Πέρασαν οκτώ ολόκληρα χρόνια από την κορυφαία παρουσία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος σε Μουντομπάσκετ και με αφορμή την 7η συμμετοχή της Ελλάδας στη διοργάνωση που αρχίζει στην Ισπανία (30 Αυγούστου – 14 Σεπτεμβρίου), το gazzetta.gr δίνει το λόγο στον πρώτο σκόρερ (μ.ο. 11,7π.) της Εθνικής ομάδας στα γήπεδα της Ιαπωνίας, όπου το ελληνικό μπάσκετ ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του κόσμου, χάνοντας στον τελικό από την Ισπανία.

Ο Βασίλης Σπανούλης, μεγάλος απών από την εφετινή προσπάθεια της Εθνικής ομάδας, λόγω τραυματισμού, σχολιάζει όλα όσα έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη των Ελλήνων φιλάθλων, από την ιστορική εκείνη πορεία των παικτών του Παναγιώτη Γιαννάκη και εύχεται η παρουσία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας, να στεφθεί από επιτυχία.

- Βασίλη, όταν σκέφτεσαι την πορεία της ομάδας στον όμιλο της πρώτης φάσης του Μουντομπάσκετ, που διεξήχθη σε μία επαρχιακή πόλη της Ιαπωνίας (Χαμαμάτσου), τι σου πρωτοέρχεται στο μυαλό;

«Σε εξωαγωνιστικό επίπεδο, αυτό που θυμάμαι πιο έντονα ήταν ο τραυματισμός του Νίκου Ζήση, από το χτύπημα του Βαρεχάο. Ήταν ένα πολύ άσχημο συμβάν που μας είχε στενοχωρήσει όλους! Μέσα στο γήπεδο, δεν μπορώ να ξεχάσω ότι μπήκαμε πολύ άσχημα στο τουρνουά και στον αγώνα της πρεμιέρας με το Κατάρ, βρεθήκαμε να χάνουμε ακόμη και με 16 πόντους διαφορά! Ευτυχώς, το γυρίσαμε γρήγορα (σ.σ.: 84-64) με φοβερή βοήθεια από τον Ντικούδη (σ.σ.: 26π.) και τελικά αποφύγαμε το ενδεχόμενο να πέσουμε θύμα έκπληξης.»

- Το σοκ από τους Καταριανούς αποφεύχθηκε, αλλά η συνέχεια στον όμιλο περιελάμβανε τέσσερα αμφίρροπα ματς που κρίθηκαν στην 4η περίοδο...

«Ακριβώς! Αν δεν κάνω λάθος, κερδίσαμε πρώτα τη Λιθουανία στην παράταση και την Αυστραλία με δύο τρίποντα στα τελευταία δευτερόλεπτα και μετά είχαμε δύο πολύ δύσκολα βράδια με την Βραζιλία και την Τουρκία. Δηλαδή, παρ' ότι περάσαμε ως πρώτοι στον όμιλο με ρεκόρ 5-0, θα μπορούσαμε κάλλιστα να είχαμε μείνει απ' έξω! Το γεγονός, πάντως, ότι πήγαμε στην φάση των “16” αλώβητοι, μας έδωσε αυτοπεποίθηση για τη συνέχεια και παρ' ότι κόντρα στην Κίνα, βρεθήκαμε και πάλι πίσω στο σκορ με διψήφια διαφορά πόντων, βρήκαμε τον τρόπο να γυρίσουμε γρήγορα το ματς και να μπούμε πολύ εύκολα (σ.σ.: 95-64) στην οκτάδα!»

- Ποιο ήταν το στοιχείο που χαρακτήριζε αυτή την ομάδα κι έκανε την διαφορά;

«Η ομάδα είχε φοβερή ψυχολογία και αυτοπεποίθηση από την προηγούμενη χρονιά που είχαμε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ και είχε ένα σύνολο με μεγάλες προσωπικότητες, “χημεία” και κατανεμημένους ρόλους και ήταν η μοίρα της να πρωταγωνιστήσει! Ειδικά στην περιφέρεια είμαστε τέσσερις-πέντε παίκτες (σ.σ.: Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Ζήσης, Χατζηβρέττας και Σπανούλης), που είχαμε μάθει να παίζουμε μαζί και είχαμε αποκτήσει διάρκεια. Γενικά, εκείνη η φουρνιά... »

- Μια και αναφέρθηκες στο νοκ-άουτ παιχνίδι με την Κίνα για την φάση των “16”, σ’ εκείνο το ματς είχε την ευκαιρία να συναντήσεις και να μιλήσεις με τον Κινέζο γίγαντα (2,29) των Ρόκετς, Γιάο-Μινγκ... Η συμφωνία σου με την ομάδα του Χιούστον, άλλωστε, ήταν από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα του εκείνου του Μουντομπάσκετ... Πως βίωνες τότε αυτή την εμπειρία;

«Σίγουρα μου είχε φτιάξει την ψυχολογία, αλλά όταν μπαίνεις μέσα στο γήπεδο για να παίξεις, δεν μπορείς να σκέφτεσαι παρά μόνο πως θα βοηθήσεις την ομάδα σου. Το θέμα της υπογραφής μου στο Χιούστον είχε πάρει μεγαλύτερη διάσταση, ίσως γιατί βρισκόμαστε στην Ασία και αντιμετωπίσαμε και την Κίνα του Γιάο Μινγκ, με τον οποίο θα ήμουν συμπαίκτης...»

- Τότε τον συνάντησες για πρώτη φορά;

«Τον είχα δει και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας στο Ολυμπιακό χωριό, αλλά στο Τόκιο ήταν η πρώτη φορά που γνωριστήκαμε και μιλήσαμε. Με καλωσόρισε στους Ρόκετς και είχαμε μία μικρή συζήτηση τότε... Στον Χιούστον, τον γνώρισα καλύτερα και μπορώ να σας πω ότι είναι ένα εξαιρετικά ευγενικό παιδί, που είχε τρομερό ταλέντο για την σωματοδομή του και δούλευε υπερβολικά στην προπόνηση. Ήταν άτυχος γιατί το κορμί του ήταν πολύ βαρύ και δεν τον άντεξαν τα πόδια του...»

- Ακολούθησε ο προημιτελικός με τους Γάλλους...

«Απέναντι στη Γαλλία, θυμάμαι ότι κάναμε το πιο “μεστό” μας παιχνίδι, μέχρι εκείνη τη στιγμή... Θέλω να πω ότι κερδίσαμε πολύ εύκολα (σ.σ.: 73-56) για νοκ-άουτ παιχνίδι που δίνει την πρόκριση στα ημιτελικά ενός Παγκοσμίου πρωταθλήματος, είχαμε πολύ καλή απόδοση σε όλο το ματς και ήταν φανερό ότι είχαμε αποκτήσει ψυχολογία, επειδή είχαμε φτάσει πλέον στο 7-0 στην διοργάνωση.»

- Τα θυμάσαι αρκετά καλά πάντως... Τα έχεις ξαναδεί αυτά τα παιχνίδια στο διαδίκτυο ή σε dvd;

«Ποτέ! Ποτέ στην καριέρα μου δεν έχω κάτσει να δω ολόκληρο ματς που έχω παίξει! Αν καμιά φορά, βλέποντας τηλεόραση, τύχει και δω κάποια στιγμιότυπα, θα χαζέψω λίγο, αλλά πολύ γρήγορα θα την κλείσω ή θα αλλάξω κανάλι...»

- Δηλαδή, με συγχωρείς... Τον αγώνα με την Αμερική, αυτό το ιστορικό ματς, δεν το έχεις ξαναδεί ποτέ;

«Όχι, όχι, μόνο κάποια αποσπάσματα που προβάλλονται κατά καιρούς! Ακόμη παίζω, είμαι ενεργός και δεν μπορώ να βλέπω παιχνίδια που μου θυμίζουν το παρελθόν... Ίσως, όταν σταματήσω το μπάσκετ, να αλλάξω συνήθειες!»

- Θυμάσαι όμως, τα πάντα υποθέτω από εκείνη την κορυφαία στιγμή της Εθνικής ομάδας... Με τι στόχο μπήκατε να παίξετε στον ημιτελικό με τις Ηνωμένες Πολιτείες;

«Είμαστε ήδη στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του κόσμου, οπότε είχαμε ήδη πετύχει τον στόχο μας και παίζαμε χωρίς άγχος. Την προηγούμενη χρονιά, άλλωστε, είχαμε κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης και σ‘ εκείνη την διοργάνωση είχαμε φτάσει στα ημιτελικά, τι περισσότερο μπορούσε να ζητήσει κανείς; Ξέραμε ότι οι Αμερικανοί είχαν μεγαθήρια στην σύνθεσή τους και ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί και μπήκαμε στο γήπεδο να παίξουμε με καρδιά και με εξυπνάδα, κάτι που χαρακτήριζε πάντα αυτή την ομάδα, να το ευχαριστηθούμε και ό,τι βγει! Εξάλλου, ό,τι και να γινόταν, εμείς χρειαζόμαστε μία νίκη σε δύο αγώνες, για να πάρουμε το πρώτο μας μετάλλιο σε Μουντομπάσκετ...»

- ... και κερδίσατε (101-95) το ματς που φαινόταν λιγότερο πιθανό από τα δύο...

«Τελικά, το παιχνίδι εξελίχθηκε με τέτοιο τρόπο που πετύχαμε κάτι που φαινόταν ακατόρθωτο! Είχαμε τεράστια ψυχικά αποθέματα, βρεθήκαμε σε καταπληκτική μέρα και από τη στιγμή που ανατρέψαμε την διαφορά των Αμερικανών, που στην 2η περίοδο μας πέρασαν με 12 πόντους, αν θυμάμαι καλά (σ.σ.: καλά θυμάσαι 33-21!), τα βάζαμε από παντού, αυξάναμε σταδιακά την διαφορά και όσο και να περιμέναμε την αντίδρασή τους, φάνηκε ότι η πίεση του φαβορί τους κατέβαλε!»

- Προσωπικά, έχοντας ζήσει από κοντά το παιχνίδι, εκείνο που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, είναι ότι τα... βάζατε όλα και όλοι...

«Ήταν για να γίνει, ήταν γραφτό! Ήταν μία εμφάνιση που συμβαίνει μία φορά στα τριάντα χρόνια, ίσως και παραπάνω! Νικήσαμε μία υπερομάδα, που αν εξαιρέσεις τον Κόμπι Μπράϊαντ, είχε όλα τα αστέρια της...»

- Τι θυμάσαι από τα μεθεόρτια;

«Για μεγάλο χρονικό διάστημα, είμαστε εκστασιασμένοι και ούτε εμείς μπορούσαμε να πιστέψουμε τι είχε γίνει, ότι μετά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ στο Βελιγράδι, “πετάξαμε έξω” την “Dream-Team“ και θα είχαμε την ευκαιρία να διεκδικήσουμε και την κορυφή του κόσμου! Στα αποδυτήρια θυμάμαι ότι είχε έρθει ο μετέπειτα συμπαίκτης μου στους Ρόκετς, ο Σέϊν Μπάτιερ για να μας συγχαρεί και μου είχε δώσει στο χέρι ένα χαρτάκι με το τηλέφωνό του στην Αμερική, λέγοντάς μου να τον πάρω για οτιδήποτε χρειαστώ...»

- Τελικά όλη αυτή η αναπόφευκτη... παραφροσύνη, που μας “χτύπησε” όλους εκείνο το διήμερο, συνετέλεσε στην κάκιστη εμφάνιση που κάναμε στον τελικό, όπου χάσαμε (70-47) με κατεβασμένα τα χέρια από τους Ισπανούς;

«Δυστυχώς! Όλος αυτός ο χαμός που ακολούθησε, η επικοινωνία με τους δικούς μας, οι πληροφορίες που έφταναν από την Ελλάδα, ότι ο κόσμος είχε βγει στους δρόμους, σε συνδυασμό με τον τραυματισμό του Πάου Γκαζόλ, που αυτομάτως μας έχρισε φαβορί, όλα αυτά μας έκαναν κακό. Χάσαμε την συγκέντρωσή μας και το μυαλό μας και αυτό μας κόστισε την απώλεια μίας “χρυσής” ευκαιρίας να στεφθούμε πρωταθλητές κόσμου, που δεν σου παρουσιάζεται συχνά! Αλλά έτσι είναι η ζωή, από τα λάθη σου μαθαίνεις!»

- Ανεξαρτήτως της βαριάς ήττας πάντως, το πρόσημο ήταν υπερθετικό, όμως, έτσι δεν είναι;

«Ούτε λόγος να γίνεται! Ήταν τεράστια επιτυχία και αν τη συνδυάσεις με την πρωτιά του 2005, την 4η θέση στο Ευρωμπάσκετ του 2007, που όλοι θυμόμαστε πως χάσαμε στον ημιτελικό από την Ισπανία, την 5η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, όπου χάσαμε την τετράδα από ένα δικό μου σουτ και το χάλκινο μετάλλιο το 2009 στην Πολωνία, θα διαπιστώσεις ότι η Εθνική ομάδα είχε μία απίστευτα επιτυχημένη πενταετία από το 2005 έως το 2009! Τρία μετάλλια σε πέντε χρόνια ήταν κάτι ασύλληπτο και αυτό φανερώνει ότι ήταν μία γενιά ευλογημένη, με εκπληκτική “χημεία”, μεγάλες προσωπικότητες, σωστό momentum αλλά και τύχη!»

- Να κλείσουμε με την ευχή σου για την συμμετοχή της Εθνικής ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο που αρχίζει στην Ισπανία;

«O στόχος της εθνικής ομάδας πρέπει να είναι η δημιουργία ενός κορμού στον οποίο θα βασιστεί στα επόμενα χρόνια, έτσι ώστε να διαδραματίσει και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο στις διεθνείς διοργανώσεις. Άλλωστε, όσο καλό ρόστερ και να 'χει μία ομάδα, σε τέτοια τουρνουά, η επιτυχία από την αποτυχία, απέχει ελάχιστα! Εύχομαι στα παιδιά και τον coach, να είναι υγιείς και να έχουν την απαραίτητη τύχη που χρειάζεται για να πετύχουν κάτι καλό στην Ισπανία...»