Αν ήθελε κάποιος να γράψει ένα μυθιστόρημα για τον τρόπο που ο Γιάννης Νικοπολίδης έγινε πρωταθλητής NCAA και επελέγη από τους New York Red Bulls στο επαγγελματικό πρωτάθλημα των ΗΠΑ, θα ξεκινούσε από ένα καλοκαίρι του 2006 στην Κεφαλονιά. Εκεί ο Άρης Ζαφειράτος γνωρίστηκε με κάποιους ελληνοαμερικανούς οι οποίοι του μίλησαν για το κολλεγιακό ποδόσφαιρο και ακολούθησε το φαινόμενο της πεταλούδας! Ο νεαρός ποδοσφαιριστής που μόλις είχε υπογράψει συμβόλαιο με τον Εθνικό στην Β΄ εθνική, πήρε τη βαλίτσα του και το 2008 έφυγε για την Αμερική με στόχο να κερδίσει μια πλήρη αθλητική υποτροφία και να συνδυάσει το ποδόσφαιρο με τις σπουδές. Δέκα χρόνια αργότερα, με εφόδια ένα πτυχίο στο sports marketing management και ένα δακτυλίδι πρωταθλητή NCAA με τους Indiana Hoosiers, δημιούργησε την AZ Sport Scholarships, μία ελληνική startup αθλητικών υποτροφιών στις ΗΠΑ.

Για το παρελθόν του, τότε που χαρακτηρίστηκε “παιδί θαύμα”, εντάχθηκε στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού και μπήκε στο βιβλίο Γκίνες, όπως και για όλα όσα μεσολάβησαν στο διάστημα της παραμονής του στην Αμερική, μπορείτε να παρακολουθήσετε το ντοκιμαντέρ “Can I Kick it” που προβλήθηκε στην εκπομπή “Ες αύριον τα σπουδαία” της Ertflix και υπάρχει διαθέσιμο στην ιστοσελίδα της εταιρίας. Μοιάζει περισσότερο με ταινία μικρού μήκους, άριστη σκηνοθετικά και αρκετά συγκινητική.

Για όλα τα υπόλοιπα, τα είπαμε αναλυτικά στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο Gazzetta, λίγες ημέρες μετά την επιλογή του Γιάννη Νικοπολίδη στο Νο71 του draft.

- Πώς ξεκίνησε η ΑΖ Sport Scholarships;

Μόλις επέστρεψα στην Ελλάδα άρχισα να χτίζω αυτό που σκεφτόμουν από την πρώτη στιγμή: ένα γραφείο να βοηθάει τα παιδιά να μην κάνουν τα ίδια λάθη που έκανα εγώ. Όταν φεύγεις από την Ελλάδα για να πας σε έναν άλλο κόσμο, γιατί η Αμερική παραμένει άλλος κόσμος, πρέπει κάποιος να σε συμβουλέψει για να πάρεις τη σωστή απόφαση. Δεν γίνεται να κάνεις αυτό που έκανα πριν από τόσα χρόνια, που πήρα το αεροπλάνο και έφυγα χωρίς να ξέρω τις συνθήκες που θα αντιμετωπίσω σε αθλητικό και ακαδημαϊκό επίπεδο. Θεωρώ ότι υπάρχει ένα τεράστιο κενό το οποίο αν καλυφθεί, η επιτυχία συγκεντρώνει πολύ περισσότερες πιθανότητες. Έτσι το ξεκίνησα πάρα πολύ ερασιτεχνικά και κάποια στιγμή το 2015 άρχισα να ασχολούμαι πιο επαγγελματικά. Αρχικά ως representative σε γραφεία που υπήρχαν στην Αγγλία και την Αμερική. Όσα παιδιά γνώρισα στην Αμερική προέρχονταν από γραφείο και συνεχώς με ρωτούσαν πώς δεν το είχαμε ανακαλύψει ακόμα. Απλώς δεν υπήρχε στην Ελλάδα. Στην Αγγλία τότε υπήρχαν τουλάχιστον 20 που έκαναν αυτή τη δουλειά. Το ένιωθα συνέχεια ότι κάτι λείπει εδώ πέρα, κάτι δεν υπάρχει. Τη διαδικασία την ήξερα γιατί την είχα κάνει ήδη μόνος μου τρεις φορές σε τρία διαφορετικά πανεπιστήμια, αλλά με τη συνεργασία μου με αυτά τα γραφεία έμαθα ακόμα περισσότερα πράγματα. Την έμαθα λίγο πιο πολύ στο business κομμάτι και έτσι αποφάσισα να ανοίξω τη δική μου εταιρεία και ξεκίνησα από το ποδόσφαιρο. Το 2018 ξεκινήσαμε ως AZ Sport Scholarships και μέχρι σήμερα έχουμε στείλει περισσότερους από 80 αθλητές στην Αμερική.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ QUIZ ΜΕΤΑΞΥ ΜΠΑΜΠΑ ΚΑΙ ΓΙΟΥ, ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΗ ΝΙΚΟΠΟΛΙΔΗ

- Ο Νικοπολίδης ουσιαστικά ήταν το πρώτο project;

Ναι και ήταν μία πολύ δύσκολη απόφαση για τον Γιάννη γιατί οι παραστάσεις που είχε ήταν από παιδιά σαν κι αυτόν. Παιδιά στον Ολυμπιακό, στις εθνικές ομάδες και όταν μπαίνεις σε μία τέτοια διαδικασία το μόνο που σκέφτεσαι είναι να γίνεις επαγγελματίας, να ζεις από το ποδόσφαιρο. Οι γονείς του ωστόσο ένιωθαν ότι οι σπουδές είναι κάτι το οποίο πρέπει να το ζυγίσει ο Γιάννης. Θεωρώ ότι επειδή και οι δύο είχαν περάσει από τον αθλητισμό προσπάθησαν να του το βάλουν στο μυαλό. Ήταν ένα στοίχημα, ένα μεγάλο στοίχημα, γιατί σκέφτηκα ότι εάν ο Γιάννης ξεφύγει από το κεκτημένο και με τέτοιο profile επιλέξει το δρόμο της Αμερικής, στο μέλλον αντίστοιχοι ποδοσφαιριστές ίσως διαλέξουν αυτήν την οδό.

- Τι τον βοήθησε να φτάσει μέχρι το τέλος;

Στην αρχή αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες. Είχε το θέμα των συνεχών ταξιδιών λόγω της Εθνικής. Ήταν και το επίπεδο των σπουδών, που σε ένα τέτοιο πανεπιστήμιο είναι πολύ υψηλό... Γενικά σε όλα αυτά θεωρώ ότι δυσκολεύτηκε πολύ, παρότι πήγε εξαιρετικά από την πρώτη χρονιά και βγήκε στην καλύτερη ενδεκάδα all American. Δυσκολεύτηκε, αλλά από τον πρώτο χρόνο κιόλας κατάλαβε ότι σε περίπτωση που τα πήγαινε καλά εκεί, θα έχει σημαντικές πιθανότητες να μπει στα draft. Το δεύτερο χρόνο πήρε το πρωτάθλημα του NCAA και πήγε επίσης πολύ καλά. Γενικά χρόνο με το χρόνο βλέπαμε ότι υπάρχει προοπτική, τον μάθαιναν όλο και περισσότεροι scout από ομάδες του MLS. Είχε αρχίσει να καταλαβαίνει τι χρειάζεται για να διακριθείς και νομίζω ότι δεν ήταν καθόλου τυχαία η επιλογή του στα draft, αφού ήταν ένας από τους τρεις τέσσερις καλύτερους τερματοφύλακες σε όλη την Αμερική. Το πρόβλημα με τον Γιάννη, που βρέθηκε χαμηλά στα pic, ήταν ότι είναι ξένος. Υπάρχει περιορισμός στον αριθμό ξένων και όταν υπάρχει αυτός ο περιορισμός προφανώς θα πάρεις έναν έμπειρο ποδοσφαιριστή παρά έναν αθλητή που είναι μόλις 21 ετών. Άρα για να κάνουν κίνηση οι New York Red Βulls προφανώς δείχνει ότι τον πιστεύουν πάρα πολύ. Είναι δύσκολο να επενδύσεις σε ένα μικρό άρα προφανώς κάτι βλέπουν εκεί.

- Γιατί είναι προτιμότερο να πάει κάποιος στις ΗΠΑ και όχι να γίνει επαγγελματίας στην Ελλάδα;

Γιατί ο κολεγιακός αθλητισμός θα με βοηθήσει να μην είμαι απλώς ο τρίτος τερματοφύλακας στον Ολυμπιακό! Ας πούμε ο Γιάννης Νικοπολίδης, εάν παρέμενε στον Ολυμπιακό στα 21 του δεν θα ήταν κάτι άλλο, παρά 3ος γκολκίπερ. Στις ΗΠΑ και να μη γινόταν draft, στη χειρότερη περίπτωση θα ακολουθούσε το δικό μου παράδειγμα που δεν έγινα επαγγελματίας, όμως πήρα ένα πτυχίο, κάνω κάτι στη ζωή μου, έχω τρομερές παραστάσεις, έχω γνωρίσει πάρα πολύ κόσμο, έχω δει πως λειτουργεί μία άλλη χώρα, έχω δουλέψει τον εαυτό μου μόνος μου χωρίς βοήθεια. Στην Αμερική μπορείς να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής αλλά και να μη συμβεί αυτό παίρνεις ένα πτυχίο το οποίο πολύ πιθανό να είναι και δωρεάν. Στα 21-22 έχεις τελειώσει και αποφασίζεις αν θα επιστρέψεις ή αν θα κυνηγήσεις περαιτέρω το όνειρό σου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι είσαι 22 ετών, έχεις τελειώσει τις σπουδές σου, έχεις πτυχίο και παίζεις ποδόσφαιρο. Εδώ το 80% των παιδιών που παίζουν ποδόσφαιρο δεν έχουν πτυχίο.

- Στην Ελλάδα θεωρείται πολύ δύσκολο να συνδυαστούν οι σπουδές με τον πρωταθλητισμό. Στις ΗΠΑ τι αλλάζει;

Σε μία χώρα όπως η Αμερική, δεν γίνεται να μη συνδυάσεις τις σπουδές με το ποδόσφαιρο γιατί όλα λειτουργούν για τον αθλητή. Και επειδή βρίσκεις ένα πανεπιστημιακό περιβάλλον ταυτόχρονα είσαι και σπουδαστής, δεν γίνεται να ξεφύγεις, οι προπονητές έχουν ευθύνη για σένα. Οι ακαδημαϊκοί σύμβουλοι που σε παρακολουθούν κάθε εβδομάδα έχουν ευθύνη για σένα, οι καθηγητές γνωρίζουν τις δυσκολίες ενός student athlete. Ενώ στην Ελλάδα δεν δίνουν καμία σημασία ή όταν πηγαίνεις στο πανεπιστήμιο δεν τους νοιάζει εάν για παράδειγμα δεν μπορείς να δώσεις ένα μάθημα γιατί έχεις αγώνα ή ακόμα και κάποιο event σε διεθνές επίπεδο με την εθνική ομάδα.

Στις Ηνωμένες πολιτείες σου ξεκαθαρίζουν από την αρχή ότι είσαι πρώτα φοιτητής και μετά αθλητής, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να συνδυάζεις και τα δύο. Έχεις χρόνο να ξεκουραστείς και χρόνο να κάνεις προπόνηση και χρόνο να περάσεις με τους φίλους σου. Το εικοσιτετράωρο στην Αμερική είναι πολύ πιο σωστά οργανωμένο και δομημένο από ότι στην Ελλάδα. Όλα είναι ρυθμισμένα πάνω σου για να μπορέσεις να τα καταφέρεις. Και εγώ δυσκολευόμουν πάρα πολύ να διαβάσω, ενώ τα αγγλικά μου ήταν χειρότερα από τα περισσότερα παιδιά που πηγαίνουν τώρα στην Αμερική. Όμως σου βάζουν κίνητρα. Μία χρονιά θυμάμαι χώρισαν την ομάδα σε τρία γκρουπ. Στο τέλος του semester το γκρουπ που είχε τους καλύτερους βαθμούς στο σχολείο πήγαινε ένα ταξίδι. Το κίνητρο είναι το μεγαλύτερο πράγμα που κέρδισα στην Αμερική όλα αυτά τα χρόνια που πέρασα εκεί, σε βάζουν να σκεφτείς τι μπορείς να πετύχεις κάνοντας μεγαλύτερη προσπάθεια.

- Υπάρχουν διαφορετικές συνθήκες που μπορούν να σας δυσκολέψουν σε κάθε περίπτωση υποψήφιου σπουδαστή-αθλητή;

Νομίζω ότι μετά από αυτά τα έξι χρόνια που ασχολούμαι και τα πέντε που τα έκανα μόνος μου μπορούμε να ρυθμίσουμε και την παραμικρή λεπτομέρεια. Το πιο σημαντικό είναι το δίκτυο των προπονητών. Σιγά-σιγά έχουμε αρχίσει και φιλτράρουμε με ποιους ανθρώπους θα θέλαμε να συνεργαστούν και να συζούν ουσιαστικά για τέσσερα χρόνια οι αθλητές. Έχουμε φτιάξει ένα προφίλ ανθρώπων που θα θέλαμε να στείλουμε τα παιδιά μας, γιατί ο προπονητής παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο πώς θα εξελιχθεί το παιδί ακαδημαϊκά, αθλητικά και ψυχολογικά. Συνεπώς η βασική δύναμη που έχουμε είναι οι προσωπικές διασυνδέσεις. Ένα άλλο σημαντικό είναι ότι πλέον έχουμε την εμπειρία να καταλάβουμε από την αρχή που πρέπει να βασιστούμε και που πρέπει να οδηγήσουμε την οικογένεια και το παιδί για να πάρει μία σωστή απόφαση. Συνεπώς θεωρώ πως δεν υπάρχει το οποίο θα παρουσιαστεί και θα είναι καινούργιο για μένα. Μπορεί να είναι διαφορετικό, διαφοροποιημένο, αλλά έχω την εμπειρία για να μπορέσω να καθοδηγήσω το παιδί με αυτό τον τρόπο ώστε να βγει ένα καλό αποτέλεσμα.

- Τι έχει αλλάξει σε αυτή την πορεία της επαγγελματικής ενασχόλησης με τις υποτροφίες;

Έγινα πιο υπομονετικός. Υπήρξαν καταστάσεις που εάν δεν είχα την εμπειρία της Αμερικής και είχα μείνει στην Ελλάδα, ίσως να μην τις ανεχόμουν και απλά θα τις είχα απορρίψει. Με τον καιρό προσπαθώ να κάνω μία αξιολόγηση πιο εμπεριστατωμένη για να μπορέσω να τους καθοδηγήσω από την αρχή έτσι ώστε να μην έχουν ούτε πιο μεγάλος ούτε μικρούς στόχους. Έχω πλέον πολλά παραδείγματα τα οποία τα μοιράζομαι με τους γονείς και τα παιδιά ώστε να πάρουμε τη σωστή απόφαση.

- Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της οικογένειας;

Είναι πάρα πολύ σημαντικό να υπάρχει υποστήριξη από την οικογένεια και να προσπαθούν να δείξουν στο παιδί ότι δεν είναι μόνο ο αθλητισμός, είναι και οι σπουδές. Όταν βλέπουμε μία τέτοια οικογένεια είμαστε πιο πρόθυμοι να συνεργαστούμε μαζί τους. Το δεύτερο κομμάτι αφορά σίγουρα το ταλέντο που μπορεί να έχει στο εκάστοτε άθλημα. Το επίπεδο είναι πάρα πολύ υψηλό στην Αμερική και προσπαθούμε πλέον να είμαστε λίγο πιο επιλεκτικοί για να μπορέσει η υπόθεση να φτάσει σε επιτυχία. Επίσης πρέπει να καταλάβουμε την ιδιοσυγκρασία του παιδιού ότι πραγματικά το θέλει το ίδιο και όχι οικογένειά του. Θέλουμε να καταλάβουμε εάν τα παιδιά έχουν το χρόνο να ασχοληθούν σοβαρά και να ακολουθήσουν τα βήματα τους υποδεικνύουμε.

- Φαντάζομαι ότι τα παιδιά που απευθύνονται σε εσάς πρέπει να πληρούν συγκεκριμένα αθλητικά κριτήρια. Μιλάμε μόνο για σούπερ ταλέντα;

Το θέμα των κριτηρίων είναι πολύ σχετικό γιατί υπάρχουν πάρα πολλά πανεπιστήμια στις ΗΠΑ. Ας πάρουμε για παράδειγμα το ποδόσφαιρο όπου υπάρχουν διάφορες κατηγορίες. Τα πανεπιστήμια της division 1 κλείνουν πάρα πολλές υποτροφίες, όμως για να πας εκεί έχεις να ανταγωνιστείς παιδιά από όλο τον κόσμο συνεπώς πρέπει να παίζεις και να ξεχωρίζεις στην Super League της Ελλάδας. Καλό είναι φυσικά να έχεις περάσει και από τις εθνικές ομάδες. Εάν αυτά τα κριτήρια δεν πληρούνται, πρέπει να κατέβουμε κατηγορίες. Άρα περιορίζεται ο αριθμός των πανεπιστημίων που είναι καλά και σε ακαδημαϊκό και σε αθλητικό επίπεδο. Πρέπει λοιπόν να έχουμε λίγο μεγαλύτερο μπάτζετ γιατί δυσκολεύονται να δώσουν 100% υποτροφία τα πανεπιστήμια της division 2, αλλά και εκεί ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος. Υπάρχει και division 3 που τα πράγματα είναι λίγο πιο ανοιχτά, μπορούν να πάνε και παιδιά από ερασιτεχνικές ομάδες αλλά στην κατηγορία αυτή δεν δίνονται αθλητικές υποτροφίες. Οπότε αναγκαστικά πρέπει να έχεις καλούς μαθητές οι οποίοι θα πάρουν μία μεγάλη ακαδημαϊκή υποτροφία.
Ωστόσο το πιο βασικό είναι το αθλητικό κομμάτι. Το ακαδημαϊκό σίγουρα παίζει ρόλο αλλά σε περίπτωση που δεν έχεις καλούς βαθμούς μπορείς να γράψεις καλά στα προαπαιτούμενα τεστ το SAT και το Toefl. Εάν γράψεις καλά σε αυτά τα τεστ τότε οι προπονητές θα σε πάρουν στην ομάδα.
Βέβαια υπάρχει και το απόλυτο κριτήριο. Όσο πιο καλός μαθητής είσαι, όσο πιο καλά γράφεις στα SAT, τόσο πιο πολλά πανεπιστήμια θα ενδιαφερθούν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤOΥ ΓΙΑΝΝΗ ΝΙΚΟΠΟΛΙΔΗ ΣΤΟ GAZZETTA

- Υπάρχουν παιδιά που αποκλείονται από τη διαδικασία της δικής σας επιλογής;

Δεν κλείνουμε πόρτες, κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Άλλους βαθμούς έχεις, άλλο θες να σπουδάσεις, άλλα χρήματα μπορείς να διαθέσεις ή δεν μπορείς να διαθέσεις, σε άλλη περιοχή των ΗΠΑ θέλεις να πας. Να σας πω ένα παράδειγμα που αφορά το στίβο και κάποιους ρίπτες που έχουμε. Ψάχνουμε μία τεχνική η οποία είναι πιο πολύ ευρωπαϊκή παρά αμερικανική γιατί τα παιδιά έχουν συνηθίσει να δουλεύουν εδώ με Ευρωπαίους προπονητές και πρέπει να βρούμε ποιοι προπονητές στην Αμερική δουλεύουν με αυτά τα στάνταρ.

- Ποιες είναι οι διαφορές στις Πανεπιστημιακές κατηγορίες που αναφέρατε;

Κατ΄αρχάς να διευκρινίσουμε ότι αυτό αφορά την κατάταξη των Πανεπιστημίων, δεν μιλάμε για Α΄ και Β΄ εθνική. Από πλευράς εγκαταστάσεων οι διαφορές είναι πάρα πολύ μικρές. Όμως αν θέλουμε να κάνουμε ένα παραλληλισμό με την Ευρώπη, η division 1 είναι σα να βρίσκεσαι στην Μπαρτσελόνα και η division 2 στον Ολυμπιακό, δηλαδή και πάλι λειτουργεί σε εξαιρετικά πλαίσια. Στην Divisio 1 είναι περισσότεροι φοιτητές, μεγαλύτερα πανεπιστήμια, μεγαλύτερο εύρος σπουδών. Δεν υπάρχει όμως κανένας διαχωρισμός όσον αφορά τη δυναμικότητα των ομάδων. Όλοι συμμετέχουν στο πρωτάθλημα, δεν υποβιβάζεται κανείς. Υπάρχουν πάνω από 25 ομάδες της division 2 που αν αγωνιστούν με ομάδες της division 1 θα τις κερδίσουν. Οι τοπ ομάδες της division 2 έχουν βάλει λεφτά στο πρόγραμμα ποδοσφαίρου, επενδύουν εκεί.

- Θεωρείς ότι το παράδειγμα του Νικοπολίδη θα το ακολουθήσουν οι άλλοι παίκτες;

Είναι λίγες οι περιπτώσεις σαν του Γιάννη πού να έχουν και τέτοιο background και να είναι αποφασισμένοι να το ρισκάρουν. Περίμενα όλα αυτά τα χρόνια μέσω της εξέλιξης του Γιάννη να καταλάβουν και οι γονείς και τα παιδιά ότι η Αμερική είναι ένας διαφορετικός δρόμος που μπορεί να σου ανοίξει άλλους ποδοσφαιρικούς ορίζοντες, αλλά και να σε βελτιώσει ως άνθρωπο. Βλέπω όμως ότι δεν είναι πολλοί διατεθειμένοι να κάνουν αυτό το βήμα. Υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν και θέλουν σαν κάποιους ποδοσφαιριστές που έχουν ως πρότυπα. Να βγάζουν φωτογραφίες, να πηγαίνουν στην καφετέρια, να μη σπουδάζουν γιατί ελάχιστοι είναι αυτοί οι παίκτες που σπούδασαν και έβγαλαν αρκετά λεφτά από την μπάλα. Θεωρούν ότι θα υπογράψουν κάποτε ένα μεγάλο συμβόλαιο και θα πουλάνε μούρη. Υπάρχουν όμως και άλλοι που περνάνε σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο και λένε ‘δεν πειράζει κάποια στιγμή θα το βγάλω σε 7 χρόνια, ας κάνω την προσπάθεια μου στο ποδόσφαιρο’. Περνάνε τα χρόνια, καταλήγουν στην Γ΄ Εθνική και τότε με θυμούνται, όμως είναι αργά γιατί έχουν μεγαλώσει και γιατί ίσως να μην έχουν το βιογραφικό που είχαν όταν έπαιζαν για παράδειγμα στην Κ17 του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι δεν πιστεύουν ότι η προοπτική να πας σε ένα top πανεπιστήμιο στην Αμερική είναι καλύτερη από το να παίξεις στην Β΄ ομάδα μιας ΠΑΕ. Και η ερώτησή μου είναι η εξής: πόσα από τα παιδιά που θα παίξουν στην Β΄ ομάδα, θα βγάλουν πολλά χρήματα από το ποδόσφαιρο ώστε να μη χρειαστεί να σπουδάσουν ποτέ και να αξιοποιήσουν ένα πτυχίο;

Επίσης από όλα τα παιδιά που βλέπουμε να παίζουν στην κ19 ή στις Β΄ ομάδες των ΠΑΕ, μη νομίζετε ότι είναι πολλά που μπορούν να ξεχωρίσουν στο κολεγιακό πρωτάθλημα των ΗΠΑ. Αυτό δεν το καταλαβαίνουν, νομίζουν ότι είναι πισωγύρισμα να πας στην Αμερική και προτιμούν να κάνουν ένα επαγγελματικό συμβόλαιο από την Κ19 γιατί θεωρούν ότι κάποτε θα παίξουν στην πρώτη ομάδα.

- Στα ατομικά αθλήματα τα πράγματα φαντάζομαι είναι διαφορετικά;

Ναι, γιατί δύσκολα βιοπορίζεσαι στην Ελλάδα από ατομικό άθλημα και δύσκολα σε υποστηρίζουν οι ομοσπονδίες οικονομικά. Άρα η λύση ποια είναι; Εάν είσαι 16-17 ετών και έχεις κάποιες διακρίσεις στον στίβο και στην κολύμβηση για παράδειγμα, οι θυσίες σου μπορούν να εξαργυρωθούν πηγαίνοντας στην Αμερική με μία τεράστια υποτροφία, γιατί συνήθως αυτά τα παιδιά παίρνουν 100%. Εκεί οι συνθήκες είναι πολύ καλύτερες, υπολογίζουν τους αθλητές πολύ περισσότερο και δουλεύοντας με τους σωστούς προπονητές τότε και η εξέλιξη του αθλητή είναι δεδομένη και θα πάρει το πτυχίο του. Σε αθλήματα όπως το τένις, η κολύμβηση, ο στίβος, στο water polo, άτομα τα οποία διακρίνονται σε διεθνές επίπεδο, θα πάνε στην Αμερική. Ο ποδοσφαιριστής δεν θα πάει θα προτιμήσει να πάει στην 3η Εθνική Ιταλίας, το δέχομαι αλλά δεν σημαίνει ότι αυτό θα το λύσει το πρόβλημα.

- Τι θα στοιχήσει οικονομικά σε μία οικογένεια αυτή η διαδικασία;

Αναλαμβάνουμε περιπτώσεις από την πρώτη λυκείου και δουλεύουμε μαζί τους ουσιαστικά για τρία χρόνια. Υπάρχει διαρκής επικοινωνία, καθοδήγηση και το update στο profile του αθλητή για να λάβουμε τις καλύτερες δυνατές προτάσεις. Σε καθαρά οικονομικό επίπεδο, προσπαθούμε να βρούμε όσο καλύτερο ποσοστό υποτροφίας μπορούμε. Στόχος είναι το ποσό που θα δαπανήσει μία οικογένεια για την υποτροφία να είναι πάνω-κάτω το ίδιο που θα ξόδευε για να σπουδάσει το παιδί σε μία ελληνική πόλη της επαρχίας.

- Πρόσφατα κάνατε και άνοιγμα στο γυναικείο ποδόσφαιρο με την Ιωάννα Παπαθεοδώρου.

Το θέλαμε πολλά χρόνια, κάναμε υπομονή, περιμέναμε την κατάλληλη στιγμή και νομίζω ότι η Ιωάννα είναι μία εξαιρετική περίπτωση. Μοναδικό ταλέντο. Από τα λίγα που ήξερα και τα πολλά που καταλαβαίνω τώρα, είναι μία κοπέλα που όταν την παρακολουθείς να παίζει δεν καταλαβαίνεις ότι παίζει σε γυναικείο επίπεδο. Οπότε τα στοιχεία αυτά ήταν υπεραρκετά για να πείσουν αρκετούς προπονητές. Τώρα κάνουμε scouting σε επίπεδο Κ15 και Κ17 ψάχνοντας κοπέλες που έχουν τις προοπτικές της Ιωάννας ή κάπου κοντά σε αυτό. Το project της Ιωάννας μας καθοδηγεί για το μέλλον. Έχει ήδη κάνει μία φανταστική πορεία, της βγήκε αρκετά εύκολα την αγκάλιασαν όλες οι παίκτριες της και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Της ήρθαν όλα ξαφνικά και το διαχειρίστηκε πάρα πολύ καλά, αν αναλογιστούμε ότι σε μία φάση εμφανιστήκαμε εμείς Μάρτιο μήνα, ενώ ετοιμαζόταν για τις πανελλήνιες και της είπαμε ‘το καλοκαίρι φεύγεις για Αμερική’. Είναι η πιο κοντινή περίπτωση με τη δική μου, αλλά βέβαια αλλάζει το γεγονός ότι η Ιωάννα έχει εμένα και εγώ δεν είχα κανέναν. Ξέρω ότι έχει πολλά να δώσει στο κολεγιακό ποδόσφαιρο της Αμερικής το οποίο είναι σε τοπ επίπεδο. Οι παίκτριες που αναδεικνύονται από εκεί θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν σε πολλά πρωταθλήματα της Ευρώπης όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Ισπανία.