Ταξίδι στη γη του πυρός!

Ήμουν από τους πρώτους δημοσιογράφους που πέρασαν την πόρτα του νεότευκτου μαγαζιού. Ιούνιος του 2008, κάπου στη Λεωφόρο Κατεχάκη. Ελεύθερος σκοπευτής, το παιδί φάντασμα.

«Θα γράφεις σχόλιο για το μπάσκετ μία φορά την εβδομάδα. Και ό,τι άλλο κατεβαίνει στην κούτρα σου. Δεν χρειάζεται να έρχεσαι στο γραφείο, μπορείς να το ανεβάζεις από το σπίτι σου ή και από τη Γη του Πυρός, που λέει ο λόγος».

Μία φορά την εβδομάδα, που λέει ο λόγος επίσης. Πώς να καλυφθεί το μπάσκετ με 800 λέξεις εβδομαδιαίως; Πώς να ημερέψει η γη μ’ ένα σεντόνι; Άρχισα να γράφω «σεντόνια», ακόμα και από τη Γη του Πυρός, που λέει ο λόγος.

Δεν είμαι βέβαιος αν είχε wi-fi στη Γη του Πυρός, αλλά μερικά από τα πρώτα μου κείμενα ήρθαν από το Πεκίνο, τις μέρες των Ολυμπιακών Αγώνων. Από την άλλη άκρη του κόσμου.

«Απέραντη υπερηφάνεια και ευγνωμοσύνη», για την προσπάθεια της Εθνικής ομάδας και την αναρρίχηση στην 5η θέση, όταν οι καλοθελητές της κρεμούσαν κουδούνια. «Είμαστε όλοι Ισπανοί», τη μέρα του τελικού.

Ατυχώς το gazzetta.gr και η στήλη μου δεν είχαν γεννηθεί ακόμη, όταν η Εθνική έζησε τη μεγαλύτερη νύχτα της ζωής της, το 2006 στη Σαϊτάμα. Το φυσάω και δεν κρυώνει. Εκεί να δείτε, τι θα κατέβαζε η κούτρα μου.

Πόζαρα για την πρώτη φωτογραφία της στήλης μου, στο διαμέρισμα της οδού Πανόρμου, με μπλούζα «Utah Jazz», με το όνομα του Κιριλένκο στην πλάτη. Μου είχαν πει ότι το μπλε μου πάει ωραία και γράφει καλά στο φακό. Άλλη εξήγηση δεν μπορώ να βρω.

Είχα και μαλλιά στο φυσικό τους χρώμα, τότε. Έκτοτε οι περισσότερες τρίχες εγκατέλειψαν πρόωρα τούτο τον μάταιο κόσμο, το κορμί πλαδάρεψε, τα κείμενα γέμισαν με τρίχες θα πει ο κακεντρεχής.

Μπορεί να είναι και έτσι. Μπορεί και όχι.

Η ουσία έγκειται σε εκείνο -το αδιαπραγμάτευτο- για το οποίο με διαβεβαίωσαν από την πρώτη μέρα (ο Βασίλης Παπαθεοδώρου τότε) και που εξακολουθεί να σφυρηλατείται, όσοι «προϊστάμενοι» -όλοι ανεξαιρέτως φίλοι και πανάξιοι συνάδελφοι- και αν άλλαξαν στο μαγαζί.

«Θα γράφεις ό,τι κατεβαίνει στην κούτρα σου».

Εάν νομίζετε ότι η παραπάνω οδηγία είναι αυτονόητη στις μέρες μας έχετε μάλλον ταξιδέψει από κάποιον άλλον πλανήτη.

Η πάλαι ποτε Ελευθεροτυπία δεν ζει πια. Ούτε η πάλαι ποτε ελευθεροτυπία. Ακόμα και στα καλύτερα Μέσα, υπάρχουν φίλτρα.

Σε τούτο εδώ το μαγαζί, έχουμε αλλεργία στην οσφυοκαμψία. Εάν φιλτράρω ένα κείμενο ή μετριάσω κάποιους χαρακτηρισμούς ή λειάνω μία γωνία, θα το κάνω αυτοβούλως για λόγους προσωπικής επαγγελματικής διπλωματίας.

Μπορώ κάλλιστα -ή μάλλον κάκιστα- να εκτοξεύσω στην εξέδρα όλες τις μπάλες που θα έρθουν προς το μέρος μου, αλλά δεν θέλω να το πράξω και δεν πρόκειται να το πράξω. Το gazzetta.gr μου επιτρέπει αυτή την πολυτέλεια.

Θα κάνω τις ντρίμπλες μου για να βγω στον κενό χώρο, αλλά το σουτ θα στοχεύσει την αντίπαλη εστία. Δεν γυρίζουμε τη μπάλα στη σέντρα και ξέρουμε να αποφεύγουμε τα αυτογκόλ.

Το πολύ πολύ, να αστοχήσουμε ή να βρούμε δοκάρι. Το ζητούμενο είναι η ελευθερία των κινήσεων. Το «ό,τι κατεβάζει η κούτρα σου».

Στα 13 χρόνια που πέρασαν, είχα περισσότερες από μία ευκαιρίες να μεταπηδήσω σε ανταγωνιστική επιχείρηση, με (πολύ) καλύτερους οικονομικούς όρους. Τις αρνήθηκα, όχι επειδή μου αρέσει να ανεμίζω σημαίες, αλλά για έναν άλλο λόγο, πολύ πιο καίριο για τα δικά μου γούστα.

Πάνω απ’ όλα, θέλω να δουλεύω σε Μέσα κοινωνικά ευαίσθητα και πολιτικοποιημένα.

Εδώ δεν θα διαβάσετε ποτέ ότι «όλα είναι μπάλα». Όχι. Όλα είναι κοινωνία και πολιτική. Εμβάθυνση, έρευνα και προέκταση.

Δεν με ενδιαφέρει να γράφω μόνο για ριμπάουντ και οφσάιντ. Θεωρώ εχθρό της ζωής μου, όχι τον διαιτητή που αδίκησε την ομαδάρα μας ή τον Βασιλακόπουλο που μας πολεμάει, αλλά εκείνον που μας ταΐζει θεάματα χωρίς άρτον μέχρι να αποχαυνωθούμε.

Το παραπάνω, για το φτωχό μου το μυαλό, είναι η λυδία λίθος της αποστολής μας και ο ακρογωνιαίος λίθος της γραφής της δικής μου και των περισσοτέρων συναδέλφων στο gazzetta.gr .

Δεν μας ενδιαφέρει τόσο το γκολ ή το καλάθι, όσο οι ορατές και αόρατες δυνάμεις που κάνουν τον μικρόκοσμο του αθλητισμού να διεκδικεί περίοπτη θέση στη σκέψη και στο θυμικό μας. Οι ιστορίες των ανθρώπων και ουχί το μοιρογνωμόνιο του VAR.

Σόρι, εδώ δεν έχει μόνο αθλητικά. Δεν είμαστε της σχολής «shut up and dribble».

Δεν μας ενδιαφέρει ποιος τερμάτισε πρώτος στα 100 μέτρα, μας ενδιαφέρει να ξεγυμνώσουμε αυτούς που θα στήσουν πομπές για να κουκουλώσουν άλλου είδους πομπές.

Κρίμα που ήμασταν αγέννητοι τις μέρες του «Αθήνα 2004». Φρονώ ότι θα είχαμε μεγαλώσει πάρα πολύ, εάν είχαμε τότε τη δυνατότητα να τους καλύψουμε εκ του σύνεγγυς και σε βάθος.

Ο δημοσιογράφος, ξέρετε, πρέπει να γίνεται δυσάρεστος. Τις περισσότερες φορές, αυτό είναι επιβεβλημένο. Στην κηδεία του καλού δημοσιογράφου δεν πηγαίνει κανένας, εκτός από τους φίλους και την οικογένειά του. Ε, Φίλιππε;

Προέκυψε και άλλο «πρέπει» στην πορεία αυτών των 13 χρόνων. «Πρέπει να εκπαιδεύσουμε τους αναγνώστες».

Ο αυστηρότερος έλεγχος των Σχολίων ήταν μία μικρή επανάσταση στον χώρο. Καταργήσαμε πρώτοι -και καλύτεροι- τα «φαππππ», τα «μπεεε», τη στείρα οπαδική καφρίλα, ακόμα και τα greeklish που εξελίσσονταν σε μάστιγα.

Προσωπικά έχω ιδιαίτερη ευαισθησία στο συγκεκριμένο θέμα και συνήθως αναλαμβάνω ιδίοις χερσίν τη διαχείριση των Σχολίων που δημοσιεύονται -ή δεν δημοσιεύονται- κάτω από τα κείμενά μου.

Ξέρω ότι έχω αποθαρρύνει πολλούς και υποψιάζομαι ότι αυτό καθρεφτίζεται και στα νούμερα επισκεψιμότητας. Ποσώς με ενδιαφέρει.

Η κούτρα μου υπαγορεύει ότι είναι προτιμότερο να ανοίγουμε διάλογο με το λεγόμενο «πχοιοτικό» κοινό, παρά να γράφουμε κείμενα μόνο και μόνο για να υπάρχει από κάτω ανοιχτό πεδίο βολής για οπαδικές κλωτσοπατινάδες.

Διότι αυτές θα διώξουν και τους καλούς. Και αν απομακρυνθούν οι καλοί, αν γίνουν οι καλοί κακοί, δεν έχουμε λόγο ύπαρξης. Καλύτερα να το κλείσουμε το μαγαζί.

Πέρασαν 13 χρόνια, κοιτάζω γύρω μου και δεν βλέπω κανέναν από εκείνους που στήθηκαν στην αφετηρία δίπλα του το 2008. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν κάποιοι, αλλά δεν τους αναγνωρίζω, καθ’ ότι δουλεύω εξ αποστάσεως.

Μπορεί, πάλι, να είμαι ο τελευταίος των ιδρυτικών. Των αιρετικών, όχι. Υπάρχουν και άλλοι πολλοί εκεί έξω. Ή μάλλον, εκεί μέσα. Στα αστραφτερά καινούρια γραφεία μας στο Κοντόπευκο. Το μωρό του 2008 μεγάλωσε και έγινε κούκλα.

Λένε ότι ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Λάθος. Δεν ισχύει. Ρωτήστε και μένα, που είμαι με την Τότεναμ!

Ομάδα που κερδίζει οφείλει να ανανεώνεται διαρκώς. Να κρατάει ζωντανή την αίσθηση της φρεσκάδας. Ειδάλλως θα βρεθεί από τον τελικό του Champions League στην 7η θέση του τοπικού πρωταθλήματος μέσα σε δύο χρόνια.

Ό,τι βλέπετε μπροστά στα μάτια σας εδώ και πολλές εβδομάδες, και ακόμα περισσότερο από σήμερα, είναι το καινούριο gazzetta.gr. Ανανεωμένο, αλλαγμένο, καλύτερο. Και αυτό δεν είναι παρά μόνο η αρχή.

Μεθαύριο θα ζήσουμε αισίως την τέταρτη Ολυμπιάδα μας, σε συνθήκες πρωταθλητισμού και ταυτόχρονα fair play. Το δεύτερο μας ενδιαφέρει όσο και το πρώτο.

Fair play δεν σημαίνει χλιαρή αποδοχή και «να ‘μαστε φίλοι με όλους», αλλά το ακριβώς αντίθετο: μάχη χαρακωμάτων, με ενδεικτική αφετηρία τις ίσες αποστάσεις.