Ο Τάσος Τσατάλης έκανε ένα σχόλιο μέσω ανάρτησης στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook σχετικά με την φάση με το χέρι του Άμραμπατ για την οποία γίνεται πολύς λόγος για το γεγονός πως δεν αποβλήθηκε με δεύτερη κίτρινη κάρτα ο παίκτης της «Ένωσης».

Ο υπεύθυνος του γραφείου Τύπου της ΑΕΚ έδωσε δίκιο στον διαιτητή Νταμπάνοβιτς για την συγκεκριμένη φάση επικαλούμενος τον κανονισμό ψέγοντας την στάση που έχει η πλειονότητα τον ΜΜΕ σχετικά με την φάση αυτή, αλλά γενικότερα απέναντι στην «Ένωση».

Αναλυιτκά η ανάρτησή του:

«Για να το τελειώνουμε... Κάθε αναφορά στον κανονισμό που αφορά παίξιμο με το χέρι και κίτρινη κάρτα, το συνδέει με υποσχόμενη επίθεση και μόνο. Το ίδιο συμβαίνει και στην σελίδα 103 του κανονισμού όπου αναφέρεται ρητά: «Όταν διαπράττονται δύο ξεχωριστές παραβάσεις κίτρινης κάρτας (ακόμα και σε κοντινή απόσταση), θα πρέπει να τιμωρούνται και οι δύο, όπως για παράδειγμα παίκτης μπει στον αγωνιστικό χώρο χωρίς την απαιτούμενη άδεια και διαπράξει ένα ριψοκίνδυνο τάκλιν ή σταματήσει μια υποσχόμενη επίθεση με ένα φάουλ, παίξιμο της μπάλας με το χέρι με πρόθεση κ.λπ». Να σταματήσει μια υποσχόμενη επίθεση είτε με φάουλ, είτε με παίξιμο της μπάλας με το χέρι. Κι όμως και γι΄αυτό να σας παραπλανήσουν προσπαθούν.

Οποιοσδήποτε προσπαθεί να σας πει το αντίθετο, είτε δεν μπορεί να κατανοήσει τι διαβάζει, είτε εσκεμμένα προσπαθεί να σας παραπλανήσει.

Το εξοργιστικό είναι πως επαναλαμβάνεται αυτό που έγινε και με αφορμή τα δοκάρια του Περιστερίου. Σου λένε «εντάξει, ο κανονισμός μπορεί να λέει, αλλά δεν είναι ξεκάθαρος και στο κάτω κάτω εσύ τι βλέπεις», κατά το «και τι έγινε για 2,5 πόντους». Που δεν ήταν 2,5 πόντοι, αλλά τι σημασία έχει όταν το 90% των Μέσων εκφράζει την γραμμή των αντιπάλων σου;

Το ακόμη πιο εξοργιστικό είναι να σου λένε «και τι θα γίνει αν κάνει χέρι πέντε φορές;». Δηλαδή με μια ακραία σκέψη θέλουν να ακυρώσουν τον κανονισμό. Φυσικά και αν κάποιος πέντε ή και τρεις φορές συνεχόμενες κάνει το ίδιο στο τέλος θα πάρει κάρτα, γιατί εκεί μπορείς να μιλήσει όντως για γράμμα και πνεύμα του κανονισμού. Στην μία και μοναδική περίπτωση είναι απαράδεκτο να θεωρούμε τον κανονισμό κάτι εντελώς σχετικό κι ανοιχτό προς ερμηνεία ανάλογα με την άποψη μας».