Ο Άρης ανέκτησε τον έλεγχο της ζωής του

Build A Bet στο Μάντσεστερ Γ. - Μάντσεστερ Σ.. Ένας αγώνας – πολλές αγορές – ένα στοίχημα. |21+

Είναι θλιβερή η ενασχόληση με τα σενάρια επιβίωσης μιας ομάδας του βεληνεκούς του Άρη, δυστυχώς όμως αυτή η ιστορία εξελίσσεται εδώ και τρία χρόνια με συνέπεια να έχει απορροφηθεί από κάθε κύτταρο του οργανισμού κάθε Αρειανού. Μέχρι… χθες, η κατάσταση ήταν εξαιρετικά περίπλοκη και επικίνδυνη. Σήμερα, αυτό που άλλαξε είναι ότι ο Άρης ανέκτησε τον έλεγχο της ζωής του. Δεν τον είχε πριν τον αγώνα με τον Ήφαιστο Λήμνου αλλά και την ήττα του ΠΑΟΚ από το Περιστέρι. Τώρα είναι στο χέρι του. Πλέον, δεν έχει λόγο να ασχοληθεί με τα αποτελέσματα των υπολοίπων ομάδων, αλλά αποκλειστικά με τα δικά του, αρκεί να κάνει αυτό που πρέπει. Και τα παιχνίδια που όχι απλά οφείλει να σημαδέψει αλλά να τα κερδίσει κιόλας είναι αυτά απέναντι σε Ρέθυμνο, Πανιώνιο , Προμηθέα και Λαύριο. Οτιδήποτε περισσότερο, απλά θα διευκολύνει το έργο του Στα δύο πρώτα χρειάζεται και διαφορά οκτώ και επτά πόντων, αντίστοιχα.

Οι τέσσερις νίκες σε σύνολο έξι αγώνων δεν αποτελούν απλή υπόθεση για μια ομάδα που έχει έξι νίκες σε 20 αγώνες. Απλώς, αν επιδείξει αυτήν την αποτελεσματικότητα, τότε δεν θα έχει τον παραμικρό λόγο ενασχόλησης με τα άλλα παιχνίδια. Γιατί ο Άρης κουβαλάει τις ήττες από τον Ιωνικό σαν τον… σταυρό του μαρτυρίου, με αποτέλεσμα να υστερεί σε κάθε σενάριο ισοβαθμίας.

Πάμε στο αγωνιστικό. Καταρχήν οφείλει να γίνει πιο έξυπνος και κυρίως να αποβάλλει την αφέλεια που τον χαρακτηρίζει και η οποία του έχει κοστίσει. Και η αναφορά δεν έχει να κάνει τόσο με τον πρότερο αγωνιστικό βίο, όσο με τα τελευταία δύο παιχνίδια. Στο +13, εννιά λεπτά πριν το τέλος του αγώνα… κερδίζεις. Χρησιμοποιείς τα ομαδικά σου φάουλ, «καταπίνεις» δευτερόλεπτα, χαλάς τον ρυθμό του αγώνα και «καθαρίζεις». Ο Αρης δεν το έκανε στη Ρόδο (στην ήττα από τον Κολοσσό) και για την ακρίβεια στην τελευταία περίοδο. Και τα τέσσερα πρώτα φάουλ έδωσαν βολές. Μετά συμπλήρωσε και τα ομαδικά.

Στο ίδιο έργο θεατές ήταν οι φίλοι του Αρη και στον χθεσινό αγώνα με τον Ήφαιστο. Πλην ενός, τα υπόλοιπα ομαδικά φάουλ έδωσαν βολές στον Τζέρι Σμιθ. Τούτο δεν είναι ιδίωμα έξυπνων ομάδων, αλλά επιπόλαιων. Στη δε τελευταία περίοδο, δεν χρησιμοποιήθηκε παρά μόνο ένα φάουλ μέχρι το 39’. Το ίδιο έκανε και ο Ηφαιστος, αλλά η ομάδα της Λήμνου είχε βρει ρυθμό, ροκάνιζε τη διαφορά και είχε ηρεμία στην εκτέλεση των δικών της (επιθετικών και αμυντικών) plays. Δεν κόστισε αυτή η επιπολαιότητα γιατί μπήκαν όλα τα μεγάλα σουτ και συνολικά είχε 12/26 τρίποντα. Εξαιρετική επίδοση για μια ομάδα η οποία παίζει υπό το καθεστώς έντονης πίεσης.

Είναι γνωστό ότι ο Αρης υστερεί σε αθλητικότητα, έχει όμως να «καυχιέται» ότι διαθέτει εμπειρία. Αυτή φαίνεται σ’ αυτούς τους τομείς, σ’ αυτές τις «μικρές» λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Γιατί, όταν μια ομάδα προηγείται με +21 και παίζει στην έδρα της, δεν δίνει το δικαίωμα να μειωθεί η διαφορά στους εννιά πόντους και με την μπάλα στα χέρια του αντιπάλου. «Σύγχρονο μπάσκετ», θα πει κανείς. Δεν είναι έτσι.

Πάμε στα ατομικά. Ο Φιτζπάτρικ έκανε εξαιρετικό παιχνίδι. Προσωπικά δεν στέκομαι στους 19 πόντους που σημείωσε, όσο στη στιγμή που έβαλε τους 16 εξ’ αυτών. Για την ακρίβεια, στα τελευταία 11:30 αγωνιστικά λεπτά, εκεί δηλαδή που ο Άρης άρχισε να νιώθει την αύξηση της πίεσης βλέποντας τον Ήφαιστο να επιστρέφει. Στέκομαι επίσης στην απόδοση του Λευτέρη Μποχωρίδη. Έβαλε τους έξι από τους δέκα πόντους του στην τελευταία περίοδο.

Ο ρόλος του point guard έχοντας στη θέση «2» τον Κεν Μπράουν λειτουργεί ευεργετικά για την ομάδα. Διότι α) ο Μποχωρίδης έδειξε και με την Εθνική ομάδα ότι είναι πιο παραγωγικός και ευεργετικός για την ηρεμία του συνόλου, έχοντας την μπάλα στα χέρια του και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στους τελευταίους τρεις αγώνες έχει 25 ασίστ, β) ο Μπράουν είναι ζαριά όταν αναλαμβάνει την ευθύνη της οργάνωσης δεδομένης της ικανότητας δημιουργίας για τον εαυτό του και όχι για την ομάδα. Ο Αμερικανός είναι περίεργο καρότσι και για να αποκτήσει κίνητρο ώστε να πιέσει τον εαυτό του στην άμυνα, θα πρέπει να νιώθει ευτυχισμένος από την παραγωγικότητά του στην επίθεση. Οι 9/10 Αμερικανούς που παίζουν στην Ελλάδα έχουν παρόμοια νοοτροπία.

Βγάζοντας από την εξίσωση του Ντραγκίτσεβιτς, Μιλόσεβιτς οι οποίοι έχουν αποκτήσει σταθερότητα, ο στόχος των τεσσάρων νικών δεν γίνεται να εξαρτηθεί από τις επιδόσεις πέντε αθλητών. Χρειάζονται περισσότεροι. Καταρχήν, ο Μαρτίνας Γκετσεβίτσιους. Από έναν μπαρουτοκαπνισμένο παίκτη θα περίμενε κανείς περισσότερους από 3.3 πόντους (κατά μέσο όρο) στους τελευταίους τέσσερις αγώνες. Ο Άρης παλεύει με την αδυναμία του Λιθουανού στην άμυνα, έβρισκε ισορροπία μέσα από τη λειτουργία του στην επίθεση, πλέον την έχει χάσει και αυτή. Ο δε Τζέιλεν Μόρις οφείλει να βρει σταθερότητα για να δώσει τη δυνατότητα στον προπονητή του να επενδύσει (χρόνο και plays) σ’ αυτόν.

Κλείνοντας, ο Άρης βρήκε το οξυγόνο που απελπισμένα αναζητούσε για να ξεκινήσει την αναρρίχησή του προς την επιφάνεια της θάλασσας. Δεν έχει το δικαίωμα να χαλαρώσει, υποχρεούται όμως να δώσει συνέχεια σ’ αυτό που ξεκίνησε χθες.