Είναι Σάββατο 11 Δεκεμβρίου. Δηλαδή 14 ημέρες πριν τα Χριστούγεννα. Η θερμοκρασία στο Πλίμουθ κυμαίνεται ανάμεσα από 7 ως 10 βαθμούς Κελσίου. Είναι περίπου 4 το ξημέρωμα και μια οδηγός ταξί, η Λίζα, έχει μια ασυνήθιστα γεμάτη ημέρα στη δουλειά. Πέρα από τις οικείες διαδρομές από τα νυχτερινά μαγαζιά της πόλης σε σπίτια γύρω από το κέντρο, έχει κάνει δύο ταξίδια σε ένα χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων ένα μίλι βόρεια του κέντρου του Πλίμουθ.

Δεν συνηθίζει να αναρωτιέται που στο καλό πηγαίνουν οι πελάτες της, αλλά εκείνος ο προορισμός της έχει κινήσει πραγματικά το ενδιαφέρον. Ρωτάει, λοιπόν, τον τρίτο άνθρωπο που της δίνει ως τερματικό σημείο εκείνο το απόμακρο πάρκινγκ. Όταν της εξηγεί τον λόγο, τον κοιτάζει μέσα από τον καθρέφτη με ένα βλέμμα εμπάθειας, όμοιας με εκείνη που κοιτάζει ο κηδεμόνας τον σκύλο του που μόλις έχει φάει κάτι που δεν έπρεπε και τον έχει πειράξει στο στομάχι.

Εκατοντάδες άνθρωποι φορώντας πράσινα και άσπρα κασκόλ προσπαθούν να προστατευθούν από το κρύο εκείνου του για κάποιους συνηθισμένου πρωινού. Η πόλη κοιμάται. Τι θα μπορούσε να κάνει κάποιον να βρίσκεται στο πόδι νωρίς το χάραμα; Ξημερώνει Σάββατο και δεν μπορεί να διανοηθεί κανείς, τι κάνουν εκείνοι οι ημίτρελοι μέσα στο τσουχτερό κρύο, έξω από το γήπεδο.

Το συγκεντρωμένο πλήθος έξω από το Devonport End αυξάνεται λεπτό προς λεπτό. Όλοι περιμένουν έως ότου φτάσουν τους 100. Δύο πούλμαν περιμένουν υπομονετικά στο πλάι, παραδομένα στην ηρεμία της νύχτας. Όταν οι οδηγοί τους πατούν το κουμπί που ανοίγει τις πόρτες οι σκοτεινοί διάδρομοι φωτίζονται και πλημμυρίζουν από εκείνη την πρασινο/λευκή παλίρροια. Η ομάδα παίζει εκτός έδρας. Έχει έρθει η ώρα της αναχώρησης. Η σέντρα είναι σε 10 ώρες και κανείς δεν θέλει να τη χάσει.

Η Πλίμουθ Αργκάιλ μετράει 135 χρόνια ζωής, εδρεύει στην κομητεία Ντέβον στη νοτιοδυτική Αγγλία, η μεγαλύτερη επιτυχία της είναι ίσως τα ημιτελικά του FA Cup (το 1983/84) και πρόκειται για τον πιο απομακρυσμένος σύλλογο του πρωταθλήματος της Αγγλίας. Οι οπαδοί της θα αναγκαστούν να διανύσουν 12.268 μίλια (ήτοι περίπου 20.000 χιλιόμετρα) αν θέλουν να είναι παρόντες στους 23 εκτός έδρας αγώνες του πρωταθλήματος αυτή τη σεζόν. Κατά μέσο όρο 533 μίλια ανά ταξίδι. Η Σάντερλαντ είναι το μεγαλύτερο. Πρόκειται για ένα ταξίδι 806 μιλίων (1.297 χιλιομέτρων) μετ' επιστροφής. Το μόνο πιο μακρινό, θα ήταν το Νιούκαστλ (4 μίλια παραπάνω).

Στο πούλμαν οι οπαδοί είναι ευδιάθετοι. Κανείς τους δεν φαίνεται να δυσανασχετεί. Δεν σκέφτονται την άχαρη εβδομάδα που πέρασε, την οικονομική πίεση, τα προβλήματα στη δουλειά, τον χρόνο που θα δαπανήσουν σε αυτό το ταξίδι ή την τεράστια αφοσίωση που απαιτεί η όλη διαδικασία. Τίποτα από αυτά δεν είναι πρόβλημα και η αγάπη για τον σύλλογο είναι αδιαπραγμάτευτη. Εφόσον η ομάδα θα κάνει αυτή την απόσταση. Τότε κι εκείνοι θα ακολουθήσουν. End of story.

Σε διάστημα επτά ημερών, από το Σάββατο 4/12 έως το Σάββατο 11/12 ταξίδεψαν 1.866 μίλια στο Ρότσντειλ, το Μίλτον Κέινς, το Σάντερλαντ και πίσω στο Πλίμουθ. Εντωμεταξύ το παιχνίδι κόντρα στο Ρότσντεϊλ ήταν νικηφόρο (1-2), όχι όμως κι αυτό στο Μίλτον Κέινς που έληξε ισόπαλο 1-1. Η 6η θέση στο πρωτάθλημα της League One καθιστά τον προβιβασμό μακρινό όνειρο, αλλά πόση σημασία έχει τελικά αυτό;

Γύρω στις 07:00, όταν πια έχει ξημερώσει για τα καλά, οι περισσότεροι έχουν παραιτηθεί από την ιδέα να κοιμηθούν καμιά ωρίτσα μέχρι τον τελικό προορισμό. Είναι κάπως νευρικοί, αρκετά ανυπόμονοι και τρελά ενθουσιασμένοι. Το πράσινο - λευκό πλήθος που έχει καλύψει τα κεραμιδί καθίσματα του λεωφορείου αποτελείται από ανθρώπους κάθε ηλικίας. Είναι μια μητέρα με έναν μπόμπιρα, ένας κύριος σίγουρα πάνω από 60 ετών, ένας πατέρας με την κόρη του, αρκετοί νεαροί φίλοι που ενδεχομένως δεν είχαν κλείσει μάτι το προηγούμενο βράδυ.

Το ταξίδι περιλαμβάνει μία και μοναδική στάση. Δεν υπάρχει ώρα για χάσιμο. Όσο το πούλμαν καταπίνει τα χιλιόμετρα, η ανυπομονησία αυξάνεται. Ο ενθουσιασμός είναι εφάμιλλος με εκείνον του μικρού παιδιού που αντικρίζει για πρώτη φορά το στάδιο της ομάδας της καρδιάς του.

Είναι away day και θα βρεθούν δίπλα στην ομάδα!

Περίπου 4 ώρες πριν την σέντρα έφτασαν στον προορισμό τους και τους υποδέχθηκε το κάπως αφιλόξενο κρύο κι ο αέρας του Σάντερλαντ. Συνολικά στο γήπεδο θα έδιναν το παρών πάνω από 1.000 οπαδοί της Πλίμουθ (σύμφωνα με το εκδοτήριο εισιτηρίων). Δεν ήταν φυσικά μόνο εκείνοι στο πούλμαν. Αρκετοί είχαν οργανώσει μόνοι τους το ταξίδι με λεωφορεία, τρένα, ή τα ιδιωτικά τους αυτοκίνητα. Από το Μπρίστολ, το Νιουκάστλ, το Νιουκέι. Όπου κι αν ήταν η αφετηρία ωστόσο, ο προορισμός παρέμενε ίδιος. Το Στάδιο του Φωτός.

Οι λόγοι του ταξιδιού ποικίλουν αν και όλοι έχουν ως βασικό άξονα την άδολη αγάπη για την ομάδα. Κάποιοι τηρούν ευλαβικά την ίδια ιεροτελεστία. Άλλοι θέλουν να γνωρίσουν ένα νέο αγγλικό γήπεδο. Κάποιοι συνδυάζουν το εκτός έδρας ματς με μια επίσκεψη σε μακρινούς συγγενείς. Αν και για τους περισσότερους δεν υπάρχει «γιατί». Γιατί όχι;

Το παιχνίδι ξεκινάει και μόλις στο 4ο λεπτό η Πλίμουθ βρίσκεται πίσω στο σκορ. Στο 13' ο φωτεινός πίνακας γράφει 2-0 υπέρ της Σάντερλαντ. Στο 35' η κερκίδα που τους φιλοξενεί ενώνεται κάτω από μια κοινή κραυγή. Η Πλίμουθ έχει χάσει μόλις μια μεγάλη ευκαιρία. Δεν απογοητεύονται. Έχουν διανύσει 1.297 χιλιόμετρα διάολε! Έχουν ταξιδέψει εννέα ώρες, σιγά μην καθορίσει το αποτέλεσμα τη διάθεσή τους.

Χοροπηδούν και τραγουδούν ρυθμικά. Κερδίζουν τον σεβασμό της ποδοσφαιρικής υφηλίου, πανηγυρίζουν το γκολ του Dan Scarτ στο 64ο λεπτό. Παραμένουν στις θέσεις τους ως το τελικό σφύριγμα. Όταν προπονητής και παίκτες πλησιάζουν το σημείο του γηπέδου που βρίσκονται και τους χαρίζουν ένα χειροκρότημα τόσο θερμό, όσο επέτρεπε εκείνο το κρύο μεσημέρι.

Βγαίνοντας από το Στάδιο του Φωτός συναντούν έναν φίλο. Τον αναγνωρίζουν - όσοι δεν τον ξέρουν προσωπικά - από το πράσινο και λευκό κασκόλ. Έχει πιεί σίγουρα παραπάνω από πέντε μπύρες και τη θέση του εκνευρισμού του, έχει πάρει η κούραση. Ο νεαρός προσπάθησε να μπει στο γήπεδο κρατώντας πολλά κουτάκια μπύρας και δεν του επετράπη η είσοδος (τους εξηγεί). Ας είναι...

Άπαντες έχουν πάρει τη θέση τους στο πούλμαν και είναι έτοιμοι για το ταξίδι της επιστροφής!