Oλυμπιακός: Καλός ο Ρέτσος, αλλά γι' αργότερα...

Η μεταγραφή του Παναγιώτη Ρέτσου στον Ολυμπιακό (αν ολοκληρωθεί) είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί με ικανοποίηση. Για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους δηλαδή. Αν έχουμε καταλήξει ότι οι ερυθρόλευκοι έχουν θέμα στoυς στόπερ, γιατί κάτι λείπει από τον Σισέ, κάτι περισσότερο από τον Μπα, ότι ο Μανωλάς το σκέφτεται για Σαουδική Αραβία μεριά γιατί και ο ίδιος μπορεί να τα βρήκε όπως τα θέλει τα πράγματα και ο Κορμπεράν μπορεί να μην ψήνεται πολύ και -τέλος- ότι ο Παπασταθόπουλος έχει, δεν έχει τραυματισμό ή κέφι ή κουράγια πλέον, η απάντηση σε αυτά τα προβλήματα, αυτή τη στιγμή δεν είναι ο Ρέτσος. Μάλλον γι αυτό, στο σχετικό ρεπορτάζ, υπάρχει και η υποσημείωση: “Πιθανότατα θα αποκτηθεί και άλλος στόπερ”. Θα μπορούσα να προσθέσω, να αποκτηθεί ένας κανονικός, έτοιμος στόπερ για τις άμεσες ανάγκες σε Ευρώπη και πρωτάθλημα. Γιατί έτσι που είναι μπερδεμένο το κουβάρι στη συγκεκριμένη θέση, στον Ολυμπιακό, άλλη απάντηση άμεσα δεν υπάρχει.

Ένας κανονικός, έτοιμος στόπερ όμως είναι η ελπίδα και όχι η άμεση προοπτική αυτή τη στιγμή. Και αυτό μπορεί να ακυρώσει και όποια πιθανότητα υπάρχει να γίνει αποδεκτή μια κίνηση τύπου Ρέτσου. Γιατί είναι σαφές ότι στα 24 του χρόνια, ο συγκεκριμένος παίκτης ακροβατεί ανάμεσα στο να αρπάξει μια καλή ευκαιρία και να χαθεί από τον ποδοσφαιρικό χάρτη, όσον αφορά το “υψηλό” επίπεδο. Σε αυτό που είχε όλα τα προσόντα να παίξει το 2017 όταν η Λεβερκούζεν κατέθεσε 17 εκατομμύρια, βγήκε νικήτρια στη μάχη με Λιόν και Ρεν και απέκτησε έναν παίκτη που έβλεπε ως μελλοντικό σταρ. Και δεν υπήρχαν και πολλοί τότε που να έλεγαν ότι αυτή δεν είναι μια καλή επένδυση. Και ήταν για ακόμα ένα χρόνο, μετά από μια σεζόν με 20 συμμετοχές (14 ως βασικός). Περίοδο κατά την οποία η χρηματιστηριακή του αξία ανέβηκε και άλλο. Σε ένα πρωτάθλημα, όπου (και) η Λεβερκούζεν είναι από τις ομάδες που αγοράζουν, “χτίζουν”, πουλάνε, είναι σίγουρο ότι η διοίκησή της είχε δει τα εκατομμύρια που έδωσε να αυγατίζουν. Μέχρι που ήρθαν οι μυικοί τραυματισμοί...

Από το τέλος της πρώτης του σεζόν στη Μπουντεσλίγκα, ο Ρέτσος σε τέσσερις σεζόν έγραψε άλλες 20 συμμετοχές, σε τρεις ομάδες. Άλλες 11 στην Λεβερκούζεν, 4 στη Σεντ Ετιέν και 5 στη Βερόνα. Ακόμα και να βάλουμε και τα θέματα που είχαν προκύψει στα πρωταθλήματα με τον κορονοϊό (υπήρξε και ένα άγονο πέρασμα από τη Σέφιλντ Γιουνάϊτεντ) δεν τις λες και πολλές. Οι μέρες που έμεινε έξω εξαιτίας τραυματισμών ο Ρέτσος προσεγγίζουν τον ενάμιση χρόνο και στη Γερμανία και στη Γαλλία. Και αυτό δεν μπορεί να το πει κάποιος καλό μαντάτο.

Από την άλλη υπάρχει κάτι που έχει ενδιαφέρον και δείχνει ότι οι ομάδες θέλουν πάντα να ποντάρουν στο ταλέντο ενός παίκτη, ακόμα και αν η αξία του έχει πέσει στο 20% αυτής που τον οδήγησε στη Λεβερκούζεν. Όπως είναι λογικό σε όλες τις μετακινήσεις του (με δανεισμό) οι Γερμανοί έβαζαν ρήτρα μεταγραφής και ποσοστό μεταπώλησης, το οποίο (έστω και 10%) υπήρχε και όταν πήγε ελεύθερος στη Βερόνα. Όμως και η Σέφιλντ, και η Σεντ Ετιέν προσπάθησαν να διαπραγματευθούν τη ρήτρα και κρατήσουν τον παίκτη αλλά δεν τα κατάφεραν. Όσο για τη Βερόνα τον υπέγραψε για 1,5 χρόνο με option για τρία ακόμα. Όλες αυτές ήταν ομάδες στην κορυφαία κατηγορία στη χώρα τους και πάλεψαν να πάρουν κάτι από το potential Ρέτσος.

Είναι απόλυτα λογικό να μην ξεγράφεις οριστικά έναν παίκτη 24 ετών με τεράστιες (κάποτε) προοπτικές, ελπίζοντας ότι αυτή η κατάρα των συνεχόμενων μυικών τραυματισμών μπορεί και να σταματήσει με κάποιο ξόρκι. Για να πω την αλήθεια αυτή είναι και η δικιά μου η ευχή, γιατί όσο και αν το ταλέντο δεν φτάνει για να κάνεις καριέρα, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Ρέτσος είναι άτυχος και όχι...ασεβής απέναντι στο ταλέντο του.

Όλα τα παραπάνω, δικαιολογούν πιθανή κίνηση του Ολυμπιακού αλλά για την προοπτική. Για το “να δούμε αν το παιδί είναι καλά τελικά”. Σίγουρα το προπονητικό και (κυρίως) το ιατρικό επιτελείο των Ερυθρολεύκων μπορεί να δώσει πιο σαφείς απαντήσεις, αλλά στα μάτια μου αυτή τη στιγμή ο Ρέτσος δεν μπορεί να θεωρηθεί με ασφάλεια, τρίτη, ίσως ούτε καν και τέταρτη επιλογή στα στόπερ. Επαναλαμβάνω... “με ασφάλεια”. Αν θέλεις να του δώσεις ένα σαφές, γνώριμο (όσο είναι μετά από πέντε χρόνια) περιβάλλον για να ξαναβρεί τον εαυτό του τότε η κατάσταση μπορεί να αποδειχθεί win win. Αλλά, τώρα που μιλάμε, τίποτα περισσότερο από αυτό.