Παναθηναϊκός: Οι βασικές ευθύνες του Γιοβάνοβιτς και η λεπτή πράσινη γραμμή

• «Αυτοκτόνησε» πολλάκις και η σεζόν κρέμεται σε μια κλωστή
• Σε ρίσκο το πρότζεκτ της αλλαγής
• Η δυσκολία απέναντι σε κλειστές άμυνες
• Η «soft» νοοτροπία
• Η ατολμία στις μεταγραφές

Nα, λοιπόν, που ήρθε η ώρα να βρεθεί και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς στο κάδρο - ή ακόμα και στο επίκεντρο - της κριτικής των φίλων του Παναθηναϊκού. Όχι παράλογα, ούτε άστοχα. Οι προπονητές δεν κρίνονται μόνο από την απόδοση των ομάδων τους, από την εικόνα τους εντός αγωνιστικού χώρου. Κρίνονται και από τα αποτελέσματα. Κυρίως απ΄ αυτά. Το ξέρει ο Ιβάν, πρωταθλητισμό έκανε στην Κύπρο τόσα χρόνια με τον ΑΠΟΕΛ. Σ’ ένα πρωτάθλημα όχι ανώτερο του δικού μας, αλλά με παρόμοιο ανταγωνισμό. Με ΑΠΟΕΛ και Ομόνοια, με Ανόρθωση και Απόλλωνα Λεμεσού, με ΑΕΛ και ΑΕΚ Λάρνακας...

Τα αποτελέσματα, λοιπόν, δεν είναι υπέρ του Γιοβάνοβιτς, o οποίος «τρέχει» στη σεζόν με 1,5 βαθμό ανά ματς και σπουδαιότερες νίκες εκείνες επί του Αρη και του ΠΑΣ Γιάννινα εντός έδρας. Πέρυσι ο Μπόλονι, ο οποίος δεν «έχτισε» την ομάδα στο καλοκαίρι των Ρόκα – Πογιάτος αλλά διαχειρίστηκε μια ήδη διαμορφωμένη κατάσταση στο ρόστερ του Παναθηναϊκού, έκλεισε τη σεζόν με 1,7 βαθμούς ανά ματς, συμπεριλαμβανομένων όμως και των δέκα ντέρμπι εναντίον Ολυμπιακού, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Αρη στα play offs. Επρεπε ο Παναθηναϊκός να κρατήσει τον Μπόλονι; Όχι βέβαια. Ακόμα κι αν τελικά είχε καταφέρει ο Παναθηναϊκός να επιστρέψει στην Ευρώπη, ο Ρουμάνος θα έπρεπε να είχε απολυθεί για δεκάδες λόγους. Θα έπρεπε να είχε απολυθεί μετά τον αποκλεισμό από τον ΠΑΣ Γιάννινα στο Κύπελλο, με δύο καθαρές ήττες χωρίς να παίξει ούτε ένα ματς στην έδρα του αντιπάλου.

Τον κράτησε ο Αλαφούζος μέχρι τέλους και προκοπή δεν είδε. Επρεπε να τον είχε απολύσει όχι διότι το 90% των παικτών δεν ήθελε να τον βλέπει μπροστά του. Ούτε επειδή δεν πήρε από τους παίκτες αυτό που πραγματικά μπορούσαν πλην του Διούδη που έκανε εκπληκτική σεζόν, του Μαουρίσιο για ένα γύρο διότι μετά εξαντλήθηκε λόγω αστείας ή και επικίνδυνης διαχείρισης και των Αλεξανδρόπουλου – Ιωαννίδη που πήραν αρκετό χρόνο συμμετοχής. Ο Μπόλονι έπρεπε να φύγει διότι αυτό που παρουσίαζε ο Παναθηναϊκός ήταν αποτελεσματικό σε αρκετά ματς, αλλά κάποια στιγμή θα μας… τελείωνε. Τελείωσε πρόωρα στο Κύπελλο, τελείωσε με πάταγο στα play offs, έμεινε μπουκάλα για μια επιπλέον σεζόν ο Παναθηναϊκός.

«Αυτοκτόνησε» πολλάκις και η σεζόν κρέμεται σε μια κλωστή

Μπορεί να μείνει και εφέτος «μπουκάλα» έτσι όπως τα έχει καταφέρει. Πρέπει να τον προσπεράσουν δύο ομάδες, δεν είναι και το πιο πιθανό σενάριο. Αλλά πώς θα νικήσει την ΑΕΚ όταν δεν έχει νικήσει ούτε σε ένα ντέρμπι; Και πώς θα νικήσει στο Περιστέρι μια ομάδα που αγωνίζεται με το μαχαίρι στα δόντια για τη σωτηρία της και πιθανότατα θα παίζει τη μισή κατηγορία στην αυλαία, όταν εκτός έδρας έχει συγκεντρώσει μόλις 10 βαθμούς, νικώντας μόνο τους 3/4 τελευταίους της βαθμολογίας; Δύσκολα πράγματα, αλλά χάνουν βαθμούς όλοι (Αστέρας, Αρης, ΟΦΗ, ΠΑΣ), συνεπώς όλα είναι ανοιχτά!

Ναι, έπαιξε και η διαιτησία το ρόλο της. Ειδικά στο Ηράκλειο με τον γίγαντα Καραντώνη που επέστρεψε στο Ατρόμητος-Αστέρας 2-0 και τον VAR Διαμαντόπουλο που ακόμα παραμένει εκτός ορισμών. Αλλά και στις αμφισβητούμενες φάσεις της Τούμπας (πέναλτι Αϊτόρ) και του Αγρινίου (ακυρωθέν γκολ Σάρλια α λα… Τζεφ Χαρστ και Ιέρο Στολτίδη σ’ εκείνο το 3-2 της Λεωφόρου, δηλαδή χωρίς να έχει αποδειχθεί αν η μπάλα πέρασε ή δεν πέρασε τη γραμμή). Όμως δεν ευθύνεται η διαιτησία και για τις 8 ήττες σε 12 εκτός έδρας ματς ή και για τις 10 ήττες σε 24 παιχνίδια, επιδόσεις πρωτόγνωρα αρνητικές για τον Παναθηναϊκό. Δεν ευθύνεται η διαιτησία για το 0-0 με τον ΟΦΗ και το 0-1 από τον Αστέρα στη Λεωφόρο, όταν ο Παναθηναϊκός έπαιζε με παίκτη παραπάνω.

Σε ρίσκο το πρότζεκτ της αλλαγής

Για να «κλειδώσει» η απόφαση του Παναθηναϊκού να κρατήσει τον Ιβάν (δεν ξέρουμε αν θα θελήσει και ο ίδιος να παραμείνει σ’ αυτή την περίπτωση διότι έχει υπογράψει μονοετές συμβόλαιο ιδία βουλήσει), η πρόοδος που δείχνει ποδοσφαιρικά θα πρέπει να συνδυαστεί με αποτελέσματα. Ιδανικά με κατάκτηση Κυπέλλου και τετράδα στο πρωτάθλημα. Minimum με έξοδο στην Ευρώπη, είτε μέσω πρωταθλήματος είτε μέσω Κυπέλλου (κατάκτηση). Σε διαφορετική περίπτωση το πρότζεκτ του Γιοβάνοβιτς και των συνεργατών του μπορεί να μείνει στη μέση κι αυτό δεν θα είναι κάτι «τρελό». Μπορεί σε ορισμένους να φανεί «αντι-ποδοσφαιρική» και «ρισκαδόρικη» η απόφαση διαζυγίου αν τελικά ο Παναθηναϊκός μείνει και πάλι στον καναπέ του το καλοκαίρι, μα ο Ιβάν είναι καλός. Δεν είναι ούτε ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, ούτε ο Γιούργκεν Κλοπ για να εμπιστευτείς με κλειστά μάτια μια – δυο- τρεις θητείες χωρίς αποτελέσματα. Αλλωστε, δεν ζητήθηκε εφέτος από τον Παναθηναϊκό να πάρει το πρωτάθλημα! Το μίνιμουμ που αντιστοιχεί στο (τέταρτο) μπάτζετ του ζητήθηκε.

Και του έγινε και πιο εύκολο του Παναθηναϊκού λόγω της εφετινής πορείας του Αρη και της ΑΕΚ: η τρίτη θέση, βάσει της σημερινής βαθμολογίας, δεν θα ήταν δα και κάποιο «επίτευγμα» για τον Παναθηναϊκό! Προς το παρόν, δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, η εφετινή θητεία φανερώνει εν μέρει τη δουλειά που γίνεται στην καθημερινότητα και τη βελτίωση σε αρκετούς τομείς (και σε αρκετούς παίκτες ατομικά), όχι όμως και στα αποτελέσματα. Κι αν δεν υπήρχε και η θετική προοπτική στο Κύπελλο, όπου μετά από δύο δύσκολες κληρώσεις (Ατρόμητος σε μονό ματς στο Περιστέρι και Βόλος σε διπλά ματς) ήρθαν δυο εύκολες (με Καρδίτσα και Λαμία), η όλη ατμόσφαιρα θα ήταν ακόμα πιο βαριά και αβάσταχτη…

Τα θετικά του Γιοβάνοβιτς έχουν αναφερθεί πολλάκις. Και για τον τρόπο με τον οποίο παίζει ο Παναθηναϊκός μέχρι να… φτάσει στην αντίπαλη περιοχή και στον τομέα της φυσικής κατάστασης και στη βελτίωση παικτών (Χουάνκαρ, Βέλεθ, Βιγιαφάνιες, Καρλίτος) συγκριτικά με την περυσινή σεζόν. Ακόμα – ακόμα και ως προς στη σχέση του με τους παίκτες και το δημόσιο λόγο του, ειδικά αν συγκριθεί με τον ασύγκριτο σ’ αυτό το γήπεδο, Λουτσέσκου, και με τον Μαρτίνς που 9/10 φορές θα αναφερθεί στη διαιτησία όταν ο Ολυμπιακός έχει αποτύχει, βρίσκοντας και στέρεα και παντελώς αβάσιμα επιχειρήματα. Προφανώς, όμως, έχει και ο κόουτς ευθύνες για τον απολογισμό του Παναθηναϊκού ως εδώ. Οι τρεις σημαντικότερες κατά τη γνώμη μας είναι οι εξής…

Η δυσκολία απέναντι σε κλειστές άμυνες

Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι επί Γιοβάνοβιτς ο Παναθηναϊκός έχασε πάμπολλους βαθμούς από ατομικά σφάλματα των παικτών. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι Πράσινοι έχτισαν σταδιακά μια πολύ πιο «ποδοσφαιρική» ταυτότητα, συγκριτικά με «αυτό» που παρουσίαζαν πέρυσι, επί Μπόλονι.

Φτάσαμε όμως δύο αγωνιστικές πριν από το τέλος της regular season και ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί σε πολλά ματς να δυσκολεύεται αφάνταστα απέναντι σε «κλειστές» άμυνες που παίζουν σε χαμηλά μέτρα. Το έπαθε στα Γιάννενα, στο «Κλεάνθης Βικελίδης» μετά το 1-0 του Αρη, το έπαθε εναντίον της ΑΕΚ με το ρεσιτάλ ευκαιριών του Παλάσιος, το έπαθε και στο Αγρίνιο. Ακόμα και με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο! Το έπαθε δις και σε κοστοβόρα εντός έδρας ματς, με συνέπεια την απώλεια πέντε βαθμών: δύο στο 0-0 με τον ΟΦΗ και τριών στην ήττα με 1-0 από τον Αστέρα.

Ημιτελείς ενέργειες, λιγοστές σωστές συνεργασίες και τελικές προσπάθειες άστοχες ή... πάνω στους αμυντικούς συνέθεσαν το σκηνικό που έφερε για ακόμα μια φορά το «μηδέν» στο Αγρίνιο. Απολύτως ενδεικτικό της δημιουργικής δυσλειτουργίας του Παναθηναϊκού είναι το γεγονός πως – όπως ανέλυσε εύστοχα ο Νίκος Αθανασίου βάσει των στοιχείων του Wyscout - μετέτρεψε τις τελικές του πάσες σε φεστιβάλ σέντρας: 37 συνολικά, μόλις οι 7 εύστοχες, ενώ ο μέσος όρος του μέχρι το Σάββατο ήταν 16,7! Δηλαδή στο Αγρίνιο οι Πράσινοι έκαναν υπερδιπλάσιες σέντρες, διότι εκτός όλων των άλλων δεν δοκιμάζουν συχνά και τα σουτ εκτός περιοχής!

Η «soft» νοοτροπία

Η δεύτερη ευθύνη του Γιοβάνοβιτς είναι ότι δεν έχει περάσει νοοτροπία νικητή στους παίκτες. Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να αποτελεί μια ομάδα που δεν παίζει πρώτα «για το αποτέλεσμα»! Μπαίνει στο γήπεδο για να παίξει «σωστά», για να παρουσιάσει αυτό που μαθαίνει στις προπονήσεις και απ΄αυτό θα προκύψει και το θετικό αποτέλεσμα: αυτή είναι η επικρατούσα στην ομάδα λογική. Και είναι η ορθή λογική! Όταν όμως δεν έρχονται οι νίκες από τον ορθό δρόμο, μοιάζει λογικό να μπει και το «πρέπει» στην εξίσωση. Ασφαλώς και όλα τα μέλη της ομάδας θέλουν τις νίκες, αλίμονο! Ομως είναι αποδεδειγμένα μια «soft» ομάδα, η οποία έχει ως πρώτο στόχο το «πώς θα παίξουμε σωστά, καλά, ορθολογικά» και δευτερευόντως το τρίποντο! Αυτό «πέρασε» από την εκκίνηση της σεζόν στην ομάδα και δυστυχώς για τους Πράσινους δεν άλλαξε ούτε στον β΄ γύρο, όταν... άρχισαν τα ζόρια και η μεγάλη πίεση για νίκες που ήταν (και παραμένουν ασφαλώς...) απαραίτητες για την είσοδο στα play offs.

Η ατολμία στις μεταγραφές

Το καλοκαίρι ούτε λόγος για νέος σέντερ φορ. Πήρε δυο παίκτες την τελευταία εβδομάδα (Παλάσιος και Βιτάλ). Δεν πήρε βασικό στόπερ και «κανονικό» αναπληρωματικό αμυντικό χαφ διότι είχε «λανθασμένη» πληροφόρηση ως προς το χρόνο επιστροφής των Σένκεφελντ – Κουρμπέλη. Ας το δεχθούμε με πολλούς αστερίσκους. Ειδικά για τη θέση του αμυντικού μέσου. Διότι ο θαυμάσιος και καθοριστικός Ρουμπέν παρουσιάζει εμφανή κάμψη εδώ και ένα μήνα, εφόσον είναι ο πιο καταπονημένος απ’ ολους μαζί με τον Χουάνκαρ (δεν πήρε ούτε αναπληρωματικό αριστερό μπακ που να «πιστεύει»).

Η τρίτη σημαντική ευθύνη του προπονητή του Παναθηναϊκού είναι αναμφισβήτητα η «ατολμία» του στις μεταγραφές. Και το καλοκαίρι και τον Ιανουάριο. Διαθέσιμο μπάτζετ υπήρχε. Χρόνος υπήρχε. Οι ανάγκες ήταν δεδομένες και εμφανείς. Τελικά αποκτήθηκε μόνο ο Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς. Ακόμα και μετά τον τραυματισμό του Φεντερίκο Μακέντα, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να αποκτήσει σέντερ φορ πιο... γκολτζή από τους Καρλίτος – Ιωαννίδη. Υπήρχαν δυο – τρεις αξιόλογες περιπτώσεις! Ομως κίνηση δεν έγινε. Σημαντικό «ελαφρυντικό»: ο Παναθηναϊκός λειτουργεί χωρίς τεχνικό διευθυντή. Ο τεχνικός διευθυντής όχι μόνο θα μπορούσε να βοηθήσει το προπονητικό τιμ σε ζητήματα επιλογών, αλλά και να επιβληθεί επί του προπονητικού τιμ αν εκείνος αξιολογούσε πως ήταν απολύτως απαραίτητες κάποιες κινήσεις.

Αλλά αυτό είναι πρόβλημα του club με το οποίο συμφώνησε να συνεργαστεί ο Ιβάν. Ενός club που έκανε ορθολογική επιλογή προπονητή το καλοκαίρι, αλλά κινδυνεύει να χάσει τα πάντα: και τη σεζόν και τον κόουτς. Γι’ αυτό ίσως έχει έρθει η ώρα των παικτών. Πολλοί εξ’ αυτών κάνουν αυτό που μπορούν, αλλά τώρα στην τελική ευθεία καλούνται να κάνουν την υπέρβαση. Περί υπέρβασης θα μιλάμε αν ο Παναθηναϊκός νικήσει και την ΑΕΚ και τον Ατρόμητο…