Το ποδόσφαιρο όπως θα ήθελες να είναι…

Η Μάντσεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρδιόλα φτάνει στην ποδοσφαιρική κορύφωσή της. Αν αυτή θα επιβεβαιωθεί και με τους δύο μεγαλύτερους τίτλους που μπορεί να πάρει μία ποδοσφαιρική ομάδα, την Πρέμιερ Λιγκ και το Τσάμπιονς Λιγκ, δεν το ξέρω. Και πώς να το ξέρω δηλαδή όταν για να το κάνει πρέπει να καταβάλει την Ρεάλ Μαδρίτης, αυτή την Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία είναι ότι πιο ανθεκτικό έχουμε δει στο ποδόσφαιρο και αυτή τη Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ, που είναι ότι πιο κοντά στην Σίτι.

Η παράσταση που έδωσε η ομάδα του Πεπ στο «Ετιχαντ» κόντρα στη Ρεάλ, είναι ίσως η σπουδαιότερη παράσταση που έχει δώσει ποτέ. Αφήστε τα νούμερα, τα τέσσερα γκολ, τις επιθέσεις, τις χαμένες ευκαιρίες, την δημιουργία επιθέσεων και μείνετε στην εικόνα και μόνο σε αυτήν.

Στο χορτάρι εμφανίστηκε μία πεινασμένη αγέλη λύκων, η οποία λειτουργούσε σαν την καλύτερη ποδοσφαιρική μηχανή που είδαμε ποτέ σε ότι έχει να κάνει με το δημιουργικό κομμάτι. Τρομερό passing game, αδιανόητη κίνηση χωρίς τη μπάλα και εναλλαγές θέσεων από παίκτες που δεν σταματούσαν να τρέχουν, εξωφρενικά εξοντωτικό pressing ψηλά, τεράστια ποιότητα στη δημιουργία και τις εκτελέσεις, αστείρευτη φαντασία στη δημιουργία, καταιγιστικός ρυθμός. Τρομερή εμφάνιση, από μία ομάδα φτιαγμένη από έναν προπονητή ιδιοφυία που είμαι απολύτως βέβαιος ότι κάποια στιγμή οι μελετητές και οι ιστορικοί του μέλλοντος θα τον αναγνωρίσουν ως τον άνθρωπο του ποδοσφαίρου με την μεγαλύτερη επίδραση στο άθλημα από οποιονδήποτε άλλον (συγχώρα με Γιόχαν)…

Για αυτό που είδαμε την Τρίτη το βράδυ δουλεύει χρόνια ο Πεπ και… καίει κάθε εγκεφαλικό κύτταρό του. Και το είδαμε στον βαθμό που θέλει να το βλέπει και ο ίδιος και με τη μεγαλύτερη δυνατή διάρκεια. Γιατί λοιπόν αφού συνέβησαν όλα αυτά η Σίτι δεν έχει ήδη προκριθεί στον τελικό; Μα γιατί απέναντί της έχει αυτή τη Ρεάλ Μαδρίτης. Μην μασάτε με την τύχη… Τυχερός είσαι μία φορά, άντε δύο ή τρεις, η Ρεάλ φέτος αποκλείει τη μία μετά την άλλη καλύτερες ομάδες από αυτήν. Διότι τέτοια ήταν και η Παρί, τέτοια ήταν και η Τσέλσι. Προφανώς παίζει ρόλο το μέγεθος της ομάδας και της φανέλας, κυρίως όμως παίζει ρόλο το μέγεθος των παικτών.

Πώς να καταβάλεις, ότι κι’ αν κάνεις τον Καρίμ Μπενζεμά. Ο τύπος ξεχειλίζει από γκολ, σαν να αναβλύζουν από το σώμα του τα καλύτερα τελειώματα στον κόσμο, σαν να έχει μία ηλεκτρομαγνητική σύνδεση με τα δίχτυα. Και φυσικά το παράστημα του, η μενταλιτέ του, η προσωπικότητά του, η εσωτερική πίστη και αυτοπεποίθηση, είναι εκεί στον μέγιστο βαθμό.

Ωρες ώρες οι παίκτες της Ρεάλ, όσο σπουδαίοι και μεγάλοι να είναι, μοιάζουν να τον ακολουθούν σαν τον προφήτη που θα τους οδηγήσει στον παράδεισο και είναι έτοιμοι να πέσουν στη φωτιά για χάρη του. Σαν τον Μόντριτς που έκανε τάκλιν στα πόδια του Μάχρεζ σαν να μην υπήρχε αύριο στο πρώτο γκολ, για να έρθει η σέντρα του Μεντί και το no look τελείωμα του Μπενζεμά. Σαν τον Βινίσιους που βρήκε ένα λάθος κάτω από τη σέντρα και έτρεξε μισό γήπεδο με την κούρσα της μιας ανάσας για να ξαναφέρει το ματς στην ισορροπία του ενός γκολ.

Αυτό το ζευγάρι το γέννησε το Τσάμπιονς Λιγκ για όλους εμάς που αγαπάμε το ποδόσφαιρο. Για να χάσουμε το μυαλό μας μετά το πρώτο ματς και να περιμένουμε σαν τρελοί τη ρεβάνς. Μπορεί αυτή η Σίτι να μην νικήσει και δεύτερη φορά στο «Μπερναμπέου» είναι το ερώτημα; Και η απάντηση βρίσκεται στη Ρεάλ. Είναι έτοιμη να υποταχτεί στον οποιονδήποτε και με ποιόν τρόπο.

Η αντίστροφη μέτρηση για τη ρεβάνς έχει ξεκινήσει, ότι άλλο παιχτεί ενδιάμεσα απλώς θα μας ταξιδεύει πιο κοντά στη ρεβάνς της Ρεάλ με τη Σίτι. Τικ τακ, τικ τακ…