• Μαθήματα προπονητικής
• Η στιγμή που η θεωρία μπήκε σε εφαρμογή
• Η Εθνική Ιταλίας, η Τσέλσι και η Ίντερ
• Η νέα πρόκληση
• Ο καθοριστικός παράγοντας Φάμπιο Παρατίτσι

«Όταν ο Κόντε μιλάει, τα λόγια του σου επιτίθενται, μπαίνουν από την πόρτα του μυαλού σου, συχνά αρκετά βίαια και εγκαθίστανται βαθιά μέσα σου. Έχω χάσει το μέτρημα, από το πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να λέει: “διάολε, ο Κόντε είπε κάτι πολύ ακριβές σήμερα. Περίμενα να είναι καλός, αλλά όχι τόσο καλός. Έχω δουλέψει με πολλούς προπονητές και αυτός είναι που με εξέπληξε περισσότερο"» έγραψε ο Αντρέα Πίρλο στο βιβλίο του «I Think Therefore I Play» και δεν υπάρχει καλύτερη φράση για να αποδώσει τη φιλοσοφία του Ιταλού κόουτς που ανακοινώθηκε το μεσημέρι της Τρίτης (2/11) από την Τότεναμ. Του ανθρώπου που κάποτε παρομοίασε το αίσθημα της ήττας με έναν μικρό θάνατο.

Κάποιοι ποδοσφαιριστές έχουν κατά τη διάρκεια της καριέρας τους το σπουδαίο προνόμιο να εργάζονται υπό τις οδηγίες ταλαντούχων τεχνικών. Προπονητών γεννημένων νικητών. Ωστόσο λίγοι εξ΄αυτών έχουν την εξυπνάδα να γίνουν καλοί μαθητές. Ο Κόντε την είχε.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Γιουβέντους, ήταν ένας εργατικός, επίμονος μέσος, με διαπεραστικά γαλάζια μάτια που αποφάσισε ότι όσο βρίσκεται στις υπηρεσίες της «βέκια σινιόρα», εκτός από καλός ποδοσφαιριστής, θα γίνει και καλός μαθητής. Στην ουσία, στο Τορίνο, έκανε το... διδακτορικό του στην προπονητική και είχε την ευλογία να μάθει δίπλα στους πολύ σπουδαίους του αθλήματος: Τζιοβάνι Τραπατόνι, Μαρσέλο Λίπι, Αρίγκο Σάκι και Κάρλο Αντσελότι.

Την ίδια στιγμή, όσο εκείνος κρεμόταν από τα χείλη και τα πινακάκια τους, κέρδιζε παράλληλα και τον δικό τους θαυμασμό. Ήταν μια σχέση αμφίδρομη. Στο πρόσωπό του οι τεχνικοί μπορεί να μην είδαν ποτέ τον υπερταλαντούχο μέσο που κάνει μικρά θαύματα στο χορτάρι, αλλά είδαν έναν παίκτη γεννημένο ηγέτη. Μια φωνή με επιρροή στα αποδυτήρια, με ηθικό ανάστημα, που δίδασκε αλτρουισμό βάζοντας πάντοτε πρώτο το σύνολο.

Οι προπονητές του Κόντε κληρονόμησαν έναν εξαιρετικό μέσο που έγινε βασικός πυλώνας της Γιουβέντους, έναν πραγματικό αρχηγό. Είτε φορούσε το περιβραχιόνιο, είτε όχι. Και αυτός παρέλαβε, φοιτώντας δίπλα τους, ένα πλήρες εγχειρίδιο προπονητικής που θα χρησιμοποιούσε κάποια χρόνια αργότερα.

Μαθήματα προπονητικής

Ο προπονητής Κόντε γεννήθηκε μέσω του ποδοσφαιριστή Κόντε, εκείνα τα χρόνια στο Τορίνο. Η φιλοσοφία του serial winner σφυρηλατήθηκε από τον πρώτο κιόλας χρόνο παρουσίας του στο Τορίνο.

Μάθημα πρώτο: Μάθε να είσαι καλός ακροατής

Γεννήθηκε την τελευταία ημέρα του Ιουλίου του 1969. Μεγάλωσε σε ένα αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο οι σχολικές εργασίες έμπαιναν πάντα πρώτα από το ποδόσφαιρο. Ο πατέρας του Κοσιμίνο ήταν προπονητής και άνθρωπος επιρροής στο Λέτσε που μετέδωσε στον γιο του τα πρώτα ψήγματα σοφίας για τη ζωή και το ποδόσφαιρο. Σε αυτή την πόλη της χερσονήσου Σαλέντο, στο νοτιότερο σημείο της χώρας, είναι ακόμα και σήμερα κάπως ανεπιθύμητος, αφού οι κάτοικοι νιώθουν προδομένοι.

Σε κάθε περίπτωση, ο Αντόνιο ήταν από μικρός εξαιρετικός ακροατής κάτι που τον βοήθησε να διαπρέψει στο σχολείο. Αφού διασφάλιζαν ότι έχει φέρει εις πέρας τις υποχρεώσεις του, τού επέτρεπαν να παίξει μπάλα στον δρόμο έξω από το σπίτι ή στο προαύλιο της εκκλησίας. Δουλειά και συγκέντρωση, δύο θεμελιώδεις πτυχές της ζωής του που χαράχτηκαν βαθιά μέσα του από τα παιδικά του χρόνια.

Αφού έμαθε την «αλφαβήτα» του ποδοσφαίρου παίζοντας στην ομάδα της Λέτσε από το 1985 ως το 1991, εντάχθηκε στη Γιουβέντους σε μια πραγματικά δύσκολη στιγμή για το Τορίνο. Η κυρίαρχη Γιούβε της πρώτης θητείας Τραπατόνι - εμπνευσμένη από τον Μισέλ Πλατινί - ήταν μια μακρινή ανάμνηση. Ο σύλλογος είχε κατακτήσει το τελευταίο σκουντέτο το 1986 και έβλεπε τις Μίλαν, Νάπολι, Ίντερ να γελούν αυτάρεσκα μπροστά της καθώς γεύονταν το νέκταρ της επιτυχίας.

Στα δύο πρώτα χρόνια παρουσία του στους «μπιανκονέρι» η ομάδα δεν έφτασε στην κατάκτηση κάποιου τροπαίου. Ωστόσο η παρουσία του στην ομάδα των Στέφανο Τακόνι, Ρομπέρτο Μπάτζο υπό τις οδηγίες Τραπατόνι θα ήταν ένα διαδραστικό μάθημα. Παίκτης - οπαδός ο ίδιος, όπως εξομολογήθηκε αργότερα, προσπαθούσε σκληρά να αποδείξει την αξία του στα μάτια εκείνων που είχε ως ινδάλματα.

Μάθημα δεύτερο: Το χθες δεν ξαναγράφεται

Ο Τραπατόνι είχε προσέξει τον Κόντε στην προπόνηση. Έτρεμε από φόβο και άγχος, ωστόσο ήταν ευδιάκριτα τα καλά του στοιχεία. Ο ill Trapp τον αντάμειψε για τη σκληρή του δουλειά στην προπόνηση, ρίχνοντάς τον στη μάχη σε ένα φιλικό παιχνίδι με την Μπάγερν Μονάχου.

Σε εκείνο το παιχνίδι μια λάθος εκτίμηση του Κόντε έδωσε την ευκαιρία στη Μπάγερν Mονάχου να πάρει τη νίκη και το ξεκίνημα του Ιταλού μέσου ήταν εφιαλτικό. Εν τω μεταξύ ο Τύπος δεν του χαρίστηκε. Τι κι αν ήταν το ντεμπούτο του, τι κι αν επρόκειτο για φιλική αναμέτρηση, τα πρωτοσέλιδα του έριξαν μια γερή κλωτσιά στην κοιλιά. Ο νεαρός που προσπαθούσε να ενσωματωθεί στην ομάδα παλεύοντας με το αίσθημα ανεπάρκειας είχε δεχθεί ένα γερό χτύπημα.

Την επόμενη ημέρα όταν πήγε στην προπόνηση ένιωθε σαν να τον έχουν δείρει. Πώς θα μοιραζόταν τα ίδια αποδυτήρια με τον Μπάτζιο; Ο προπονητής του τον πλησίασε. Σαν να μπορούσε να διαβάσεις τις σκέψεις του: «δεν πιστεύω να σκέφτεσαι ακόμα το χθεσινό λάθος έτσι; έλα τώρα. Σκέψου το μέλλον θα είσαι εδώ για πολλά χρόνια ακόμα».

Αυτό το τόσο μικρό, αλλά κομβικό για τα χρόνια της διαμόρφωσης του χαρακτήρα του περιστατικό, δίδαξε τον Κόντε πως το παρελθόν δεν ξαναγράφεται. Τον έμαθε να σκέφτεται το μέλλον, να εστιάζει την προσοχή του εκεί και όχι σε ό,τι είχε συμβεί.

Μάθημα τρίτο: Μια εξαιρετική ιδέα χωρίς την τέχνη της μεταδοτικότητας δεν έχει νόημα

Η άφιξη του Μαρσέλο Λίπι στο Τορίνο συνοδεύτηκε με τεράστια επιτυχία. Υπό τον Λίπι ο Κόντε ενηλικιώθηκε ποδοσφαιρικά βελτιώνοντας τόσο τη σωματική όσο και την πνευματική πλευρά του παιχνιδιού του. Ο Ιταλός «μάγος» των πάγκων εξαιρετικός επικοινωνιακά μπορούσε να ελέγξει το σύνολο των παικτών απλώς με τη φωνή του. Ήταν μάλιστα υπέρμαχος του να χτίζει στενούς δεσμούς με τους παίκτες του.

Ο Κόντε ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό στην προπονητική τακτική του Λίπι. Θαύμασε όχι μόνο τις ιδέες του για το ποδόσφαιρο, αλλά και την ικανότητά του να τις μεταδίδει. Εκείνη την περίοδο κατάλαβε ότι οι προπονητές έχουν συχνά συναρπαστικές ιδέες για το πώς πρέπει να παίζεται το ποδόσφαιρο, αλλά αν δεν έχουν τον τρόπο να τις μεταδώσουν, τότε η γνώση τους είναι μάλλον ανώφελη.

Μάθημα τέταρτο: Μια ήττα μπορεί να γίνει η τέλεια διδαχή

Ο Λίπι οδήγησε τη Γιουβέντους στο πρωτάθλημα το 1995, το 1997, το 1998. Η ομάδα πήγε και σε τρεις διαδοχικούς τελικούς Champions League από το 1996 ως το 1998 καταφέρνοντας μόνο μια φορά να σηκώσει την «κούπα με τα μεγάλα αφτιά». Ο τελικός του 1996 εναντίον του Αγιαξ είχε για τον Κόντε είχε γλυκόπικρη γεύση. Έπαιξε μόνο 44 λεπτά, αντικαταστάθηκε από τον Βλαντιμίρ Γιούκγοβιτς που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία των πέναλτι. Εκείνος στον πάγκο από τη μία χαρούμενος, αλλά του είχε σίγουρα κοστίσει που δεν είχε προσφέρει περισσότερο στην ομάδα.

Ένα χρόνο αργότερα, ήταν αποφασισμένος να βοηθήσει πιο πολύ. Το περιβραχιόνιο του αρχηγού, μετά την αποχώρηση του Μπάτζιο, κοσμούσε το αριστερό του μπράτσο. Είχε κληθεί να ηγηθεί τα αποδυτήρια τα οποία γέμιζαν με την αύρα τους παίκτες όπως οι Ζινεντίν Ζιντάν, Εντγκαρ Ντάβιντς, Ντιντιέ Ντεσάμπ, Πάολο Μοντέρο.

Ωστόσο κατά τη διάρκεια της σεζόν τραυματίστηκε άσχημα και έχασε μεγάλο μέρος της πορείας προς τον τελικό. Ήταν στον πάγκο και στον τελικό του 1998 εναντίον της Ρεάλ του Μιγιάτοβιτς. Είδε δυο σερί σεζόν την Ντόρτμουντ και τη Ρεάλ Μαδρίτης να φτάνουν στο ποδοσφαιρικό Έβερεστ. Αυτοί οι χαμένοι τελικοί αποτέλεσαν πολύτιμα μαθήματα για τον Κόντε... αν και το μεγαλύτερο χτύπημα δεν το είχε δεχθεί ακόμα.

Το 1999, τον Λίπι διαδέχθηκε στη Γιούβε ο Κάρλο Αντσελότι. Ο Κόντε στα 29 του είχε σπουδαία εμπειρία στα οκτώ χρόνια παρουσίας του στο κλαμπ όμως ο Καρλίτο του πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Δεν τον πτόησε η υποβάθμιση και μαζί με τους Ντελ Πιερο, Ζιντάν και Ντάβιντς συνέθεσαν μια ακαταμάχητη μεσαία γραμμή που κρατούσε στα χέρια της το πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν. Ωστόσο τελικώς η Λάτσιο ήταν εκείνη που έκοψε το νήμα του τερματισμού. Το σκουντέτο ξεγλιστρά καταστροφικά μέσα από τα χέρια των μπιανκονέρι και το χτύπημα είναι βαρύ.

«Όταν χάνεις, μαθαίνεις. Προσπαθείς να δεις γιατί δεν νικάς. Μαθαίνεις πολλά για τον εαυτό σου. Το να νικάς είναι όμορφο. Βρίσκω την ηρεμία στον εαυτό μου όταν κερδίζω. Γι' αυτό το λόγο θέλω να δουλεύω πολύ σκληρά να βρω λύσεις να δώσω επιλογές τους παίκτες μου. Κι αυτά τα βρίσκω όταν χάνω», δήλωσε χρόνια αργότερα σε συνέντευξή του στην Daily Mail. Και πράγματι σπάνια θα τον δεις όταν χάνει να ωρύεται. Κι αυτό γιατί μετά από κάθε ήττα προσπαθεί να καταλάβει τι συνέβη και πώς μπορεί να αποφευχθεί στο μέλλον.

Η στιγμή που η θεωρία μπήκε σε εφαρμογή

Ο Κόντε κρέμασε τα παπούτσια του το 2004, αλλά η σχέση του με το ποδόσφαιρο δεν είχε τελειώσει. Στην πραγματικότητα είχε φτάσει η στιγμή να διδάξει όλα όσα έμαθε κατά τη διάρκεια της καριέρας του στο χορτάρι. Η εξέλιξή του ως παίκτης τον παρακίνησε να ξεκινήσει το ταξίδι του στην προπονητική. Στην Αρέτσο της Serie B απολύθηκε μετά από εννέα παιχνίδια χωρίς νίκη. Ο διάδοχός του τα πήγε χειρότερα και έτσι οι ιθύνοντες τον επαναπροσέλαβαν, χωρίς να αποφευχθεί ο υποβιβασμός. Ακολούθησε η Μπάρι την οποία οδήγησε στην άνοδο στην Α' κατηγορία στην πρώτη του πλήρη σεζόν στο τιμόνι.

Η θητεία του στην Αταλάντα έληξε άδοξα μετά από 14 αγώνες, αφού τα... έσπασε με τη διοίκηση του συλλόγου και μάλλον ήταν αρκετή μια σεζόν στη Σιένα για να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα σε Αταλάντα και Γιουβέντους και να φέρει τον Κόντε στα παλιά του λημέρια.

Το 2011 αναλαμβάνει την ομάδα που υπηρέτησε για παραπάνω από μια δεκαετία ως ποδοσφαιριστής. Ήταν μια περίοδος στην οποία η Γιούβε είχε μόλις επιστρέψει από την άβυσσο. Προσπαθούσε να ξαναβρεί τη χαμένη της αίγλη, να γιατρέψει τον πληγωμένο της εγωισμό, να ανακτήσει το πνεύμα νικητή. Να διώξει από πάνω της το λεκέ του Calciopolis. Οι διαδοχικοί τερματισμοί στην 7η θέση του βαθμολογικού πίνακα πριν την έλευσή του δεν θα μπορούσαν να ικανοποιούν τις προσδοκίες των φιλάθλων της.

Ο Κόντε κλήθηκε κατ' ουσίαν να ξυπνήσει έναν κοιμώμενο γίγαντα. Και το αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες. Οδήγησε την ομάδα στο πρωτάθλημα και μάλιστα αήττητος. Δεν δίστασε να απαρνηθεί το 4-2-4 που λάτρευε, να υιοθετήσει το 4-3-3 ή το 3-5-2 που θεώρησε ότι ταιριάζει περισσότερο στο δυναμικό που είχε ο σύλλογος στα χέρια του. Βελτίωσε μια άμυνα που δεχόταν 47 γκολ κάθε σεζόν. Πήρε τον Αντρέα Πίρλο από τη Μίλαν, έστησε το εμβληματικό Μπονούτσι – Κιελίνι δίδυμο, για χρόνια στυλοβάτες της αμυντικής γραμμής των «ατζούρι».

Οι μέθοδοί του μνημονεύονται από τον «μαέστρο» της «βέκια σινιόρα» ακόμα και στις σελίδες του βιβλίου του. «Όταν ο Κόντε μιλάει, τα λόγια του σου επιτίθενται, μπαίνουν από την πόρτα του μυαλού σου, συχνά αρκετά βίαια και εγκαθίστανται βαθιά μέσα σου. Έχω χάσει το μέτρημα, από το πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να λέει: “διάολε, ο Κόντε είπε κάτι πολύ ακριβές σήμερα. Περίμενα να είναι καλός, αλλά όχι τόσο καλός. Έχω δουλέψει με πολλούς προπονητές και αυτός είναι που με εξέπληξε περισσότερο"».

Ο Αντόνιο Κόντε έχτισε μια ομάδα που μισούσε την ήττα. Η Γιουβέντους ξέχασε.. να χάνει. Την τελευταία του χρονιά στο Τορίνο, μάζεψε 102 βαθμούς, 17 περισσότερους από τη δεύτερη Ρόμα!

Η Εθνική Ιταλίας, η Τσέλσι και η Ίντερ

Η επιλογή του ως ομοσπονδιακός προπονητής της Ιταλίας ήταν απόλυτα δικαιολογημένη. Ωστόσο οι προσδοκίες που είχαν όλοι από εκείνον μετά την τριετία στη Γιούβε ήταν πολλές. Τον βασάνιζε αυτό. Η σκέψη της αποτυχίας του τρυπούσε το στομάχι. Ο Κόντε είναι ένας άνθρωπος που αναπνέει το ποδόσφαιρο και τρέφεται από τη νίκη. Δεν άφησε το άγχος να τον καταβάλει. Δούλεψε σκληρά, πριν από κάθε παιχνίδι. Εξέτασε κάθε λεπτομέρεια... Ξόδεψε ώρες ατελείωτες μελετώντας με τους παίκτες του μέσω βίντεο τους αντιπάλους.

Έδινε – για κάποιους οδυνηρές – διαλέξεις. Βαρετές ομιλίες με τεχνικές και τακτικές αναλύσεις. Προσπαθώντας να συμπυκνώσει την πληροφορία και να την μεταδώσει με σαφήνεια. Κάθε παίκτης έπρεπε να ξέρει τι θα κάνει στο γήπεδο σε κάθε πιθανή στιγμή. Αν είχε την μπάλα, αν δεν την είχε. Αν ήταν στην άμυνα, την επίθεση, την αντεπίθεση. Το Euro 2014 έφτασε με τιμές στην Ιταλία και οι κάτοικοι πίστωσαν εν πολλοίς την επιτυχία σε εκείνον, καθώς εκείνη η ομάδα είχε στις τάξεις της τους λιγότερο λαμπερούς παίκτες στην ιστορία της.

Στο Στάμφορντ Μπριτζ τον περίμεναν με τεράστια ανυπομονησία και προσμονή. Ο Ρομάν Αμπράμοβιτς βρήκε στο πρόσωπό του τον προπονητή που λαχταρούσε. Τον επόμενο Ζοσέ Μουρίνιο. Οι «μπλε» του Λονδίνου υπό τη θητεία του έμοιαζαν ασταμάτητοι. Μια μηχανή παραγωγής νικών.

Κι αν στη Γιούβε η παρουσία του ήταν ένα είδος αποπληρωμής για τον Κόντε καθώς ήταν ένας άνθρωπος που είχε ιερό καθήκον να επιστρέψει στον σύλλογο που τον έκανε αυτό που είναι, το κεφάλαιο «Τσέλσι» ήταν διαφορετικό.

Η πρώτη του δουλειά εκτός Ιταλίας. Στο κατά γενική ομολογία πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα της Ευρώπης. Η προσαρμογή στην Premier League, η νέα γλώσσα, το κλίμα, η κουλτούρα. Όλα διαφορετικά και πρωτόγνωρα. Και ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Ανέλαβε μια ομάδα που είχε τερματίσει στην 10η θέση και την οδήγησε στο πρωτάθλημα κάνοντας ρεκόρ νικών.

Η δεύτερη σεζόν του στο Λονδίνο δεν ήταν εξίσου επιτυχημένη και μετά από αλλεπάλληλες διαφωνίες με τους ανθρώπους του συλλόγου για τη μεταγραφική πολιτική, έφερε νομική μάχη για την αποζημίωσή του, κι εκείνος έτοιμο για νέες περιπέτειες. Ακολούθησε το Μιλάνο και η Ίντερ. Μια απόφαση με ειδικό βάρος αφού φλέρταρε να γίνει persona non grata στο Τορίνο. Στους «νερατζούρι» εφάρμοσε πάλι αυτό που γνωρίζει όσο κανένας άλλος. Ένα κράμα θαυμασμού, δέους και φόβου στα αποδυτήρια. Σκληρή δουλειά και αφοσίωση στον αγωνιστικό χώρο. Στη δεύτερη χρονιά του στο τιμόνι, οδήγησε τους «νερατζούρι» στο πρώτο τους πρωτάθλημα μετά από 11 ολόκληρα χρόνια.

Η νέα πρόκληση

Ο Ιταλός προπονητής πάντα πίστευε ότι είσαι είτε με την ομάδα, είτε εναντίον της. Ότι τα πράγματα θα γίνουν είτε με τον δικό του τρόπο, είτε με κανέναν τρόπο. Δεν υπάρχει η έννοια του συμβιβασμού στο προσωπικό του λεξιλόγιο. Δεν συνηθίζει να ρίχνει νερό στο κρασί του. Το πίνει ανόθευτο και με τον τρόπο που διδάχθηκε σε όλα τα χρόνια της παρουσίας του σε γρασίδι και πάγκο.

Κάποιοι χαρακτηρίζουν τον Κόντε ιδιοφυΐα υπό το πρίσμα της αξιοσημείωτης μεταμόρφωσης κάθε ομάδας που αναλαμβάνει. Που την φέρνει από το χείλος του γκρεμού στη λάμψη των διακρίσεων. Άλλοι τον παρομοιάζουν με αλεξιπτωτιστή. Πέφτει στο κενό την στιγμή που τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε χειρότερα.

Οι ιθύνοντες της Τότεναμ πάντως από πλευρά τους μάλλον πρέπει να ανάψουν ένα κερί στο ύψος του... Κριστιάνο Ρονάλντο. Το φαινόμενο της πεταλούδας στην πλήρη του εφαρμογή. Τα «σπιρούνια» ηττήθηκαν με 3-0 από τη Γιουνάιτεντ του Πορτογάλου σούπερ σταρ. Οδήγησαν κατευθείαν στην πόρτα της εξόδου τον Νούνο Εσπιρίτο Σάντο και στην πόρτα της εισόδου τον προπονητή που ήθελαν οι άνθρωποι της ομάδας περισσότερο από κάθε άλλον. Αυτόν που προσέγγισαν και το καλοκαίρι αλλά ποτέ δεν κατέληξαν σε συμφωνία.

Τη στιγμή που οι «κόκκινοι διάβολοι» με αυτή την ήττα αναγκάστηκαν να υπομένουν στον πάγκο τον κατά γενική ομολογία ανεπιθύμητο Νορβηγό Όλε Γκούναρ Σόσλκιερ, μια σπουδαία προοπτική άνοιξε για τους Λονδρέζους, που αφού απέλυσαν τον Ποτσετίνο, τον αντικατέστησαν με τον Μουρίνιο τον οποίο απέλυσαν ελάχιστες μέρες πριν από τον τελικό του Λιγκ Καπ στο Γουέμπλεϊ, πήραν συνέντευξη από κάθε πιθανό αντικαταστάτη, κατέληξαν στον Σάντο, τον οποίο απέλυσαν μετά από 123 ημέρες και έφτασαν στον καλύτερο διαθέσιμο προπονητή αυτή την στιγμή στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ε, την αξίζει την λαμπάδα ο Κριστιάνο και η παρέα του!

Οι παίκτες της Τότεναμ κρύφτηκαν εντέχνως πίσω από τον εκάστοτε προπονητή για πολύ καιρό. Ο Ποτσετίνο είχε «ταβάνι» τον τελικό του Champions League, ο Ζοσέ Μουρίνιο είχε φτάσει στη δύση της καριέρας του προ πολλού, ο Νούνο Εσπιρίτο Σάντο δεν ήταν ποτέ αρκετά καλός για το μέγεθος της Τότεναμ, τώρα δεν έχουν πια δικαιολογίες. Ο Κόντε πηγαίνει τις ομάδες που αναλαμβάνει κάθε φορά ένα βήμα πιο μπροστά. Εξελίσσει παίκτες αφού πρώτα κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Παίζει αποτελεσματικό και όποτε του δίνεται η ευκαιρία ωραίο ποδόσφαιρο.

Κι όποιος έχει αμφιβολία μπορεί να ρωτήσει τον Ρομέλου Λουκάκου ο οποίος έγινε επιθετικός παγκόσμιας κλάσης υπό τις οδηγίες του Κόντε. Ή τον Σεσκ Φάμπρεγκας που παραδέχτηκε ότι ο Ιταλός πήγε το παιχνίδι του σε άλλο επίπεδο. Ή τον Λεονάρντο Μπουνούτσι που πιστώνει στον Κόντε την αλλαγή της πορείας της καριέρας του. Ή τον Τιερί Ανρί με τον οποίο υπήρξαν ένα φεγγάρι συμπαίκτες στη Γιουβέντους και σε μια συνέντευξη που του πήρε όταν ήταν ακόμα στο Λονδίνο τον άκουσε να λέει: «Δουλειά και σεβασμός. Αυτό το απαιτώ. Το δίνω. Αλλά και το απαιτώ. Και αν κάποιος δεν έχει καλή συμπεριφορά στην προπόνηση ή καλή συμπεριφορά σε κάποια άλλη συνθήκη, προτιμώ να τον σκοτώσω».

Οι παίκτες δεν χρειάζεται να συμπαθούν τον Κόντε για να «ανθίσουν» υπό τις οδηγίες του. Χρειάζεται απλώς να δουλεύουν σκληρά και να σέβονται. Σε περίπτωση που παρακούσουν; Ρωτήστε τον Ντιέγκο Κόστα που ήταν ο πρώτος σκόρερ της Τσέλσι αλλά αφού προσπάθησε να πιέσει για μια μεταγραφή μεσούσης της σεζόν στην Κίνα, έχασε την εμπιστοσύνη του προπονητή του και ενημερώθηκε μέσω γραπτού μηνύματος ότι δεν θα χρειαστούν άλλο οι υπηρεσίες του.

Ο καθοριστικός παράγοντας Φάμπιο Παρατίτσι

Κατά τη διάρκεια της πρώτης και πιο επιτυχημένης χρονιάς του στους «μπλε», τεχνικός διευθυντής του συλλόγου ήταν ο Μάικλ Εμενάλο, κάτοχος πτυχίου στις διεθνείς σχέσεις και τη διπλωματία. Μετά την αποχώρηση του, η σχέση του Κόντε με ορισμένα πρόσωπα στην Τσέλσι έγινε πιο τεταμένη.

Ο Ιταλός κόουτς έχει παραδεχθεί ότι μετάνιωσε που δεν φρόντισε να έχει καλή σχέση με τον τεχνικό διευθυντή της ομάδας. Έτσι, η θέση του Παρατίτσι στην Τότεναμ και η σχέση των δύο που έχουν συμβιώσει στη Γιουβέντους αναμένεται να παίξει καθοριστικό ρόλο στη θητεία του Ιταλού στους «Σπερς». Ως διευθύνων σύμβουλος του ποδοσφαίρου, είναι ευθύνη του Παρατίτσι να συνδιαλέγεται με τον προπονητή του συλλόγου σε καθημερινή βάση.

Ο Αντόνιο Κόντε δεν υπήρξε ποτέ τεχνικά χαρισματικός παίκτης. Στήριξε όλη του την καριέρα στην σκληρή δουλειά, την επιμονή και φρόντισε παράλληλα να γίνει καλός μαθητής θητεύοντας δίπλα σε κάθε του προπονητή. Κι ύστερα πήρε όλη τη σοφία που του εμφύσησαν, πρόσθεσε το έμφυτο χάρισμα του ηγέτη και από μαθητής, έγινε δάσκαλος. Ο Αντόνιο Κόντε κοουτσάρει τις ομάδες του σαν να κρατάει μια σιδερογροθιά, αλλά δεν «γαβγίζει» απλώς δίνοντας εντολές.