Η κούραση του πρωτομάστορα

Ξημερώματα Παρασκευής, λίγο πριν το τζάμπολ του τελευταίου αγώνα της διόλου κανονικής αλλά μολαταύτα κανονικής περιόδου που θα έκρινε την εννιάδα τα Δύσης στο ΝΒΑ και αντιμετώπιζα μέγα ηθικό μπασκετικό δίλημμα.

Να υποστηρίξω την ομάδα της οποίας ο ηγέτης σταματάει και σουτάρει από το κέντρο ή την ομάδα της οποίας ο ηγέτης σταματάει και σουτάρει από το κέντρο;

Αστειεύομαι, αλλά όχι πολύ. Το ΝΒΑ τείνει να εγκαταλείψει το (να τη πάλι αυτή η λέξη) κανονικό μπάσκετ και να γίνει ένα καρναβάλι σκοραρίσματος, όπου θα νικάει όποιος φτάσει πρώτος στα 140 ή όποιος βάλει περισσότερα τρίποντα από 10 μέτρα ή όποιος κάνει περισσότερες επιθέσεις σε «seven seconds or less».

Μπορεί αυτό να αρέσει στους πιτσιρικάδες και σε όσους έχουν αλλεργία στο σκάκι, αλλά θυμίζει περισσότερο παιδική χαρά και Χάρλεμ Γκλομπτρότερς, παρά το άθλημα που ερωτευτήκαμε.

Πότε το ερωτευτήκαμε, το ΝΒΑ; Πολλοί από εμάς, στα χρόνια όχι μόνο του Τζόρνταν, αλλά και των Σαν Αντόνιο Σπερς.

Χίλια μπράβο στο Πόρτλαντ και στον Ντέιμ Λίλαρντ, γιασάν του μάγκα του Ντέβιν Μπούκερ που τον έχω και στην ομαδάρα μου στο Fantasy, μακάρι να προκρίνονταν και οι Σανς, αλλά η πραγματική είδηση της ημέρας είναι ο αποκλεισμός των Σπερς από τα πλέι-οφ μετά από αδιάλειπτη παρουσία 22 ετών.

To σερί ξεκίνησε την παρθενική χρονιά του Τιμ Ντάνκαν, όταν οι Σπερς εκτοξεύτηκαν από το 20-62 του 1997 στο 56-26 του 1998, έχοντας μάλιστα σακατεμένο τον Σον Έλιοτ.

Ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον έγινε μέντορας του διαδόχου του, οι «δίδυμοι πύργοι» έκαναν θραύση όταν ακόμη επιτρεπόταν να χρησιμοποιείται αυτή η έκφραση και οι Σπερς έφτασαν μέχρι τα ημιτελικά της Δύσης, με ένα supporting cast που το αποτελούσαν ο Βίνι Ντελ Νέγκρο, ο Έιβερι Τζόνσον, ο Μόντι Ουίλιαμς, ο Τζάρεν Τζάκσον, ο Ουίλ Περντιού, ο γερο-Τσακ Πέρσον.

Έναν χρόνο αργότερα, με ελάχιστες αλλαγές, οι Σπερς ήταν πρωταθλητές. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους.

Ακολούθησαν τέσσερις ακόμη τίτλοι, το 2003, 2005, 2007 και 2014. Μία πραγματική δυναστεία, με 22 σερί παρουσίες στα πλέι-οφ.

Σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτής της εκτυφλωτικής εικοσαετίας, οι Σπερς δίδαξαν μπάσκετ, χωρίς να παρασύρονται από τα αλλοπρόσαλλα ρεύματα της νέας εποχής, αλλά και χωρίς να το αγνοούν.

Το σεμινάριο που παρέδωσαν τα παιδιά του Πόποβιτς στους τελικούς του 2014, με τις τέσσερις κατραπακιές στο Μαϊάμι, ήταν κατά την ταπεινή γνώμη μου το απάγαυσμα του μπάσκετ, του σωστού, συντεταγμένου μπάσκετ, με υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο, καλολογικά στοιχεία και πολλά θαυμαστικά στο τέλος.

Οι Χιτ πήραν το δεύτερο ματς με την ψυχή στα δόντια και για την τιμή των όπλων (98-96), αλλά στα υπόλοιπα τέσσερα κάθισαν στην άκρη και χάζευαν το θέαμα με ανοιχτό το στόμα.

Τα σκορ των αγώνων είναι ενδεικτικά: 110-95, 111-92, 107-86, 104-87. Και δεν το λες δα μπάσκετ των 85 πόντων, εκτός αν είσαι ο αντίπαλος.

Ο Πόποβιτς κατάλαβε νωρίς ότι η ευρωπαϊκή κοσμοθεωρία μπορεί να αποτελέσει αντίβαρο στην έλλειψη ταλέντου και υψηλών ντραφτ πικς, οπότε στρατολόγησε από τον εκτός Αμερικής κόσμο τα πιόνια που χρειαζόταν για να χτίσει το αριστούργημά του.

Ο πόιντ-γκαρντ των θριάμβων ήρθε από τη Γαλλία, ο σουίνγκμαν των θαυμάτων από την Αργεντινή. Και από τα βάθη του ντραφτ: 28 o πρώτος, 57 ο δεύτερος.

Σωστά διαβάσατε: νούμερο 57. Και ο Καουάι Λέναρντ, συμπληρώνω, στο 15.

Εκτός των Πάρκερ, Τζινόμπιλι που συμπλήρωσαν δίπλα στον Ντάνκαν (από τις Παρθενες Νήσους) μία ονειρεμένη αλλά και πολυπολιτισμική big-3, το ΑΤ&Τ Center γέμιζε όλα αυτά τα χρόνια με εξωτικές προφορές, δυσπρόσφερτα ονοματεπώνυμα και εναλλακτικές συνταγές μπάσκετ.

Έφτασαν εποχές, στις οποίες οι Σπερς είχαν 9-10 ξένα διαβατήρια στο ρόστερ τους.

Στην πρωταθλήτρια ομάδα του 2014 φόρεσαν τα μαύρα εκτός των Πάρκερ, Τζινόμπιλι οι Αυστραλοί Μπέινς και Μιλς, ο Γάλλος Ντιαό, ο Ιταλός Μπελινέλι, ο Βραζιλιάνος Σπλίτερ, ο Γάλλος Ντε Κολό, ο Καναδός Τζόζεφ, μπορεί να ξεχνάω και κανέναν.

Αυτό το μούλτι-κούλτι συνονθύλευμα πέτυχε 62 νίκες και κατέκτησε τον τίτλο διδάσκοντας μπάσκετ, με μπροστάρηδες τους Τιμ Ντάνκαν, Καουάι Λέναρντ, Ντάνι Γκριν. Άλλος Αμερικανός με πραγματικό ρόλο στην ομάδα δεν υπήρχε.

Χώρια οι βοηθοί προπονητές που κατά καιρούς πιάνουν πόστο στον πάγκο (όπως ο Έτορε Μεσίνα), χώρια οι «γιούγκο» ρίζες του ίδιου του Πόποβιτς.

Η …βιοποικιλότητα δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά εξυπηρετούσε απόλυτα την αποστολή της ομάδας, ακόμα και όταν τοποθετήθηκε δίπλα στον προπονητή μία γυναίκα ασίσταντ, η Μπέκι Χάμον.

Mεθαύριο έρχεται με μαθηματική ακρίβεια η σειρά του Ντάνκαν να αναλάβει τα ηνία. Ήδη ανέλαβε ρόλο ασίσταντ, στο πλευρό του δασκάλου.

Το Σαν Αντόνιο του Πόποβιτς είναι η μεγάλη των προπονητών σχολή και οι Σπερς είναι μία από τις ελάχιστες ομάδες του ΝΒΑ που δεν έχουν δώσει ακόμη τα ηνία σε κάποιο παιδί του «Ποπ». Ίσως επειδή ο ίδιος αντέχει ακόμη.

Αντέχει, όμως, ή μήπως είναι καιρός να αποχωρήσει και να περιοριστεί στα καθήκοντα του προέδρου, ως νέος Ρεντ Άουερμπακ; Ή έστω του …επόμενου πλανητάρχη, στις προεδρικές εκλογές του 2024;

«Αυτός ο κόσμος δεν είναι για μένα», απάντησε ο Πόποβιτς όταν ρωτήθηκε αν βλέπει τον εαυτό του στρογγυλοκαθισμένο σε κάποιον πολιτικό θώκο. «Οι πολιτικοί μιλάνε συνεχώς για τον εαυτό τους και εγώ δεν μπορώ να κάνω τέτοιο πράγμα».

Απόλυτα κατανοητό και απόλυτα σεβαστό. Ωστόσο, η Αμερική χρειάζεται ανοιχτά μυαλά και καθάρια βλέμματα όπως το δικό του.

Ο Πόποβιτς είναι 71 ετών, αλλά σκέφτεται σαν αντισυστημικός 35άρης. Ο Τζο Μπάιντεν θα πλησιάζει τα 82 τον Νοέμβριο του 2024. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι σήμερα 74 και διεκδικεί -ο μη γένοιτο- επανεκλογή.

Το μπάσκετ, πάντως, φαίνεται ότι τον κούρασε.

Δεν θα πω ότι τον ξεπέρασε, διότι ακόμα και αυτή η αστεία ομάδα των Σπερς που εμφανίστηκε στη «φούσκα» έπαιξε ωραίο μπασκετάκι, με καλή κυκλοφορία της μπάλας, σωστές αποστάσεις, προπονητική σφραγίδα και τελικά το overachieving που αποτελεί σήμα κατατεθέν αυτής της ομάδας.

Λίγο ακόμη, και θα τρύπωναν αυτοί στα πλέι-οφ αντί για τους Γκρίζλις ή τους Μπλέιζερς. Κατά πάσα πιθανότητα θα διεκδικούσαν τον τίτλο κάθε χρόνο, αν είχαν στις τάξεις τους έναν χαρούμενο Καουάι.

Ωστόσο, ο Λέναρντ δεν μένει πια στο Τέξας. Και ο Πόποβιτς δείχνει σαν να μην έχει κουράγιο να πιάσει ξανά μυστρί και πηλοφόρι, σε ένα τοπίο που δεν του ταιριάζει.

Ακόμα και στο Μουντομπάσκετ, τον περασμένο Σεπτέμβρη, έμοιαζει να σκέφτεται: «Τι γυρεύω εγώ εδώ;»

Αλήθεια, τι γυρεύει ο Γκρεγκ Πόποβιτς στο μπάσκετ του Λίλαρντ, του Κάρι, του Χάρντεν, του Τζα Μόραντ και του Ντέβιν Μπούκερ;

Περισσότερο θα του ταίριαζε ένα γραφείο στη Δυτική Πτέρυγα του Λευκού Οίκου, παρά η σέλα του Μαύρου Αλόγου της Δυτικής Περιφέρειας του ΝΒΑ.