Με λένε Λοθάνοσεν έως τις 11 Ιουλίου

Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1992 τα θυμάμαι ως κάτι ξεχωριστό, από αθλητικής άποψης τουλάχιστον. Τον Μάιο, η Μπαρτσελόνα με το φάουλ – γκολ του Ρόναλντ Κούμαν κατακτούσε για πρώτη φορά στην ιστορία της το Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Και τον Αύγουστο, θυμάμαι να χοροπηδάω σαν τρελός (δεν το κρύβω, έτσι αντέδρασα και στο γκολ του Κούμαν), βλέποντας το αξέχαστο μετάλλιο της Βούλας Πατουλίδου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, σε μια μικρή, ασπρόμαυρη τηλεόραση, στο εξοχικό ενός φίλου στην Σαρωνίδα.

Ανάμεσα στη φαουλάρα του Κούμαν και το μετάλλιο – μύθος της Βούλας, είχε λάβει χώρα ένα από τα πιο ωραία ποδοσφαιρικά παραμύθια που ζήσαμε ποτέ. Η εθνική ομάδα της Δανίας, εξαιτίας του εμπάργκο εις βάρος της Γιουγκοσλαβίας λόγω του πολέμου, κλήθηκε την τελευταία (κυριολεκτικά) στιγμή να πάρει μέρος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Σουηδίας.

Η Δανία προσκλήθηκε στις 30 Μαΐου, οι ομάδες είχαν δικαίωμα να δηλώσουν το ρόστερ τους μέχρι τις 31 και ο ομοσπονδιακός προπονητής Ρίτσαρντ Μέλερ Νίλσεν, «χαριστικά», πήρε παράταση έως τις 4 Ιουνίου, ώστε να βρει είκοσι διαθέσιμους ποδοσφαιριστές, για ένα τουρνουά που ξεκινούσε έξι ημέρες αργότερα!

Δεν έχω πολλές εικόνες εκείνης της διοργάνωσης, με εξαίρεση τον ημιτελικό με την Ολλανδία και τον τελικό με την Γερμανία. Πολλά χρόνια αργότερα, όμως, έπεσα πάνω σε μια δανέζικη ταινία με τίτλο «Sommeren '92» («Το καλοκαίρι του '92»), η οποία ξετυλίγει το κουβάρι εκείνης της απίστευτης επιτυχίας και μου λύθηκαν πολλές απορίες. Αν δεν την έχετε δει, αναζητήστε την, αξίζει.

Εκείνη η ιστορική πορεία, η οποία έγινε πραγματικότητα επειδή είκοσι ποδοσφαιριστές δέχθηκαν να φύγουν άρον άρον από τις παραλίες για να παίξουν μπάλα (χωρίς καμία υπερβολή), σημαδεύτηκε από μια ασύλληπτη τραγωδία, με πρωταγωνιστή τον Κιμ Βίλφορτ.

Ο μέσος της Μπρόντμπι έχασε τη νίκη – πρόκριση επί της Γαλλίας στην φάση ομίλων, επειδή γύρισε εσπευσμένα στην Δανία για να βρεθεί στο πλευρό της 7χρονης κορούλας του Λίνε, η οποία έδινε μάχη με την λευχαιμία και η κατάστασή της είχε επιδεινωθεί.

Η οικογένειά του, παρ' ότι ο Βίλφοντ δεν ήθελε, του ζήτησε να επιστρέψει στην Σουηδία και να ενσωματωθεί ξανά στην εθνική ομάδα. Ο Κιμ το έκανε, στον ημιτελικό με την Ολλανδία ευστόχησε στο ένα από τα πέναλτι που έδωσαν στην Δανία την πρόκριση μέσω αυτής της ψυχοφθόρου διαδικασίας και, στον τελικό με την Γερμανία, σημείωσε το δεύτερο γκολ που σφράγισε την κούπα. Δυστυχώς, λίγο καιρό αργότερα, η μικρή Λίνε δεν άντεξε και «έφυγε».

Ένα σοκαριστικό γεγονός, χωρίς ευτυχώς ανάλογη τραγική κατάληξη, σημαδεύει την πορεία της Δανίας στο φετινό Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Η κατάρρευση του Κρίστιαν Έρικσεν στην πρεμιέρα με την Φινλανδία θα διέλυε (λογικά) την ψυχολογία οποιασδήποτε ομάδας που θα έβλεπε τον ηγέτη της να δίνει μάχη για να κρατηθεί στην ζωή.

Οι Δανοί ποδοσφαιριστές, σε μια πρωτοφανή επίδειξη ψυχραιμίας και ανθρωπιάς, έχτισαν αρχικά έναν κλοιό προστασίας, αγάπης και ευθύνης γύρω από τον συμπαίκτη τους, την ώρα που οι γιατροί πάλευαν για να τον επαναφέρουν.

Λίγη ώρα αργότερα, όταν όλοι τους θα ήθελαν να βρίσκονται στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου για να συμπαρασταθούν στον φίλο τους, επέστρεψαν στο γήπεδο, τα έδωσαν όλα, έχασαν μέχρι και πέναλτι και, φυσιολογικά, λύγισαν από την μοναδική προσπάθεια εντός εστίας των αντιπάλων τους.

Και όμως, η Δανία δεν πτοήθηκε, δεν κατέρρευσε. Κόντρα στο πανίσχυρο Βέλγιο και ύστερα από τα ευχάριστα νέα που ήρθαν από το «μέτωπο Έρικσεν», έβγαλε το λάδι στους Κόκκινους Διάβολους στο πρώτο ημίχρονο και έχασε ευκαιρίες για να πάρει σκορ νίκης. Στο δεύτερο μέρος και εξαιτίας της κλάσης του Κέβιν ντε Μπρόινε, ήρθε δεύτερη ήττα, η οποία έφερνε τους Δανούς στο χείλος του γκρεμού – αποκλεισμού.

Ούτε αυτή την φορά, όμως, δεν λύγισε η απίθανη παρέα του προπονητή (Κάσπερ Χιούλμαντ) που κάποτε αποκλείστηκε από τον Αστέρα Τρίπολης (όντας στο τιμόνι της Μάιντς) στα προκριματικά του Europa League. Στον αγώνα – τελικό με την Ρωσία μασούσε σίδερα, «πάτησε» την αντίπαλό της, δεν πτοήθηκε ούτε από το πέναλτι – εφεύρεση εις βάρος της (και μέσω VAR) και έφτασε σε θριαμβευτική τεσσάρα πρόκρισης στην φάση των «16».

Στα χαρτιά, οι Δανοί είναι Σκανδιναβοί, ψυχροί, με μια χώρα που έχει το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στην Ευρώπη, αλλά και το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών. Στα χαρτιά, γιατί στην πράξη η ομαδάρα του παίκτη – αποκάλυψη Μίκελ Ντάμσγκααρντ έβγαλε καρδιά και ψυχή που κανείς δεν πίστευε ότι είχε μέσα της, ανατρέποντας όλα τα εις βάρος της προγνωστικά, μετά τα όσα συνέβησαν στην πρεμιέρα.

Στο πρώτο νοκ – άουτ, η Δανία αντιμετωπίζει την σκληροτράχηλη Ουαλία του (μεταμορφωμένου στο Euro) Γκάρεθ Μπέιλ, μια ομάδα που αξίζει τον σεβασμό της, αλλά σε καμία περίπτωση δεν την τρομάζει. Αν καταφέρει να την αποκλείσει, στα προημιτελικά ενδέχεται να την περιμένει η πολύ αξιόπιστη Ολλανδία. Ε και; Αφού την απέκλεισε στα ημιτελικά του Euro92, όπου οι Οράνιε πήγαν ως πρωταθλητές Ευρώπης, γιατί να μην το κάνει ξανά;

Ξέρω, προτρέχω (έχω αυτή την κακή συνήθεια). Από τώρα μέχρι τις 11 Ιουλίου, όμως, θέλω σας παρακαλώ να με αποκαλείτε Λοθάνοσεν. Λόγω καταγωγής στηρίζω Ισπανία, λόγω μπάλας με έχει κερδίσει η Ιταλία, λόγω ψυχής θα ήθελα να δω την Δανία να ζει ξανά ημέρες του '92. Τώρα που το σκέφτομαι, στην Μπαρτσελόνα βρίσκεται και τώρα ο Κούμαν, κάτω από τα δοκάρια της Δανίας υπάρχει και πάλι ένας Σμάιχελ, ενώ ακολουθούν και Ολυμπιακοί Αγώνες. Οπότε...