Α.Ε.Κ: Και το δικό της θαύμα πρόσφυγες το δημιούργησαν!

• Μας έδιωξαν σαν Έλληνες, μας υποδέχθηκαν σαν Τούρκους!

Η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως είναι απόλυτα συνυφασμένη σαν Σύλλογος με την προσφυγιά και την ιστορία όλων των προσφύγων τούτης της χώρας. Προφανώς δεν είναι το μοναδικό σωματείο και δεν επιδιώκει να είναι κάτι τέτοιο: ο μοναδικός σύλλογος κοινώς που εκφράζει την προσφυγιά της Ελλάδας. Τέτοιοι και σημαντικοί (και ιστορικοί) υπάρχουν και άλλοι στην Ελλάδα, όπως ο Πανιώνιος για παράδειγμα. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.

Όσοι το κάνουν άλλωστε, όσοι νιώθουν υποχρέωση στον συνάνθρωπο τους και ειδικά σε εκείνον που αναγκάζεται να αφήσει την πατρίδα και το βιός του ελέω πολέμου, είναι για μένα αδέρφια και υπέροχοι άνθρωποι, αλλά και σύλλογοι που άσχετα με την οποία εποχική κόντρα, θα έχουν τον απόλυτο σεβασμό και αναγνώριση από εμένα. Διότι η Ιστορία του κάθε συλλόγου δεν εκφράζεται ανά πενταετία και ανάλογα το κάθε πρόσωπο που είχε τη τιμή (και πολλοί δεν το κατάλαβαν) να τον κουμαντάρει!

Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα προσφύγων και δυστυχώς αντί να θυμόμαστε αυτή τη μέρα ως κάτι που ελπίζουμε να μη βιώνει πουθενά και κανείς στον κόσμο, κάθε τέτοια μέρα έχουμε και νέους πρόσφυγες. Όχι ακριβώς την 20η Ιουνίου αλλά κάθε χρονιά πριν φτάσει η συγκεκριμένη ημερομηνία υπάρχει κάπου πόλεμος και άρα δημιουργούνται πρόσφυγες. Κι αν έως τώρα πολλά από αυτά δεν αφορούσαν χώρες κοντινές μας (μετά τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία), φέτος παρακολουθούμε live αυτόν μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας επειδή έτσι ήθελαν άλλοι!

Δεν έχει σημασία η αιτία ενός πολέμου και ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο... Η φρίκη του πολέμου πέρα από τις καταστροφές και το πλέον σημαντικό, τις απώλειες ανθρώπινης ζωής, παρατηρείται εύκολα στα πρόσωπα των προσφύγων, των γυναικόπαιδων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, τη ζωή τους, τη χώρα τους, τους άνδρες τους και να ταξιδέψουν για να ψάξουν ένα καλύτερο αύριο σε μια ξένη χώρα.

Μας έδιωξαν σαν Έλληνες, μας υποδέχθηκαν σαν Τούρκους!

Σε μια πατρίδα άλλων, ξένων, που δεδομένα στην αρχή μπορεί να τους υποδεχθούν με συμπόνια και ανεπτυγμένο το πνεύμα της φιλοξενίας, αφού θα αναγνωρίζουν το μέγεθος του δράματος που βιώνουν, όμως στην πορεία αυτό θα αλλάξει. Θα γίνει μίσος για αυτούς που "μας φορτώθηκαν και δεν έμειναν στη χώρα τους να πολεμήσουν". Μην μου πείτε ότι δεν τα έχετε ακούσει αυτά τα λόγια εδώ, σε εμάς, για άλλους πρόσφυγες.

Ή τη ρητορική μίσους που προωθούσαν τα... Χρυσά Ζαβά του τόπου (της ναζιστικής οργάνωσης εννοώ Χρυσής Αυγής) λέγοντας, εκμεταλλευόμενοι την οικονομική κρίση που δημιούργησαν σκόπιμα οι κυβερνήσεις της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου, το σιχαμένο "έρχονται οι ξένοι και μας κλέβουν τις δουλειές από τους συμπατριώτες μας"... Ακόμη και για τους δικούς μας πρόσφυγες, που ήρθαν από το τόπο τους, ξεριζώθηκαν από μέρος της χώρας μας, στη μαμά πατρίδα, τα χειρότερα έκαναν οι συμπατριώτες μας...

Τους έδιωξαν σαν Έλληνες από την Τουρκία και τους υποδέχθηκαν σαν Τούρκους στην Ελλάδα! Αυτή είναι η ωμή και σκληρή πραγματικότητα. Όμως οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και της Πόλης ήταν δημιουργικοί άνθρωποι και ικανοί. Πολιτισμένοι και όμορφοι. Με αρχές, ποιότητα, παιδεία, όπου έπαιξαν καθοριστικό και πρωταγωνιστικό ρόλο για να αλλάξει προς το καλύτερο και μόνο η ζωή του Έλληνα γενικά. Απογείωσαν τον τόπο και η αξία τους στο πέρασμα των χρόνων, όχι μόνο αναγνωρίστηκε, αλλά μνημονεύεται πλέον σαν ιστορικό γεγονός όπως θα έπρεπε άλλωστε.

Και το θαύμα της Α.Ε.Κ. πρόσφυγες το δημιούργησαν και για μας είναι ότι πιο σημαντικό. Για ανθρώπους που όντως έχουμε σχέση με τη Μικρά Ασία και την Κωνσταντινούπολη και υπάρχουν στα αυτιά μας ακόμη οι ιστορίες των μεγαλύτερων. Για όλους και όλα. Όπως και για τη βία που έζησαν στη πατρίδα τους από τους συμπατριώτες τους... Αντίστοιχα τώρα τη βιώνουν άλλοι διότι ξεχνάμε εύκολα ότι αυτοί γνώρισαν το σκληρό πρόσωπο της ζωής που είναι το τέλος αυτής μέσω πολέμου.

Ελπίζω να μάθουμε και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι προς κάθε πρόσφυγα, κάθε φυλής και χρώματος... Η δύναμη μας σαν ανθρωπότητα είναι μια: η αλληλεγγύη!!! Μακάρι Ειρήνη σε όλο τον κόσμο αλλά δεν...