Ολλανδία (Άγιαξ)

Ο σπουδαίος «Αίαντας» της δεκαετίας του ’70 έφτασε τρεις συνεχόμενες φορές (1971, 1972, 1973) στην κορυφή της Ευρώπης, παίζοντας το φημισμένο ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Η συγκεκριμένη φουρνιά ποδοσφαιριστών αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά της εθνικής Ολλανδίας, χωρίς όμως να έρθει ποτέ κάποιο τρόπαιο. Την αμέσως επόμενη χρονιά από την τελευταία κατάκτηση του κυπέλλου πρωταθλητριών από τον Άγιαξ, οι «οράνιε» έφτασαν μια ανάσα από την κορυφή της Ευρώπης. Στο Euro 1974, έξι ποδοσφαιριστές του ολλανδικού συλλόγου ήταν στην αποστολή και από αυτούς, οι πέντε ήταν στη αρχική ενδεκάδα, στον τελικό με τη Δυτική Γερμανία. Σούρμπιερ, Χααν, Κρολ, Νέσκενς και Ρεπ παρατάχθηκαν απέναντι στα «πάντσερ», όμως στην ουσία υπήρχε και ένας ακόμη. Ο λόγος για τον Γιόχαν Κρόιφ, ο οποίος είχε πάρει μεταγραφή για την Μπαρτσελόνα. Ποιος, όμως, δεν το θεωρούσε τότε μέλος του Άγιαξ;

Ιταλία (Γιουβέντους)

Πλουραλισμός υπήρχε στην αποστολή της «σκουάντρα ατζούρα» στο Μουντιάλ του 1982, που έφτασε μέχρι την κατάκτηση του τροπαίου. Έξι παίκτες της Γιουβέντους, πέντε της Ίντερ και πέντε της Φιορεντίνα είχαν τη «μερίδα του λέοντος», ανάμεσα στους 22 ποδοσφαιριστές. Ωστόσο, αυτοί της «Μεγάλης Κυρίας» αποτελούσαν τη «ραχοκοκαλιά» της αρχικής ενδεκάδας. Ο θρυλικός Ντίνο Τζοφ ήταν στο τέρμα, Καμπρίνι, Τζεντίλε, Σιρέα στην άμυνα, Ταρντέλι στα χαφ και Ρόσι στην επίθεση. Και οι έξι «μπιανκονέρο» ήταν βασικοί στον τελικό με τη Δυτική Γερμανία, με τους Ρόσι και Ταρντέλι να πετυχαίνουν τα δύο από τα τρία γκολ της νίκης. Μάλιστα, ο Πάολο Ρόσι σημείωσε έξι τέρματα και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης.

Σοβιετική Ένωση (Ντιναμό Κιέβου)

Σε αυτή την περίπτωση ταιριάζει γάντι η έκφραση «μισή ομάδα». Γιατί, κυριολεκτικά η Ντιναμό Κιέβου ήταν η μισή Σοβιετική Ένωση στο Euro 1988, στην πορεία μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης. Οι 11 από τους 22 της αποστολής ήταν παίκτες της Ντιναμό και φυσικά αποτελούσαν τον κορμό της ομάδας του Βαλερί Λομπανόφσκι. Όχι όλοι, όμως οι περισσότεροι ήταν μέλη της αρχικής ενδεκάδας. Ενδεικτικό είναι πως στον τελικό απέναντι στην Ολλανδία, επτά ποδοσφαιριστές της ομάδας του Κιέβου ήταν στο βασικό σχήμα. Ντεμιανένκο, Ρατς, Λιτόφτσενκο, Ζαβάροφ, Μιχαλιτσένκο, Προτάσοφ και Μπελάνοφ αναμετρήθηκαν με τους «οράνιε», χωρίς επιτυχία.

Ισπανία (Μπαρτσελόνα)

Η τετραετία 2008-2012 άνηκε αποκλειστικά στους «φούριας ρόχας» σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Δύο Euro και ένα Μουντιάλ κατέκτησε σε αυτό το διάστημα η Ισπανία, έχοντας ως σήμα-κατατεθέν το παιχνίδι κυριαρχίας με πολλές και μικρές πάσες. Όπως ακριβώς έκανε και η Μπαρτσελόνα εκείνη την περίοδο, με το περίφημο «τίκι-τάκα» του Πεπ Γκουρδιόλα. Κάτι απόλυτα φυσιολογικό, αφού όλα τα μεγάλα αστέρια των «μπλαουγκράνα» (πλην του Μέσι) ήταν βασικά στελέχη της εθνικής. Ενδεικτικό είναι πως στον τελικό του Μουντιάλ του 2010, η ενδεκάδα της Ισπανίας είχε επτά παίκτες της Μπαρτσελόνα (Πικέ, Πουγιόλ, Μπουσκέτς, Τσάβι, Ινιέστα, Πέδρο και Βίγια). Αντίστοιχα, στον τελικό του Euro 2012 βρίσκονταν έξι παίκτες των «μπλαουγκράνα» στην αρχική ενδεκάδα (Πικέ, Άλμπα, Μπουσκέτς, Τσάβι, Φάμπρεγας και Ινιέστα) και ένας μπήκε αλλαγή (Πέδρο).

Γερμανία (Μπάγερν)

Το 2012 οι Βαυαροί έφτασαν στον τελικό του Champions League και το 2013 κατέκτησαν το τρόπαιο. Ένα χρόνο μετά υπήρξε συνέχεια, όχι όμως σε συλλογικό επίπεδο, αλλά σε εθνικό. Φυσικά, με τη... συνδρομή της Μπάγερν. Η εθνική Γερμανίας κατέκτησε του Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, σε μία επιτυχία που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην «ισόβια» πρωταθλήτρια της χώρας. Στην αποστολή υπήρχαν επτά παίκτες της Μπάγερν και όλοι τους είχαν βασικό ρόλο. Στον τελικό απέναντι στην Αργεντινή, οι έξι από αυτούς ήταν στην αρχική ενδεκάδα (Νόιερ, Μπόατενγκ, Λαμ, Κροος, Σβαϊνστάιγκερ και Μίλερ), ενώ ο έβδομος ήρθε από τον πάγκο (Γκέτσε) και χάρισε το τρόπαιο στα «πάντσερ», σκοράροντας στην παράταση.