Είναι 12 χρόνων και ξεσπά σε δάκρυα χαράς. Συγκίνησης. Η ομάδα της καρδιάς του έχει «ταΐσει» την καψούρα του με τρεις τίτλους. Εκείνος κάνει χώρο στον ασφυκτικά γεμάτο τοίχο του παιδικού του δωματίου για λίγο ακόμα ερυθρόλευκο χρώμα. Ποτέ δεν είναι αρκετό. Ποτέ δεν θα' ναι αρκετό για τον Γιώργο Πρίντεζη.

Είναι 15 ετών και κοιτάζει αμήχανα τον φακό κρατώντας την κόκκινη φανέλα με το όνομά του κατά τη διάρκεια της επίσημης παρουσίασης του από τον Ολυμπιακό. Είναι ένα ψηλό, σχεδόν ασθενικό αγόρι, στην καρδιά της εφηβείας του. Έχει μόλις τελειώσει το Γυμνάσιο. Δεν τολμά να στρέψει το βλέμμα του αριστερά. Λίγο παραδίπλα στέκει ο μεγάλος Ντέιβιντ Ρίβερς στην επάνοδό του στον Πειραιά. Πόσο δέος μπορεί να αισθάνεται ένα παιδί δίπλα σε έναν από τους πρωταγωνιστές των ονείρων του;

Είναι 23 ετών κι αποχωρίζεται την ομάδα της καρδιάς του, όπως εκείνος την όριζε από καιρό, ευχόμενος κάποια στιγμή οι δρόμοι τους να ξανασυναντηθούν. Κρατά την πράσινη φανέλα με το νούμερο «7» στην επίσημη παρουσίασή του από την Ουνικάχα Μάλαγα, με το πείσμα που τού εμφύσησε ο αιώνιος καπετάνιος του Ιωσήφ Πρίντεζης. Να μάχεται. Πάντα.

Βρίσκεται πεσμένος σε ένα παρκέ της Ανδαλουσίας κάποιους μήνες αργότερα. Μια προσπάθεια για κάρφωμα, ένα άτσαλο πέσιμο και το προστατευτικό μασελάκι δίπλα του. Στο μέρος που διάλεξε για να πείσει τελικά τον εαυτό του ότι αλλού άνηκε πάντα. Στον δρόμο που ακολούθησε για να αποφύγει το πεπρωμένο. Η αγωνία του ισπανικού κοινού, μπερδεύεται με τη δική του. Ο τραυματισμός εκείνος ορίζει το τέλος της αναζήτησης, και την αρχή της ιερής επιστροφής.

Είναι 27 ετών, έχει επιστρέψει στην Ιθάκη του. Είναι στην Πόλη. Στην πόλη εκείνη που θα «εξουσίαζε» ύστερα να τον θυμίζει για πάντα! Το χρονόμετρο αδειάζει από τα δευτερόλεπτα του πιο συγκλονιστικού τελικού Ευρωλίγκας στην Ιστορία. Υποδέχεται την μπάλα από τον αρχηγό του. Υπογράφει ιδιοχείρως την επιικότερη στιγμή στη μακρά ιστορία ενός συλλόγου, που είναι μοίρα του. Γίνεται ο πρώτος παίκτης (μετά τον Τζόρτζεβιτς που έδωσε την κούπα στην Παρτιζάν, το μακρινό 1992) που ευστοχεί σε τελευταίο σουτ τελικού, χαρίζοντας στην ομάδα το βαρύτιμο τρόπαιο.

Είναι 31 ετών και βρίσκεται στο κέντρο μιας ερυθρόλευκης «παλίρροιας» στο ΣΕΦ. Φέρνει την κούπα του πρωταθλήματος κοντά στο πρόσωπό του και ψιθυρίζει για «σένα πατέρα», κοιτώντας βουρκωμένος ψηλά, στον ουρανό. Είναι 32 ετών κι ανοίγει την βαριά πόρτα της εισόδου της εταιρείας των αδερφών Αγγελόπουλων. Έχει μόλις υπογράψει την ανανέωση της συνεργασίας του με τον σύλλογο του Πειραιά για ακόμα τρία χρόνια. Κοιτάζει τις κάμερες χαμογελώντας και ψελλίζει με φωνή τρεμάμενη: «να τελειώσω την καριέρα μου στον Ολυμπιακό», κι ύστερα χάνεται βιαστικά μέσα στο κτίριο.

Είναι σχεδόν 37, κρατάει σφιχτά το κύπελλο φοβούμενος μήπως μια μόνο χαραμάδα ανάμεσα στα δάχτυλα και το φανταχτερό σώμα του τροπαίου, είναι αρκετή και κάποιος του το πάρει από τα χέρια. Σηκώνει την πρώτη του κούπα ως αρχηγός της ομάδας που αγαπάει από μικρός. Εκπληρώνει ένα ακόμα παιδικό του όνειρό του. Σε μια καριέρα που δεν τόλμησε καν να πλάσει η φαντασία του. Όσο κι αν ταξίδεψε, δεν μπόρεσε λογικά να προσεγγίσει την πραγματικότητα που θα ακολουθούσε.

Σήμερα (22/02) ο Γιώργος Πρίντεζης κλείνει τα 37 και μπορεί να γυρίσει στο παιδικό του δωμάτιο. Να ψηλαφίσει τις αφίσες στον τοίχο. Τα παλιά ερυθρόλευκα κασκόλ. Να κοιτάξει στον καθρέφτη, να δει το 12χρονο αγόρι που έκλαιγε από χαρά μετά την εποποιία του 1997. Να πιάσει τον 12χρονο εαυτό του, να του κλείσει το μάτι.

Να του διηγηθεί πως όποιον δρόμο κι αν διάλεξε στον Πειραιά κατέληξε. Να του πει ότι τα κατάφερε. Ότι ποτέ δεν πρόδωσε τα παιδικά του όνειρα. Ότι τα διαφύλαξε με προσοχή. Σαν πολύτιμες πέτρες. Ότι δούλεψε σκληρά και τα εκπλήρωσε. Όλα. Ότι έγινε μια από τις μεγαλύτερες φιγούρες του συλλόγου που δεν ξέρει πότε, πώς ακριβώς, μα αγάπησε βαθιά και αποφάσισε να τον υπηρετεί σχεδόν καθόλη τη διάρκεια της ζωής του στα παρκέ.

Να του πει ότι σε ό,τι αφορά τον Ολυμπιακό, το «Γιώργο», θα ακολουθείται πάντα από το «ψυχάρα, Ολυμπιακάρα».