Αλλαξε προπονητή κι’ εσύ, μπορείς…

Αλλαξε προπονητή κι’ εσύ, μπορείς…

bet365

Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για το καλοκαίρι των περισσότερων αλλαγών προπονητή που έγιναν ποτέ σε πανευρωπαϊκό επίπεδο…

Προφανώς οι λόγοι σε κάθε περίπτωση είναι διαφορετικοί, επί της ουσίας όμως το αποτέλεσμα είναι ίδιο και είτε μιλάμε για επιτυχημένους, είτε μιλάμε για αποτυχημένους ή «αποτυχημένους», φέτος το καλοκαίρι η αλλαγή προπονητών στους πάγκους, ξεπερνά κάθε προηγούμενο.

Από την Μπάγερν και την Ρεάλ Μαδρίτης, μέχρι την Γιουβέντους και την Ιντερ, είναι πάρα πολλά τα μεγάλα ευρωπαϊκά clubs που αποφάσισαν να αλλάξουν προπονητή το εφετινό καλοκαίρι. Πολλοί είναι αυτοί που εκτιμούν ότι αυτό συνέβη διότι δεν υπάρχουν χρήματα για μεταγραφές, οπότε αλλάζεις τον προπονητή και όλα καλά. Αλλοι θεωρούν ότι πλέον έχει γίνει τόσο ανταγωνιστικό το ποδόσφαιρο, που δεν αντέχει καμία αποτυχία, ούτε μία μέτρια ή κακή χρονιά και πλέον δεν υπάρχει και υπομονή από κανέναν για δεύτερη ευκαιρία.

Αν η Γιουβέντους δεν δίνει δεύτερη χρονιά στον Αντρέα Πίρλο, ο οποίος τελικά και τρόπαιο κατέκτησε (Κύπελλο Ιταλίας) και στο Τσάμπιονς Λιγκ την έβγαλε και προτιμά να φέρει πίσω ξανά τον Αλέγκρι, ποιος να δείξει υπομονή και σε ποιόν; Η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα, για να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Όπως καλό παράδειγμα είναι και αυτός της Μπάγερν. Αν αυτή η τόσο μεγάλη ομάδα δεν κάνει τα χατίρια ούτε στον Χάνσι Φλικ που σε 1,5 χρόνο σήκωσε ότι τρόπαιο κυκλοφορούσε και κάποια από αυτά και δύο φορές, τότε σε ποιόν θα τα κάνει, ώστε να τον κρατήσει;

Στην πραγματικότητα το πήγαινε έλα των προπονητών προκαλεί και ντόμινο εξελίξεων, αλλά αυτό που συνέβη φέτος ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Στη Γερμανία κόντεψαν να αλλάξουν προπονητή όλες οι ομάδες, χωρίς ίχνος υπερβολής. Μπάγερν, Λειψία, Ντόρτμουντ, Βόλφσμπουργκ, Αιντραχτ, Γκλάντμπαχ, ας μην συνεχίσω… Πετυχημένοι και αποτυχημένοι, όλοι άλλαξαν προπονητή.

Στην Ιταλία, μία από τα ίδια. Ιντερ (πρωταθλήτρια), Γιουβέντους (Κυπελλούχος), Νάπολι, Ρόμα, Λάτσιο, Φιορεντίνα, άλλαξαν προπονητή. Εξαίρεση η Αταλάντα και η Μίλαν. Και φυσικά αλλαγές είχαμε παντού, με την Ρεάλ Μαδρίτης να αλλάζει προπονητή, όπως προπονητή άλλαξε και η πρωταθλήτρια Γαλλίας, Λιλ, όπως και στην Αγγλία αλλάζουν η Τότεναμ, η Εβερτον, η Γουλβς και θα δούμε και ποιες άλλες. Το ότι στην Ελλάδα σχεδόν όλοι άλλαξαν ξανά προπονητή, δεν είναι ασφαλώς είδηση, είναι το μόνιμο σκηνικό (ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Παναθηναϊκός, Βόλος, Ατρόμητος, ΠΑΣ Γιάννινα και θα δούμε και ποιοι άλλοι…) και προφανώς δεν είμαστε μέτρο σύγκρισης, αφού αυτό συμβαίνει σχεδόν κάθε καλοκαίρι.

Πως γίνεται όμως σε πανευρωπαϊκή κλίμακα να μην υπάρχει υπομονή και στήριξη στους προπονητές; Πώς γίνεται παραδείγματα όπως αυτό του Πεπ και του Κλοπ στην Αγγλία, του Γκασπερίνι στην Αταλάντα, ακόμη και του Μαρτίνς στην Ελλάδα να μην δείχνουν το δρόμο και στους υπόλοιπους. Πως γίνεται πλέον για να βρεις τον μακροβιότερο προπονητή σε ένα προηγμένο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, να πρέπει να μετράς μήνες παραμονής σε ένα club και όχι χρόνια. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις διάσημες περιπτώσεις του Σερ Αλεξ ή του Βενγκέρ αλλά και σε αυτές του Γκι Ρου στην Οσέρ, η οποία μετά την αποχώρησή του έχει γίνει ένα ασανσέρ μεταξύ πρώτης και δεύτερης κατηγορίας του γαλλικού ποδοσφαίρου ή του Ντέιβιντ Μόγιες στην Εβερτον ή του δικού μας Ευγένιου Γκέραρντ στον ΟΦΗ…

Πως φτάσαμε στο σημείο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο πλέον να είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι ομάδες που στηρίζουν τον προπονητή μετά από μία αποτυχημένη (για τα δικά της κυβικά η κάθε μία) χρονιά. Η Μπαρτσελόνα που κράτησε τον Κούμαν (μάλλον επειδή δεν βρήκε άλλον) και η Αρσεναλ, η οποία διατηρεί τον Αρτέτα στον πάγκο της είναι δύο ομάδες που θα κρατήσουν και για την επόμενη σεζόν τον προπονητή τους, ενώ φέτος απέτυχε με βάση τα δικά τους στάνταρ. Μπορεί να μου διαφεύγει και κάποια άλλη που θεωρητικώς απέτυχε στους στόχους της, αλλά στο κορυφαίο επίπεδο αυτές είναι νομίζω και πραγματικά είναι εντυπωσιακό ως στατιστικό. Και μάλιστα νομίζω ότι όλοι ξέρουμε, ότι αν η Μπαρτσελόνα ή η Αρσεναλ δεν πηγαίνουν καλά Οκτώβρη, Νοέμβριο μήνα, τότε κανείς από τους δύο δεν θα συνεχίσει στον πάγκο της ομάδας του. Τα μακρόπνοα project έχουν πάει περίπατο, οι ομάδες έχουν πάψει να δείχνουν υπομονή και οι οπαδοί – πελάτες έχουν μάθε πλέον στην πρώτη στραβή να απαιτούν αλλαγή στον πάγκο.

Οι ομάδες που θα καταφέρουν να αντιμετωπίσουν με ποδοσφαιρική λογική αυτή την πίεση είναι απολύτως βέβαιο ότι θα διακριθούν. Η Αταλάντα για παράδειγμα θα παίξει για 3η συνεχόμενη σεζόν στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Αν δεν είναι αυτό αποτέλεσμα της στήριξης στον προπονητή με όποιο κόστος, ακόμη και της απομάκρυνσης του αγαπημένου παιδιού όλων των φιλάθλων της ομάδας, του Πάπου Γκόμεζ, τότε δεν ξέρω να σας πω καλύτερο παράδειγμα. Κι’ αν θέλετε την άποψη μου και την επόμενη σεζόν η Αταλάντα, είναι το μεγάλο φαβορί για να βγει ξανά, για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά στο Τσάμπιονς Λιγκ κι’ ας αφήσει τη Νάπολι, την Ρόμα και όποιον άλλον θέλει, να ψάχνει να χτίσει ομάδα από την αρχή και με νέο προπονητή…

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Μιχάλης Τσόχος
Μιχάλης Τσόχος

Ο Μιχάλης Τσόχος γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε πιστεύοντας ότι θα γίνει ψυχολόγος. Τελικά η ψυχολογία… γλίτωσε, όχι όμως και η δημοσιογραφία με την οποία ασχολείται επαγγελματικά για 25 χρόνια. Ξεκίνησε από τις εφημερίδες, τις οποίες θεωρεί ακόμη και σήμερα το μοναδικό πραγματικό σχολείο της δημοσιογραφίας και το ραδιόφωνο, το οποίο παραμένει η μεγάλη αγάπη του. Εργάστηκε στο «ΦΩΣ», στο «Βήμα», ενώ υπήρξε αρχισυντάκτης του Sportime και διευθυντής της SportDay. Η πρώτη του δουλειά ήταν ο Bwin ΣΠΟΡ FM, ενώ στο διαδίκτυο παραμένει πιστός στο gazzetta για πάνω από μία δεκαετία. Πέραν όλων των άλλων, τον… αντέχει και η τηλεόραση για πάνω από 10 χρόνια (Cosmote TV) και ο ίδιος αντέχει την ίδια γυναίκα που παντρεύτηκε πριν από 20 χρόνια (ήρωας είμαι!!!). Όλα τα παραπάνω τα… αντέχουν υπομονετικά οι δύο κόρες του.