Στο τέρμα του δρόμου

Η αλήθεια δεν κρύβεται. Νομοτελειακά έρχεται η στιγμή ανάδυσής της στην επιφάνεια κι εκεί ο καθένας εισπράττει αυτό που του αναλογεί. Στην περίπτωση του μπασκετικού Άρη εδώ και τουλάχιστον πέντε μήνες παιζόταν ένα γαϊτανάκι. Η ομάδα ζούσε στον κόσμο των… παραισθήσεων, των υψηλών προσδοκιών, των μεγαλεπήβολων σχεδίων κι ενώ όλοι (μέσα τους) αντιλαμβάνονταν ότι αυτά που λεγόντουσαν είναι αδύνατο να υλοποιηθούν, αρνούνταν να το παραδεχθούν δημοσίως και ουσιαστικά κορόιδευαν τους εαυτούς τους.

Μπουντεσλίγκα, Λειψία – Γκλάντμπαχ, ώρα 19:30. Παίξε νόμιμα και με ασφάλεια στις συναλλαγές (21+)!

Και χθες ήρθε η παραίτηση του στρατηγικού συμβούλου του Νίκου Λάσκαρη. Του Δημήτρη Παπακυριάκη. Του ανθρώπου που είχε ρόλο σε όλες τις αποφάσεις της ΚΑΕ. Του ανθρώπου που ήταν και νομικός εκπρόσωπος της οικογένειας στον (πρώτο γύρο) της δικαστικής διαμάχης του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ η οποία παραμένει αγκάθι. Αυτή η υπόθεση άλλαξε τη ζωή πολλών ανθρώπων, κυρίως του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ και κατ’ επέκταση του Άρη.

Ο Δημήτρης Παπακυριάκης ήταν κάτι παραπάνω από στέλεχος της ΚΑΕ. Οι αρμοδιότητές του ήταν τόσο ισχυρές όπου ακόμη και στην απόφαση καρατόμησης του Δημήτρη Πρίφτη (πριν από εκείνον τον αγώνα στη Ρόδο με τον Κολοσσό) έπαιξε μεγάλο ρόλο. Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα, από το περιβάλλον του κ. Παπακυριάκη διέρρεε η αισιοδοξία ότι σύντομα θα επιλυθούν τα προβλήματα ρευστότητας, θα έρθει η μεγάλη χορηγία και η ΚΑΕ θα βαδίσει σε ασφαλή μονοπάτια. Η παραίτησή του αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο. Έπαψε να πιστεύει σε αυτό που πρέσβευε ο ίδιος.

Αν (η παραίτηση) αποτελεί μορφή εξιλέωσης για όλα όσα προηγήθηκαν στο τελευταίο διάστημα το γνωρίζει μόνο ο ίδιος. Πάντως, από το περιβάλλον του διέρρευσε ότι είχε την απαίτηση από τον Νίκο Λάσκαρη να βγει και να μιλήσει, να αναφερθεί στην πραγματική κατάσταση και όχι σε αυτή που φαντάζεται ότι μπορεί να επιβάλλει. Ο κ. Παπακυριάκης θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί πριν από τουλάχιστον τρεις μήνες. Γνωρίζει ο ίδιος. Στα τέλη του Ιούνη όταν ανέλαβε την υποχρέωση διακανονισμού των οφειλών απέναντι στους παίκτες της περσινής χρονιάς και κατάλαβε ότι ουσιαστικά πηγαίνει στον πόλεμο δίχως πιστόλι.

Οι ευθύνες όμως δεν ανήκουν στους «στρατιώτες» αλλά στους στρατηγούς γιατί αυτοί δρομολογούν καταστάσεις, αυτοί επιλέγουν συνεργάτες, αυτοί πιστώνονται μια νίκη αλλά και χρεώνονται μια ήττα. Αυτοί αποφασίζουν και ο Άρης σήμερα πληρώνει το τίμημα όλων των αποφάσεων που λήφθηκαν στο προηγούμενο διάστημα. Οι προσφυγές είναι απόρροια της στρατηγικής που ακολούθησε ο ιδιοκτήτης και οι συνεργάτες του. Της πίστης έως ματαιοδοξίας για την ολική επαναφορά όταν το πράγμα ήταν αναπόφευκτο. Του ενός μήνα που αδυνατούσε η ΚΑΕ να καταβάλλει σε παίκτες που ήταν διατεθειμένοι να φύγουν και τώρα διεκδικούν όλο το ποσό. Βλέπε Μαρμπλ, Τζένκινς, Μπάκνερ κ.α.

Με τις ενέργειές του, ο Νίκος Λάσκαρης διαχώρισε την παρουσία του στον Άρη σε δύο εποχές. Η πρώτη ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2016 και χαρακτηρίζεται από οικονομική ασφάλεια, συνέπεια αλλά και λάθη στρατηγικής σε διοικητικό και εμπορικό επίπεδο. Η δεύτερη αρχίζει από τον Οκτώβρη του 2016 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Εδώ τα λάθη ήταν τεράστια. Εκείνον τον Οκτώβρη δεσμεύτηκαν οι λογαριασμοί και άρχισαν τα πολύ μεγάλα προβλήματα. Από τότε φάνηκε το μέλλον αλλά η πρότερη παρουσία ήταν λογικό να του δώσει επιπλέον χρόνο. Στο μεσοδιάστημα το συντριπτικό μέρος του Τύπου διαχειρίστηκε την υπόθεση «Λάσκαρης» με πολύ μεγάλο σεβασμό. Ομοίως και οι φίλοι του Άρη καθώς ένα μεγάλο ποσοστό άπλωσε ασπίδα ασφαλείας και πίστευε στις εξαγγελίες του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ.

Για να φτάσουμε στο σήμερα. Η ιδιοκτησία ισχυρίζεται ότι στα τέλη του μήνα θα υπάρξουν ουσιαστικές εξελίξεις, πλέον όμως το επίπεδο δημοτικότητάς του είναι στα τάρταρα και γι’ αυτό ευθύνεται ο ίδιος. Ο κόσμος θέλει να πιστέψει αλλά θέλει να δει και κάτι. Εδώ και 4-5 μήνες δεν βλέπει τίποτε. Μόνο τον Παναγιώτη Γιαννάκη ο οποίος θα ερχόταν στον Άρη είτε με είτε χωρίς Λάσκαρη. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι όταν ο «Δράκος» αποφάσισε να αναλάβει την τεχνική ηγεσία, όλοι υπέθεσαν ότι «προφανώς κάτι ξέρει που δεν ξέρουμε οι υπόλοιποι». Έμμεσα έδωσε χρόνο πιστεύοντας και ο ίδιος στις εξαγγελίες του Λάσκαρη.

Συνεχίζοντας με το σήμερα, ο Άρης δεν μπορεί να περιμένει ακόμη 10-15 ημέρες, ίσως κι έναν μήνα. Υπάρχει μια ομάδα που πρέπει να πληρωθεί, υποχρεώσεις, πιστωτές και μια ΚΑΕ να οργανωθεί. Εδώ και τρεις μήνες παίζεται η «κολοκυθιά». Ακόμη και στο ζήτημα των μεγάλων χορηγιών. Συνειδητά, στη συγκεκριμένη γωνιά ουδέποτε γράφτηκε η επωνυμία ούτε μίας εταιρίας από αυτές με τις οποίες – λεγόταν – ότι είχε συμφωνήσει ο Νίκος Λάσκαρης. Η πατροπαράδοτη τακτική… μια στο καρφί και μια στο πέταλο δεν είχε θέση σ’ ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Συνειδητά δεν γράφτηκε το όνομα καμίας αεροπορικής εταιρίας, καμίας τράπεζας, καμίας εταιρίας που είναι υπό ίδρυση, το παραμικρό. Συμμέτοχοι στην παροχή ελπίδας δίχως χειροπιαστά πράγματα δεν θα μπορούσαμε να γίνουμε.

Σημασία έχει όμως το μέλλον. Ο Νίκος Λάσκαρης έχει να επιλέξει μεταξύ δύο δρόμων. Το καλοκαίρι αρνήθηκε να παραχωρήσει το μάνατζμεντ της ΚΑΕ με συνέπεια να χαθούν εξασφαλισμένα (εμπορικά) έσοδα άνω των 700.000 ευρώ. Πριν από έναν χρόνο είχε στα χέρια του πρότασης αγοράς της ΚΑΕ αλλά (τότε) δεν περίμενε την εξέλιξη των πραγμάτων και αρνήθηκε.

Πλέον υπάρχουν διαφορετικά δεδομένα. Στις επόμενες ημέρες θα έρθουν κι άλλες τρεις παραιτήσεις μελών του δ. σ. Η κατάσταση είναι τόσο «σφιχτή», δεν χωρούν νέες χρονοτριβές. Πρόσφατα ο ΑΣ έγραψε σε ανακοίνωσή του ότι καλείται να διαχειριστεί το ιδιοκτησιακό και οικονομικό πρόβλημα στην ΚΑΕ. Η ΚΑΕ δεν απάντησε, αποδεχόμενη προφανώς το πρόβλημα. Στον ΑΣ σκέφτονται να καταθέσουν πρόταση μομφής – ως κάτοχος του 10% της εταιρίας – με την προοπτική εξώθησης στην έξοδο του Νίκου Λάσκαρη.

Ο Νίκος Λάσκαρης είτε θα πρέπει να λειτουργήσει ως πραγματικός ιδιοκτήτης λύνοντας τα προβλήματα είτε δημιουργώντας τις συνθήκες της αλλαγής. Άλλη λύση δεν υπάρχει…