Δηλαδή αν έπαιζε και ο Ολαντίπο;

Με το πάρτι προσφορών* της Novibet θα τα δεις όλα! (21+) | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Το είχα γράψει και στο πρώτο blog του ΝΒΑ, το γράφω και πάλι για όποιον δεν το διάβασε. Με τους Ιντιάνα Πέισερς δεν θα είμαι αντικειμενικός. Μπορεί να μεγαλώσαμε με το showtime των Λέικερς της τεράστιας ομάδας των Τζαμπάρ, Μάτζικ, Ουόρθι, Σκοτ αλλά στη συνέχεια είπαμε να διαφοροποιηθούμε λιγάκι και να πάμε κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Ε, ας όψεται και ο Ρέτζι Killer Μίλερ και κάπως έτσι ήρθε η συμπάθεια στην ομάδα των Ιντιάνα Πέισερς.

Ομολογώ, και ήταν κάτι που είχα πει και στην μπασκετοκουβέντα του gazzetta.gr πριν από την έναρξη του ΝΒΑ, ότι δεν περίμενα τους Πέισερς να άντεχαν στους «κραδασμούς» της σεζόν χωρίς την παρουσία του Βίκτορ Ολαντίπο. Άλλωστε η ομάδα είχε στηθεί γύρω του πριν από έναν χρόνο και παρέμενε στημένη γύρω του από τη στιγμή που δεν έγιναν ραγδαίες αλλαγές στο ρόστερ, αλλά ούτε έγινε και κάποια κίνηση για την απόκτηση σούπερ σταρ. Λίγο πολύ την είχα... ξεγραμμένη. Τουλάχιστον ότι δεν θα έκανε σεζόν ανάλογη της περσινής.

Χαίρομαι που διαψεύδομαι πανηγυρικά. Ειδικά με την αποχώρηση του Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς τον οποίο θεωρώ «δολοφόνο» και παίκτη που μπορεί να πάρει τη μπάλα στα χέρια του όταν «καίει» για να κάνει την διαφορά, δύσκολα οι Πέισερς να όρθωναν ανάστημα. Ούτε πίστευα ότι ο τιμιότατος Μάλκολμ Μπρόγκντον θα έκανε την μεγάλη διαφορά... Κι όμως! Πώς έφτασε η Ιντιάνα στο 20-9, να βρίσκεται στην 5η θέση της Ανατολής, στη δεύτερη της Central πίσω από τους πρωτοπόρους του ΝΒΑ, Μιλγουόκι Μπακς και να έχει το 8ο καλύτερο ρεκόρ ανάμεσα στις 30 ομάδες του πρωταθλήματος;

Είναι αυτό που λένε. Δεν θέλει κόπο, αλλά θέλει... τρόπο. Να πω την αλήθεια με έχει εκπλήξει ευχάριστα ο προπονητής Νέιτ ΜακΜίλαν, ο οποίος κάνει εξαιρετική δουλειά στην Ιντιανάπολις τα τρία τελευταία χρόνια. Οι 15 παίκτες του ρόστερ όχι μόνο έχουν τον δικό τους ρόλο στην ομάδα, αλλά τον έχουν αφομοιώσει πλήρως και ξέρουν τον τρόπο για να ανταποκριθούν στο 100%. Άλλωστε υπό τις οδηγίες του άλλοτε ασίσταντ του Φρανκ Βόγκελ, οι Πέισερς δεν έχουν χάσει τα playoffs, ενώ μετρούν 8 παρουσίες συνολικά τα εννέα τελευταία χρόνια. Το «ψεγάδι» του ΜακΜίλαν ότι έχει και τρεις αποκλεισμούς στον 1ο γύρο. Αυτό ωστόσο είναι κάτι που δεν μας απασχολεί προς το παρόν. Έχουμε καιρό μέχρι την postseason.

Έχοντας ξεπεράσει το 1/4 της σεζόν στην κανονική περίοδο, οι Ιντιάνα Πέισερς αποτυπώνουν στο έπακρο την έννοια του όρου «ομάδα». Δεν υπάρχει άλλη ομάδα χωρίς σούπερ σταρ στο ρόστερ της που να ανταποκρίνεται τόσο καλά και να δείχνει τόσο συνέπεια στις νίκες. Ίσως να συμβαίνει το ίδιο με τους Τορόντο Ράπτορς μετά τη φυγή του Κουάι Λέοναρντ, αλλά η σεζόν που κάνει ο Πασκάλ Σιάκαμ και έχοντας πάρει πάνω του όλο το βάρος της ομάδας, αυτομάτως τον μετατρέπει σε σούπερ σταρ και τον παίκτη που αποτελεί σημείο αναφοράς στον Καναδά.

Οι Χιτ; Έχουν τον Μπάτλερ. Οι Σέλτικς; Έχουν τον Κέμπα. Και γενικά όποια ομάδα και αν ψηλαφίσετε, όλο και κάποιον παίκτη-ηγέτη θα βρείτε. Από τον περασμένο Φεβρουάριο, οι Πέισερς έχουν μάθει να παίζουν χωρίς τον Βίκτορ Ολαντίπο. Και όχι μόνο έχουν μάθει να παίζουν, αλλά έχουν μετατραπεί και σε ομάδα που δύσκολα μπορεί να αντιμετωπιστεί. Όχι. Δεν έγιναν υπερομάδα. Σε καμία περίπτωση. Όμως από τη στιγμή που σε κάθε ματς μπορεί να βγάλουν και διαφορετικό πρωταγωνιστή, αναγκάζει τους αντίπαλους προπονητές να κάνουν αλχημείες στη διάρκεια των αγώνων και να αναπροσαρμόζουν τα αμυντικά τους πλάνα.

Η τριάδα που κάνει την διαφορά

Ουσιαστικά τρεις παίκτες αποτελούν τους βασικούς άξονες της Ιντιάνα. Ο Μάλκολμ Μπρόγκντον, ο Ντομάντας Σαμόνις και ο Τι Τζέι Ουόρεν. Κανείς από τους τρεις δεν είναι σούπερ σταρ. Ίσως ούτε... καν και σταρ. Ο Μπρόγκντον εντελώς «αθόρυβα» σημειώνει 18,7 πόντους σε κάθε παιχνίδι, μοιράζει 7,5 ασίστ και μαζεύει 4,5 ριμπάουντ. Και να 'ταν μόνο αυτό; Η προσφορά του φαίνεται από τις clutch στιγμές του καθώς είναι 11ος στο ΝΒΑ με 3,6 πόντους κατά μέσο όρο σε late game situations, ενώ είναι και 10ος αντίστοιχα στις ασίστ (2,6μ.ο.)

Ο Σαμπόνις από την πλευρά του μπορεί να μην είναι... Άρβιντας (Θου Κύριε!) αλλά μέσα από τη δουλειά που έχει ρίξει, την προσπάθεια που έχει κάνει και την εμπιστοσύνη που έχει λάβει από τους Πέισερς, έχει εξελιχθεί σε αναντικατάστατο παίκτη της ομάδας, Προσέξτε: Μιλάμε για έναν παίκτη για τον οποίο πριν από πέντε χρόνια λέγαμε ότι... αποκλείεται αυτός να λέγεται Σαμπόνις και να έχει πατέρα το «θαύμα της φύσης». Κάποιο λάθος θα είχε γίνει. Μα ούτε ένα γονίδιο; Τίποτα απολύτως; Και να, που ο συμπαθέστατος Ντομάντας από το Γκονζάγκα έχει βάλει υποψηφιότητα, ακόμη και για το All Star Game. Μην... βαράτε. Θα το εξηγήσω. Φέτος έχει παίξει σε 27 παιχνίδια και στα 23 από αυτά έχει μετρήσει double-double! Συγκεκριμένα έχει κατά μέσο όρο 17,9 πόντους και 13,2 ριμπάουντ (!) σουτάροντας με 51% εντός παιδιάς. Και το καλύτερό όλων είναι ότι ο ΜακΜίλαν τον έχει ταιριάξει αρμονικά με τον Μάιλς Τέρνερ στην πεντάδα. Δεν είναι superstars αλλά συνθέτουν από τις καλύτερες front lines της λίγκας.

Και πάμε στον Τι Τζέι Ουόρεν. Αν μη τι άλλο είναι ο παίκτης-κλειδί για τη φετινή πορεία των Πέισερς έχοντας «γεμίσει» με τον καλύτερο τρόπο τα παπούτσια του Μπογκντάνοβιτς. Κίνηση-ματ θα την χαρακτήριζα. Υπερπολύτιμος παίκτης ομάδας ο οποίος ανταποκρίνεται στο 100% στον ρόλο του. Άλλωστε οι δύο τελευταίες χρονιές του στο Φοίνιξ ήταν εξαιρετικές και οι Πέισερς φρόντισαν να κινηθούν για το trade, χωρίς να χάσουν παίκτη, παρά μόνο μετρητά. Φέτος έχει ο Ουόρεν 17,8 πόντους και 3,5 ριμπάουντ, σουτάροντας με 39% στα τρίποντα. Διόλου άσχημα.

Οι Μάιλς Τέρνερ (11,6π., 5,7ριμπ., 2,3μπλ., έχοντας υποβαθμίσει τον δικό του ρόλο) και Τζέρεμι Λαμπ (14π., 4,7ριμπ., 2,4ασ.) συμπληρώνουν την πεντάδα που εμπιστεύεται περισσότερο ο ΜακΜίλαν ενώ από τον πάγκο έρχονται παίκτες... ρολίστες έτοιμοι να συμπληρώσουν την first unit της Ιντιάνα. Εξαιρετικά έχουν ανταποκριθεί τα αδέρφια Χόλιντεϊ, ο Άαρον και ο Τζάστιν οι οποίοι έχουν την δική τους «χημεία» στις δύο θέσεις των γκαρντ, ο Τι Τζέι ΜακΚόνελ είναι παίκτης-οικονομία, ενώ οι ΜακΝτέρμοτ και Λιφ φροντίζουν να δώσουν ποιοτικά λεπτά συμμετοχής στους παίκτες που έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το ερωτηματικό της επιστροφής

Κι όλα αυτά; Χωρίς τον Βίκτορ Ολαντίπο. Γιατί κακά τα ψέμματα. Οι Πέισερς είναι η ομάδα του Ολαντίπο! Ο τίτλος του άρθρου που διαβάσατε δεν προϋποθέτει απαραίτητα θετικό αποτέλεσμα. Και εξηγώ. Δηλαδή αν έπαιζε και ο Ολαντίπο, τι θα συνέβαινε; Θα υπήρχε το ίδιο εξαιρετικό αποτέλεσμα ή θα είχε χαθεί η ομαδική χημεία στον «βωμό» του σούπερ σταρ; Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Ο Βίκτορας είναι παικταράς. Όμως τι θα γίνει όταν θα επιστρέψει σε φουλ αγωνιστικούς ρυθμούς το νέο έτος; Θα χαλάσει την «χημεία» ή θα εκτοξεύσει ακόμη περισσότερο την ομάδα; Σίγουρα κανείς δεν μπορεί να πει κάτι με σιγουριά και ούτε να βάλει το χέρι του στην φωτιά.

Η λογική λέει ότι η Ιντιάνα θα βελτιωθεί ακόμη περισσότερο και θα μπορέσει να βάλει πιο ψηλά τον πήχη τη φετινή σεζόν. Άλλωστε χρειάζεται ο παίκτης που θα πάρει τη μπάλα στα χέρια του στην crunch time των αγώνων και θα αναλάβει την ευθύνη του τελευταίου σουτ έχοντας την απόλυτη εμπιστοσύνη όλης της ομάδας. Και ο Ολαντίπο είναι κάτι που έχει κάνει αρκετές φορές πριν από τον τραυματισμό του. Ειδικά στα playoffs όπου οι Πέισερς έχουν να περάσουν τον πρώτο γύρο από το 2014 και τις μέρες του Πολ Τζορτζ όταν είχαν φτάσει στους τελικούς της Ανατολής. Το 2015 έμειναν εκτός, ενώ τα τέσσερα επόμενα χρόνια δεν κατάφεραν να περάσουν ούτε από τον πρώτο γύρο έχοντας αποκλειστεί κατά σειρά από Τορόντο με 4-3, από Κλίβελαντ με 4-0, από Κλίβελαντ με 4-3 και από Βοστόνη με 4-0.