Και τώρα η Γιουνάιτεντ θα πάρει πρωτάθλημα και η Λίβερπουλ δεν θα βγει Ευρώπη;

Και ξαφνικά ενώ μέχρι την Δευτέρα το βράδυ δεχόμουν δεκάδες ερωτήματα για το αν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα μείνει φέτος εκτός Ευρώπης ή ακόμη και για το αν θα κινδυνεύσει με υποβιβασμό, μία νίκη και μία μεταγραφή (αυτή κόντρα στη Λίβερπουλ και αυτή του Κασεμίρο αντίστοιχα), άλλαξαν τόσο πολύ το κλίμα, όπου η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πάει για πρωτάθλημα και η Λίβερπουλ είναι φαβορί για να μείνει εκτός τετράδας, ίσως και εκτός Ευρώπης.

Δεν θα γράψω το προφανές, ότι όλα αυτά είναι υπερβολές ή το ακόμη πιο προφανές ότι είναι νωρίς για να κρίνουμε, αλλά θα σταθώ μόνο σε όσα είδαμε σε αυτό το ντέρμπι. Προ ημερών είχα γράψει ένα κείμενο για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και είχα τονίσει ότι κανείς δεν φτιάχνει ομάδα με παίκτες που δεν τον θέλουν ή παίκτες που δεν τους θέλει και είχα χρησιμοποιήσει ως κορυφαία παραδείγματα τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Χάρι Μαγκουάιρ.

Μόνο τυχαίο δεν θεωρώ το γεγονός ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ νίκησε επειδή αυτοί οι δύο δεν έπαιξαν. Και δεν πιστεύω ότι ο Κριστιάνο αν έπαιζε δεν θα ήταν καλός, ίσως να ήταν ισάξιος ή και καλύτερος του Ράσφορντ, (για τον Μαγκουάιρ πάλι δεν το πιστεύω λόγω της ψυχολογικής αλλά και της αγωνιστικής κατάστασης που βρίσκεται), αλλά εκτιμώ ότι οι υπόλοιποι εμπνεύστηκαν από την… απουσία τους. Ο Τεν Χάαγκ αφήνοντας αυτούς τους δύο εκτός ενδεκάδας, επί της ουσίας συσπείρωσε και έδωσε κίνητρο στους υπόλοιπους παίκτες του, στέλνοντας το μήνυμα ότι η Γιουνάιτεντ δεν ανέχεται τα τερτίπια κανενός και δεν έχει ανάγκη κανέναν όσο μεγάλος κι’ αν είναι, ή όσα λεφτά κι’ αν κόστισε.

Αυτή η συσπείρωση, αυτή η υγεία που έβγαλε για πρώτη φορά η Γιουνάιτεντ πάνω στο χόρτο έκαναν την διαφορά. Αλλά και ο εγωισμός κάποιων παικτών που είδαν τα ονόματά τους να διασύρονται σχεδόν από όλους, τις τελευταίες εβδομάδες και αναζήτησαν μέσα από αυτό το ματς τις απαντήσεις.

Η Γιουνάιτεντ λοιπόν για αυτούς τους λόγους ήταν για ένα βράδυ καλύτερη από τη Λίβερπουλ, αν θα γίνει και συνολικά μέσα στη σεζόν (μοιάζει δύσκολο να συμβεί, όχι όμως και απίθανο) χρειαζόμαστε χρόνο για να το εκτιμήσουμε. Και αυτό γιατί η Λίβερπουλ που είδαμε στο «Ολντ Τράφορντ» δεν είναι η κανονική Λίβερπουλ. Είχε πολλές απουσίες για να τις αντέξει, και μικρό βάθος στο ρόστερ σε κάποιες θέσεις (αυτό είναι δική της ευθύνη) για να ανταποκριθεί στην απώλεια πέντε έξι σημαντικών – κομβικών ποδοσφαιριστών. Νούνιες, Τιάγκο και ένας εκ των Κονατέ ή Ματίπ θα ήταν σίγουρα βασικοί. Ζότα και Κεϊτά αν όχι βασικοί τουλάχιστον δύο από τους παίκτες που θα προσπαθούσαν να αλλάξουν τη ροή του ματς. Ο Κλοπ δεν είχε κανέναν από αυτούς, όπως δεν είχε και κάποιους ρολίστες με αποτέλεσμα να προσπαθεί να γυρίσει το ματς, αλλάζοντας αμυντικό χαφ και αριστερό μπακ και έχοντας ως μοναδική μεσοεπιθετική λύση, τον Καρβάλιο, ένα 19χρονο παιδί που είχε παίξει συνολικά 22 λεπτά σε αγώνες Πρέμιερ Λιγκ. Οι άλλες επιλογές που είχε στον πάγκο ο Κλοπ ήταν δύο τερματοφύλακες (!), δύο δεκαεπτάχρονα που καλά καλά δεν έχουν παίξει ούτε στη δεύτερη ομάδα και οι στόπερ Φίλιπς και Φαν ντε Μπέργκ. Σχεδόν αδύνατο.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ο Τεν Χάαγκ έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν ακόμη για να γίνουν ομάδα που θα πάει για πρωτάθλημα. Εχουν πολύ δρόμο για να μπουν στην τετράδα και αυτός είναι ο στόχος για φέτος. Κάπου εκεί θα βρεθούν στο τέλος, μέσα σε αυτήν, οριακά έξω από αυτήν, στην έκτη θέση αν αποτύχουν, αλλά κάπου εκεί. Την ίδια ώρα η Λίβερπουλ θα είναι πιθανότατα μέσα στην πρώτη τετράδα, το αν θα μπορέσει να διεκδικήσει ή ακόμη και να πάρει τον τίτλο είναι νωρίς για να το πούμε. Ετσι κι’ αλλιώς όμως και πριν τα αποτελέσματα των τριών πρώτων αγωνιστικών, όποιος δεν αντιλαμβανόταν ότι η Σίτι, η ομάδα δηλαδή που πήρε τέσσερα από τα πέντε τελευταία πρωταθλήματα και απέκτησε τον Χάλαντ, είναι το απόλυτο φαβορί και για το φετινό πρωτάθλημα, είναι απλά αφελής.

Η Λίβερπουλ ίσως να κινδυνεύσει να μείνει εκτός τετράδας, αν επιμείνει στην μη απόκτηση ενός δημιουργικού κεντρικού χαφ που είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι της λείπει, ή αν της συμβεί ξανά ότι της συνέβη και την μοναδική χρονιά που κινδύνευσε, να περάσει μία σεζόν δηλαδή με πολλούς σοβαρούς τραυματισμούς (βλέπε χρονιά που έχασε όλη τη σεζόν ο Φαν Ντάικ), που και τότε έστω και δύσκολα, εντός τετράδας τερμάτισε.