Θα είναι Champions League, αλλά θα μοιάζει με PlayStation: Δύο κόσμοι στην ίδια τροχιά

Συνήθως ένας τελικός Champions League πρέπει εκτός από το να είναι «το ματς της χρονιάς», να μοιάζει κιόλας. Πάντα περιμένουμε καρτερικά αυτό το παιχνίδι από τον Σεπτέμβριο, ως την απόλυτη μάχη των δύο καλύτερων ομάδων της Ευρώπης. Μια μάχη που είθισται να τα έχει όλα. Γκολ, θέαμα, ανατροπές, ένταση, δυνατές συγκινήσεις. Όλα για την κούπα με τα μεγάλα αυτιά.

Πάνω από όλα, ένα ντέρμπι μέχρι τελικής πτώσεως. Αυτό προμήνυε εξαρχής η συνάντηση Παρί Σεν Ζερμέν και Ίντερ, δύο καθαρών αουτσάιντερ πριν την εκκίνηση της σεζόν. Αλλά δεν το είδαμε ποτέ.

Ακόμα κι έτσι, παρά την… κατηφόρα στο γήπεδο και την παράσταση για έναν ρόλο που επιφύλασσαν οι Παριζιάνοι (5-0), η εμπειρία του τελικού στο στο Μόναχο και την κορωνίδα των ευρωπαϊκών γηπέδων, «Allianz Arena», ήταν one for the books. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κάτι λιγότερο από τη στιγμή που μιλάμε πλέον για την ευρύτερη νίκη στην ιστορία των τελικών από την απαρχή του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Βρέθηκα μαζί με το PlayStation στη βαυαρική πρωτεύουσα για τον μεγάλο τελικό. Μπροστά μας ξεδιπλώθηκε ένα σύνολο στο απόλυτο peak του, απέναντι σε μια ομάδα που δεν μπόρεσε να αποδείξει την ετοιμότητά της και που αντίθετα, έδειξε περισσότερο να έχει τρυπήσει το δικό της ταβάνι από τα ημιτελικά.

Η φούρια, η τακτική προσήλωση, η συγκέντρωση που επέδειξαν οι παίκτες του Λουίς Ενρίκε, η οποία εκφράστηκε και με την ποιότητα των εκτελέσεων σε κάθε επίπεδο (passing game, τελικές προσπάθειες, αναχαιτίσεις), είχαν ως συνέπεια να απολαύσουμε ένα μαγικό ποδοσφαιρικό υπερθέαμα… τελευταίας τεχνολογίας. Και στο τέλος της βραδιάς μια πανάξια επιβράβευση μιας ανώτερης ομάδας.

Η αλήθεια είναι πάντως πως στο τέλος της ημέρας, το Παρί-Ίντερ ήταν το… κερασάκι σε μια ήδη χορτάτη τούρτα στον γερμανικό Νότο.

Το build-up του Σαββάτου ήταν από μόνο του ικανό να τέρψει την όρεξή μας για ένα διασκεδαστικό, διαδραστικό και iconic ποδοσφαιρικό ταξίδι και αυτό εν πολλοίς εκπληρώθηκε στον ενδιάμεσο σταθμό μας: στο PlayStation House.

Στο «βασίλειο» του PlayStation που στήθηκε στην καρδιά του φετινού Champions League, είχαμε την ευκαιρία να δούμε από πρώτο χέρι γιατί η κορυφαία κονσόλα, το PlayStation, παραμένει εδώ και δεκαετίες άρρηκτα συνδεδεμένο με την σπουδαιότερη διασυλλογική διοργάνωση.

Ξεναγηθήκαμε, πήραμε τα DualSense στο χέρι και παίξαμε σαν... παιδιά κι εμείς, και φυσικά συναντήσαμε δύο από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της εποχής τους.

Ο Γουέσλεϊ Σνάιντερ έδωσε το παρών στο PS House και μας επιβεβαίωσε ότι πρόκειται για έναν πολύ ανοιχτό και ευθύ τύπο, ο οποίος αν και σε πρώτη όψη δείχνει να έχει αφήσει πολύ πίσω του τα χρόνια της ενεργού δράσης, δεν έχει ξεχάσει καντάρι μπάλα. Και πάνω από όλα, δεν έχει χάσει τη φλόγα να συνδιαλέγεται για το ποδόσφαιρο και τη διοργάνωση που κατέκτησε το 2010 με τη φανέλα της Ίντερ, όντας τότε ο MVP στα μάτια των οπαδών που ψήφισαν μετά από εκείνο τον τελικό στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου».

Α, και το πιο τρελό από όλα; Κυκλοφορούσε ένας μύθος ότι ο Σνάιντερ έχει ελληνική καταγωγή. Τελικά είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Μου το επιβεβαίωσε ο ίδιος στην κουβέντα που πιάσαμε στο PS House, η οποία κύλησε ως εξής:

-Είναι αλήθεια ότι η γιαγιά σου είναι Ελληνίδα;

-Ναι

-Από πού;

-Καβάλα

- Φίλε, δεν το πιστεύω. Εγώ είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Είναι τόσο κοντά.

-Σύντομα θα την επισκεφτώ κιόλας.

-Αλήθεια; Πρέπει να παίξεις στην ομάδα της Καβάλας.

-Θα μπορούσα να είμαι ο προπονητής. Να παίξω; Είναι αδύνατον.

-Έλα, μπορείς ακόμα να παίξεις, εμπιστεύσου με, είδα τι έκανες πριν.

-(Γέλια) Ποτέ δεν ξέρεις.

Μαζί του ήταν και ο Μαρσέλο. Ένα λαμπερό αν μη τι άλλο δίδυμο, το οποίο είδαμε να εναλλάσσεται από την πραγματική μπάλα στην… εικονική.

Μέσα από αυτή τη συνύπαρξη αλλά και από την αύρα που απέπεμπε το μέρος, δεν ήταν δύσκολο να διακρίνεις τον δεσμό που διατηρεί τους δύο αυτούς κόσμους. Το πώς ένα παγκόσμιο αθλητικό event όπως το Champions League βρίσκεται για τόσο μεγάλο διάστημα σε απόλυτη αρμονία και σε απόλυτα δυναμική σύμπλευση με ένα partnership όπως αυτό με το PlayStation.

Αν για κάθε παιδί η πρώτη θέαση του μαγικού κόσμου του Champions League ισοδυναμεί με το αυθόρμητο παιδικό όνειρο να βρεθεί κι εκείνο κάποια στιγμή στη θέση των αστέρων που θαυμάζει στην οθόνη του, τότε το PlayStation του δίνει την πρώτη ευκαιρία να εκπληρώσει αυτό το όνειρο και να εκφράσει το πάθος του για το ποδόσφαιρο μέσα από τον ανάλογο τίτλο παιχνιδιών.

Ίσως πάλι να μη χρειάζεται καν τόση φιλοσοφική ανάλυση και νοηματική αναγωγή. Πολύ απλά, όταν βλέπεις ομάδες να παίζουν στο χορτάρι με ταχύτητα, αυτοματισμούς και στυλ που μοιάζει σαν να έχει βγει από το PlayStation (σαν την Παρί Σεν Ζερμέν απέναντι στην Ίντερ ένα πράγμα), τότε καταλαβαίνεις πως εμπορικά αυτό το partnership δεν θα μπορούσε να βγάζει περισσότερο νόημα.

Ευτυχώς, λοιπόν, που υπάρχει και το PS5 για να αναπαριστώ κι εγώ αυτές τις μαγικές στιγμές του τελικού από το σαλόνι μου.