Δύο χρόνια μετά τη στέψη του ως κυπελλούχος Ελλάδας στην Αθήνα, ρίχνοντας μια ξεγυρισμένη τεσσάρα στον πρωταθλητή Ολυμπιακό, ο ΠΑΟΚ των χιλίων προβλημάτων επέστρεψε δριμύτερος, παίρνοντας την πιο γλυκιά εκδίκηση μέσα στο σπίτι του απέναντι στον συμπολίτη Άρη.

Για να γευτεί το νέκταρ του θριάμβου του ο «Δικέφαλος» έπρεπε να περιμένει 33 ολόκληρα χρόνια από τον χαμένο τελικό του Καυτανζογλείου. Στο μεσοδιάστημα η τρομερή ομάδα του Κούδα, του Σαράφη, του Ιωσηφίδη και των άλλων παιδιών του Σάνον και του Λόραντ, είχε κατακτήσει ένα πρωτάθλημα (1976), δύο κύπελλα (1972, 1974), πρόσθεσε ακόμη «μαστραπά» (2001) στην τροπαιοθήκη του.

Την ίδια ώρα στο κίτρινο στρατόπεδο, όχι μόνο δεν είχαν πανηγυρίσει τίτλο στο ποδόσφαιρο, είχαν βιώσει έναν υποβιβασμό στη Β’ Εθνική (1997) και έπρεπε με τη σειρά τους να περιμένουν 33 χρόνια μέχρι να φτάσουν ξανά σ’ έναν τελικό κυπέλλου. Έλαχε ο κλήρος να γίνει στην Τούμπα. Κατά μια διαβολική σύμπτωση οι «κίτρινοι» είχαν αποδεχθεί από το ξεκίνημα (υπογράφοντας την προκήρυξη της διοργάνωσης) ότι θα γινόταν στην Τούμπα, που είχε οριστεί από την ΕΠΟ ως έδρα του τελικού, σε περίπτωση παρουσίας μιας ομάδας της Θεσσαλονίκης.

Αν και γνώριζαν ευθύς εξαρχής ότι η τελευταία πράξη θα παιζόταν στο σπίτι του μισητού αντιπάλου τους, δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι ο αντίπαλος τους θα είναι ο ΠΑΟΚ. Γι’ αυτό και μια μέρα μετά την πρόκριση του «Δικεφάλου» στον τελικό ζήτησαν να γίνει αλλαγή της έδρας. Με το Καυτανζόγλειο να είναι κλειστό, λόγω έργων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, οι επόμενες επιλογές ήταν το γήπεδο της Καλαμαριάς και του Μακεδονικού, με το αίτημα να απορρίπτεται.

Κάθε φιναλίστ δικαιούταν κάτι λιγότερο από δέκα χιλιάδες εισιτήρια (για την ακρίβεια 9.230), αφού η αστυνομία απαίτησε να υπάρχουν μεγάλες νεκρές ζώνες στις κερκίδες. Τα προεόρτια είχαν ξεκινήσει μέρες πριν (καταγράφηκαν τέσσερις εμπρηστικές ενέργειες εναντίον συνδέσμων του Άρη) και μια ολόκληρη Θεσσαλονίκη έψαχνε απεγνωσμένα για ένα μαγικό χαρτάκι.

Στην πόλη, εντός και εκτός γηπέδου, 2.500 αστυνομικοί ήταν επιφορτισμένοι με τα μέτρα τάξης, αλλά αυτό δεν εμπόδισε εκατοντάδες οπαδούς του ΠΑΟΚ τρεις ώρες πριν από την σέντρα να ανοίξουν πετροπόλεμο με τις αστυνομικές δυνάμεις και να εισβάλλουν σαν κύριοι, άνευ εισιτηρίων, στη Θύρα 4. Οι φιλοξενούμενοι απάντησαν με κάψιμο δεκάδων πλαστικών καθισμάτων και δεκάδες σπασμένες βιτρίνες στην επιστροφή τους στο Χαριλάου, μετά το τέλος του (χαμένου) τελικού, όταν δε η διοίκηση και οι προσκεκλημένοι τους μπήκαν στο γήπεδο αντίκρισαν τη θύρα των επισήμων, η οποία θα έπρεπε να είναι ουδέτερη, ντυμένη στα ασπρόμαυρα. Οι άνθρωποι του Άρη διαμαρτυρήθηκαν στους εκπροσώπους της ΕΠΟ για τη διακόσμηση στα κάγκελα του γηπέδου και αμέσως οι σημαίες απομακρύνθηκαν. Όμως, τα παράπονα των «κίτρινων» παραγόντων συνεχίστηκαν και όσον αφορά τη διάθεση των προσκλήσεων της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, αφού διαπίστωσαν ότι οι περισσότερες από αυτές είχαν δοθεί σε φιλάθλους του «Δικεφάλου».

«Παρκαδόροι…»

Το διακύβευμα του τελικού ήταν μεγάλο και για τις δύο ομάδες της Θεσσαλονίκης. Ο ΠΑΟΚ θα κατάφερνε να πάρει τη ρεβάνς από τον αιώνιο αντίπαλό του, ή ο Άρης θα κατάφερνε να επαναλάβει την ιστορία μετά από 33 χρόνια;

«Η ομάδα ήταν πολύ αγχωμένη μέρες πριν τον τελικό. Όλο το τεχνικό τιμ… Και ο κόσμος ήταν πολύ αγχωμένος, το ένιωθες εκείνη την εποχή, όπου κι αν πήγαινες. Όλοι μιλούσαν για τον τελικό, για τον ΠΑΟΚ το να έπαιζε έναν τελικό με αντίπαλο τον Άρη στην Τούμπα, μετά από τόσα χρόνια, και να γνώριζε την ήττα δεν περνούσε καν σαν ιδέα από το μυαλό όλων», μου είχε πει μετά από πολλά χρόνια, σε μια κουβέντα μας ο σκόρερ του τελικού, Γιώργος Γεωργιάδης.

Η μνημειώδης ατάκα εκείνου του τελικού, «αν χάναμε, η Τούμπα θα γινόταν… πάρκινγκ για τη λαϊκή και εμείς από ποδοσφαιριστές θα ήμασταν παρκαδόροι», ανήκει στον Κυριάκο Τοχούρογλου, που ένα λεπτό πριν από το φινάλε έκανε τον σταυρό του και ευχαρίστησε το Θεό βλέποντας τον Νασίφ Μόρις να σημαδεύει το δοκάρι της εστίας του! Ότι, δεν έκανε στην ίδια εστία, ο συμπαίκτης του στα μισά του πρώτου ημιχρόνου.

Η μπάλα, μετά από το απίθανο κλέψιμο του Δημήτρη Μάρκου, σε προσπάθεια αντεπίθεσης του Κνόπερ, και την σέντρα «πάρε-βάλε», κόλλησε στο δεξί πόδι του Καβαλιώτη άσου και αναπαύτηκε στα δίχτυα της εστίας του Χρήστου Λαμπάκη, αφού πρώτα ο «Γου Χου» ξάπλωσε στο χορτάρι όποιον παίκτη του Άρη βρήκε μπροστά του! «Ύστερα από τόσα χρόνια στα γήπεδα, είχα την εμπειρία να βάλω γκολ σε μια τέτοια φάση», αποκρίθηκε μετά τον τελικό.

«Μόνο αυτό!»

Ο σημερινός τεχνικός διευθυντής των τμημάτων υποδομής του «Δικεφάλου» μετρούσε πέντε κατακτήσεις κυπέλλου, μετά από επτά συμμετοχές σε τελικούς με τη φανέλα του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ. Είχε φτάσει το «ασπρόμαυρο» ρεκόρ του στο «δύο στα δύο», έχοντας σκοράρει και στους δύο τελικούς απέναντι σε Ολυμπιακό (2001) και Άρη (2003).

Ο MVP του τελικού της Τούμπας μέτρησε 190 συμμετοχές και 62 γκολ στις δύο θητείες του (1999-2003, 2007-2008) στον ΠΑΟΚ, συνολικά στη 18χρονη διαδρομή του ως επαγγελματίας έπαιξε σχεδόν σε 700 παιχνίδια (625 με Δόξα, Παναθηναϊκό, Νιουκάστλ, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό, Ηρακλή και 61 με την Εθνική Ανδρών), αλλά θυμάμαι σαν τώρα την απάντηση του μετά από χρόνια για τη σημασία εκείνου του αγώνα:

«Αν ένα παιχνίδι έπρεπε να κερδίσω από τα 600-700 που έπαιξα, ήταν αυτό. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αν έπρεπε να κερδίσουμε μόνο ένα, ήταν αυτό. Το να παίζει ΠΑΟΚ-Αρης έναν τελικό Κυπέλλου στο γήπεδο της Τούμπας και να μην κερδίσεις, δεν είναι και το καλύτερο».

Με… αριθμούς!

Ο τελικός της Τούμπας δεν ήταν και ο καλύτερος σε θέαμα, αλλά αυτό ελάχιστοι το θυμούνται. Ίσως οι φίλοι του Άρη που μέσα στην πίκρα της ήττας τα’ βάλαν ανοικτά με τον Γιώργο Φοιρό και τους παίκτες της ομάδας. Οι «κίτρινοι» μια βδομάδα μετά έπαιζαν έναν ακόμη «τελικό» απέναντι στον έτερο της πόλης, Ηρακλή. Το «έπαθλο» αυτή τη φορά ήταν ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Ο κόσμος «γύρισε την πλάτη» στην ομάδα, το γήπεδο ήταν μισοάδειο, με τους οργανωμένους να δηλώνουν αποχή και στη ραδιοφωνική εκπομπή τους να αποκαλούν τους παίκτες που αγωνίστηκαν στον τελικό της Τούμπας, με τους αριθμούς από τις φανέλες τους και όχι με τα ονοματεπώνυμά τους!

Εκείνο το απόγευμα, φινάλε της περιόδου 2002-2003, ο Ηρακλής πήγε στο Χαριλάου για δύο αποτελέσματα και μέχρι λίγο πριν το τέλος κρατούσε το υπέρ του 1-1. «Μπες μέσα και φύγε προωθημένος στην άμυνα του Ηρακλή», είπε στο 85' ο Γιώργος Φοιρός στον αμυντικό της ομάδας, Γιάννη Μαλλού, σηκώνοντάς τον από τον πάγκο και όπως αποδείχθηκε ο Έλληνας είχε έμπνευση. Ο Μαλλούς πέτυχε το γκολ της νίκης στις καθυστερήσεις του αγώνα και έστειλε στα ουράνια τον Άρη.

Εικόνα διάλυσης

Μη νομίζετε πως στον ΠΑΟΚ η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη. Ναι μεν η ομάδα του Αγγελου Αναστασιάδη ανταποκρίθηκε στην αφόρητη πίεση και στην απαίτηση του κόσμου να μη χαθεί το κύπελλο μέσα στην Τούμπα, αλλά εκείνη η σεζόν κυλούσε υπό το βάρος των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων.

Ο μεγαλομέτοχος, Γιώργος Μπατατούδης, αποτελούσε «persona non grata» για τους οπαδούς, μάλιστα δεν παρέστη καν στον τελικό. «Χάρηκα και εγώ το Κύπελλο αυτό, παρ' ότι δεν μπορούσα να βρίσκομαι στο γήπεδο της Τούμπας», δήλωνε σε μια τηλεοπτική εκπομπή της ΕΡΤ. Εκεί, όταν ρωτήθηκε για τα προβλήματα της ομάδας, έδειχνε για ακόμη μία φορά ότι βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου, αφού είπε: «Προβλήματα έχουν όλες οι ομάδες. Θα βρούμε όμως τις λύσεις»!

Η ομάδα γιόρτασε σε γνωστό νυχτερινό κέντρο της Θεσσαλονίκης την κατάκτηση του Κυπέλλου χωρίς κανέναν διοικητικό παράγοντα, αφού αυτό το είχαν ζητήσει οι ίδιοι οι παίκτες. «Όλη τη χρονιά ήμασταν μόνοι μας. Μόνοι μας θέλουμε να χαρούμε και την κατάκτηση του Κυπέλλου», έλεγαν, ενώ ο Αναστασιάδης την παραμονή του τελικού δήλωνε «όπως έχει η κατάσταση ο ΠΑΟΚ θα διαλυθεί ό,τι και να γίνει. Είμαστε υπό διάλυση».

Ο Έλληνας τεχνικός παρέμεινε πιστός στις απόψεις του και μετά την κατάκτηση του κυπέλλου. ««Με πήρε κάποιος τηλέφωνο πριν από το παιχνίδι και μου είπε "στη συνέντευξη Τύπου θα πεις, Χριστός Ανέστη σε όλους". Εγώ θα τελειώσω μ' αυτό. Χριστός Ανέστη σε όλους κι εύχομαι να αναστηθεί κι ο ΠΑΟΚ, που μπαίνει σε έναν πάρα πολύ δύσκολο δρόμο. Δυστυχώς για μένα, δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να λυπηθώ για ό,τι έγινε σήμερα. Δεν ξέρω αύριο τι θα γίνει». Στο περιθώριο της αναμέτρησης δεν παρέλειψε να κάνει ακόμη μία φορά παράπονα για τον ρόλο που έπαιζαν οι εκπρόσωποι του Τύπου στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην ομάδα τα τελευταία χρόνια.

Ο Αναστασιάδης παρέμεινε στον πάγκο του «Δικεφάλου» και τον οδήγησε την επόμενη χρονιά στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, χωρίς όμως τον Γιώργο Γεωργιάδη και τον αρχηγό της ομάδας στον τελικό της Τούμπας, Παντελή Καφέ, που είχαν φύγει για τον Ολυμπιακό.

«Σήκωσε το…»

Το «Σήκωσε το» ήταν ένα σύνθημα εμπνευσμένο, στην ιστορία του οποίου έχει σταθεί και αναφερθεί το gazzetta.gr προ πολλού...

Ένα σύνθημα αυθεντικά ΠΑΟΚτσήδικο, που φανέρωνε την πίστη, μετέφερε την αποφασιστικότητα και το πάθος του κόσμου για την κατάκτηση του κυπέλλου. Η πίστη και η αποφασιστικότητα ξεχείλιζε στις τάξεις των οπαδών του «Δικεφάλου», οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν είχαν γεννηθεί όταν η ομάδα τους γνώριζε την ήττα στον τελικό του Καυτανζογλείου και για την οποία έπρεπε να πάρει το «αίμα της πίσω».

​

Ο «αρχηγός» (Χρήστος Παπανικολάου) από τους κυριότερους εκφραστές της «ασπρόμαυρης» κερκίδας, εμπνεύστηκε και δημιούργησε το σύνθημα μέσα σε μια ταβέρνα της Γρ. Λαμπράκη, το οποίο μεταφέρθηκε από στόμα σε στόμα μέσα σε χρόνο-ρεκόρ. Εκείνο το μεσημέρι η Τούμπα τραγουδούσε «Σήκωσε το» έξι και επτά ώρες πριν από την σέντρα του τελικού!

Για την Ιστορία η «ταυτότητα» του τελικού που έγινε στις 17 Μαΐου του 2003 και βρήκε τον ΠΑΟΚ νικητή με 1-0:

Διαιτητής: Γιώργος Δούρος (Κορινθίας). Βοηθοί: Τσολακίδης, Γκρούτσης

Άρης: Λαμπάκης, Διγκόζης (46' Μπράγκα), Πανόπουλος (70' Μπασίρ), Σελάντερ, Επαλέ, Κατσιαρός, Κνόπερ, Παπαδόπουλος, Κολτσίδας, Μορίς, Ντεμπά-Νιρέν (46' Καπάνταης).

ΠΑΟΚ: Τοχούρογλου, Εγκωμίτης, Κουτσόπουλος, Αμπονσά (89' Νάστος), Μάρκος, Κούτσης (70' Χασιώτης), Γεωργιάδης, Κουκιέλκα, Οκκάς, Καφές, Γιασεμάκης (74' Σπάσιτς).