Η τροχιά κορυφής απαιτεί νίκη

• Στο «Κλ. Βικελίδης» είναι άλλη ομάδα
• Τι μπορεί να σκέφτεται ο Πάρντιου;

Ο Οκτώβρης δεν λογίζεται ως μήνας των αποδείξεων. Αυτό το προνόμιο ανήκει σε αυτούς της άνοιξης, εκεί που οι μπαρουτοκαπνισμένες και ικανές ομάδες διαφέρουν από τις υπόλοιπες. Μήνα Οκτώβρη δεν πέτυχε ή απέτυχε κάποια ομάδα γιατί κανένας στόχος δεν κρίθηκε έπειτα από έξι αγωνιστικές. Πέρυσι για παράδειγμα, στο ίδιο χρονικά σημείο, ο Άρης μετρούσε δύο εντός έδρας ισοπαλίες με ΟΦΗ και Απόλλωνα Σμύρνης, μια (εκτός έδρας) ήττα από τον Ιωνικό και τρεις νίκες επί Παναθηναϊκού, Ατρόμητου και Λαμίας. Η δε απόσταση που τον χώριζε από τις κορυφαίες θέσεις ήταν όμοια με την αντίστοιχη φετινή.

Υπό αυτό το πρίσμα, ο αγώνας (9/10, 21:15) με την ΑΕΚ δεν θα κρίνει τους κόπους μιας χρονιάς, ως ένα βαθμό όμως θα δείξει αν η φετινή ομάδα έχει τα άντερα να αντιστρέψει την εις βάρος της κατάσταση. Γιατί από κάπου πρέπει να ξεκινήσει με σκοπό να πετύχει ένα σερί το οποίο θα την βάλει στην τροχιά που θα ήθελε να βρίσκεται. Μέχρι στιγμής, στην απόδοσή του, ο Άρης θυμίζει τις θερμοκρασίες του Οκτώβρη. Εκεί που ζεσταίνει ψυχούλες και μοιάζουν όλα ηλιόλουστα και αισιόδοξα, ξαφνικά πέφτει η παγωνιά του ξημερώματος και χρειάζεται ένα πανωφόρι για να την αντέξεις.

Και η αστάθεια του Άρη δεν εντοπίζεται από παιχνίδι σε παιχνίδι αλλά από δεκάλεπτο σε δεκάλεπτο ενός αγώνα, γεγονός ακόμη πιο προβληματικό στη διαχείριση που δύναται να κάνει ένας προπονητής. Για παράδειγμα, στον Βόλο ήταν καλύτερος του αντιπάλου του στα 70 από τα 90 λεπτά, αλλά στο μυαλό των περισσοτέρων έμεινε εκείνο το καταστροφικό 20λεπτο γιατί εκεί κρίθηκαν όλα. Η σχετική άποψη που διατύπωσε ο Φαμπιάνο ήταν απολύτως ρεαλιστική και πλήρως αντιπροσωπευτική της εικόνας που παρουσιάζει η ομάδα του.

Στο «Κλ. Βικελίδης» είναι άλλη ομάδα

Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα από τις έξι αγωνιστικές που προηγήθηκαν κι ας μην έχει επάρκεια το δείγμα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Άρης υπερίσχυσε των αντιπάλων του στο «Κλ. Βικελίδης» και οι δύο εξ’ αυτών ήταν ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός. Ίσως να μην είναι τυχαίο επίσης ότι το έπραξε στα δεύτερα ημίχρονα των αγώνων. Για το Λεβαδειακό το 3-0 ήταν εξόχως τιμητικό βάσει των ευκαιριών και των προϋποθέσεων που είχαν οι «κίτρινοι». Ο ΠΑΟΚ περιόρισε σημαντικά τη δημιουργία του Άρη αλλά γλίτωσε λόγω της αύρας του Κοτάρσκι, ενώ ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση με τις διαδοχικές επιθέσεις που δεχόταν σε σημείο να έμοιαζε θέμα χρόνου η παραβίαση της εστίας του.

Ο Άρης του «Κλ. Βικελίδης» ανταποκρίνεται καλύτερα στο σχέδιο του Άλαν Πάρντιου. Προς αυτήν την κατεύθυνση έχει τη σημασία του να μπει στην εξίσωση του αγώνα και ο κόσμος. Λόγω ποδοσφαιρικής καταγωγής και κουλτούρας, ο Βρετανός θέλει παιχνίδι υψηλής έντασης και διαδοχικών τρεξιμάτων. Αυτός είναι ο βασικός άξονας της δουλειάς που κάνει στις προπονήσεις. Αντιλαμβάνεται ότι θα χρειαστεί χρόνο αλλά και τύχη για να τα καταφέρει. Στην πραγματικότητα, δεν έχει τίποτε από τα δύο. Χρόνος δεν υπάρχει γιατί ήδη βλέπει την απόσταση από την κορυφή. Η τύχη επίσης του γύρισε την πλάτη γιατί ήδη μετρά δύο σοβαρές απουσίες. Σα να μην έφτανε δηλαδή η προβληματική λειτουργία της μεσοαμυντικής γραμμής, ήρθαν και οι απουσίες των Γιάκουμπ Μπραμπετς, Σέικ Ντουκουρέ για να δείξουν το πρόβλημα.

Τι μπορεί να σκέφτεται ο Πάρντιου;

Προσπερνώντας τα αυτονόητα, αυτά που δείχνουν την αναγκαιότητα της νίκης πρωτίστως για την ηρεμία του οργανισμού, θα παρουσιάσει ενδιαφέρον ο τρόπος διαχείρισης του παιχνιδιού από τον Άλαν Πάρντιου. Κακά τα ψέματα, ο Τόλης Τερζής ήταν αυτός που έδωσε κατευθύνσεις στον αγώνα με τον Βόλο, γεγονός το οποίο παραδέχθηκε ο Βρετανός με δύο ενέργειές του. Τη δημόσια παραδοχή αλλά και τη σφιχτή αγκαλιά μετά το παιχνίδι. Στην πρόσφατη συνάντησή του με τους ρεπόρτερ του Άρη υποστήριξε ότι τον αντιπροσωπεύει το σχήμα με τους δύο αμυντικούς χαφ. Δεν είπε ψέματα, αλλά το δίδυμο των παικτών στον άξονα (μέχρι στιγμής) είναι ελαχίστως λειτουργικό για τον Άρη. Δεν ανταποκρίνεται στα αμυντικά καθήκοντα, δεν καλύπτει χώρους, έχει μεγάλες αποστάσεις και δεν βγάζει με ταχύτητα την ομάδα στις κόντρα επιθέσεις.

Γι’ αυτόν τον λόγο σκέφτεται το ενδεχόμενο χρησιμοποίησης του Ματέο Γκαρσία σε ρόλο επιτελικού μέσου. Εφόσον το κάνει αυτό, αυτομάτως θα έχει αποφασίσει ότι η μπάλα θα είναι στα πόδια της δικής του ομάδα και προφανώς θα εμπεριέχει ρίσκο στο transition παιχνίδι του αντιπάλου αλλά και στο εύρος των κερδισμένων προσωπικών μονομαχιών. Έχω την αίσθηση ότι αυτή η απόφαση είναι ίσως η σημαντικότερη που έχει να πάρει ο 61χρονος. Προφανώς έχει σημασία ποιος θα είναι δεξιός οπισθοφύλακας, ποιος αριστερός χαφ και ποιος στην κορυφή, αλλά σε μεγάλο βαθμό αυτά τα παιχνίδια κρίνονται στο κέντρο. Ειδικά όταν ο αντίπαλος βασίζεται στην ανασταλτική ικανότητα αλλά και επιθετικότητα των παικτών του άξονα.