Επιστροφή στα θρανία

Όταν ο κορονοϊός έσβησε τα φώτα των γηπέδων του ΝΒΑ, οι Μιλγουόκι Μπακς έμοιαζαν σχεδόν ανίκητοι.

Είχαν την καλύτερη επίθεση, είχαν την καλύτερη άμυνα, είχαν τον καλύτερο παίκτη, είχαν την καλύτερη ομάδα, είχαν και το πλεονέκτημα της έδρας για τα πλέι-οφ που πλησίαζαν.

Τώρα που τα φώτα άναψαν ξανά, κάπως χαμηλωμένα βέβαια για να κρύβουν την ερημιά των κερκίδων, οι ίδιοι Μπακς μοιάζουν σαν να μην έχουν τίποτε απολύτως.

«Είναι η χειρότερη ομάδα των πλέι-οφ», έγραψε κάποιος φίλος στα σχόλια κάτω από το νυχτερινό ρεπορτάζ. Υπερβολαί του κιτρίνου τύπου.

Οι Μπακς θα αποκλείσουν τους Ορλάντο Μάτζικ χωρίς πολλά πολλά (αλλά με το καμπανάκι να κουδουνίζει στα αυτιά τους), θα προχωρήσουν και θα διεκδικήσουν με αξιώσεις το πρωτάθλημα.

Ωστόσο είναι φανερό ότι έχασαν τον ρυθμό που είχαν βρει την άνοιξη και θυμίζουν ομάδα του Νοέμβρη. Και δεν έχουν καν την έδρα για μαξιλάρι.

Η έλλειψη σκληραγώγησης στη διάρκεια της κανονικής περιόδου τους κάνει μεγάλη ζημιά, ενώ οι ήττες ναρκοθετούν την αυτοπεποίθηση που τους έκανε να μοιάζουν βελτιωμένοι σε σχέση με το 2018-9.

Ίσως αυτή η κάμψη αποδειχθεί χρήσιμη. Κανένας δεν έπιασε ψάρι δίχως να βρέξει πρώτα τον πισινό του.

Το στοιχείο που δημιουργεί ανησυχία είναι η νοοτροπία που αίφνης αναδύεται στην επιφάνεια.

Η γλώσσα του σώματος και τα βλέμματα θυμίζουν περισσότερο τους παλιούς Μπακς που εμφανίζονταν στα πλέι-οφ (όποτε εμφανίζονται) για να γίνουν μεζές στα δόντια κάποιας άγριας αρκούδας, παρά τους ανερχόμενους μνηστήρες της τελευταίας τριετίας.

Μάλλον μικρή ομάδα, συμβιβασμένη με τη μετριότητα, παρά μεγάλη που αρνείται την ήττα. Όπως θα έλεγε μια ψυχή, δεν κρατούσαν χθες στα δόντια μαχαίρι, αλλά γκοφρέτα.

Είναι όμως άκυρο να βγαίνουν συμπεράσματα για την πνευματική ετοιμότητα μίας ομάδας, όταν το δείγμα γραφής είναι ένας μονάκριβος αγώνας, από εκείνους μάλιστα που είθισται να κερδίζονται με τις φανέλες.

Το Ορλάντο (χωρίς Άιζακ, Γκόρντον, Κάρτερ-Ουίλιαμς) είδε την ευκαιρία του για να ζήσει μία μέρα στον ήλιο -στο δικό του ήλιο, της Φλόριντα- και την άρπαξε από τα μαλλιά.

Κατά πάσα πιθανότητα, οι Μπακς θα κερδίσουν τα επόμενα 4 παιχνίδια με μέση διαφορά 15 πόντων και με καύσιμο (πέρα από την ποιότητα) την πληγωμένη υπερηφάνεια από το χθεσινό στραπάτσο.

Αλλά κανένας δεν θα τους πει μπράβο και κανένας δεν θα πανηγυρίσει την πρόκριση στον β’ γύρο. Ο πήχης για τα «ελάφια» βρίσκεται πολύ πιο ψηλά.

Οι παντογνώστες του διαδικτύου καυτηριάζουν τον Μάικ Μπούντενχολζερ, για την έλλειψη παρεμβατικότητας και προσαρμοστικότητας στον τομέα της τακτικής.

Χρειάζονται όμως στ’ αλήθεια διορθωτικές κινήσεις; Η συνταγή του 2018-9 έφερε τους Μπακς μισό βήμα από τους τελικούς του ΝΒΑ.

Θυμηθείτε πόσο μικρή ήταν η απόσταση που τους χώριζε από το 3-0 κόντρα στους Ράπτορς, εκείνο το Σαββατόβραδο που εμείς μελαγχολούσαμε από τη Βιτόρια.

Τηρουμένων των αναλογιών, και των προδιαγραφών του salary cap, οι κινήσεις που έγιναν το καλοκαίρι και λίγο αργότερα έμοιαζαν να κλείνουν τις ελάχιστες τρύπες της ομάδας.

Ο Μπρόγκντον που αναγκαστικά θυσιάστηκε αντικαταστάθηκε από έναν σπεσιαλίστα του «3 and D» (Ουές Μάθιους), η θέση «5» ενισχύθηκε με έναν δεύτερο έμπειρο σέντερ που μάλιστα ταίριαζε απόλυτα στη χημεία της ομάδας (Ρόμπιν Λόπεζ), ένας αξιόλογος βετεράνος προστέθηκε στο supporting cast του Γιάννη (Μάρβιν Ουίλιαμς), ο εκρηκτικός σχεδόν ρούκι Ντι Βιντσέντζο ανέλαβε καθήκοντα, ο πάγκος γέμισε με παίκτες ικανούς να προσφέρουν ανά πάσα στιγμή.

Πόσες ομάδες πλέι-οφ θα είχαν εκτός δωδεκάδας μία μονάδα όπως ο Ερσάν Ιλιασόβα;

Οι Μπακς έχτισαν την αμυντική τους φιλοσοφία πάνω σε δύο στοιχήματα: την προστασία της ρακέτας και τη θωράκιση της περιφερειακής γραμμής. Όπως θα έλεγε ο Ρικ Πιτίνο: «Να υπερασπιστούμε τη γραμμή του τρίποντου με τη ζωή μας, αν χρειαστεί».

Το ζωγραφιστό έγινε πράγματι ναρκοπέδιο με τη συνύπαρξη δύο κορυφαίων μπλοκέρ (Γιάννης, Μπρουκ Λόπεζ), αλλά τα καλά νέα εξαντλούνται εκεί.

Στην κανονική περίοδο, οι Μπακς κατόρθωσαν να περιορίσουν τα τρίποντα των αντιπάλων από τη γωνία, αυτά που τα προηγούμενα χρόνια αποτελούσαν πληγή.

Μέσα στη «φούσκα», όμως, το σχέδιο έσκασε σαν φούσκα και οι άλλες ομάδες σουτάρουν ανενόχλητες τρίποντα από όποιο σημείο κάνουν κέφι.

Οι Ορλάντο Μάτζικ χρησιμοποίησαν για τυφλοσούρτη τα dvd των αγώνων Μπακς-Ρόκετς και Μπακς-Μάβερικς και έπιασαν το ελάφι από τα κέρατα.

Η κανονική περίοδος ολοκληρώθηκε και οι προπονητές λανσάρουν στο παρκέ το πραγματικό τους Σχέδιο Α. Το κρεάτινο τείχος που αντιμετωπίζει καθημερινά ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν έχει πολλές κερκόπορτες.

Η Ανατολή δεν έχει πολλές ομάδες που ειδικεύονται στο τρίποντο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει περιθώριο να σουτάρουν οι ελεύθεροι σκοπευτές τους χωρίς πίεση.

Aν το Ορλάντο μπορεί να βάλει με την άνεσή του 16/41 τρίποντα (και συνολικά 49% εντός παιδιάς), ένας αντίπαλος με το ταλέντο των Σέλτικς ή των Ράπτορς θα στήσει κανονικό φεστιβάλ.

Εάν το μοντέλο αποδειχθεί ανεπαρκές και αποτύχει παταγωδώς, φοβάμαι ότι θα χρειαστεί ριζική αναδόμηση και επιστροφή στα θρανία.

Όσο και αν κλωθογυρίσει κανείς αυτά που παραδίδουν οι φετινοί Μπακς, τα δύο βασικά «πρέπει» μένουν αναλλοίωτα.

Πρέπει η επίθεση να ξεκινήσει από την άμυνα. Και πρέπει οι υπόλοιποι να φανούν αντάξιοι του Γιάννη.

Οι Μπακς δεν θα νικήσουν κανέναν φιλόδοξο αντίπαλο σε ξένοιαστο shootout των 120-130 πόντων και δεν θα κερδίσουν καμία σειρά όταν όλοι οι υπόλοιποι βασικοί είναι φαντάσματα και ο Γιάννης σουτάρει τρίποντα σωρηδόν.

Χθες οι Μπλέντσο, Μίντλετον, Λόπεζ μέτρησαν 11/32 εντός παιδιάς με 3/15 τρίποντα, ενώ όλοι οι παγκίτες μαζί πλην του Τζορτζ Χιλ πρόσφεραν 19 πόντους, όσους έβαλε μόνος του (παρά έναν) ο Τέρενς Ρος για το Ορλάντο.

Χώρια το 11+11 του Ντι Τζέι Ογκουστίν, που έμοιαζε τρεις φορές καλύτερος από τον Έρικ Μπλέντσο. Υπάρχει μεγάλη ομάδα χωρίς μεγάλο γκαρντ στο μπάσκετ του 2020; Τι λένε και οι Λέικερς επ’ αυτού;

Οι Μάτζικ κυκλοφορούσαν χθες τη μπάλα σαν μικροί μάγοι και έβρισκαν το τρίποντο εκεί ακριβώς όπου είχε σημαδέψει ο προπονητής τους.

Δεν χρειάζεται να αναλύσω εγώ, πόσο λείπει από τους Μπακς έναν σέντερ με ικανότητες πλέι-μέικερ όπως ο Βούτσεβιτς ή ο Γκασόλ ή ο Γιόκιτς.

Ο Γιάννης έχει φυσικά την ικανότητα να παίξει αυτόν τον ρόλο, αλλά η ομάδα τον χρειάζεται αλλού. Και, διάολε, δεν μπορεί να κάνει τα πάντα ο Γιάννης μόνος του, όσα MVP και αν κερδίσει.

Όταν ο ηγέτης της ομάδας γράφει 31-17-7 (με 3 τρίποντα), αλλά όλοι ανεξαιρέτως οι παίκτες βγάζουν αρνητικό +/- σε «εύκολο» αγώνα πλέι-οφ, δεν είναι τόσο ο Γιάννης αυτός που οφείλει να ανασκουμπωθεί όσο εκείνοι που νομίζουν ότι θα κερδίσουν δαχτυλίδι σκαρφαλωμένοι στην πλάτη του.