• Μια στιγμή μπορεί να καταστρέψει μια καριέρα
• Μια στιγμή παραφροσύνης
• Τα Media «όπλισαν» το χέρι του Ντέιβιντ Στερν
• Οι οικονομικές απώλειες και ο αποφάσεις του Στερν

Το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ σχηματίζει ένα πεδίο σύγκρουσης μεταξύ του ισχυρισμού περί παρουσίασης των πραγματικών γεγονότων και της άποψης ότι πρόκειται εξόφθαλμη και συνάμα άστοχη προσπάθεια απενοχοποίησης των αρνητικών πρωταγωνιστών. Σίγουρα αναπτύσσει δεύτερες σκέψεις για την πραγματική εξέλιξη των γεγονότων της 19^ης Νοεμβρίου του 2004, ενισχύοντας τον όγκο των αποθηκευμένων πληροφοριών από εκείνον τον απίστευτα επεισοδιακό αγώνα των Πίστονς με τους Πέισερς που έμεινε στην ιστορία του ΝΒΑ για την αγριότητα που εκτυλίχτηκε στο παρκέ και στις κερκίδες.

Προφανώς, παρουσιάζοντας (κυρίως) οι θέσεις των παικτών (Ρον Αρτέστ, Ζερμέιν Ο’ Νιλ, Στίβεν Τζάκσον, Ρέτζι Μίλερ). Οι τρεις πρώτοι, μετά το παρκέ, έπαιξαν ξύλο με οπαδούς των Πίστονς στην κερκίδα, σε μια γενικευμένη σύρραξη, όμοια της οποίας δεν υπήρξε ποτέ στη σύγχρονη ιστορία του ΝΒΑ. Εστιάζοντας στο περιεχόμενο των αποκαλυπτικών διηγήσεων τους και των επιπλέον στοιχείων που παρέχουν, καυτηριάζεται επίσης η στάση των Media και του «κανιβαλισμού» στον οποίον επιδόθηκε μερίδα αυτών.

Είναι τρομερά προσεγμένο, με έμφαση στη λεπτομέρεια, ακόμη και η επιλογή του background των συνεντευξιαζόμενων δεν είναι τυχαία, πέραν του εξαιρετικά δομημένου script. Ο βασικός υπαίτιος, Ρον Αρτέστ, κάθεται χαλαρός σ’ έναν ξεθωριασμένο καναπέ, αφήνει το σώμα του να ακουμπήσει ολοκληρωτικά στο μαξιλάρι, γέρνοντας το κεφάλι του προς τα πίσω. Ντυμένος μ’ ένα απλό t-shirt, δίχως παπούτσια, με μαύρες κάλτσες, χωρίς σταθερή θέση, με κινήσεις του σώματος που υποδηλώνουν βιασύνη και αμηχανία.

Το δωμάτιό του είναι φωτεινό, σε αντίθεση μ’ αυτό του Ζερμέιν Ο’ Νιλ. Αυτός είναι ντυμένος στην τρίχα. Μπλε κουστούμι με καρό πουκάμισο. Χαμηλός φωτισμός, στο βάθος φαίνεται ένας περιποιημένος κήπος. Στο πρόσωπό του καθρεπτίζεται η συνέπεια αυτού του επεισοδίου καθώς για τον ίδιο το τίμημα ήταν βαρύτερο από κάθε άλλου. Ακόμη μεγαλύτερο και από του Ρέτζι Μίλερ.

Επίσης καλοντυμένος με φόντο τρόπαια που έχει κατακτήσει μέσα από τις πολλές ατομικές διακρίσεις κι ένα παράπονο. Εκείνη η βραδιά του στέρησε το ιδανικό τέλος. Με casual ντύσιμο εμφανίζεται και ο τρίτος της… τσακαλοπαρέας, ένας ακόμη προβληματικός παίκτης, γνωστός για τις ακραίες αντιδράσεις του. Ο Στίβεν Τζάκσον.

Μια στιγμή μπορεί να καταστρέψει μια καριέρα

Η διάρκεια του ντοκιμαντέρ μόλις που υπερβαίνει τη μία ώρα, αλλά είναι αρκετή για να αποτελέσει το εγχειρίδιο για κάθε φιλόδοξο αθλητή. Του εξηγεί πώς τα πάθη καταστρέφουν μια αθλητική ζωή. Τις προεκτάσεις μιας κακής στιγμής, μιας ακραίας απόφασης. Πώς μπορεί να διαλυθεί ένα αθλητικό πρόγραμμα σαν αυτό που είχε εκπονήσει ο Ντόνι Ουόλς των Ιντιάνα Πέισερς ο οποίος επί 15ετία προσπαθούσε να «σκοτώσει» τους δαίμονές του. Πλησιάζοντας στην εξιλέωση, όλα γκρεμίστηκαν σε μια νύχτα. Πώς καταστρέφονται καριέρες από μια βλακεία, πώς διογκώνονται τα γεγονότα από τα Media και τέλος…

Ό,τι η απόλυτη αλήθεια είναι αδύνατο να παρουσιαστεί τη στιγμή της κρίσης, εξίσου απίθανο να συγκεντρωθεί το υλικό, να αξιολογηθεί κι εν τέλει να ξετυλιχθεί στο κοινό. Αποκαλύπτεται ότι αυτός που βγήκε ατσαλάκωτος από την όλη ιστορία, ο Τζαμάλ Τίνσλεϊ, ήταν η πέτρα του σκανδάλου, αυτός που προέτρεψε τον Ρον Αρτέστ να κάνει εκείνο το σκληρό φάουλ στον Μπεν Ουάλας εκτιμώντας ότι η στιγμή ήταν κατάλληλα για εκδίκηση. Παρότι ήξερε ότι…

1.Ο Ρον Αρτέστ έπασχε από κατάθλιψη, γι’ αυτό πάντα τον συντρόφευε η ψυχαναλύτριά του. Στο ντοκιμαντέρ παραδέχεται τη δυσκολία διαχείρισης κάθε συναισθηματικής κατάστασης, λίγο πολύ έτσι εξηγείται και η απόφασή του να ξαπλώσει στο τραπέζι της γραμματείας, τη στιγμή που όλα έδειχναν ότι η κρίση είχε εκτονωθεί. Λειτούργησε έτσι όπως λειτουργεί κάθε άνθρωπος στο δωμάτιο ψυχανάλυσης. Βέβαια η προσπάθεια αιτιολόγησης της συμπεριφοράς του στον εκνευρισμό που του προκάλεσε το ποτήρι της μπύρας που τον «έλουσε» ενώ ήταν ξαπλωμένος ήταν τουλάχιστον αστεία.

2.Επιστρέφοντας στο Palace του Ντιτρόιτ, οι Πέισερς… μύριζαν αίμα. Οι μνήμες ήταν νωπές από τους τρομερά σκληρούς τελικούς της Ανατολής με τους Πιστονς την προηγούμενη χρονιά. Το καλοκαίρι που μεσολάβησε άντλησαν κίνητρο από εκείνον τον αποκλεισμό.

3.Εκείνη η ομάδα των Πέισερς ήταν ειδικών συνθηκών. Μπολιασμένοι από ιδιόρρυθμους και ευέξαπτους χαρακτήρες που δεν διστάζουν να δώσουν την πρώτη μπουνιά και λατρεύουν τις φασαρίες.

Μια στιγμή παραφροσύνης

Η ιστορία θα μπορούσε να είχε γραφτεί διαφορετική ή μάλλον, να μην είχε γραφτεί ούτε αράδα, αν ο πολύπειρος προπονητής των Πέισερς, Ρικ Καρλάιλ, έκανε την πλέον αυτονόητη κίνηση, γνωρίζοντας τα στοιχεία του χαρακτήρα του καθενός.

Όλα είχαν κριθεί, το μαξιλαράκι των 15 πόντων, 45.9’’ πριν το τέλος, δεν θα μπορούσε να σκιστεί αλλά κράτησε στο παρκέ όλους «επικίνδυνους». Σχετική αναφορά δεν υπάρχει στο ντοκιμαντέρ, αυτή η άποψη αντλείται περισσότερο από την κοινή λογική. Δεν περίμενε την κακή στιγμή. Και δεν ήταν τόσο ο «τσαμπουκάς» μεταξύ του Μπεν Ουάλας με τον Ρον Αρτέστ όσο αυτό που ακολούθησε. Κατευθυνόμενος από τον ψυχισμό του, ίσως και από την κατάθλιψη, ο Αρτέστ έκανε το σκληρό φάουλ. Δεν ήξερε ότι…

1.Ο Μπεν Ουάλας ήταν σε άθλια ψυχολογική κατάσταση έχοντας χάσει τον αδερφό του λίγες εβδομάδες νωρίτερα.

2.Όπως διψούσαν για αίμα οι Πέισερς, το ίδιο ίσχυε και για το γνωστό ευέξαπτο κοινό των Πίστονς λόγω της έχθρας των δύο franchise, οπότε μια δική του ακραία συμπεριφορά θα προκαλούσε τσουνάμι αντιδράσεων.

3.Οι αστυνομικές δυνάμεις, ουσιαστικά, είχαν αποχωρήσει αφήνοντας μόλις τρεις αστυνομικούς για να ελέγχουν 20.000 κόσμου!

Στο ντοκιμαντέρ, για πρώτη φορά, παρουσιάζονται πλάνα σε slow motion με λήψεις από δεκάδες διαφορετικές γωνιές του Palace, μιλούν ακόμη και οι οπαδοί που αναζωπύρωσαν μια φωτιά η οποία μόλις που ανέπνεε.

Από αυτόν που πέταξε την μπύρα και είδε μετά τον Αρτέστ να πετάγεται σαν ελατήριο και σαν μαινόμενος ταύρος να βουτά στην κερκίδα και να δέρνει λάθος άνθρωπο, τον άλλον που εκσφενδόνισε μια καρέκλα, τον κοντούλη οπαδό ο οποίος με απίστευτη άγνοια κινδύνου κατέβηκε στο παρκέ και στάθηκε μπροστά στον Αρτέστ με σφιγμένες τις μπουνιές δείχνοντας ετοιμότητα για μάχη και άλλους που έλουσαν τους παίκτες με μπόλικα λύτρα μπύρας.

Με σύμμαχο την εικόνα και τα πλάνα που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά, οι πρωταγωνιστές προσπάθησαν να επιχειρηματολογήσουν ότι ήταν σε αυτοάμυνα, γι’ αυτό εκτιμήθηκε ότι πρόκειται για αποτυχημένη απόπειρα αποποίησης των ευθυνών και εμφάνισής τους σαν θύματα. Ο Αρτέστ σίγουρα δεν ήταν, ο Στίβεν Τζάκσον δεν εμφανίστηκε καν μετανιωμένος, ο Ζερμέιν Ο’ Νιλ όμως μάλλον αδικήθηκε…

Τα Media «όπλισαν» το χέρι του Ντέιβιντ Στερν

Οι πρωταγωνιστές στέκονται στην ακραία (όπως την χαρακτηρίζουν) κριτική των Media, ιδιαίτερα του ESPN. Ο χαρακτηρισμός «κακοποιός» ενόχλησε περισσότερο τον Ο’ Νιλ. Γιατί από τις παράγκες του North Carolina και την απόδραση από τις εγκληματικές εστίες της περιοχής του, έφτασε στο σημείο να αλλάξει τη ζωή μιας ντουζίνας ανθρώπων. Εξηγεί ότι οι σκληροί χαρακτηρισμοί και η κριτική των Media έβαλαν στον τοίχο τον Ντέιβιντ Στερν. Κάποιοι μίλησαν για το Πρωτάθλημα των κακομαθημένων, άλλοι των νεόπλουτων, άλλοι των ναρκωτικών ουσιών και άλλοι των κακοποιών. Ο τότε κομισάριος του ΝΒΑ υποχρεώθηκε στην επιβολή εξοντωτικών ποινών. Δεν είχαν σημασία μόνο τα γεγονότα ή το αποτέλεσμα της εισαγγελικής έρευνας. Τα Media διψούσαν για εξαντλητικές τιμωρίες. Κι αυτό έγινε. Ο Αρτέστ δεν ξανάπαιξε εκείνη τη χρονιά, ο Τζάκσον αποβλήθηκε για 30 αγώνες και ο Ο’ Νιλ σε 25. Η ετυμηγορία ανακοινώθηκε εντός 48ώρου!

Εκείνη η ομάδα των Πέισερς διαλύθηκε σε μια βραδιά. Λίγους μήνες μετά, ο Αρτέστ ασπάστηκε τον βουδισμό, άλλαξε το όνομά του επιλέγοντας το «Metta World Peace» αφού ξεπέρασε την κατάθλιψη, έφυγε από την Ιντιανάπολις και βρήκε τον προορισμό που απελπισμένα αναζητούσε στο Λος Άντζελες. Τα βραδιά της κατάκτησης του τίτλου (2010) με τους Λέικερς ζήτησε συγνώμη από τον Ζερμέιν Ο Νιλ, αλλά ο τελευταίος δεν τον συγχώρεσε ποτέ.

Αυτό παραδέχθηκε ο Ο’ Νιλ με το αποφασισμένο βλέμμα του στο ντοκιμαντέρ. Η δική του καριέρα έγινε «σμπαράλια». «Ένα κομμάτι του εαυτού μου έμεινε στο Palace», είπε, όπως στάθηκε και σ’ αυτό που του στέρησε ο άλλοτε συμπαίκτης του. Το θρυλικό γήπεδο των Πίστονς γκρεμίστηκε το 2017, μαζί και τα κομμάτια του Ο’ Νιλ. Η εξέλιξή του δεν ήταν αντίστοιχη των προσδοκιών.

Οι εκφράσεις του προσώπου του, τα λόγια του αποδεικνύουν ότι δεν το έχει ξεπεράσει. Αισθάνεται ότι υπήρξε θύμα μιας κατάστασης, ζητά αποκατάσταση μέσα από τα πλάνα που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά και δεν συγχωρεί τον Αρτέστ. Αντιθέτως, ο Στίβεν Τζάκσον δεν εμφανίζεται μετανιωμένος. Συνεχίζει να πιστεύει ότι έκανε το σωστό υποστηρίζοντας τ’ αδέρφια του, όπως λέει, ισχυρίζεται ότι βρέθηκε σε κατάσταση αυτοάμυνας καυτηριάζοντας τη στάση των Media.

Εκείνη τη βραδιά, ο Ρέτζι Μίλερ ήταν με πολιτικά στον πάγκο. Προσπάθησε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα βλέποντας το όνειρό του να καταστρέφεται αλλά ο ένας εκ των τριών αστυνομικών δεν τον αναγνώρισε! Στο τέλος εκείνης της σεζόν έφυγε με ψηλά το κεφάλι, με δάκρυα στα μάτια στο πλάι της συζύγου του, αλλά δίχως το δαχτυλίδι του Πρωταθλητή. «Αν δεν είχαμε εκείνη τη βραδιά, μην έχετε καμία αμφιβολία, θα κατακτούσαμε το Πρωτάθλημα. Είχε έρθει η στιγμή μας», λέει στο ντοκιμαντέρ. Μια στιγμή όμως κατέστρεψε το όνειρο, την ελπίδα αλλά και μια καριέρα.

Οι οικονομικές απώλειες και ο αποφάσεις του Στερν

Η βαριά τιμωρία κόστισε στον Ο’ Νιλ 14.8 εκατ. δολάρια και στον Αρτέστ περί των πέντε εκατομμυρίων. Στα ποινικά δικαστήρια, οι οπαδοί τιμωρήθηκαν με χρηματικά πρόστιμα και απαγόρευση παρουσίας στο γήπεδο. Υπό το καθεστώς έντονης κριτικής, ο Ντέιβιντ Στερν προχώρησε σε τομές όπως η δημιουργία μεγαλύτερων διαζωμάτων μεταξύ των οπαδών και του παρκέ, ο περιορισμός του αλκοόλ, η επιβολή dress code για τους αθλητές.

Εστίασε στην έξωθεν εικόνα των αθλητών για την προστασία της αξίας του προϊόντος, διαισθάνθηκε τον κίνδυνο κατακόρυφης πτώσης της δημοτικότητας του αθλήματος σε μια περίοδο κατά την οποία ο ίδιος είχε καταφέρει εντυπωσιακό άνοιγμα στην παγκόσμια αγορά. Γι’ αυτό η τιμωρία έπρεπε να ήταν παραδειγματική…