Μπακς: Όσο παίζουν άμυνα με τα μάτια, δεν θα πάνε πουθενά!

• Τι λένε οι αριθμοί
• Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Γιάννη είναι η πίεση!

Σας προλαβαίνω! Δεν σας καίγεται καρφάκι για το ότι σέρνομαι και την ώρα που πατάω τα πλήκτρα για αυτό κείμενο, βρίσκομαι στον δεύτερο capuccino. Αλλά αυτά έχει η λατρεία για το ΝΒΑ! Τουλάχιστον και τα δύο ματς της εβδομάδας, με τους Νετς και τους Λέικερς, είχαν τρομερό σασπένς και κρίθηκαν στο τέλος, οπότε η θυσία του ύπνου δεν πήγε εντελώς στράφι.

Η στενοχώρια, όμως, στενοχώρια. Ειδικότερα για μας τους fans του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Κι αυτό γιατί ο back2back MVP δείχνει ακόμη να ψάχνει τα πατήματά του! Έχει ένα διαφορετικό αγωνιστικό στυλ από τα προηγούμενα χρόνια, με λιγότερο ουσιαστική δέσμευση στην προσωπική άμυνα και μοιραία (ως κορυφαίος αμυντικός της περυσινής χρονιάς), δέχεται συνεχώς αυξανόμενη κριτική γι' αυτό.

Και δεν θα διαφωνήσω καθόλου! Όταν ο Ντουράντ σκοράρει 30 πόντους και το νικητήριο τρίποντο του αγώνα και ο ΛεΜπρόν 34 (με 6/10 τρίποντα) και ο Γιάννης ελάχιστες φορές έχει βρεθεί μπροστά τους, τότε πράγματι υπάρχει πρόβλημα! Ειδικότερα, ότα στα δύο ματς με τους δύο δυσκολότερους αντιπάλους από Δύση και Ανατολή, έχουν φύγει με κατεβασμένο το κεφάλι. Μέσα σε 72 ώρες...

Ακούω πολύ την καραμέλα που πιπιλάνε τα αμερικανικά media, σχετικά με το ότι ο Έλληνας superstar αποφεύγει το αμυντικό «ματσάρισμα με τα «πρώτα βιολιά» των αντιπάλων. Όπως έκανε στα προπερσινά playoffs με τον Καουάι Λέοναρντ των Ράπτορς, όπως συνέβη πέρυσι με τον Μπάτλερ των Χιτ και φέτος με τον Ντόντσιτς κόντρα στους Μάβερικς, τον “KD” στο Μπρούκλιν και τον “King James” τα ξημερώματα με τους πρωταθλητές.

Δεν πρόκειται για ψέμα, αλλά για την μισή αλήθεια! Γιατί μπορεί στο ΝΒΑ να έχουν συνηθίσει τον ηγέτη να λέει «κάντε στην άκρη, θα τον αναλάβω εγώ», ο “Greek Freak”, όμως, έχει μάθε σε μία κουλτούρα που τον θέλει να σέβεται απόλυτα τις βουλές και τις κατευθύνσεις του προπονητή του, ακόμη και όταν δεν συμφωνεί με αυτές.

Ο coach Μπουντενχόλτζερ, λοιπόν, δεν τον θέλει να φθείρεται στο μαρκάρισμα του πιο επικίνδυνου παίκτη των αντιπάλων και για ευνόητους λόγους, τον θέλει να είναι μία all around αμυντική προσέγγιση για να μπορεί να βάζει κινείται συνεχώς και να είναι ενεργός στα ριμπάουντ, το κόψιμο και το κλέψιμο. Και φυσικά να μην έχει πρόβλημα με τα φάουλ, γιατί χρειάζεται και με το παραπάνω στην επίθεση.

Εδώ όμως, βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα. Γιατί αν εξαιρέσει κανείς τον ΝτιΒιτσέντζο και τον συγκινητικό Θανάση Αντετοκούνμπο, που όμως παίζει λίγο χρόνο, κανένας άλλος παίκτης των Μπακς δεν ασχολείται, τουλάχιστον αξιοπρεπώς με την άμυνα.

Παρακολούθησα με πολλή προσοχή και τα δύο παιχνίδια και το ότι οι Νετς και οι Λέικερς σούταραν με 48,4% (15/31) και 51,4% (19/37) στα τρίποντα, οφείλεται πολύ λιγότερο στην ικανότητά των σουτέρ τους και πολύ περισσότερο στο ότι σούταραν από χωρίς πίεση έως ελεύθεροι.

Πιο απλά δεν γινόταν να χάσει το Μιλγουόκι! Το νικητήριο τρίποντο του Ντουράντ ήταν σαν lay-up για τα δικά του δεδομένα, ενώ στο ματς με τους Λέικερς μέτρησα τουλάχιστον 11 ελεύθερα εύστοχα τρίποντα, όπου ο αμυντικός απλά σηκώνει το χέρι. Και όχι πάντα...

Κοινώς το αφήγημα δεν αφορά πλέον στο να τους σταματήσουμε, αλλά στο να βάλουμε περισσότερα από τους απέναντι. Και κάπως έτσι αρχίζει να χάνεται και η αμυντική ταυτότητα μίας ομάδας, που βασιζόταν μεν στο μακρινό σουτ, αλλά σκόραρε πολλούς πόντους στο ανοιχτό γήπεδο, λόγω της έφεσής της στο ριμπάουντ και την αποτελεσματική άμυνα.

Τι λένε οι αριθμοί

Τα ελάφια δέχονται κατά μέσο όρο 110,7 πόντους ανά παιχνίδι και βρίσκονται στην 8η θέση της σχετικής λίστας στην Ανατολή και στην 15η σε όλο το ΝΒΑ. Πέρυσι, δέχονταν δύο πόντους λιγότερους (μ.ο. 108,6), ενώ έχουν το 6ο χειρότερο ποσοστό στους πόντους που επιτρέπουν πίσω από την γραμμή των 7,25 (38,6%)!

Η νέα πραγματικότητα, βέβαια, οφείλεται και στις συνεχείς βοήθειες που δίνει συνήθως ο (ο ρόλος που εξηγήσαμε πιο πάνω) τρέχοντας από 'δω κι από 'κει για να βοηθήσει στα missmatch. Αυτό βέβαια, στις ομάδες με καλούς πασέρ και σωστή κυκλοφορία, ισοδυναμεί με lay-up που μετράει τρεις πόντους. Πολύ απλά γιατί στο ΝΒΑ, το ελεύθερο τρίποντο κατά ένα 75%-80% καταλήγει στο διχτάκι.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Γιάννη είναι η πίεση!

Και φτάνουμε στην επίθεση, όπου ο εφετινός προσανατολισμός των Μπακς, δεν είναι καθόλου ξεκάθαρος. Βλέπουμε τον Γιάννη να ψάχνει το ένας εναντίον ενός (σωστά) και να κυνηγάει τον αιφνιδιασμό, αλλά συγκριτικά με τις προηγούμενες χρονιές, αυτό συμβαίνει λιγότερο.

Έτσι λοιπόν, ο δύο φορές MVP ψάχνει πιο συχνά τα ελεύθερα μακρινά σουτ των συμπαικτών του και είναι λιγότερο επιθετικός όταν η μπάλα «καίει», δηλαδή στις κρίσιμες τελευταίες κατοχές. Ίσως να μην είναι τυχαίο, ότι και στα τρία εφετινά ματς που κρίθηκαν στο τελευταίο λεπτό (2 ήττες από Βοστώνη και Μπρούκλιν και μία νίκη επί τους Ντάλας), δεν είχε θετική επίδραση στην κατάληξή τους..

Είτε ήταν μοιραίος με τους Σέλτικς (έχασε την κρίσιμη βολή), είτε δεν πήρε προσπάθειες (στην ήττα από τους Νετς και στη νίκη επί των Μάβερικς).

Κοινώς, φαίνεται ότι ο Γιάννης ψάχνει τα πατήματά του. Και ο δρόμος πλέον είναι σαφώς πιο δύσβατος, γιατί είναι μόνος του εναντίον όλων! Και με έναν οργανισμό να τον έχει χρυσοπληρώσει, περιμένοντας να τον κατευθύνει στην γη της επαγγελίας.

Το καλό με τον Αντετοκούνμπο, όμως, είναι ότι μασάει, ούτε απογοητεύευεται από τις βραδιές με τα 9 λάθη και το 10% στις βολές (1/10)! Και κάτι τέτοιες στιγμές τον κάνουν πιο δυνατό και τον κλείνουν περισσότερες ώρες στο γυμναστήριο.

Η ψυχολογία, άλλωστε, που είναι ο βασικότερος σύμμαχος στον «πόλεμο» με τον αόρατο εχθρό που λέγεται «πίεση», φτιάχνει μέσα από την προπόνηση. Αργά ή γρήγορα θα την βρει την άκρη... Ίσως, όμως, να χρειαστεί άλλος προπονητής...