Η γιαγιά και το LSD

Πολλές φορές νομίζω πως πρωταγωνιστώ σε κάντιντ κάμερα, πως όλα αυτά που μου συμβαίνουν καταγράφονται, κάποιος θα τα μοντάρει και στο τέλος θα γελάνε όλοι με τις αντιδράσεις μου.

Κάπως έτσι και σήμερα, μοναδική μέρα που μπορώ να κοιμηθώ σαν άνθρωπος. Την πέφτω με τη γυναίκα λίγο αργά και της λέω πως θα λιώσουμε στον ύπνο σήμερα. Δεν ήταν 10.00 πμ όταν άρχισε να χτυπά το κουδούνι μετά μανίας. Το έγραψα αρχικά, όμως αναρωτιόμουν τι μπορεί να συμβαίνει. Μόλις ξεπέρασα το σοκ και πήγε να με πάρει ο Μορφέας σε έναν δεύτερο γύρο, ξαναχτυπά το κουδούνι. Πετάχτηκα αυτή τη φορά, πήγα άνοιξα την πόρτα και είδα μία τρομοκρατημένη γιαγιά με βλέμμα επηρεασμένο ξεκάθαρα από τη χρήση LSD να με κοιτάει με αγωνία.

Σκέφτομαι μέσα μου πως κάτι σοβαρό έγινε, μη μιλήσεις άσχημα στη γυναίκα. Τι ρωτάω τι έγινε και μου λέει τρομοκρατημένη πως «έπεσε το σεντόνι και μόλις το είχα πλύνει». Εμφανώς επηρεασμένη από τα δελτία ειδήσεων, μπαίνει μέσα στο σπίτι και πάει προς το μπαλκόνι γιατί υπάρχει ενδεχόμενο να τις αποκρύψω την αλήθεια και να κρατήσω το σεντόνι για πάρτη μου.

Βγαίνει στο μπαλκόνι και βλέπει πως είναι στου από πάνω. Με έχει ξυπνήσει ήδη, δεν έχει ζητήσει συγνώμη και μου λέει με ύφος πονηρό. «Ξέρεις ποιος μένει από πάνω»; Είμαι έτοιμος να της απαντήσω «μια Κύπρια που κάνει παρτούζες» αλλά κρατιέμαι γιατί γνωρίζω πως θα ακολουθήσει η ερώτηση «τι είναι παρτούζες» και το αποφεύγω διακριτικά. Συμβιβάζομαι με την ιδέα να της πω «όλο και κάποιος θα μένει» και κάπου εκεί, ξεκάθαρα αποφασισμένη να σώσει το σεντόνι, μου αφήνει τη σκόνη της και πηγαίνει να πετύχει τον ξεκάθαρο στόχο.

Έχω ξυπνήσει, κάνω μία γύρα στο διαδίκτυο, διαβάζω σε ελληνικό σάιτ πως μία αρκούδα κοιμήθηκε στον στύλο. Αναρωτιέμαι μέσα μου μήπως αυτό έγινε κάπου εδώ κοντά και για αυτόν τον λόγο τονίζεται από τα ελληνικά ΜΜΕ. Στον Καναδά ήταν τελικά, εδώ κοντά… Βλέπω τα κλασικά, πως οι Τούρκοι έβγαλαν στόλο στο Αιγαίο και πως οι τρεις ξανθιές μιλάνε για το στοματικό και μπαίνω στα αθλητικά. Και τι να δω; Καμία ομάδα σήμερα δεν ζήτησε τον Μανωλά. Αρχίζω και έχω το βλέμμα της γιαγιάς που είδε το σεντόνι της να δραπετεύει. Μετά όμως ηρέμησα, γιατί υπήρχε το συγκεντρωτικό θέμα «αυτοί θα σκάσουν τα λεφτά για Μανωλά» και ησύχασα. Πήρα τη δόση μου και η μέρα άρχισε να αποκτά νόημα.

Στα δικά μας μπαίνω καθαρά για επαγγελματικούς λόγους. Να δω τι έβαλαν τα παιδιά στο δικό μου, τι έβαλαν οι ανταγωνιστές. Αυτό κι αν είναι αστείο, με τον ανταγωνισμό στα ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης. Μάχονται όλοι για μία πίτα που δεν αγγίζει ούτε το ένα τοις χιλίοις από αυτά της Αθήνας. Τα διαφημιστικά μπάτζετ κάπου κολλάνε πριν το Λιανοκλάδι. Και κάθεται ο άλλος να ανταγωνιστεί για να του πούνε πόσο γαμάτος είναι στο χωριό. Μιζέρια…

Πάντως αν εξαιρέσεις κάποιες ηλίθιες συμπεριφορές, στη Θεσσαλονίκη περνάμε τέλεια. Όσοι δουλεύουμε την βγάζουμε απλά, όσοι δεν δουλεύουνε την βγάζουν έξυπνα. Για να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει εδώ, υπάρχει ενδεχόμενο να περάσεις το ίδιο καλά σε ένα μήνα που πήρες 800 ευρώ, με έναν μήνα που πήρες 8 χιλιάδες ευρώ. Είναι τέτοια η πόλη και άμα τη σεβαστείς θα σου δώσει αυτό που αξίζεις.

Είδα μία συνέντευξη του Αγγελάκα που μιλούσε και για Θεσσαλονίκη. Λέει σε κάποια φάση ο ηγέτης των Τρυπών πως «Στη Θεσσαλονίκη έγινε ένα μεγάλο έγκλημα από εγκληματίες που τώρα είναι στη φυλακή. Ο λόγος που σηκώθηκα κι έφυγα και πήγα λίγο παραέξω ήταν γιατί πνιγόμουνα. Από το '74 μέχρι τα τέλη του '80 η Θεσσαλονίκη ήταν μια πόλη μαγική. Κανονικά! Υπήρχε ροκ κίνημα, υπήρχε το πανκ, υπήρχαν διάφορες φυλές που ζούσαν στο δρόμο καθημερινά. Νομίζω ότι ακόμα μ' αυτή τη φόρα ζούμε. Κι οι Τρύπες μέσα απ' αυτό το καζάνι βγήκανε.

Αργότερα ήρθαν σιγά-σιγά οι δεξιο-χριστιανο-απατεώνες, όπως πάντα βέβαια γιατί τις περισσότερες φορές ο υπερβολικός εθνικισμός κρύβει μεγάλη απατεωνιά από πίσω, οι οποίοι την καταστρέψανε ηθικά, ψυχολογικά, αισθητικά. Και βέβαια ο κόσμος τους ψήφιζε όλες αυτές τις δεκαετίες. Και τώρα όλοι μένουνε απορημένοι και νιώθουνε σε κενό, γιατί οι άνθρωποι που καταστρέψανε αυτήν την πόλη με την στήριξη των μισών και παραπάνω Θεσσαλονικιών είναι τώρα ισόβια. Χα, χα! Μάλλον τους άξιζε!

Αλλά μαζί μ' αυτούς άξιζε σε μας να ζήσουμε αυτόν τον ξεπεσμό μιας τόσο θαυμάσιας και ζωντανής πόλης; Τι να πω; Ας ελπίσουμε ότι θα ξαναπάρει σιγά-σιγά τα πάνω της. Δεν εννοώ οπωσδήποτε κάτι θετικό για τον Μπουτάρη, αλλά ας ελπίσουμε ότι θα ξαναπάρει σιγά-σιγά μια κάποια φόρα». Μία παράγραφος που αναφέρει μεγάλο ποσοστό της αλήθειας. Αυτό που δεν αναφέρει, είναι πως τα κόμματα εξουσίας επέλεξαν συνειδητά ελεγχόμενους αγράμματους να κυβερνήσουν τον τόπο. Και τα αποτελέσματα φάνηκαν.

Τώρα όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο αναρωτιέστε γιατί το έγραψα. Σάμπως ξέρω εγώ γιατί; Απλά έπινα τον καφέ και είπα να μαλακιστώ λίγο…