Γιάννης Αντετοκούνμπο σημαίνει...

Παρακολουθώ στενά την πορεία του από τα τέλη του 2012 (όταν υπέγραψε στην Σαραγόσα και πριν καν επιλεγεί στο draft) και αν μπορώ να σας διαβεβαιώσω για κάτι, μετά απο «συναναστροφή» μαζί του σε όλες τις περιόδους της καριέρας του, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αυτό είναι ότι ο Γιάννης ήταν, είναι και θα είναι αυθεντικός σε όλες τις αντιδράσεις του!

Προς Θεού, δεν θα υποστηρίξω ποτέ ότι η εκτόξευσή του από τα Σεπόλια και του Ζωγράφου στον «μαγικό κόσμο» του ΝΒΑ και στην κορυφή του stardome, δεν τον άλλαξε καθόλου! Αυτό, άλλωστε, θα ήταν παράλογο γιατί ένας άνθρωπος πάντα ωριμάζει μέσα από τις συνθήκες της επαγγελματικής του ανέλιξης και αυτό συνέβη και στην περίπτωσή του. Αλλιώς έβλεπε τα πράγματα στα 18 του και διαφορετική οπτική έχει τώρα, που είναι 26 ετών, πατέρας, ηγέτης ενός επαγγελματικού αθλητικού οργανισμού, αθλητικός πρεσβευτής μίας ολόκληρης χώρας και όλα αυτά, έχοντας λύσει προ πολλού το οικονομικό πρόβλημα όχι μόνο των παιδιών του αλλά και των δισέγγονών του...

Αν υπάρχει κάτι, που όμως δεν έχει αλλάξει ακόμη και τώρα είναι ο τρόπος με τον οποίο φέρεται ως προς τους οικείους του, επιλέγει να ζει την καθημερινότητά του και λαμβάνει τις σημαντικότερες απόφάσεις του. Τι θέλω να πω με τα παραπάνω; Ότι πολύ απλά ο Αντετοκούνμπο των Μπακς και του ΝΒΑ με τον Γιαννάκη του Φιλαθλητικού εξακολουθεί να διατηρεί τις αρχές του, να ακούει την καρδιά του και να διατηρεί το ίδιο αξιακό σύστημα σε όλες τις μεγάλες και τις μικρές στιγμές της ζωής του.

Κοινώς, εξακολουθεί να παραμένει ο εαυτός του και να διαφέρει παρασάγγες από τον μέσο εκατομμυριούχο NBAer, γεγονός που εξηγεί κατά πολύ τον πολύ ταπεινό και φυσιολογικό τρόπο ζωής του, την επιμονή στα θέλω του αλλά κυρίως την πίστη και την αφοσίωσή του σε ανθρώπους και καταστάσεις που του έχουν αλλάξει τη ζωή. Αδιαφορώντας για το πιστεύει ο μέσος φίλαθλος σχετικά με το που θα έχει περισσότερες πιθανότητες να στεφθεί πρωταθλητής και αποκτώντας έξτρα κίνητρο για κάθε λογής κριτική που του ασκείται.

Αυτός είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο! Κι όσοι τυχαίνει να τον έχουμε γνωρίσει λίγο παραπάνω, δεν εκπλαγήκαμε καθόλου, ούτε με την παραμονή του στο Μιλγουόκι και με την δέσμευσή του στους Μπακς μέχρι το 2026, ούτε με όλες τις παράξενες – για τους Αμερικανούς – «ομορφιές» που ξεστόμισε στη συνέντευξή του, θέλοντας να εξωτερικεύσει τους λόγους της απόφασής του. Απλά χαμογελάσαμε και απολαύσαμε μία ακόμη εξαγωνιστική του παράσταση...

Για την ακρίβεια, ακόμη και τα πρωτοκλασσάτα στελέχη των «ελαφιών» με την άκρως αμερικανική νοοτροπία, είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι ο Γιάννης δύσκολα θα τραβήξει για άλλες πολιτείες, γιατί εδώ και επτά χρόνια έχουν συνειδητοποιήσει απόλυτα ότι το «λαβράκι» που «ψάρεψαν» στο draft του 2013, δεν είναι απλά ένας απίστευτα προικισμένος παίκτης! Αλλά μία σπάνια προσωπικότητα για τα δεδομένα της κυνικά καταναλωτικής αμερικανικής κοινωνίας, που στέκεται στις εντυπώσεις και το θέαμα και δεν έχει συνηθίσει να δίνει βάση στην απλότητα της ουσίας.

Έστω και αν οι ελάχιστες αμφιβολίες που είχαν, άρχισαν σιγά-σιγά να εξαφανίζονται μετά την συνάντησή του με τους ιδιοκτήτες της ομάδας, τον περασμένο Σεπτέμβριο, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα για... φθινοπωρινές διακοπές.

Σ' όλο το διάστημα της παραμονής του στην Αθήνα, άλλωστε, ο back2back MVP του ΝΒΑ μπορεί να πέρασε ξέγνοιαστες στιγμές σαν κοινός θνητός με την οικογένειά του, λιγότερο ο ίδιος όμως και περισσότερο οι εκπρόσωποί του και ο αδελφός του, Θανάσης, ασχολούνταν με τις κινήσεις που ετοίμαζε το front-office για την ενίσχυση της ομάδας.

Όταν χρειάστηκε, όμως και με τον Μπογκντάνοβιτς μίλησε και τον Ολαντίπο υποδέχτηκε στην ελληνική πρωτεύουσα για προπονήσεις. Και φυσικά «χαιρέτησε» – σε στενό κύκλο γιατί οι Μπλέντσο και Χιλ είναι καλοί του φίλοι – την ανταλλαγή για τον Χόλιντεϊ, του οποίου ήταν fan!

Λίγο ή πολύ δηλαδή, από το μυαλό του Γιάννη δεν πέρασε ποτέ σοβαρά η σκέψη να αλλάξει περιβάλλον και φανέλα. Σκεφτόταν, σκέφεται και όπως αποκάλυψε θα συνεχίζει να σκέφτεται το μέλλον του στο Μιλγουόκι!

Είτε γιατί η μαμά Βερόνικα δεν θέλει να ξεκουνηθεί, είτε γιατί ο συγχωρεμένος Τσαρλς θα χορεύει ρυθμικά πανηγυρίζοντας την απόφασή του στον «παράδεισο», είτε γιατί ο ίδιος θεωρεί την πόλη ως τη δική του «γη της επαγγελίας» και δεν θέλει ποτέ να νιώσει ότι θεωρείται «προδότης» ή να δει την φανέλα με το νο34 να καίγεται στους κεντρικούς δρόμους... Εκεί που του αρέσει να περπατά καθημερινά και να πηγαίνει ανενόχλητος στον κινηματογράφο...

Για όλους όσοι δεν μπορούν ακόμη να καταλάβουν, ο Αντετοκούνμπο είναι ένα διαφορετικό, μυστήριο, ευπρόσδεκτο κι άκρως αντισυμβατικό «τρένο», που λείπει πολύ από τον σημερινό κόσμο. Ένας τύπος που αρνείται να συμβιβαστεί με τα «θέλω» της κοινωνίας γι' αυτόν, γιατί μεγάλωσε στους δρόμους με τεράστιες δυσκολίες κι έμαθε να διαμορφώνει μόνος τον δρόμο του, ακολουθώντας τις επιθυμίες του. Χωρίς να επηρεάζεται διόλου από το τι λέει ο κόσμος γι' αυτόν...

Η χτυπητή αποστασιοποίησή του από την πεπατημένη του star-sytstem, ειδικότερα τώρα που δεν έχει ανάγκη κανέναν, τον καθιστά μοναδικό στα μάτια μου, με όποιον μανδύα κι αν εμφανίζεται.

Είτε με αυτόν του μπασκετμπολίστα, που δεν θέλει να σμίξει με τους άλλους αστέρες και να αλλάξει τις αγαπημένες του συνήθειες για να πάρει ευκολότερα ένα πρωτάθλημα, αλλά και του superstar που λαμβάνει ως έξτρα κίνητρο την δημόσια κριτική για τις αποφάσεις του, επιλέγοντας να περάσει περισσότερες ώρες στο γυμναστήριο και να γίνει καλύτερος.

Είτε με αυτόν του απλού πολίτη, που γυρίζει στην πατρίδα του για ξεκούραση, νοικιάζει ένα διαμέρισμα στο Παλαιό Φάληρο, δεν προσλαμβάνει νταντά για τον ούτε ενός έτους Λίαμ-Τσαρλς, οδηγεί μόνος του, τρώει μέχρι και σε fast-food και ζει σαν ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Και φυσικά δεν φωνάζει τις κάμερες για να «διαφημίσει» τις αγαθοεργίες που κατά καιρούς επιλέγει να κάνει...

Γιάννης Αντετοκούνμπο, λοιπόν, σημαίνει πίστη και αφοσίωση, σημαίνει σεβασμός, σημαίνει εμπιστοσύνη, σημαίνει σχέσεις ζωής, σημαίνει οικογένεια και ανθρωπιά, σημαίνει χαμόγελο στο δώρο της ζωής, σημαίνει μαχητικότητα μέσα στο γήπεδο και σκληρή δουλειά στην προπόνηση! Δηλαδή όλα αυτά που λίγο ή πολύ τα έχουμε ξεχάσει ή τα ξεχνάμε μέσα στη δίνη της ολοένα και πιο εμπορευματοποιημένης καθημερινότητάς μας.

Στο Μιλγουόκι, λοιπόν, είναι πολύ τυχεροί που τον έχουν και ξέρουν καλά ότι αξίζει κάθε δολάριο από τα περίπου 256 εκατομμύρια που του θα του δώσουν μέχρι το 2026. Ανεξαρτήτως του αν θα φέρει ποτέ πρωτάθλημα στην πόλη. Τους αρκεί ότι ο Γιάννης γουστάρει να πηγαίνει καθημερινά στον «πόλεμο» μαζί τους και να δίνει πρωί-βράδυ ένα σπάνιο παράδειγμα ζωής σε όλα τα επίπεδα... Υπάρχει μεγαλύτερη «ευτυχία» και συνάμα παρακαταθήκη στον σημερινό αθλητισμό και την σημερινή κοινωνία;

Υγ.1: Αγωνιστικά, περιμένω από τον Γιάννη να έχει μ.ο. ακόμη και 35 πόντους + 15 ριμπάουντ + 8 ασίστ, αν χρειαστεί για να κρατήσει τους Μπακς στο επίπεδο του πρωταθλητισμού. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει φέτος! Με ιντριγκάρει πολύ η προσπάθειά και το mindset που θα έχει προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά και το «ταξίδι» που θα μας χαρίσει.

Υγ.2: Απ' όλες τις ατάκες που είπε τελευταία, με πόρωσε απίστευτα εκείνη που είπε για την Εθνική ομάδα στην αποκλειστική συνέντευξη που έδωσε στην Cosmote TV. «Μπορώ να παίζω μέχρι τα 38 και τα 40 μου με το εθνόσημο, αν δεν έχω καταφέρει να κερδίσω νωρίτερα κάποιο τίτλο!». Η ανατριχίλα σε όλο της το μεγαλείο.