H πιο ελπιδοφόρα... «αποτυχία»!

Επειδή το μπάσκετ είναι από τα πιο δίκαια αθλήματα και στο 90% των περιπτώσεων, οι ομάδες παίρνουν στο τέλος αυτό που τους αναλογεί, η περίπτωση της Εθνικής Νέων που εμφανίστηκε στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα κάτω των 20 ετών του Ισραήλ, συνιστά μία από τις πιο σπάνιες εξαιρέσεις στον κανόνα, ο οποίος «θέλει» την... «αποτυχία» να μην συνδέεται με ένα «φωτεινό» αγωνιστικό πρόσωπο, που τελικά εξέπεμψε ελπιδοφόρα μηνύματα και άφησε υποσχέσεις για καλύτερες μέρες...

Όχι τόσο πολύ για τις δυνατότητες των παιδιών (λίγα απ' αυτά θα καταφέρουν να παίξουν σε υψηλό επίπεδο) στα οποία στηρίχθηκε η συγκεκριμένη προσπάθεια, όσο για τη νοοτροπία και τον χαρακτήρα που έδειξαν οι διεθνείς, το μπάσκετ που έπαιξαν αλλά και για την διαχείριση ενός οδυνηρού αποκλεισμού από την οκτάδα, που έφερε την Ελλάδα μπροστά στο φάσμα του υποβιβασμού.

Η ιστορία, άλλωστε, μας έχει διδάξει ότι στην πλειοψηφία τους, οι ελληνικές εθνικές ομάδες σπάνια καταφέρνουν να αντιδράσουν θετικά μετά από ένα αποτυχημένο νοκ-άουτ παιχνίδι και να παίξουν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους σε αγώνες που δεν κρίνουν μία ενδεχόμενη διάκριση, αλλά καθορίζουν απλά το τελικό πλασάρισμα.

Αντίθετα, το πιο σύνηθες φαινόμενο «θέλει» τα αντιπροσωπευτικά μας συγκροτήματα να εγκαταλείπουν την προσπάθεια, όταν χάνουν το «τρένο» της 8άδας, με αποτέλεσμα αρκετές φορές να τα παίρνει ο «κατήφορος» και να τερματίζουν στις τελευταίες θέσεις της γενικής κατάταξης των διεθνών διοργανώσεων.

Το μεγάλο κέρδος αυτή της φουρνιάς, λοιπόν, εδράζεται στην τεράστια διαφορά νοοτροπίας με την οποία οι Έλληνες διεθνείς αντιμετώπισαν την άδικη – η αλήθεια είναι – απουσία τους από την πρώτη 8άδα και από την δυνατότητα να διεκδικήσουν μία θέση στην πρώτη 5άδα! Εκεί δηλαδή που βρέθηκε η Λιθουανία (5η), που από δικά μας λάθη, «έκλεψε» την πρωτιά του ομίλου στην εκπνοή της παράτασης και χάρη σ' αυτό το «καταραμένο» τρίποντο του Σαργκιούνας, απέφυγε την πολύ ισχυρότερη Γερμανία (χάλκινο μετάλλιο) κι έπεσε πάνω στην χειρότερη ομάδα του τουρνουά (Λετονία), σφραγίζοντας ουσιαστικά την πρόκριση στα προημιτελικά.

Παρά την διπλή απογοήτευση, της κακής εμφάνισης (κόντρα στους Γερμανούς) αλλά και της χαμένης ευκαιρίας για μία διάκριση που της άξιζε και με το παραπάνω (με 5-2 είχε το 2ο καλύτερο ρεκόρ πίσω από την πρωταθλήτρια Ευρώπης ομάδα του Ισραήλ), η Εθνική Νέων βρήκε τα ψυχικά αποθέματα και την πνευματική ωριμότητα να παίξει σύμφωνα με τις δυνατότητές της στα παιχνίδια κατάταξης!

Και φυσικά το αποτέλεσμα, όχι απλά την δικαίωσε μέσω των τριών διαδοχικών νικών και της 9ης θέσης (ή αλλιώς της 1ης στο μίνι πρωτάθλημα για τις θέσεις 9-16), αλλά το κυριότερο είναι ότι η συνολική της εικόνα εξέπεμψε μηνύματα που έως τώρα σπάνια βγάζουν οι μικρές Εθνικές ομάδες και ανάγκασε όλους τους ουδέτερους παρατηρητές να παραδεχθούν ότι η Ελλάδα δεν άξιζε να τερματίσει κάτω από την 6η θέση!

Η αλήθεια είναι ότι με το παραπάνω συμπέρασμα «συμφωνούν» και οι αριθμοί σε ατομικό αλλά και ομαδικό επίπεδο. Πιο συγκεκριμένα, οι Έλληνες διεθνείς «έκρυψαν» την αδυναμία τους στο ριμπάουντ, παίρνοντας «άριστα» στην προσωπική άμυνα και τις αλλαγές (1οι στα κλεψίματα με μ.ο. 10,9 ανά αγώνα), έτρεξαν πολύ στο transition και ολοκλήρωσαν το τουρνουά με την 3η καλύτερη επίθεση (μ.ο. 84,9π.). Ο Γιώργος Καλαϊτζάκης αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ με μ.ο. 19,7 πόντους και πιο εύστοχος παίκτης στα δίποντα (70%), ενώ ο Δημήτρης Μωραϊτης ήταν 1ος «κλέφτης» (μ.ο. 3,0), 2ος πασέρ (μ.ο. 7,0ασ.) και 12ος σκόρερ (μ.ο. 16,1π.).

Τα παραπάνω ομαδικά «παράσημα» τα βρίσκει σπάνια κανείς σε μία ομάδα που τερμάτισε στην 9η θέση. Στο ίδιο μήκος κύματος και τα ατομικά κατορθώματα του Καλαϊτζάκη που αναλογούν σε έναν από τους πλέον διακριθέντες παίκτες της διοργάνωσης. Αλήθεια, αμφιβάλλει κανείς ότι αν η ελληνική ομάδα είχε πλασαριστεί στις θέσεις 5-8, ο 20χρονος point-guard του Παναθηναϊκού θα έθετε σοβαρή υποψηφιότητα για την καλύτερη πεντάδα του Eurobasket;

Αυτός και ο Μωραϊτης είναι τα δύο μέλη αυτής της φουρνιάς που έχουν όλες τις δυνατότητες να παίξουν σε υψηλό επίπεδο (κατέγραψαν κι από ένα triple-double ο καθένας) και μελλοντικά να «χτυπήσουν» την πόρτα της Εθνικής ανδρών. Αρκεί να πατούν το παρκέ και να μην περάσουν άλλη μία χρονιά στο... just looking! Σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα πλην του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, όχι απλά στέκονται αλλά μπορούν να έχουν και σημαντικό ρόλο. Ας δοθούν δανεικοί και κερδισμένοι δεν θα βγουν μόνο οι ίδιοι οι παίκτες και το ελληνικό μπάσκετ, αλλά μακροπρόθεσμα τόσο οι «πράσινοι», όσο και οι «κιτρινόμαυροι».

Από τα υπόλοιπα παιδιά ξεχώρισα, την βελτίωση του Παναγιώτη Καλαϊτζάκη (απόρροια του χρόνου συμμετοχής που πήρε στον Χολαργό), ο οποίος μαζί με τον Καμπερίδη (αξιόλογος spot shooter που μπορεί να παίξει και άμυνα), είναι οι επόμενοι παίκτες αυτής της ομάδας που έχουν τις δυνατότητες να παίξουν στην Α1 Κατηγορία. Την μαχητικότητα και το πάθος του Αρνόκουρου (χρειάζεται βελτίωση στο μπασκετικό κομμάτι), τα αθλητικά προσόντα του Πιλάβιου, καθώς επίσης και την συμπαθητική επιθετική επαφή που έχουν οι ψηλότεροι παίκτες του rotation, ο Καμπουρίδης όσο και ο Δομπρογιάννης, που όμως και οι δύο υστερούν εμφανώς στα ανασταλτικά τους καθήκοντα).

Κλείνοντας, θα ήθελα να αφιερώσω μία παράγραφο στον Γιώργο Λιμνιάτη, που μπορεί να άργησε να κάνει το ντεμπούτο του σαν πρώτος προπονητής (σε επίπεδο Εθνικών ομάδων και ανδρών), αλλά σίγουρα άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις, παρουσιάζοντας μία ομάδα που στα 6 από τα 7 παιχνίδια της, έπαιξε σύμφωνα με το 80%-90% των δυνατοτήτων της. Ο χαρακτήρας που έδειξαν οι διεθνείς, η αγωνιστική ταυτότητα και το μπάσκετ που έπαιξαν, οφείλονται εν πολλοίς στην προσπάθεια 47χρονου ομοσπονδιακού τεχνικού και των συνεργατών του.

Το μεγαλύτερο παράσημο του “Speedy Gonzalez”, όμως, ίσως είναι η αναγνώριση που κέρδισε από το σύνολο των παικτών του, που στις δηλώσεις αλλά και στις μεταξύ τους συζητήσεις, μετά το τέλος των αγώνων, τον αποκάλεσαν κάτι περισσότερο από έναν προπονητή! Δεν τα βλέπεις συχνά όλα αυτά σε ομάδα που γυρίζει στην Ελλάδα με την 9η θέση στην Ευρώπη. Προσπάθειες σαν αυτή μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να αφήσουν...

Υγ.1: Μεγαλύτερη απόδειξη της αδικίας και της ατυχίας που «χαρακτήρισαν» την πορεία της ελληνικής ομάδας, είναι το γεγονός ότι η Μεγάλη Βρετανία κατετάγη μία θέση πάνω από μας (8η), κερδίζοντας μόνο το πρώτο νοκ-άουτ ματς (πέταξαν έξω τους Σέρβους) και χάνοντας όλα τα υπόλοιπα έξι: τα τρία πρώτα της 1ης φάσης στον όμιλο, τον προημιτελικό αλλά και τους αγώνες για τις θέσεις 5-8!

Υγ.2: Το Ισραήλ που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο με 6 συνεχόμενες νίκες (με μέση διαφορά 13,8π.), μετά την ήττα της πρεμιέρας (από την Σερβία που υποβιβάστηκε), δεν είχε τρομερό ταλέντο ή ομάδα με εκπληκτικά αθλητικά προσόντα. Ήταν όμως το πιο σκληρό σύνολο του τουρνουά, έπαιζε στον πιο υψηλό ρυθμό, είχε εξαιρετικούς περιφερειακούς σουτέρ και το σημαντικότερο τον καλύτερο 18άρη στην Ευρώπη (Ντένι Άβντια), που αναδείχτηκε MVP (μ.ο. 18,4π., 8,3ρ., 5,3ασ., 2,1κλ. & 2,4κοψ.) και φαίνεται ότι θα είναι ο επόμενος Ευρωπαίος που θα πάει σε νεαρή ηλικία στο ΝΒΑ! Όχι για να δοκιμάσει, αλλά για να κάνει καριέρα υψηλοτάτου επιπέδου. Έχει όλα τα προσόντα.