«Γεια σας Ηνωμένα Έθνη. Πως είστε; Ελπίζουμε να είστε καλά. Όσο για μας; Πεθαίνουμε»! 14 λέξεις σοκαριστικές, που σε ανατριχιάζουν, που υποσυνείδητα ανοίγεις μάτια και αυτιά, βγαίνεις από τη «φούσκα» σου και συνειδητοποιείς τι γίνεται πιο έξω. Έξω από την πόρτα σου. Γιατί, ως γνωστόν, αν δεν κτυπήσει τη δική σου, δεν ασχολείσαι καν.

«Πεθαίνουμε»… Όσο εμείς βλέπουμε τον Ντάφυ να δολοπλοκεί και να είναι έτοιμος να «πατήσει επί πτωμάτων» για ένα γα…νο ριάλιτι (το οποίο πληρώνει αδρά) ή να υποδέχεται κόσμος στις γενέτειρες τους κάποιον Μπάρτζη ή έναν Τζέιμς, λες και βρήκαν τη θεραπεία για τον καρκίνο και που μεθαύριο κανείς δεν θα τους θυμάται, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κανείς πραγματικός, ουσιαστικός και σημαντικός λόγος, όσο γουστάρουμε να βλέπουμε από την «κλειδαρότρυπα» τις ζωές των άλλων που βγάζουν στη φόρα ακόμα και τα προσωπικά τους, να ταυτιζόμαστε με τους κω…χαρακτήρες που έχουν μαζέψει για τα νούμερα τηλεθέασης και όχι για τις μαγειρικές τους ικανότητες ή να αγαπάμε να τους μισούμε, να τσακωνόμαστε και να tweetάρουμε γι αυτούς χωρίς να υπάρχει αύριο, για κάτι… κενό και άδειο, την ίδια ώρα λοιπόν βλέπεις ένα γράμμα πεταμένο στον δρόμο που λέει «Ηνωμένα Έθνη, ελπίζουμε να είστε καλά. Όσο για μας; Πεθαίνουμε…»!

Καμία υπόδειξη, κανένα δάκτυλο δεν κουνιέται… Ο καθένας κάνει ότι ακριβώς του αρέσει (χωρίς φυσικά να ενοχλεί τον άλλον), εμείς «φωνές» θα μεταφέρουμε και όποιος θέλει ας τις κρατήσει έξω από την πόρτα του. «Φωνές» και «εικόνες» από το τι (διάβολο στραβό και ανάποδο) συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο.

«Να πεθαίναμε μαζί για να βλεπόμασταν στον παράδεισο»

Την ώρα που ο Ντάφυ λοιπόν δολοπλοκεί στον Άγιο Δομίνικο και κλαίει που δεν βλέπει το παιδί του, αλλά έχει επιλέξει να είναι εκεί, έχει υπογράψει ρήτρες και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μείνει και εμείς παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα την επόμενη κίνηση και την μεθεπόμενη ατάκα, η Ναντίν στη Γάζα δείχνει μέσω βίντεο τι γίνεται στην πόλη της, στο σπίτι της. Ένα 10χρονο κορίτσι μιλάει για θάνατο και θα ήταν πολύ χαρούμενο, αν αυτός το έβρισκε παρέα με τον μικρό της αδερφό, γιατί τότε θα ήταν μαζί στον παράδεισο. Τα λόγια αυτά είναι της παλαιστίνιας Ναντίν, όχι δικά μας για να σας κάνουμε να συγκινηθείτε και να ωραιοποιήσουμε το κείμενο. Η Ναντίν επί 11 μέρες έβλεπε κτίρια να πέφτουν, δεν είχε νερό και ηλεκτρικό και ζούσε το δευτερόλεπτο, γιατί δεν ήξερε αν θα υπάρχει το επόμενο…

«Δεν μπορώ να το διαχειριστώ όταν φοβάται ο αδερφός μου. Φοβάμαι και εγώ όταν φοβάται ο αδερφός μου, επειδή είμαστε τόσο «δεμένοι», είμαστε αυτοί που έχουμε έρθει πιο κοντά ανάμεσα στην οικογένεια. Ακούγαμε πάρα πολλές εκρήξεις, ακούγαμε παιδιά να στριγκλίζουν και μανάδες να κλαίνε για να παιδιά τους. Ένιωθα τόσο τρομοκρατημένη αλλά το έκρυβα από τον μικρό αδερφό μου, γιατί δεν ήθελα να νιώθει ότι δεν είναι ασφαλής στη Γάζα, γιατί αυτό είναι το αληθινό του σπίτι. Ήθελα να νιώθει ότι είναι ασφαλής στο σπίτι του.

Φοβόμουν πολύ στο σκοτάδι, δεν μου αρέσει το σκοτάδι, οπότε όταν το ρεύμα «έπεφτε» δεν μου άρεσε καθόλου. Οι γονείς μου φοβόντουσαν για μας, για τα παιδιά τους, εγώ και ο αδερφός μου φοβόμασταν ο ένας για τον άλλον, οπότε προσπαθούσαμε να είμαστε συνέχεια μαζί, γιατί αν πεθαίναμε μαζί, αυτό θα ήταν το καλύτερο, γιατί θα βλέπαμε ο ένας τον άλλον όταν θα πηγαίναμε στον παράδεισο».

«Το μόνο που ακούς είναι θόρυβος από βόμβες και πρέπει να τρέξεις»

Ο Ισραηλινός Ένταν, είναι 11 χρονών και αντί να παίζει αμέριμνος με τα σκυλάκια του και το τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι του, έχει μάθει να τρέχει στο καταφύγιο και να κοιμάται εκεί…

«Όταν ακούμε «κόκκινος κωδικός» και πολλές σειρήνες, τρέχουμε εδώ και κλείνουμε την πόρτα. Και ξαπλώνουμε κάτω από το κρεβάτι γιατί λένε ότι πρέπει να ξαπλώσουμε από κάτω και να περιμένουμε 10 λεπτά. Όταν άκουσα τις σειρήνες έτρεξα για τη ζωή μου σαν τρελός. Το μόνο που ακούς είναι τον θόρυβο από τις βόμβες και πρέπει να τρέξεις. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, γιατί προσπαθώ να κάνω πράγματα πιο διασκεδαστικά, όπως το να παίζω με το αυτοκίνητό μου, να παίζω με το τηλέφωνό μου και να κάνω διασκεδαστικά πράγματα, γιατί όσο πιο ωραία περνάς, τόσο πιο εύκολα κυλάει ο χρόνος και δεν σκέφτεσαι τις βόμβες και πόσο τρομακτικές είναι.

Δεν πάμε σχολείο τώρα αν και εκεί είμαστε ασφαλείς, καθώς κάθε τάξη μας είναι καταφύγιο για βόμβες, αλλά δεν μας αφήνουν γιατί λένε είναι επικίνδυνο».

Αυτή ήταν η καθημερινότητα για 11 μέρες γι αυτά τα δύο παιδιά. Η Ναντίν συνεχίζει να τραβάει βίντεο ανάμεσα στα χαλάσματα όσο οικογένειες τρώνε και κοιμούνται δίπλα σε αυτά.

«Θέλουμε μόνο να τους τρομάξουμε»

Εφτά χιλιάδες χιλιόμετρα ανατολικότερα, στη Μιανμάρ ζουν καθημερινά με τον φόβο, την τρομοκρατία, την εξορία, τα βασανιστήρια της χούντας. Τέσσερα αδέρφια, από 15 ως 21 ετών, ενώ είχαν καταφέρει να διαφύγουν στην Ταϊλάνδη, επέστρεψαν στην πατρίδα τους… για να κάνουν κάτι! Οτιδήποτε, αλλά κάτι.

«Δημιουργήθηκαν πολλές ομάδες. Στη δική μας, ήρθαν αρκετοί, άλλοι με μολότοφ, άλλοι με σφεντόνες και ξίφη. Όταν φτάσαμε όμως κοντά στο αστυνομικό τμήμα η ομάδα δίστασε» περιγράφει ο 15χρονος Λιν (είναι ψευδώνυμο), πως περνάει τα βράδια του υπό τη χούντα στη Μιανμάρ.
«Ένιωθα οργισμένος, τρελός… Κανείς δεν ήταν πρόθυμος να ρίξει το μπουκάλι. Ήθελα να είμαι ειρηνικός επαναστάτης αλλά κάποιες φορές πρέπει να είσαι «επιθετικός». Πήρα τη μολότοφ και ανέβηκα στη γέφυρα. Το μπουκάλι έπεσε ακριβώς σε έναν σωρό με σκουπίδια που ακουμπούσαν στο κτίριο. Οι φλόγες άρχισαν να ανεβαίνουν προς τα πάνω, την οροφή. Θέλαμε να τους τρομάξουμε. Μας κάνετε να νιώθουμε ανασφαλείς; Τότε θέλουμε να αισθανθείτε και εσείς έτσι».

«Τον βασάνισαν και τον σκότωσαν»

Αμέσως ένα φορτηγό γεμάτο με στρατιώτες που έφτασε, τους κυνήγησε με δακρυγόνα: «Ήταν σαν να επιστρέψαμε από τον πόλεμο». Η ομάδα του Λιν και των αδερφών του το έκανε κάθε βράδυ. Στόχευε αστυνομικά τμήματα και έκαναν επιθέσεις. Δεν κατάφεραν να κάψουν κάποιο κτίριο, αλλά ήταν ένας ψυχολογικός πόλεμος. Να νιώθει η χούντα ότι έχει κάποια αντίδραση. Συνέχιζαν κάθε βράδυ μέχρι που… «ακούσαμε ότι είχαν πιάσει οι δυνάμεις ασφαλείας έναν φίλο μας. Τον βασάνισαν και τον σκότωσαν».

«Ηνωμένα Έθνη τι κάνετε; Ελπίζουμε να είστε καλά. Όσο για μας, εδώ στη Μιανμάρ; Πεθαίνουμε…». Εκεί έχει μάχη πραγματική. Εκεί είναι πραγματικό Survivor και αυτόν που καταφέρνει να επιστρέψει το βράδυ στο σπίτι, δεν τον υποδέχονται με καπνογόνα, πανό, χορούς και πανηγύρια, αλλά με μια αγκαλιά για να πιστέψουν ότι είναι ζωντανός.

Στην Κολομβία άνθρωποι… εξαφανίζονται

Σε άλλα μέρη δεν έχουν καν τη δυνατότητα της οπτικής επαφής. Ψάχνουν στο κενό, στο πουθενά… Στην Κολομβία αναζητούν τους ανθρώπους τους στα μυστικά κέντρα κράτησης, γιατί τόλμησαν να ξεσηκωθούν και να βγουν στους δρόμους επειδή η κυβέρνηση τους πίνει το αίμα. Δεν έχουν δει τους συγγενείς τους για πολλές μέρες. «Ενδεχομένως να μην είναι ζωντανοί, γιατί αν ήταν ζωντανοί, θα έφταναν στα σπίτια τους λέγοντας τουλάχιστον στους συγγενείς και τις οικογένειές τους ‘εδώ είμαστε’. Αλλά αν δεν έχουν επιστρέψει, είναι επειδή... δεν πρόκειται να εμφανιστούν».

Η «απαγορευμένη» αγκαλιά

Όσο η Μαρίνα στο MasterChef πρόσφερε στους σεφ… άμμο και πέτρες, αλλά την βάλανε ξανά στο ριάλιτι για την ίντριγκα, τις κακίες και φυσικά τα νούμερα τηλεθέασης, σε άμμο και πέτρες στη Θέουτα της Ισπανίας έφτασαν 8.000 πρόσφυγες. Τους χρησιμοποίησε το Μαρόκο ως πιόνια, ως εργαλεία απέναντι στην Ισπανία, λέγοντας στα μικρά παιδιά ακόμα, πως εκεί θα τους περιμένει ο Μέσι και ο Ρονάλντο.

Ένας Σενεγαλέζος, σχεδόν ημιλιπόθυμος κοντεύει να καταρρεύσει, αλλά τον βαστάει η 20χρονη εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού Λούνα Ρέγιες. Του δίνει νερό, απλώνει το χέρι της και τον χαϊδεύει σε ένδειξη ότι «όλα θα πάνε καλά» και αγκαλιάζονται, με τον Σενεγαλέζο να ξεσπάει σε κλάματα.
«Έκλαιγε, άπλωσα το χέρι μου και με αγκάλιασε. Γαντζώθηκε πάνω μου. Αυτή η αγκαλιά ήταν κάτι σαν σχοινί διάσωσης. Το να αγκαλιάζεις τον άλλον είναι η πιο φυσιολογική κίνηση του κόσμου. «Δεν είμαστε εκπαιδευμένοι να δούμε κάτι τέτοιο».

Τα «μηνύματα μίσους»

Όχι δεν είναι για κάποιους… Η Λούνα δέχτηκε εκατοντάδες μηνύματα μίσους γι αυτή την κίνηση και αναγκάστηκε να γυρίσει τους λογαριασμούς της στα social media σε στάτους «ιδιωτικό». «Είδαν πως ο φίλος μου ήταν μαύρος. Δεν σταματούσαν να με προσβάλλουν και να μου λένε φρικτά, ρατσιστικά πράγματα» είπε η Λούνα μετά από 36 ώρες στο πλευρό τους. Ευτυχώς γρήγορα έδειξε τη δύναμή του το καλό προφίλ των social media. Όχι αυτών που αισχρολογούν για τον Τριαντάφυλλο, τον Τζέιμς, τη Μαρίνα και τον Διονύση, που μάλλον κάτι κάνουν πιο σημαντικό από ότι η Λούνα, με το αποκαλούν για παράδειγμα (υπαρκτό) «σκουπίδι» τον άλλον και δημιούργησε το #graciasluna ή #ευχαριστούμελούνα.

«Δεν θα επιτρέψουμε να κερδίσει το μίσος. Όσοι από εμάς βλέπουν αυτή την αγκαλιά ως σύμβολο μιας καλύτερης χώρας, ξεπερνούν τους υπόλοιπους, ανέφερε η Ρίτα Μαέστρε, σύμβουλος της Μαδρίτης.

Η Υπουργός Οικονομίας της Ισπανίας, Νάντια Καλβίνο, επαίνεσε επίσης τη Λούνα, λέγοντας: «Είναι η καλύτερη εκπρόσωπος των μεγαλύτερων αξιών της κοινωνίας μας».

Η Υπουργός Εργασίας της Ισπανίας, Γιολάντα Ντίας «πολλά περισσότερα από μια φωτογραφία. Ένα σύμβολο ελπίδας και αλληλεγγύης».

Ο Γιάγκα Σαπαγκέιν, γενικός γραμματέας του Ερυθρού Σταυρού επαίνεσε επίσης τη χειρονομία της Λούνα γράφοντας: «Η Λούνα αντιπροσωπεύει τις καλύτερες αξίες μας. Σε ευχαριστούμε που έλαμψες ένα φως. Που έδειξες στον κόσμο πως είναι η ανθρωπιά».

​

Αυτές είναι ορισμένες από τις «φωνές» και τις «εικόνες» που υπάρχουν κάπου στον κόσμο, έξω από την πόρτα μας (άλλες μάλιστα είναι πολύ πιο κοντά μας, στα Γλυκά Νερά) όσο εμείς έχουμε ταυτιστεί και παθιαστεί- είτε γιατί γουστάρουμε να μισούμε, είτε γιατί θαυμάζουμε, είτε για το κουτσομπολιό και την ίντριγκα- με κάποιους ανθρώπους που βγάζουν τον χειρότερο τους εαυτό στα ριάλιτι, για τα λεφτά, τη προβολή και προφανώς τους δικούς τους λόγους.

Αλλά, τι μας λες τώρα ρε φίλε…