Σούπερ προσφορά* στα Virtual Sports | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Είναι μερικές αναμνήσεις που δεν μοιάζουν με τις υπόλοιπες. Είναι μερικές αναμνήσεις που έχουν αποτυπωθεί με ξεκάθαρα χρώματα και όταν τις ζωντανεύεις, είναι πιο ξεχωριστές από τις υπόλοιπες.

Είναι κάποιες φορές που το τέλος μιας ανάμνησης, κάνει το συναίσθημα τόσο δυνατό, που φωτίζεται μονομιάς όλη η διαδρομή, όλες οι λεπτομέρειες...

Σίγουρα μια από τις πιο ξεχωριστές εμπειρίες στις ζωές όλων όσων ασχολούνται με τον αθλητισμό, είναι ένας αγώνας που είδε κάποιος από κοντά. Είτε ως παιδί, είτε η πρώτη του φορά, είτε ένας αγώνας που έμελλε να μείνει στην ιστορία, είναι κάποιες στιγμές που αποτυπώνονται το ίδιο ξεκάθαρα και στην καρδιά μας και στο μυαλό μας.

Θυμάσαι τις σκέψεις σου, το άγχος σου, τι φόρεσες, ποιον δρόμο ακολούθησες, με ποιον κάθισες δίπλα και στο τέλος το συναίσθημα ζωντανεύει και ξεχύνεται σε μια βραδιά χαράς και ευτυχίας.

Η μπασκετική ομάδα του gazzetta.gr γυρίζει τον χρόνο πίσω και ανοίγει τον χορό των αναμνήσεων και σας καλεί να κάνετε το ίδιο.

Η πιο ξεχωριστή στιγμή σε γήπεδο είναι το θέμα και όλες οι στιγμές γεμίζουν χρώματα και σύμβολα διαφορετικών ομάδων, για να καταλήξουμε στο ίδιο δυνατό συναίσθημα.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΝΤΗΣ

Γκαρσόν λεκιάστηκα!

Έτυχε να είμαι παρών στα βαφτίσια της Ευρωλιγκας: τον εναρκτήριο αγώνα της τότε νεοπαγούς διοργάνωσης, εννοώ, εκείνη τη Δευτέρα, 16 Οκτωβρίου του 2000 στο Pabellon Raimundo Saporta της Μαδρίτης όπου η Ρεάλ νίκησε με 75-73 τον Ολυμπιακό και από εκείνη την ιστορική βραδιά μου μένει μια… λεκιασμένη γραβάτα!

Τελείωσε ο αγώνας, στείλαμε τις ανταποκρίσεις μας και ως είθισται πήγαμε με τον αδερφό Γιάννη Φιλέρη για φαγητό στο Asador Donostiarra και αίφνης εκεί που τρώγαμε και τα …κουφώματα του ταύρου, αναφώνησα με τρόμο «γκαρσόν λεκιάστηκα»!

Ένεκα της περιστάσεως φορούσα το σινιέ κοστούμι μου, με άσπρο πουκάμισο και μια σιέλ γραβάτα πάνω στην οποία εκτοξεύθηκαν τα ζουμιά και την έκαναν να πέσει υπέρ πίστεως και πατρίδος!

Πάλι καλά πάντως που απλώς λερώθηκε, διότι όποτε τη φορώ, επιτηδείως καμουφλάρω τον ανεξίτηλο λεκέ. Υπάρχουν και χειρότερα, το δίχως άλλο και τα βίωσα μετά από πέντε χρόνια, όταν μια πολύ ακριβή γραβάτα και μάλιστα χαρισμένη από χέρι (sic) την είδα να γίνεται φύλλο και φτερό…

Τότε ήμουν σύντεκνος σε μια βάφτιση στα Ζωνιανά και μου την έσκισε με το μαχαίρι, όπως ορίζει το μυλοποταμίτικο έθιμο, ο πατέρας της φιλιότσας μου!

Αχνα δεν έβγαλα…

Την ίδια στιγμή το φθινόπωρο του 2000, η FIBA λάνσαρε από αντίδραση τη Σουπρολίγκα που αποδείχθηκε μια θνησιγενής διοργάνωση, αλλά το κακό είχε γίνει και τότε ο καθένας μας προσπαθούσε να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι μια φορά πήγα στα γραφεία της ΕΟΚ για μια συνέντευξη Τύπου και κρατούσα ένα στυλό με το σήμα της Ευρωλίγκας. Το είδε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος και με πρόγκηξε αμέσως…

«Καλώς τον πράκτορα του κυρίου Μπερτομέου»!

Ψυχή βαθιά, πρόεδρε!

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗΣ

Ξορκίζοντας τους δαίμονες

Το φινάλε του προημιτελικού του Eυρωμπάσκετ 2005, Ελλάδα-Ρωσία στη Μπεογκράντσκα Αρένα, με βρήκε σκυμμένο πάνω από το μικρόφωνο του Sport FM, με αρχές βραχνιάσματος, στο οποίο δεν έδινα την παραμικρή σημασία. «Να έρθετε, να έρθετε στο Βελιγράδι, ασφαλώς να έρθετε, σας τα ΄λεγα εγώ», έγραφε το μήνυμα που καλήν καλώς έστειλα στους δικούς μου, μόλις η κόρνα της γραμματείας σφύριξε λήξη.

Όσο η Εθνική εκτόξευε τούβλα προς το καλάθι που υπερασπιζόταν ο Κιριλένκο, μοίραζα νουθεσίες προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση: «Καθίστε καλύτερα στην Αθήνα και αξιοποιήστε κάπου αλλού τα ωραία σας λεφτά, θα χάσουμε πάλι, αυτή η ομάδα δεν πρόκειται να κερδίσει ποτέ νοκ-άουτ αγώνα».

Είχε φτάσει, όμως, ο γύρος του θανάτου. Του θανάτου των δαιμόνων και των φαντασμάτων.

Μετά από πέντε λεπτά ασυνάρτητων ερτζιανών διθυράμβων για την ομάδα που έκανε τα μάτια να πονάνε με το κακό μπάσκετ που έπαιζε και τα μυαλά να καίγονται με την αυταπάρνηση και την ευψυχία της, παρέδωσα τη σκυτάλη στα στούντιο της Αθήνας και έκλεισα τη μετάδοση, ανανεώνοντας το ραντεβού για τον ημιτελικό της μεθεπόμενης ημέρας, μετά από 48ωρη κούρα αισιοδοξίας με ρακές.

Το πρώτο μου μέλημα ήταν να ξεστομίσω μία άναρθρη κραυγή, για να φύγει από μέσα μου η ένταση του ψυχοβγαλτικού διώρου. Το δεύτερο, να αρπάξω τη γεμάτη ιδρώτα καρέκλα μου και να την εκτοξεύσω πέντε μέτρα μακριά, προσέχοντας για να μη χτυπήσω τον αποσβολωμένο Ρώσο συνάδελφο που πάντα ερχόταν στα γήπεδα φορώντας κάλτσες και σανδάλια.

Και το τρίτο, να καθίσω μόνος σε ένα σκαλοπάτι για να διώξω διακριτικά τα διαόλια της Ντιζόν, της Αττάλειας, της Στοκχόλμης, της Αθήνας. Τότε, ήρθαν απρόσκλητοι οι λυγμοί. Διόλου διακριτικοί. Ένα κλάμα γοερό, ξέσπασμα καθαρής ανακούφισης, από τα σώψυχα κάποιου που είχε περάσει μία επταετία βασανιστηρίων μέσα στο τρελό τρενάκι.

Μετά από τόσα κάτω, ήταν πια καιρός να εκτοξευτούμε προς τα πάνω, για να αναπνεύσουμε δροσερό αεράκι και να δούμε πιο καθαρά τον ήλιο, πάνω από τα σύννεφα. Όταν ξαναβρήκα την αυτοκυριαρχία μου, σκούπισα τα μάγουλα, σήκωσα το κεφάλι και είδα έναν καλοστεκούμενο ασπρομάλλη τζέντλεμαν να με κοιτάζει καλά καλά, από την πρώτη σειρά των κερκίδων. Ήταν ο Τζέρι Ουέστ.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΚΑΒΟΥΡΑΣ

Μία ξεχωριστή στιγμή σε γήπεδο της Euroleague, λοιπόν... Έχοντας παρακολουθήσει δια ζώσης συνολικά 22 από τα 32 Final 4, πρέπει να γυρίσω αρκετά τον χρόνο πίσω για να διαλέξω μία special ανάμνηση, γι' αυτό και θα σας πάω στις αρχές του 21ου αιώνα.

Αρχικά είχα στο μυαλό μου, μία ιστορία που συνέβη στο Final 4 του 2001 στο Παρίσι (όταν ως απεσταλμένος του MEGA, ήμουν ο μόνος δημοσιογράφος που κάλυψε την τελευταία προπόνηση του Παναθηναϊκού πριν χαμένο τον τελικό με την Μακάμπι), αλλά επειδή η συγκεκριμένη διοργάνωση διεξήχθη στο πλαίσιο της Suproleague (βλ. υστερόγραφο), θα σας πάω έναν χρόνο αργότερα στην Μπολόνια, στο πρώτο Final 4 από καταβολής της Euroleague.

Τότε υπηρετούσα την θητεία μου στο ναυτικό και ταξίδεψα (με ειδική άδεια) στην ιταλική πόλη οδικώς και ακτοπλοϊκώς (από Πάτρα στην Ανκόνα), λίγο-πολύ ως... τουρίστας. Οι αγώνες, άλλωστε, έγιναν πάνω στο ορθόδοξο Πάσχα, ενώ κανείς δεν περίμενε ότι ο Παναθηναϊκός είχε τύχη σε εκείνο το Final 4, με γηπεδούχο την πανίσχυρη Κίντερ του Τζινόμπιλι, του Σμόντις, του Γιάριτς, του Ριγκοντό και του Γκρίφιθ με προπονητή τον Έτορε Μεσίνα.

Παρέα με τον Κωστάκη τον Σωτηρίου, λοιπόν, επισκεφτήκαμε τη Φλωρεντία και την Πίζα, ενώ την ημέρα του τελικού, σηκωθήκαμε πρωί, πήραμε το τρένο και πεταχθήκαμε μέχρι τη Βενετία για καφέ και φαγητό. Άγχος για το ματς, δεν υπήρχε καθώς κερδίζοντας την Μακάμπι στον ημιτελικό, η ομάδα του Ομπράντοβιτς είχε «επιτελέσει το καθήκον της». Κάπως έτσι, φτάσαμε στο "Palamalaguti", λίγο πριν το τζάμπολ. Προσωπικά έδινα ελάχιστες πιθανότητες στην ελληνική ομάδα, με αποτέλεσμα να παρακολουθήσω από κοντά ένα από τα πιο αξέχαστα ματς στην καριέρα μου!

Η ολοκληρωτική επικράτηση του "Ζοτς" απέναντι στον "Έκτορα" στην μάχη των πάγκων συμπαρέσυρε και τους παίκτες του Παναθηναϊκού, που με μπροστάρη και ηγέτη τον MVP, Nτέγιαν Μποντιρόγκα, άξιο συμπαραστάτη τον Ίμπο Κουτλουάϊ και αποκάλυψη τον 22χρονο τότε Λάζαρο Παπαδόπουλο (12π. & 5ρ. σε 17'), ανέτρεψαν όλο το σκηνικό, με αποτέλεσμα ο τίτλος να «βαφτεί» "πράσινος", σε έναν από τους πιο εντυπωσιακούς, από πλευράς μπασκετικής ποιότητας και ολικής επαναφοράς των συσχετισμών, τελικούς στην ιστορία της διοργάνωσης.

Yγ.: Η προπόνηση των «πρασίνων» έγινε σε ένα απομονωμένο γήπεδο πολύ μακριά από το κέντρο της «πόλης του φωτός», ίσως για να μην προσελκύσει τους εκπροσώπους του Τύπου. Όταν λίγο πριν το τέλος της, ο Ομπράντοβιτς με βγήκε έξω και με είδε να περιμένω στην βροχή, χαμογέλασε και επέτρεψε στο συνεργείο να τραβήξει πλάνα και σε μένα να κάνω συνεντεύξεις, ενώ μας έβαλε και στο πούλμαν της ομάδας, για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μαζί με την αποστολή...

​

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΣ

-Δεν θα ξεχάσω την πρώτη μου αποστολή με την Εθνική ομάδα στο Ισραήλ, τον Γενάρη του 2002, γιατί είχε τα πάντα. Τρομοκρατικές ενέργειες, ματσάρα με ανατροπή υπέρ της Εθνικής μας στο τέλος και δίωρη αγόρευση μετά τσιγάρου (στις πίσω θέσεις του αεροπλάνου) από τον Γιάννη Ιωαννίδη στο ταξίδι της επιστροφής. Πέντε χρόνια αργότερα, επιστροφή στο θρυλικό (αλλά και ανακαινισμένο) «Γιαντ Ελιάου» για τον αγώνα της Euroleague, Μακάμπι Τελ Αβίβ-Άρης. Τότε κατάλαβα γιατί η ατμόσφαιρα στο συγκεκριμένο γήπεδο είναι ξεχωριστή. Σε επίπεδο οχλαγωγίας, δεν περίμενα ποτέ ότι οι «πουρκουάδες» της Στρασμπούρ θα ήταν τόσο θορυβώδεις (Στρασμπούρ-Άρης, 2017).

-Παρακολουθώντας τον τελικό της Euroleague το 2007 (Παναθηναϊκός-ΤΣΣΚΑ) με τον Θόδωρο Ροδόπουλο, κατάλαβα ότι τελικά το μπάσκετ είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση με αυτό που πίστευα και θα είμαι πάντα ευγνώμων στον «κόουτς» γιατί μου δίδαξε πώς διαβάζεται ένα παιχνίδι.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΕΛΑΓΙΕΣ

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ ΤΕΛΙΚΟΣ 2012

Δεν γίνεται να μην είναι αυτή η πιο ξεχωριστή στιγμή σε γήπεδο της Euroleague. Δεν ήταν τόσο το αποτέλεσμα, όσο ο τρόπος με τον οποίο ήρθε αυτό. Απέναντι σε μία εκπληκτική ομάδα και με διαφορά που έφτασε τους 19 πόντους.

Σίγουρα εκείνη την Κυριακή είχα άγχος, ασχέτως αν έλεγα πως «δεν θα με πειράξει αν χάσουμε». Κλασικά στο γήπεδο από πάρα πολύ νωρίς. Πρέπει να μπήκα περίπου 7-8 ώρες πριν τον τελικό.

Δυστυχώς για σας τα συναισθήματά μου με την λήξη του αγώνα δεν θα σας τα περιγράψω. Όχι γιατί δεν θέλω, απλά γιατί δεν μπορώ. Δεν υπάρχουν λέξεις. Θυμάμαι πως ανέβηκα πάνω στα δημοσιογραφικά έδρανα, αγκάλιασα 2-3 συναδέλφους που είχαμε περάσει πολλά μαζί και μετά δουλειά. Θα έλεγα πως έγραφα μηχανικά, σαν ρομπότ.

Σίγουρα η ομορφότερη στιγμή μου σε γήπεδο της Euroleague.

Επίσης σίγουρα βρίσκομαι σε μία από τις ιστορικότερες φωτογραφίες του Ολυμπιακού αφού διακρίνομαι την ώρα που φεύγει η μπάλα από τα χέρια του Πρίντεζη.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΒΑΡΗΣ

Χάνοντας 18,5 χρόνια από την ζωή μου...

Αν κάνω έναν απλό υπολογισμό, από τα έξι μου χρόνια όταν είχα πρωτοπάει στο γήπεδο ως μικρό παιδάκι έως και σήμερα που έχω κλείσει τα 42 μου, μεσολάβησαν 36 χρόνια μέσα στον αθλητισμό και μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Άλλοτε ως φίλαθλος, άλλοτε ως παίκτης (εντάξει δεν θα κοροϊδέψω τον εαυτό μου, πολύ λίγες ήταν αυτές) και τις περισσότερες -πια- ως δημοσιογράφος. Οπότε ήταν εκ των πραγμάτων δύσκολο να διαλέξω μία στιγμή που να μου προκάλεσε ιδιαίτερα συναισθήματα γιατί είναι... αμέτρητες αυτές οι φορές.

Επέλεξα, λοιπόν, την πρώτη που πήγα σε γήπεδο μπάσκετ με την δημοσιογραφική ιδιότητα προκειμένου να βοηθήσω στην κάλυψη ενός αγώνα. Και... guess what; Ήταν ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Συγκεκριμένα ο προημιτελικός κυπέλλου τον Φεβρουάριο του 1996 και εγώ βρισκόμουν σε δοκιμαστική περίοδο στην εφημερίδα Έθνος. Απευθείας στα βαθιά αν και είχε προηγηθεί και η κάλυψη ενός ποδοσφαιρικού αγώνα της Δόξας Βύρωνας (με την Καβάλα αν δεν κάνω λάθος). Το πιο περίεργο για μένα; Δεν θα ήμουν στην εξέδρα του ΟΑΚΑ, όπως συνήθιζα μέχρι και πριν από τρεις εβδομάδες από εκείνο το ματς, αλλά στα δημοσιογραφικά έδρανα ενός αγώνα μπάσκετ. Όνειρο ζωής μέχρι τότε!

«Δεν θα γράψεις κάτι. Απλά θα πας και θα έχεις απλά το νου σου αν γίνει τίποτα. Και αν γίνει φρόντισε να μην σου ξεφύγει. Πάρε τηλέφωνο να μας πεις» ήταν η (πρώτη μεγάλη) εντολή που είχα πάρει ως πιτσιρικάς από τον τότε διευθυντή του αθλητικού τμήματος του Έθνους, Πέτρο Μπακατσέλο. Άλλωστε ακόμα υπήρχαν φίλαθλοι και από τις δύο ομάδες στο γήπεδο και δεν ήθελε και πολύ για να γίνει το... μπαμ στις εξέδρες.

Θυμάμαι που προσπαθούσα να παρακολουθήσω το ματς, αλλά παράλληλα να έχω το νου μου στους οπαδούς των δύο ομάδων. Και να σημειώνω πόσα δυναμιτάκια έσκασαν από τη μία, πόσα από την άλλη, τι συνθήματα ακούγονταν κ.ο.κ. Φοβερό άγχος μην μου ξεφύγει κάτι! Βέβαια τα θυμάμαι τώρα και γελάω. Και φυσικά μου έχει μείνει χαραγμένη και η στιγμή που είδα για πρώτη φορά από πολύ κοντά τον Ντομινίκ Ουίλκινς στον περιβάλλοντα χώρο των αποδυτηρίων, ενώ όλοι οι δημοσιογράφοι να προσπαθούσαν να στριμωχτούν για μια δήλωση στα όρθια. Είχε κάνει και ματσάρα. Το πρώτο του μεγάλο παιχνίδι από τότε που είχε πάει στον Παναθηναϊκό.

Και για το κερασάκι στην τούρτα του... άγχους εκείνη τη βραδιά, να προσπαθώ να βρω ένα καρτοτηλέφωνο (δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα τότε) για να μεταφέρω στην εφημερίδα τα όσα είχα δει. Βασικά ήταν ανάμεικτα τα συναισθήματα. Από τη μία χαρά που είχα πάει ως δημοσιογράφος για να καλύψω μπάσκετ και δη σε ματς του Παναθηναϊκού απέναντι στον Ολυμπιακό (έστω και... ξώφαλτσα), χαρά για το αποτέλεσμα, αλλά από την άλλη να έχω χάσει και τα... 18,5 χρόνια της ζωής μου μέχρι τότε, λόγω του υπέρμετρου άγχους.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ

Σκοράρει ο Γιουλ και… σηκώθηκε το γήπεδο!

Πρώτο μου Copa del Rey στη Μάλαγα το 2014 και τελικός… όνειρο! Η Ρεάλ του Μίροτιτς, του Σέρχι, του Γιουλ και του Μπουρούση από τη μια, η Μπαρτσελόνα του Ναβάρο, του Τόμιτς, του Ντόρσεϊ και του Παπανικολάου από την άλλη...

Οι Καταλανοί βρέθηκαν πίσω στο σκορ με 68-75 στο 1:08 για το τέλος όμως έκαναν μια τρομερή ανατροπή για το 76-75 στα 8 δευτερόλεπτα για το φινάλε!

Επαναφορά για την τελευταία επίθεση ο Μίροτιτς στον Ροντρίγκεθ με τον Σάδα πάνω του, ο Σέρχι κάνει τη μια ντρίμπλα μετά την άλλη, ο Παπανικολάου έρχεται να δώσει βοήθεια, ο γκαρντ της Ρεάλ βρίσκει με έναν… διαολεμένο τρόπο τον Γιουλ στη γωνία και… BOOM! Όλο το γήπεδο στο πόδι, σε ένα συγκλονιστικό φινάλε Clásico που κρίθηκε στο σουτ!

Πρόλαβα και σήκωσα το κινητό στην τελευταία επίθεση… Δείτε τι έγινε στο Martin Carpena στο καλάθι του Γιουλ!

ΣΠΑΝΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑ

Εκείνη η πρόκριση με την Σιένα...

Η αλήθεια είναι ότι θα ξεφύγω από τους υπόλοιπους συναδέλφους και θα ξεχωρίσω μια στιγμή την οποία δεν έζησα δουλεύοντας παράλληλα, αλλά όντας στις κερκίδες του ΣΕΦ. Πολλά περνούν από το μυαλό όταν σου ζητάνε να ξεχωρίσεις μια στιγμή σε ένα γήπεδο, πολλές αναμνήσεις ξεπηδούν, αλλά είναι κάποιες φορές που τα συναισθήματα είναι διαφορετικά.

Έχω βρεθεί σε αρκετά γήπεδα, έχω παρακολουθήσει αρκετούς αγώνες σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, όλων των ομάδων, αλλά θα ξεχωρίσω το Game 4 του Ολυμπιακού με την Σιένα και την πρόκριση στο Final 4 του 2012.

Ήταν από εκείνες τις στιγμές που σου μένουν. Που ξεχωρίζουν όσα χρόνια και αν περάσουν και θυμάσαι τον διπλανό σου ανεξίτηλα.

Ο κόσμος στις κερκίδες ήταν από την αρχή ανεβασμένος, η ζέστη ήταν απίστευτη, το ΣΕΦ ήταν κατάμεστο και η ατμόσφαιρα ήταν ξεχωριστή. Ένιωθες την ένταση από το πρώτο δευτερόλεπτο και η εξέλιξη του παιχνιδιού βοήθησε η ατμόσφαιρα να διαμορφωθεί και το φαληρικό γήπεδο να αποκτήσει παλμό και ένταση. Παιζόταν μια πρόκριση και η ένταση ήταν αντίστοιχη της κρισιμότητας του παιχνιδιού.

Ο Ολυμπιακός επέστρεψε στο παιχνίδι μετά από 3 δεκάλεπτα που ήταν πίσω και μπορεί ο καθένας να καταλάβει πως άλλαξε και η διάθεση μέσα στο γήπεδο. Η τελική νίκη-πρόκριση έφερε απίστευτα πανηγύρια απ' όλους, με τους «ερυθρόλευκους» να έχουν πάρει μια τρελή πρόκριση, σε μια σεζόν που έμοιαζε χαμένη στην αρχή της και φυσικά το τέλος της δίνει άλλη διάσταση σε αυτή την μεγάλη νίκη.

Οι στιγμές μερικές φορές κάνουν την διαφορά για να θυμάσαι μια ανάμνηση...

ΚΑΤΙΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Sky full of stars

Πάντα άκουγα τους πιο έμπειρους από εμένα δημοσιογράφους, με αρκετές δεκαετίες στο χώρο, να μιλούν για διάφορες όμορφες στιγμές, όπως το να καλύπτεις το ρεπορτάζ της (αγαπημένης) ομάδας σου και να ζεις μαζί της, από κοντά, την κατάκτηση ενός τίτλου και ό,τι ακολουθεί μετά. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να ζήσω κι εγώ κάτι τέτοιο τόσο γρήγορα, όμως, η ζωή είναι για να σε εκπλήσσει.

Είχα ένα χρόνο στο ρεπορτάζ της ΑΕΚ στο gazzetta.gr και μαζί της έζησα όλο το... καρδιοχτύπι στο Basketball Champions League το 2018, με αποκορύφωμα την κατάκτησή του. Πραγματικά, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν το άρτιο Final 4 που έγινε στο ΟΑΚΑ και την μαγεία που υπήρχε στην ατμόσφαιρα, ειδικά την τελευταία ημέρα.

Στα μάτια μου ήταν όλα τέλεια, σαν παραμύθι. Ένιωθα και πάλι μικρό παιδί, που εξερευνεί κάτι για πρώτη φορά. Ο παλμός των χιλιάδων οπαδών (το μέτρημα είχε χαθεί, αλλά ήταν πάνω από 20.000) που είχαν κατακλύσει το γήπεδο (η έννοια του «κατάμεστου» έγινε πράξη) σε έκαναν να αντικρίζεις μία ατμόσφαιρα, από αυτές που βλέπεις στο εξωτερικό και τις ζηλεύεις.

Εκείνο το διήμερο του Μαΐου, όμως, δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από κανέναν. Η ομάδα του Ντράγκαν Σάκοτα τότε σήκωσε το ευρωπαϊκό κύπελλο ψηλά, και όχι, δεν έπαιζε από τα μεγάφωνα το «We are the Champions», όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά το «Sky full of stars» των Coldplay.

Και κάπως έτσι έμοιαζε το σκηνικό... Σκοτάδι παντού, τα φώτα από τα κινητά να λαμπιρίζουν σαν... αστέρια και οι «κιτρινόμαυροι» πρωταγωνιστές στο κέντρο, είχαν «πετάξει» στον δικό τους ουρανό. Μέσα στην τρέλα που επικρατούσε μετά στη μικτή ζώνη, θυμάμαι να δίνω το χέρι στον κόουτς για συγχαρητήρια και με εξέπληξε το πόσο ήρεμος φαινόταν - δεν ξέρω αν ήταν - σαν να μην είχε γίνει... τίποτα, αλλά και τον Πάντερ να τρέχει πανευτυχής, με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, και να μού λέει «Τα καταφέραμε! Τα καταφέραμε!».

Οκ, και του μπουζουκιού δεν είμαι, αλλά και τον Κιάμο μας τον πήγαμε, και καλά περάσαμε, και βγάλαμε και τη selfie μας με τον Μαυροειδή. Επειδή, όμως, είναι χάλια ο φωτισμός, πάρτε μία με το τρόπαιο!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΦΗΣ

ΒCL στο ΟΑΚΑ και Βασίλισσα ξανά

Το Final4 του BCL που διεξήχθη στο ΟΑΚΑ το 2018 ήταν ξεχωριστό για μένα. Πρώτη πολύ σημαντική διοργάνωση στο gazzetta.gr και δεν μπορώ να ξεχάσω τα όσα έγιναν. H AEK ανέβηκε στην κορυφή και έγινε Βασίλισσα ξανά, βάζοντας και Τρίτη ευρωπαϊκή κούπα στην συλλογή τους μετά το Κυπελλούχων του 1968 και το Σαπόρτα το 2000.

Ένα γήπεδο που ήταν ηφαίστειο και η… λάβα του έκαψε τόσο την Μούρθια στον ημιτελικό, όσο και την Μονακό στον τελικό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να κάνω το play by play σε ημιτελικό και τελικό και η… φασαρία στο γήπεδο να σου παίρνει το μυαλό. Η δίψα του κόσμου της Ένωσης για τον τίτλο ήταν τεράστια και το έδειχνε σε κάθε κατοχή, σε κάθε καλάθι. Ειδικά στον τελικό με τους Μονεγάσκους ήταν το κάτι άλλο.

Ήταν ή πρώτη μεγάλη διοργάνωση που βρέθηκα σε γήπεδο ως μέλος της οικογένειας του gazzetta και ήταν πολύ ιδιαίτερο. Μια ανάμνηση που δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από το μυαλό μου όσα χρόνια και αν περάσουν.

Μια σκηνή που έχει την δική της αξία και τριγυρνάει μέσα μου ακόμα και σήμερα είναι το χειροκρότημα των φιλάθλων της ΑΕΚ προς εκείνους της Μούρθια που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ για τον ημιτελικό, αλλά και την ανταπόδοση των Ισπανών λίγο πριν τελειώσει η αναμέτρηση. Οι μεν της ΑΕΚ φώναζαν «Μούρθια, Μούρθια», ενώ οι δε Ισπανοί δεν σταμάτησαν να φωνάζουν «ΑΕΚ, ΑΕΚ». Ωραίες εικόνες που σπάνια συναντάς στα γήπεδα, αλλά στην Αθήνα έγιναν κι αυτά.

Θυμάμαι… κλειδί για την ευρωκούπα της Βασίλισσας ήταν ο Μάικ Γκριν που έκανε εξαιρετικές εμφανίσεις και αναδείχθηκε MVP της διοργάνωσης, ενώ ο Κέβιν Πάντερ που δεν σταμάτησε να βομβαρδίζει τα αντίπαλα καλάθια ήταν ο πρώτος σκόρερ.

Η πιο δυνατή στιγμή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τότε που ο Ντούσαν Σάκοτα σήκωσε ψηλά στον ουρανό το τρόπαιο μέσα σε αποθέωση από ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ. Μια όμορφη διοργάνωση ολοκληρωνόταν, με την Ελλάδα να προσθέτει ακόμα ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο στην συλλογή της και εγώ ανυπομονούσα για το επόμενο μεγάλο ραντεβού που θα καλύψω στο gazzetta.gr.

Εμείς τα είπαμε, τα... βγάλαμε από μέσα μας και τώρα ήρθε η σειρά σας. Το ερώτημα είναι απλό...

Ποια είναι η πιο ξεχωριστή σας στιγμή στο γήπεδο;