Το ελληνικό πρωτάθλημα, όπως θα ‘πρεπε να είναι

Το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή στο γήπεδο της Λεωφόρου το βράδυ της Τετάρτης βρήκε τους περίπου 16 χιλιάδες θεατές να παραμένουν, στην συντριπτική πλειονότητά τους αν όχι στο σύνολό τους, καρφωμένοι στις θέσεις τους. Σαν να μην είχε λήξει το παιχνίδι. Έμεναν εκεί, να παρακολουθούν από τις κινητές συσκευές τους μέσα από την CosmoteTV τα τελευταία λεπτά του αγώνα της Νέας Φιλαδέλφειας. Εγώ, που έπρεπε να μετακινηθώ από την θέση του σχολιαστή στην θέση από την οποία γίνονται οι συνδέσεις με το ζωντανό πρόγραμμα της CosmoteTV, περπατούσα σε ένα σκηνικό βγαλμένο από παρεσθήσεις. Ήταν σαν εγώ να κινούμαι στον χώρο σε μια στιγμή ανάκρουσης εθνικού ύμνου, κατά την οποία όλοι είναι ακίνητοι. Και δεν έστεκαν ακίνητοι μόνο οι φίλοι του Παναθηναϊκού, οι εργαζόμενοι στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός ή τα μέλη του ποδοσφαιρικού τμήματος. Ακίνητοι, καρφωμένοι στην οθόνη ήταν και οι συνεργάτες του ποδοσφαιρικού τμήματος του ΠΑΟΚ.

Αν έβλεπες το σκηνικό από drone, θα νόμιζες ότι έχεις πιει. Διότι για περίπου δέκα λεπτά ένα γήπεδο ήταν κατάμεστο σε αντίθεση με τον αγωνιστικό χώρο που ήταν άδειος. Και ξαφνικά, μετά από δέκα λεπτά, σαν να ήταν όλοι συνεννοημένοι, αποχώρησαν μαζικά.

Αυτή είναι μια από τις πιο δυνατές εικόνες που θα κρατήσω από την Superleague 2023. Μια εικόνα που εξηγεί τι είναι το ποδόσφαιρο όταν δεν γνωρίζεις ή δεν μαντεύεις εκ των προτέρων το αποτέλεσμα. Εικόνα που δείχνει την μαγεία του ποδοσφαίρου, όταν φτάνεις δύο αγωνιστικές πριν από την ολοκλήρωση της σεζόν και δεν ξέρεις ποιος θα είναι ο πρωταθλητής, ποιος ο δεύτερος και ποιος ο τρίτος, δηλαδή οι ομάδες που θα κερδίσουν τα μεγαλύτερα έπαθλα - τα “καλά” ευρωπαϊκά εισιτήρια.

Τον καιρό που γίνονταν αυτά στην Premier League, με την κούρσα που έκαναν η Μάντσεστερ Σίτι και η Λίβερπουλ, τα ζηλεύαμε και αναστενάζαμε με τον καημό να τα ζήσουμε κάποτε εδώ. Σήμερα, που συμβαίνει, μας πιάνει και πάλι το “γαμώτο”, διότι το δηλητήριο που κυκλοφορεί δεν μας αφήνει να απολαύσουμε το συγκλονιστικό φινάλε του πρωταθλήματος.

Ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που υποστήριζαν ότι το Παναθηναϊκός - ΑΕΚ δεν θα είναι τελικός. Την επόμενη ημέρα είπα ότι θεωρώ απίθανο να καταφέρουν ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ το “τρία στα τρία”. Διότι δεν ήμουν από αυτούς που “τσιμπάνε” σε όλες αυτές τις θεωρίες συνωμοσίας και τις φήμες για αυτούς που θα “καθίσουν” και για αυτούς που “δίνουν” τα ματς. Σήμερα χαίρομαι πολύ για αυτό που είδα από τον ΠΑΟΚ στην Λεωφόρο και από τον Ολυμπιακό στη Νέα Φιλαδέλφεια. Και κάνω την ευχή να δω τα ίδια και στις δύο τελευταίες αγωνιστικές - δηλαδή να δω τους αντιπάλους του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ να αγωνίζονται με την ίδια νοοτροπία.

Αυτό που σήμερα συμβαίνει στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι ευχή. Όπως εύκολα κανείς διαπιστώνει όταν συναναστρέφεται τον κόσμο, σήμερα συζητούν για το πρωτάθλημα περισσότεροι - ποδοσφαιρόφιλοι και μη - από “χθες”. Αφενός επειδή το διεκδικούσαν μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες τέσσερις μεγάλες ομάδες και αφετέρου επειδή έχουμε φτάσει στο “παρά 2” και δεν γνωρίζουμε τον πρωταθλητή.

Αν δεν συνέβαινε να ακούς και να διαβάζεις καθημερινά τα θλιβερά μαντάτα για τα επεισόδια οπαδικής βίας στους δρόμους της Ελλάδας, θα έλεγα ότι επιτέλους ζούμε τη στιγμή που το ελληνικό ποδόσφαιρο μας προσφέρει ευχαρίστηση και ψυχαγωγία. Κι αν δεν υπήρχε αυτή η παρωδία του τελικού του Novibet Κυπέλλου Ελλάδας, θα μπορούσε κανείς να βάλει στο μυαλό του την ιδέα ότι το ίδιο το ποδόσφαιρο είναι ικανό να εκμεταλλευτεί την φετινή τύχη του και να αναβαθμιστεί, ως προϊόν. Υπό αυτές τις συνθήκες η μόνη ρεαλιστική ευχή είναι να συνεχίσει το πρωτάθλημα να μας συγκλονίζει μέχρι κυριολεκτικά την τελευταία του στιγμή. Ας κερδίσουμε τουλάχιστον αυτό: ένα φινάλε που θα έχουμε να θυμόμαστε. Φινάλε που θα δείχνει πώς θα μπορούσε, αν ήθελε, να είναι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα.