To αιώνιο βάσανο του να βλέπεις την εθνική Αγγλίας

• Και δώστου πάλι τα ίδια
• Σαν τα παιδικά πάρτι
• Οh Gareth

Δεν παρασύρομαι, δεν παρασύρομαι, δεν παρασύρομαι, δεν παρασύρομαι. Το λέω πάντα. Πριν από κάθε μεγάλη διοργάνωση στην οποία προκρίνεται η εθνική Αγγλίας. Σχεδόν με πείθω. Πείθω τον εαυτό μου ότι φέτος θα το δω ρεαλιστικά, προσγειωμένα, όμορφα. Χωρίς υπερβολές και χωρίς ψευτο-τσαμπουκαλεμένα «και γιατί να μην το πάρει η Αγγλία δηλαδής;», ένας σοβαρός φίλος της Αγγλίας με αγάπη αλλά και με μυαλό.

Μπούρδες ασφαλώς. Γιατί εκεί κάπου στις δέκα ημέρες με δύο εβδομάδες πριν την σέντρα του τουρνουά, αρχίζει μέσα μου και βράζει η πηχτή βλακεία. Επειδή ξανακοιτάω το ρόστερ και το ανεβάζω αυθαίρετα 10 με 15 ποιοτικές μονάδες, επειδή «κοίτα μην τον βλέπεις έτσι τον Γκάρεθ, είναι μεγάλο ποδοσφαιρικό μυαλό», επειδή «φέτος δεν υπάρχει τόσο άγχος, άρα μπορεί να περάσουμε under the radar», επειδή πολλά και παράλογα.

Και δώστου πάλι τα ίδια

Και περνάνε οι μέρες για την έναρξη και έχεις μελετήσει το ρόστερ και έχεις βρει βασική ενδεκάδα, εναλλακτική ενδεκάδα, παίκτες wildcard και τα συναφή, έχεις εντοπίσει πως φέτος θα κυκλοφορούν την μπάλα καλύτερα, με μεγαλύτερη ταχύτητα και πλέον το λες ανοιχτά και μεγαλόφωνα: ΕΥΚΟΛΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΟ.

Αγνοείς τους φίλους σου που στα κρυφά καλούν τους ψυχιάτρους, που σου ρίχνουν ψυχοφάρμακα στον χυμό σου για να σε ηρεμήσουν, που ΝΑΙ, ΑΣ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΞΕΚΑΘΑΡΑ, ΓΕΛΑΝΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ. Τα αγνοείς όλα.

Μέχρι τέλος πάντων το πρώτο παιχνίδι των ομίλων όπου όλα αρχίζουν και μυρίζουν γνώριμα. Που όλα αρχίζουν και ευωδιάζουν κλεισούρα, στενοχώρια και κατάθλιψη. Που σταματάς να σηκώνεις τα τηλέφωνα. ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ, ΚΑΤΣΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ. Και το δεύτερο έρχεται και είναι ακόμα χειρότερο και μετά το τρίτο και τώρα πάνε οι όμιλοι και δεν γυρνάνε πίσω και είναι όλα σαν εκείνα τα πάρτι που πήγαινες μικρός, που ήσουν σίγουρος ότι θα έκαμες ΠΑΤΑΓΟ, που όλοι θα έλεγαν «ΡΕ ΤΙ ΦΟΒΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΥΤΟΣ», που όλα τα κορίτσα θα θέλανε να χορέψουν ΖΛΟΟΥ ΝΤΑΝΣ μαζί σου, που θα έφευγες και θα σε χαιρέταγαν όλοι στην πόρτα λες και πήγαινες στον πόλεμο.

Σαν τα παιδικά πάρτι

Και τελικά δεν σου έδινε ΚΑΝΕΙΣ ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ σημασία, ήταν όλο το πάρτι ένα πυρηνικό ξενέρωμα, καθόσουν σε μια γωνία και έτρωγες αρχικά πατατάκια μέχρι που καταλάβαινες ότι είχε στεγνώσει το στόμα σου και το γύρναγες στις μπόμπες ζαμπόν τυρί και χλαμπακούμπωνες εκείνα τα λιπαρά τριγωνάκια σαντουιτσίνια πέντε-πέντε, ενώ όλοι και όλες χόρευαν και εμπαλαμουτιαζόσαντο και εσύ ένιωθες την ελπίδα να δραπετεύει από το σώμα σου με κάθε γαριδάκι που χρωμάτιζε με πορτοκαλί πλαστικοτυρίλα τα δάχτυλά σου.

Ε λοιπόν, έτσι ΑΚΡΙΒΩΣ είναι η εμπειρία του να υποστηρίζεις και να παρακολουθείς την Εθνική Αγγλίας. ΕΒΡΙ ΦΑΚΙΝ ΤΑΗΜ όμως.

Άρα και ΑΥΤΗΝ την φορά. Από το «ναι εντάξει, αλλά φάγαμε τον κακό μας δαίμονα, οπότε δε μπεράζ που κάτσαμε στο δεύτερο ημίχρονο» του πρώτου ματς, στο «ναι εντάξει, αλλά τουλάχιστον κρατήσαμε το μηδέν πίσω και ας μην παίξαμε καλά» του δεύτερου ματς, στο «ναι εντάξει, αλλά ξέρω γω δεν ξέρω πλέον αφήστε με, ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟΣΗ ΨΕΥΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ», του τρίτου ματς, η εθνική Αγγλίας ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗΝ την διοργάνωση μας ρίχνει στο αλκοόλ και τα ψυχοφάρμακα.

Οh Gareth

Με έναν Γκάρεθ Σάουθγκεητ να παρακολουθεί από τον πάγκο με την φάτσα του καθηγητή που σκέφτεται πόσο γραπτά έχει να διορθώσει το βράδυ, με έναν Χάρι Κέην να είναι λες και έκανες άλμα στον χρόνο, πήγες 50 χρόνια μετά, έφερες πίσω τον 80χρονο Κεην και τον έβαλες στην θέση του τωρινού, με έναν Πίκφορντ που είναι πολύ σταθερός, αλλά με μαλλί που άνετα τον έβαζε στο βασικό lineup των Charlatans (αυτό τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι κακό) και με έναν Σάκα ασφαλώς που βγάνει ρούχα για να πανηγυρίσει ένα γκολ που ούτε έβαλε, ούτε δημιούργησε.

Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, η τωρινή Αγγλία, βασικά η κάθε Αγγλία (σχεδόν) μου θυμίζει το πως είναι να βλέπεις την ΑΕΚ, αυτό το μόνιμο «κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε, αλλά θα λέμε πως αυτή η στιγμή είναι τώρα, έστω και αν ξέρουμε πολύ καλά, πως δεν παίζει αυτή η στιγμή να είναι τώρα».

Μετά το ματς με τους Τσέχους εντωμεταξύ, με πήρε γνωστός που ξέρει τον πόνο μου (ή τον ποδοσφαιρικό μου εθισμό αν προτιμάτε) και μου λέει «έλα, πώς την είδες τη Αγγλία;»

Και ήθελα πάρα πολύ να του παραδεχτώ ότι δεν βλέπω φως, ότι δεν έχουμε ελπίδα με τα ματσαρίσματα που έχουμε, ήθελα πάρα πολύ να ακουμπήσω στον ώμο του και να του πω ότι ένας Γκρήλις δεν φέρνει την άνοιξη (ίσως ούτε και δύο Γκρήλις), αλλά για μια ακόμη φορά νίκησε η αρρώστια μου και κατέληξα να του λέω:

«Νταξ κοίτα, η νίκη είναι νίκη, περάσαμε εύκολα και κρατήσαμε το μηδέν, μπορεί να μην εντυπωσιάσαμε, αλλά δείξαμε γεροί πίσω, το τουρνουά τώρα ξεκινάει».

Γιατί το να βλέπεις την εθνική Αγγλίας και να την υποστηρίζεις είναι ένας δύσκολος, αλλά απόλυτα μοναχικός δρόμος. Ένας μυστικός Γολγοθάς γιατί όχι;

Πάλι καλά που συνήθως τελειώνει γρήγορα.