Γιώργο Διαμαντόπουλε, είσαι το μεγαλύτερο what if του ελληνικού μπάσκετ;

Για τους περισσότερους, ο Γιώργος Διαμαντόπουλος είναι ο πιο αυθεντικός Έλληνας σκόρερ από την εποχή του Νίκου Γκάλη, ο μπασκετμπολίστας που δεν μπήκε ποτέ σε καλούπια, ένας τύπος με ανεξάντλητο ρεπερτόριο και αλεγρία στις κινήσεις του που είχε πάντα ως πυξίδα το συναίσθημα και την αθεράπευτη αγάπη του για τον Πανιώνιο.

Για κάποιους άλλους, είναι ο παιχταράς που αδίκησε τον εαυτό του· που ανήκει στους μεγάλους της εποχής του και θα συνεχίσει να μνημονεύεται γιατί έκανε όσα ήθελε όπως τα ήθελε, έχοντας αυτό το αλήτικο στιλ παιχνιδιού που έβγαινε από μέσα του σαν να ήθελε να αποζημιώσει αυτούς που γέμιζαν το κλειστό της Αρτάκης για πάρτη του.

Ασυμβίβαστος και πιστός στις αρχές του, ο βετεράνος γκαρντ δεν ήθελε να προσαρμοστεί αλλά τηρούσε ευλαβικά το «My way or the highway» του Πατ Ράιλι στο Μαϊάμι. Σε κάθε περίπτωση, ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του, οι κακές επιλογές φτιάχνουν ιντριγκαδόρικες ιστορίες και ο Διαμαντόπουλος έχει σίγουρα μπόλικες από δαύτες.

Περιμένοντας την επόμενη ευκαιρία ώστε να επιστρέψει στους πάγκους ως head coach, μιλάει στο Gazzetta για όσα όρισαν τη διαδρομή του και απαντάει σε όσους νομίζουν ότι δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά το ταλέντο του. Παράλληλα, εξηγεί τι πραγματικά συνέβη με την Κίντερ, την Τάου και τον Παναθηναϊκό, σχολιάζει τι δεν πήγε καλά στον Ολυμπιακό και προσπαθεί να ερμηνεύσει τι θα γινόταν αν ήταν πιο στυγνός επαγγελματίας.