• Τα παραδείγματα από το βιβλίο του Μόντσι

Στην τελευταία ημέρα της μεταγραφικής περιόδου, ο Παναθηναϊκός υλοποίησε την πιο ακριβή μεταγραφή της τελευταίας δεκαετίας. Για πρώτη φορά επί των ημερών του Γιάννη Αλαφούζου, από τα ταμεία της ΠΑΕ βγήκε ένα ποσό κοντά στα δύο εκατομμύρια ευρώ για την απόκτηση ενός ποδοσφαιριστή. Το Τριφύλλι αποφάσισε να επενδύσει στον 29χρονο Σεμπάστιαν Παλάσιος, έναν εκ των πιο αξιόπιστων ακραίων μεσοεπιθετικών την τελευταία πενταετία στην Λατινική Αμερική. Η αξία και τα χαρακτηριστικά του Ελ Τούκου δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, καθώς προκύπτουν από τον πρότερο του ποδοσφαιρικό βίο.

Ο Παλάσιος στην πρώτη πεντάδα των αγώνων της φετινής SL1 έχει αγωνιστεί σε όλα τα παιχνίδια. Στα πρώτα τέσσερα ως αλλαγή και στο ντέρμπι του Φαλήρου, βασικός. Σε κανένα από αυτά δεν έχει καταφέρει να δείξει στοιχεία που τον έκαναν ξεχωριστό στην μέχρι τώρα καριέρα του και τόσο από την εικόνα του στις αναμετρήσεις όσο και από τα όσα δείχνει στις προπονήσεις, είναι ξεκάθαρο πως χρειάζεται περισσότερο χρόνο προσαρμογής στα νέα δεδομένα, στο νέο περιβάλλον, στην καινούρια του ζωή.

Είναι αυτή μία εξέλιξη που θα πρέπει να προβληματίσει τον Παναθηναϊκό; Όχι, σε καμία περίπτωση. Είναι απόλυτα φυσιολογικό, συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις των ανθρώπων που βρίσκονται στην θέση του Παλάσιος. Άνθρωποι. Το ξεχνάμε συχνά στην Ελλάδα, πως οι ποδοσφαιριστές είναι πρώτα άνθρωποι και μετά αθλητές. Δεν είναι ρομπότ, δεν μιλάμε για Football Manager αλλά για την πραγματική ζωή, στην οποία προκύπτουν δεκάδες αστάθμητοι παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν την απόδοση ενός ποδοσφαιριστή.

Ο Παλάσιος ήρθε από την Αργεντινή στην Ελλάδα, σε περίοδο επίσημων αγώνων και όχι προετοιμασίας, χωρίς να γνωρίζει Αγγλικά, χωρίς τον πρώτο καιρό να έχει στο πλευρό του την γυναίκα και το παιδί του και με μία μεγάλη ανάγκη να δικαιώσει τις προσδοκίες, να δικαιώσει το συντομότερο δυνατό τις απαιτήσεις που υπάρχουν για την -επαναλαμβάνουμε- πιο ακριβή μεταγραφή των πρασίνων από το 2011 και μετά!

Κατά το παρελθόν, σε παλαιότερα σημειώματα, είχαμε αναφερθεί στην αξία της προσαρμογής και στην ανάγκη του Παναθηναϊκού να δημιουργήσει ένα τμήμα διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού στο ποδοσφαιρικό τμήμα, όπως για παράδειγμα το έκανε από τις αρχές των 00’s η Ουντινέζε με έναν δικό μας άνθρωπο, τον Γιώργο Αλαφογιάννη, ή όπως το κάνει η Σεβίλλη του Μόντσι.

Αυτά τα κλαμπ, όπως και πολλά άλλα μέσα στο πέρασμα του χρόνου και της εξέλιξης της διοίκησης του ποδοσφαίρου, βρήκαν την αξία και το νόημα, ώστε να δημιουργήσουν ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο προσαρμογής των νέων αποκτημάτων, ανεξάρτητα από το κόστος μεταγραφής ή την χώρα προέλευσης. Μία μεταγραφή όσο δαπανηρή ή φτηνή και αν ήταν, δεν τελειώνει με τις υπογραφές.

Το αν θα προσφέρει ένας αθλητής δεν προκύπτει μόνο από τα ποδοσφαιρικά του χαρακτηριστικά αλλά μπορεί να επηρεαστεί προς το καλύτερο άλλο και προς το χειρότερο η απόδοση του, από δεκάδες πιθανούς μη αγωνιστικούς λόγους. Τους περισσότερους από αυτούς θα πρέπει ένα κλαμπ να μπορεί να τους προβλέψει, θα πρέπει να μπορεί να τους επηρεάσει, ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας της επένδυσης.

Όλα τα προηγούμενα χρόνια, ο Παναθηναϊκός νόμιζε πως έκανε την δουλειά σε μια μεταγραφή με τις οριστικές υπογραφές και εξαιτίας της έλλειψης πλάνο σε αυτό το κομμάτι, η προσαρμογή των ποδοσφαιριστών γινόταν καθαρά δική τους, προσωπική υπόθεση. Λάθος. Τεράστιο. Και όταν μιλάμε για προσαρμογή, προφανώς δεν αναφερόμαστε στα τυπικά και απαραίτητα, αυτά μπορεί και τα κάνει κάθε ομάδα, ακόμη και σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Μιλάμε το να νιώθει ο ποδοσφαιριστής από την πρώτη ημέρα τον νέο του συλλόγο, ως οικογένεια, μιλάμε για ρύθμιση κάθε πιθανής και απίθανης λεπτομέρειας που μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να νιώσει σαν στο σπίτι του.

Προς αυτή την κατεύθυνση, για παράδειγμα, ήταν η παρουσία του Μιγκέλ Καπουάνο στο πλευρό του Παλάσιος στην εκδήλωση του ΟΠΑΠ πριν δεκαπέντε μέρες στην Λεωφόρο, όπου ο κορυφαίος διερμηνέας στην Ελλάδα, μετέφραζε τα πάντα στον Ελ Τούκου για να μπορεί να μπει στο κλίμα και να μην νιώθει άβολα. Στο μυαλό των περισσοτέρων μπορεί να φάνηκε σαν μια ασήμαντη λεπτομέρεια, επί της ουσίας όμως δείχνει την προσπάθεια που κάνει το κλαμπ να βοηθήσει τον ποδοσφαιριστή στην προσαρμογή του. Εξάλλου, δεν είχε ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο στο παρελθόν...

Τα παραδείγματα από το βιβλίο του Μόντσι

Κάποια στιγμή στην ποδοσφαιρική Ελλάδα θα πρέπει να αποβάλλουμε από τις ποδοσφαιρικές κουβέντες, θεωρήματα και στερεότυπα που η ίδια η ζωή του ποδοσφαίρου έχει αποδείξει πως επί της ουσίας αποτελούν made in Greece ανακαλύψεις, στα όρια της υπερβολής και της παπάτζας. Όπως το ότι ο καλός ο παίκτης, αυτός που κάνει την διαφορά φαίνεται με το... καλημέρα, από το πρώτο παιχνίδι. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στην περίπτωση του Χουάν Χοσέ Μπορέλι ή ακόμη και σε εκείνη του Τζιμπρίλ Σισέ που άργησε να πάρει μπροστά και είχαν αρχίσει ήδη σχόλια για την αξία του, με μια μαεστρική διαχείριση της προσαρμογής του από την τότε ΠΑΕ του Νικόλα Πατέρα, που πραγματικά έκανε τα πάντα, σε όλα τα επίπεδα, για να νιώθει καλύτερα ο Γάλλος σούπερ σταρ.

Θα πάμε στα λόγια του ο κορυφαίου τεχνικού διευθυντής στην ιστορία του αθλήματος, του Μόντσι, στο βιβλίο ᾽᾽Μέθοδος MONCHI 2.0᾽᾽ της mvpublications, σε μετάφραση του εξαιρετικού συναδέλφου, Βασίλη Τεμπέλη.

᾽᾽Την ημέρα που νικήσαμε την Ρεάλ, η μεγάλη μας ανησυχία ήταν ένα η μητέρα του Γιόβετιτς, η οποία είχε έρθει στο ματς, θα μπορούσε να τον χαιρετίσει. Η ζεστασιά, με την οποία περιβάλλει. η Σεβίλλη τους παίκτες που έρχονται όπου αισθάνονταν ότι υπήρχε έλλειμμα αγάπης, είναι ιδιαίτερα σημαντική, ίσως να τους κάνει να νιώσουν ότι χρωστούν κάτι στην ομάδα. Αν καταφέρεις να δημιουργήσεις ένα τέτοιο περιβάλλον, όλα γίνονται πιο εύκολα. Είναι απαραίτητος ο εξανθρωπισμός του ποδοσφαίρου, να είναι στην ίδια αγκαλιά το κλαμπ, οι παίκτες, οι οπαδοί, το τεχνικό επιτελείο᾽᾽.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα προσαρμογής, ο Λουίς Φαμπιάνο, ο Βραζιλιάνος σπουδαίος σκόρερ που χρειάστηκε να προσαρμοστεί απόλυτα μια διετία και στην συνέχεια δεν σταμάτησε να σκοράρει. Εάν η ομάδα της Σεβίλλης δεν έδειχνε υπομονή θα είχε χάσει έναν εκ των κορυφαίων γκολτζήδων στην ιστορία της.

᾽᾽Ο Μπαπτίστα και ο Ρενάτο κατάγονται από την ίδια πόλη, το Σάο Παόλο. Ο πρώτος προσαρμόστηκε από την πρώτη ημέρα ενώ ο δεύτερος άργησε έναν χρόνο᾽᾽. Ακόμη ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα...