Παναγιώτης Τιμογιαννάκης

Το "χειρότερο" μου είναι να μου ζητούν βιογραφικό. Όχι τίποτε άλλο, μα όταν πρόκειται να μιλήσω για μένα, κυριεύομαι από αμηχανία. Φοβάμαι ότι αν πω κάτι που θα θεωρηθεί "παραπανίσιο" κινδυνεύω να παρεξηγηθώ ως επηρμένος. Κι αν πω λιγότερα, υπάρχει κίνδυνος να παρέλειψα κάτι πολύ σημαντικό για τους άλλους.
Ωστόσο, αυτό εξακολουθεί να με προκαλεί σαν Μοίρα

Και φυσικά οφείλω να ανταποκριθώ. Κάνοντας όμως μιά "υπέρβαση". Την υπέρβαση του νέου μέσου που λέγεται διαδίκτυο κι είναι ο αιώνας που ξημερώνει. Αυτός που με φέρνει κοντά σας ύστερα από 35 χρόνια στο σινεμά, στην κριτική, στη δημοσιογραφία, στο ρεπορτάζ στην αρθρογραφία. Μη με ρωτήσετε για Οσκαρ, για membership σε Ακαδημίες Κινηματογραφικές, όλα ισχύουν, ό, τι έχετε ακούσει κι ό, τι σας διαφεύγει.

Ας συστηθούμε εδώ από το νέο μέσον, που είναι αυτό της διακίνησης ιδεών. Το οποίο συμπληρώνει την υπάρχουσα ταυτότητα ενώ παράλληλα φιλοτεχνει και μιά άλλη, βασισμένη στην παλιά. Κάτι σαν liftingσε ταυτότητα, κάτι σαν τον αστεισμό που είχε κάνει ο παλιός performer της αμερικανικής τηλεόρασης Τζόνι Κάρσον στην απονομή των Οσκαρ του 1979: "Χαίρομαι επειδή απόψε βλέπω πολλά νέα πρόσωπα, κυρίως πάνω σε παλιά πρόσωπα"

Και για να μη μας πουν κάποια στιγμή αυτό που λέει ο Βασίλης Αυλωνίτης στη Χριστίνα Καλογερίκου στο "Αμαξάκι" "με συγχωρείτε αλλά φοβάμαι πως το ρολόι σας πηγαίνει μισό αιώνα πίσω"

Και με μας τι γυρεύεις; Α, όσο οι ποδοσφαιρικοί δεν μπορούν να αποφασίσουν οριστικά αν ο Μήτρογλου ήταν ο σταρ του ματς Αντερλεχτ - Ολυμπιακός κι .όχι ο Ρομπέρτο, άλλο τόσο κι οι κινηματογραφικοί εξακολουθούν να παρεξηγούνται άν έπρεπε να έχει πάρει το Οσκαρ το 1999 η Κέιτ Μπλάνσετ κι όχι η Γκουίνεθ Πάλτροου.

Επειδή λοιπόν,τα πάντα ρει, ένα μόνο έχω να πω: Ευχαριστώ για την τιμή!

35 χρόνια; Θέλετε ηλικία; Μα οι νέοι δεν έχουν

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΛΙΓΟΤΕΡΑ