Ολυμπιακός: Η ζώνη και ο φόβος που... είδε φως και μπήκε

• Γιατί χρησιμοποίησε την άμυνα ζώνης ο Παναθηναϊκός
• Η αντιμετώπιση του Ολυμπιακού
• Η άμυνα του Ολυμπιακού και τα τρίποντα του Παναθηναϊκού
• Λίγα λόγια για το rotation
• Άλλαξαν οι ρόλοι στη ψυχολογία

Σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν είναι οι ομάδες, τα ντέρμπι θα είναι πάντα ντέρμπι. Αυτό αποδείχτηκε και χθες στο ΣΕΦ. Ο Παναθηναϊκός προερχόταν από ένα πολύ άσχημο δίμηνο γεμάτο ήττες και κακό μπάσκετ, ο Ολυμπιακός από ένα πολύ καλό δίμηνο με αρκετές νίκες και πολύ καλό μπάσκετ.Την ώρα που πετάει ο διαιτητής τη μπάλα στον αέρα για το τζάμπολ αυτά τελειώνουν.

Ο Παναθηναϊκός στάθηκε περίφημα στο παρκέ, δεν εγκατέλειψε όταν είδε τη διαφορά σε διψήφιο επίπεδο πόντων και με μεγάλα σουτ πήρε μία σημαντική νίκη. Σημαντική για βαθμολογικούς και ψυχολογικούς λόγους. Αν έρθει «άσος» η ρεβάνς στο ΟΑΚΑ δεν βλέπω τρόπο να μην έχει το πλεονέκτημα έδρας η ομάδα του Πρίφτη. Για τα ψυχολογικά κέρδη θα αναφερθώ πιο κάτω. Όπως και τις ψυχολογικές απώλειες που έχει ο Ολυμπιακός.

Οι «ερυθρόλευκοι» φρόντισαν να προσγειώσουν ανώμαλα τους οπαδούς τους. Σε βαθμό ξενερώματος θα έλεγα, χάνοντας ένα ματς το οποίο είχαν σφιχταγκαλιάσει χάρη στους Φαλ και Βεζένκοβ. Ο Ολυμπιακός με εξαίρεση την τρίτη περίοδο δεν έπαιξε καλό μπάσκετ, έπεσε στο ρυθμό των αντιπάλων του, αστόχησε σε ελεύθερα τρίποντα την ώρα που οι «πράσινοι» τα έβαζαν με κρεμασμένο παίκτη πάνω τους και κάπως έτσι... φοβήθηκαν να νικήσουν.

Η δική μου αλήθεια αυτή είναι. Στα άστοχα σουτ του Ουόκαπ και στο καλάθι και φάουλ του Νέντοβιτς με το οποίο μείωσε σε 69-67 μπήκε στο μυαλό τους η αμφιβολία. Η αμφιβολία φέρνει φόβο, άγχος και πίεση.

Γιατί χρησιμοποίησε την άμυνα ζώνης ο Παναθηναϊκός

Ο Δημήτρης Πρίφτης την έπαιξε αρκετή ώρα στο Μόναχο και ήταν αναμενόμενο να την παρουσιάσει και στο ΣΕΦ. Ομολογώ πως δεν περίμενα να το κάνει από το τζάμπολ. Παραξενεύτηκα όταν την είδα τόσο νωρίς γιατί τη θεωρώ μία άμυνα η οποία παραδέχεται πράγματα. Παραδέχεται πως οι παίκτες μου δεν μπορούν να παίξουν man to man, ή ό,τι ο αντίπαλος διαθέτει μεγαλύτερη ποιότητα.

Αρχικά να την αναλύσω λίγο. Πρόκειται για μία άμυνα ζώνης 2-3 matchup. Αν και έχει τη φήμη της παθητικής άμυνας, πρόκειται για μία αρκετά ενεργητική άμυνα η οποία γίνεται όλο και πιο επιθετική όσο δε βάζει σουτ ο αντίπαλος.

Τι σημαίνει το «matchup»; Οτι υπάρχουν ορισμένοι κανόνες οι οποίοι μετατρέπουν μία άμυνα χώρου σε μία άμυνα περισσότερο προσωπική από ένα σημείο και μετά. Αυτοί οι κανόνες διαφέρουν από ομάδα σε ομάδα ή από προπονητή σε προπονητή. Ο Παναθηναϊκός στα τελευταία 6-7 δευτερόλεπτα της επίθεσης των αντιπάλων τους, άλλαζαν στο σκριν (ναι, αλλαγές στα σκριν γίνονται και στη ζώνη) και δημιουργούσαν πίεση στον Ολυμπιακό. Ενας άλλος κανόνας ήταν η διαφορετική αντιμετώπιση στο κεντρικό pick ‘n’ roll από το πλαϊνό pick ‘n’ roll. Άλλος κανόνας ήταν πως ρισκάρουμε αφήνοντας τα σουτ στους Ουόκαπ, ΜακΚίσικ, Ζαν Σαρλ, Πρίντεζη.

Πάμε πίσω στο γιατί την χρησιμοποίησε ο Πρίφτης.

Σίγουρα για να κρύψει τις αμυντικές αδυναμίες των παικτών του. Επίσης το έκανε για να χαλάσει τη φημισμένη καλή κυκλοφορία της επίθεσης του Ολυμπιακού. Εδώ βέβαια έβαλαν το χεράκι τους κι οι παίκτες του Μπαρτζώκα οι οποίοι αναλώθηκαν περισσότερο σε ντρίμπλες παρά σε πάσες.

Ενας άλλος λόγος που το έκανε ο Πρίφτης ήταν γιατί στη ζώνη η επίθεση δεν έχει ξεκάθαρους στόχους να «διαβάσει» και να «χτυπήσει». Η άμυνα ζώνης δεν επιτρέπει το συγκεκριμένο στοιχείο και ο Παναθηναϊκός κατάφερε να το αφαιρέσει από τους Πειραιώτες.

Η αντιμετώπιση του Ολυμπιακού

Η επίθεση έχει τρεις τρόπους να πληγώσει την άμυνα ζώνης. Η πρώτη είναι να την προλάβει πριν στηθεί. Να τρέξει στον αιφνιδιασμό και να την βρει χωρίς ισορροπία. Δεν το έκανε ο Ολυμπιακός.

Η δεύτερη είναι να ακουμπήσει την μπάλα στον ψηλό και αυτός να πασάρει από μέσα προς τα έξω προκειμένου να βγει ελεύθερο σουτ. Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο δεν το έκανε καθόλου, στο δεύτερο το έκανε. Ο Φαλ έκανε πάρτι, τον «τάισαν», αλλά βρήκε και πόντους που προήλθαν από επιθετικά δικά του ριμπάουντ. Το σημαντικότερο ήταν η δημιουργία του. Ασίστ σε κόψιμο του Σλούκα από σκριν του Βεζένκοβ και φυσικά οι πάσες στον Ουόκαπ στο τέλος.

Ο τρίτος τρόπος είναι τα εύστοχα τρίποντα. Στο πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός είχε 2/11 σουτ από τα 6.75. Όσο αστοχούσε τόσο έμπαινε πιο μέσα η άμυνα του Παναθηναϊκού. Στο τρίτο δεκάλεπτο τα δύο γρήγορα από Ντόρσεϊ και Βεζένκοβ υποχρέωσαν τους φιλοξενούμενους να βγουν πιο μακριά και αυτομάτως δημιουργήθηκαν χώροι για τον Φαλ. Στην τελευταία περίοδο μιλάνε μόνα τους τα 0/9 τρίποντα.

Η άμυνα του Ολυμπιακού και τα τρίποντα του Παναθηναϊκού

Η άμυνα των «ερυθρόλευκων» στο τρίτο δεκάλεπτο ήταν εντυπωσιακή. Χέρια παντού, γρήγορες αλλαγές στα σκριν, επικοινωνία μεταξύ των παικτών, σωστές βοήθειες και πίεση σε όλα τα σουτ. Αυτό το δεκάλεπτο είχε σαν αποτέλεσμα για ένα σερί 6-7 επιθέσεων του Παναθηναϊκού είτε να υποχρεωθούν να σουτάρουν βιαστικά για να γλιτώσουν την παράβαση των 24'' είτε να υποπέσουν σε λάθος. Οι γηπεδούχοι το εκμεταλλεύτηκαν και ξέφυγαν με διαφορά 14 πόντων στο 29'.

Εκεί επήλθε μία αδικαιολόγητη χαλάρωση των αμυντικών καθηκόντων η οποία έφερε χαλάρωση και στην επίθεση. Μέχρι να πάρει ανάσα ο Φαλ ο Παναθηναϊκός είχε ρίξει τη διαφορά χάρη στους Κασελάκη και Νέντοβιτς στους 6 πόντους. Η επιστροφή του Γάλλου σέντερ στο παρκέ άλλαξε πλήρως τη ροή του ματς και με δικές του προσπάθειες σε άμυνα κι επίθεση ο Ολυμπιακός βρέθηκε στο +12. Σε εκείνο το σημείο 9/10 ομάδες που θα έπαιζαν με πίεση και άγχος, θα εγκατέλειπαν. Ο Παναθηναϊκός αποδείχτηκε η εξαίρεση και γιατί έχει ψυχολογικό πλεονέκτημα στα ντέρμπι και γιατί βρήκε πολλά, συνεχόμενα και δύσκολα τρίποντα την ώρα που ο αντίπαλός του τα «έσπαγε».

Προσωπικά δεν θεωρώ πως υπήρξε αμυντικό πρόβλημα με εξαίρεση το χαμένο αμυντικό ριμπάουντ (ή το επιθετικό του Παπαγιάννη αν προτιμάται) με το οποίο ευστόχησε ανενόχλητος ο Παπαπέτρου για το 67-62. Να δούμε όμως και όσα ακολούθησαν... Τρίποντο από πίεση του Νέντοβιτς από τη γωνία για το 69-70. Ελεύθερο τρίποντο του Κασελάκη (το δίνει η άμυνα) για το 70-73. Τρίποντο από τα 10 μέτρα του Σέρβου υπό την ασφυκτική πίεση του Φαλ για το 72-76. Τρίποντο υπό ασφυκτική πίεση του Σαντ Ρος για το 74-79.

Η άμυνα του Ολυμπιακού ήταν καλή. Η επίθεση του Παναθηναϊκού ήταν όμως καλύτερη.

Αυτό φυσικά που προβλημάτισε ήταν τα 0/9 τρίποντα της τελευταίας περιόδου. Ο Ουόκαπ αστόχησε σε τρία διαδοχικά ανενόχλητα από την ίδια θέση. Τονίζω το «ίδια θέση» γιατί θεωρώ σπάνιο ένας περιφερειακός παίκτης να κάνει 0/3 από το ίδιο σημείο μέσα σε 90 δευτερόλεπτα. Εκεί χάθηκε η ευκαιρία να κλειδώσει τη νίκη ο Ολυμπιακός. Όπως ρόλο έπαιξαν και οι 0/2 βολές του Βεζένκοβ στο 69-67. Όταν εκτελεί ο καλύτερος σου σουτέρ, ο καλύτερος σου παίκτης τις βάζει. Δεν υπάρχει η δικαιολογία της κούρασης.

Λίγα λόγια για το rotation

Αρκετή κουβέντα γίνεται για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τις αλλαγές ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Κουβέντα η οποία ξεκινάει με την κόρνα της λήξης και σπάνια κατά τη διάρκεια του αγώνα. Η μοίρα του προπονητή είναι αυτή. Να κρίνεται από παιχνίδι σε παιχνίδι, ακόμη κι από δεκάλεπτο σε δεκάλεπτο.

Για παράδειγμα στο τρίτο χθεσινό δεκάλεπτο ο Μπαρτζώκας ήταν «προπονητάρα» και στο τέταρτο ήταν «κακός». Ίδια φιλοσοφία είχε στο rotation στα δύο αυτά δεκάλεπτα. Πήγε με λίγους παίκτες όπως πήγε κι ο Πρίφτης. Γενικά οι ομάδες κλείνουν το rotation στα ματς που κρίνονται στις λεπτομέρειες.

Ένα άλλο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Όταν πάει καλά μία πεντάδα φωνάζουμε στον προπονητή όταν κάνει αλλαγή «γιατί τη χαλάς αφού παίζει καλά». Όταν οι ίδιοι αυτοί παίκτες αργότερα αστοχούν σε βολές ή σε ελεύθερα τρίποντα φταίει πάλι ο προπονητής γιατί «ήταν κουρασμένοι αφού δεν τους είχε δώσει μία ανάσα νωρίτερα». Μιλάμε για την απόλυτη τρέλα ανάλογα με την έκβαση μίας φάσης ή ενός παιχνιδιού.

Να πω και τη δική μου άποψη. Σε αυτό το επίπεδο δεν υπάρχει διαβασμένος και αδιάβαστος προπονητής. Δεν είναι μάθημα στο σχολείο για να πας αδιάβαστος. Οι προπονητές με τους συνεργάτες τους εξαντλούν κάθε πιθανή κι απίθανη εκδοχή.

Σίγουρα όμως οι προπονητές παίρνουν και λάθος αποφάσεις κατά τη διάρκεια αγώνων. Το μπάσκετ είναι παιχνίδι λαθών. Αν δε γινόντουσαν λάθη θα έληγαν τα ματς 187-185. Λάθη κάνουν οι προπονητές, λάθη κάνουν κι οι παίκτες.

Η αλλαγή στο 36 του Ουόκαπ με τον Ντόρσεϊ με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο με τον coach. Το σκορ είναι 66-63 και έχει 3 βολές ο Βεζένκοβ. Η λογική λέει πως θα πάει στους 6 πόντους η διαφορά και μένουν 4 λεπτά. Εκεί θες άμυνα κι όχι σκορ. Αν βγουν δύο άμυνες έχεις «καθαρίσει» τη νίκη κι ας μην βάλεις μπροστά. Ας έχει μείνει το 69-63 για ένα 1.30 λεπτό ακόμη.

Το πρόβλημα είναι πως ο Ουόκαπ δεν δικαίωσε τον προπονητή του αστοχώντας σε τρία σουτ με τον αμυντικό στα 4 μέτρα. Ξεκάθαρα ο Πρίφτης του έδωσε αυτά τα σουτ. Επαιξε με το μυαλό του και τον κέρδισε. Αν ήταν ο Ντόρσεϊ μέσα η άμυνα θα έπαιζε με διαφορετικό σκεπτικό σε αυτόν. Δεν θα έβρισκε αυτά τα σουτ.

Άλλαξαν οι ρόλοι στη ψυχολογία

Το αποτέλεσμα του ντέρμπι δεν κάνει καλύτερη ομάδα τον Παναθηναϊκό από τον Ολυμπιακό. Στα μάτια μου παραμένει πιο ποιοτικό το ρόστερ του Μπαρτζώκα κι ας ηττήθηκε χθες. Απλά πλέον οι δύο ομάδες μπαίνουν σε ένα διάστημα εκ διαμέτρου αντίθετης ψυχολογίας από το μπάσκετ που παίζουν.

Ο Ολυμπιακός του ωραίου μπάσκετ και του 7-4 της Euroleague μπαίνει σε μέρες εσωστρέφειας. Σε μέρες αμφισβήτησης και πίεσης. Το θεωρώ πέρα ως πέρα άδικο, αλλά για τον οπαδό έχει τεράστια σημασία μία νίκη στο ντέρμπι και στον Πειραιά το γνωρίζουν καλά. Χρειάζεται ηρεμία και ειδική διαχείριση. Χρειάζεται αυτοκριτική και μετά κριτική. Από παίκτες και προπονητές.

Μετά το ματς με την Εφές ανέφερα χαρακτηριστικά μία σκέψη μου, «έχει να κάνει με την πρώτη φετινή «κρίση» η οποία ίσως και να πλησιάζει. Αυτή θα την φέρει η ήττα σε ένα από τα δύο εντός έδρας ματς που ακολουθούν (Μακάμπι, Παναθηναϊκός).Ε, ήρθε. Μένει να δούμε πως θα την διαχειριστούν οι πρωταγωνιστές.

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε πολλές μέρες ηρεμίας. Κέρδισε ξανά τον σεβασμό του κόσμου του και πιστέψτε με αν χάσει από τη Ζενίτ εντός έδρας μεθαύριο το «δεν πειράζει, προχωράμε» θα επικρατήσει. Αν είχε ηττηθεί στο ντέρμπι και ακολουθούσε άσχημο αποτέλεσμα θα υπήρχαν κλυδωνισμοί και τεράστια απογοήτευση από πλευράς κόσμου. Οι «πράσινοι» κέρδισαν τον κόσμο τους.

ΥΓ: Εξαιρετική διαιτησία με απειροελάχιστα λάθη που δεν έπαιξαν τον παραμικρό ρόλο στο ματς. Μου άρεσε η επικοινωνία των τριών διαιτητών μεταξύ τους. Με τα μάτια προλάβαιναν καταστάσεις.

ΥΓ 2: Με 1/16 από τους Σλούκα, Ντόρσεϊ, Ουόκαπ απορώ πως βρέθηκε κάποια στιγμή στο +14 ο Ολυμπιακός.

ΥΓ 3: Αυτά που έκανε και χθες ο Μουσταφά Φαλ δεν είχαν προηγούμενο. Ο Γάλλος έκανε τα πάντα στο παρκέ και τα έκανε τέλεια. Να μπει όμως ο Είσι στο rotation γιατί παίζει μόνος του ο Φαλ. Ο Ολυμπιακός μετά από χρόνια θα αφήνει ξένο εκτός 12άδας για αγωνιστικούς λόγους και όχι λόγω αριθμού ξένων. Στον Μάρτιν αναφέρομαι φυσικά ο οποίος κατά την άποψή μου θα έπρεπε να μετράει μέρες στην ομάδα.

ΥΓ 4: Αυτά που έκανε ο Νέντοβιτς στο παρκέ επίσης ήταν καταπληκτικά. Τα ντέρμπι τα κρίνουν οι προσωπικότητες, Την ώρα που οι περισσότερες τέτοιες που διαθέτει ο Ολυμπιακός δε βοήθησαν, ο Σέρβος πήρε την ομάδα του από το χεράκι και με ένα απίθανο one man show την οδήγησε στη νίκη.