγάλο βαθμό, κομμάτι της πνευματικής συγκέντρωσης πριν από το ματς αλλά και της διαχείρισής της μέσα σε αυτό. Σαφέστατα υπάρχει έλλειμμα σε αυτό σε όλους τους «μεγάλους», γιατί εκτός των άλλων δεν έχουν (οι περισσότεροι ) και τις λύσεις από τον πάγκο που θα αλλάξουν αυτές τις καταστάσεις.

Τι σημαίνει, στην παρούσα φάση, το «παίζουν και οι άλλοι»; Πρώτον ότι αν μέσα σε τρεις αγωνιστικές στον δεύτερο γύρο οι πέντε τελευταίοι της βαθμολογίας έχουν βάλει ζόρια και έχουν «ματώσει» τους μεγάλους, αυτό μπορεί να συνεχίσει να συμβαίνει με μεγαλύτερη ένταση στη συνέχεια. Ειδικά όταν αυτοί…έχουν μυριστεί αίμα. Δεύτερον ότι μπορεί να κάνουμε μεγάλη κουβέντα (όχι παράλογο) για ντέρμπι όπως αυτό της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν έχουμε φτάσει στα πλέϊ οφ που θα παίζουν οι μεγάλοι (μόνο) μεταξύ τους. Σε αυτή τη φάση οποιοδήποτε κέρδος στο ντέρμπι, μπορεί να έχει κοπεί στη μέση ή να εκμηδενιστεί τις επόμενες δύο αγωνιστικές εκεί που δεν το περιμένεις. Δεν είναι πολλά τα παιχνίδια που απομένουν για την κανονική διάρκεια ώστε να «σκάσουν» από την κούραση οι μικροί. Η εντύπωση που έχω είναι ότι θα δούμε «αίμα και άμμο» σε πολλά ματς από εδώ και πέρα. Και ομολογώ πως αυτό δίνει μια άλλη, άγρια, ομορφιά σε ένα πρωτάθλημα που τείνει να γίνει (αγωνιστικά) αρκετά «φυσιολογικό».