STAN: «Η ανέγερση της "Αγιά Σοφιάς", το πιο όμορφο συναίσθημα»!
Τα στενάκια της Νέας Φιλαδέλφειας έχουν γεμίσει παιδικές φωνές και γέλια, πειράγματα και συζητήσεις μεγάλων για τον αγώνα της ΑΕΚ. Ο μικρός Στράτος περπατάει παρέα με την οικογένεια και τους φίλους του προ το γήπεδο, για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα, ντυμένοι στα κιτρινόμαυρα. Κρατώντας από το χέρι τον κύριο Δημήτρη, που τού έχει εμφυσήσει την αγάπη για την «Ένωση», παίρνουν μαζί θέση στις κερκίδες, για να απολαύσουν με αγωνία την λατρεία τους. Οι ιαχές ηχούν ακόμα... Φώτα... Γκολ... Αποθέωση...
Οι μνήμες ξύπνησαν για τα καλά για τον STAN - από τα αρχικά του ΣΤράτος ΑΝτιπαριώτης - που έγινε και πάλι... παιδί. Με την είσοδό του στο υπό κατασκευή γήπεδο της «Αγιά Σοφιάς», μπήκε για λίγο στη μηχανή του χρόνου, αναβιώνοντας τις «κιτρινόμαυρες» στιγμές του. Ο 32χρονος καλλιτέχνης δεν σταμάτησε λεπτό να επεξεργάζεται κάθε γωνιά του γηπέδου, έχοντας ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και μάτια γεμάτα λάμψη. Από τα τσιμεντένια σκαλιά, μέχρι το χώμα και τις λάσπες στο κέντρο, που θα δώσουν σε λίγο καιρό τη θέση τους στο χορτάρι, αλλά και τις σουίτες, τίποτα δεν ξέφυγε από το οπτικό του πεδίο.
Μετά την πρώτη αναγνωριστική ματιά και τις απαραίτητες φωτογραφίες, ένα ήταν το «χρέος» του και το έκανε με μεγάλο ενθουσιασμό: να πάρει με βιντεοκλήση τον πατέρα του, που βρισκόταν στην Πάρο, για να τού δείξει το γήπεδο, που συνήθιζε να τον πηγαίνει, όταν ήταν μικρός κι έμενε «στα Φιλαδέλφεια». Ήταν εύκολο να διακρίνεις την συγκίνηση στην φωνή του κύριου Δημήτρη...
Η γεμάτη συναισθήματα βόλτα είχε και μια... απρόσμενη συνάντηση. Ο Ηλίας Ατματσίδης, παλιά δόξα της ΑΕΚ (1992-02) περιφερόταν στους χώρους και όταν αντίκρισαν ο ένας τον άλλον, η χαρά δεν περιγραφόταν! Αγκαλιές, φιλιά, χαμός, θαρρείς και γνωρίζονταν από καιρό. Ο STAN φυσικά ήξερε ποιον είχε μπροστά του και ο πρώην «κιτρινόμαυρος» τερματοφύλακας γνώριζε τον τραγουδιστή από τις κόρες του. Οι δυο τους «κόλλησαν» τόσο πολύ, που ο 50χρονος πάλαι ποτέ διεθνής πορτέρο πήρε τον τραγουδιστή και συνθέτη για τσιπουράκια, στην ψαροταβέρνα «Θάλασσα», που διατηρεί στη γειτονιά ένας άλλος «κιτρινόμαυρος», ο Χρήστος Βασιλόπουλος. «Μακάρι να ήμασταν πάλι νέοι, να παίξουμε μέσα στην “Αγιά Σοφιά”. Ο αντίπαλος θα έχανε από την... εθνική οδό. Δεν μπορούν να καταλάβουν όλοι τη σημασία αυτού του γηπέδου», τους έλεγε με έναν αναστεναγμό ο «Άτμα».
Κι έχει δίκιο. Δεν μπορούν να καταλάβουν όλοι τη σημασία του αυτού του «κοσμήματος». Ο STAN, όμως, μπορεί και άνοιξε το... ντουλαπάκι της καρδιάς του, για να «ξεθάψει» αναμνήσεις, για χάρη του G-Weekend.
Η συζήτηση που έγινε στα στέκια της Δεκελείας, δεν είχε μόνο ΑΕΚ - ποδοσφαιρική και μπασκετική - και τις αφίσες του Ντέμη Νικολαϊδη, που κοσμούν ακόμα το παιδικό του δωμάτιο στην Πάρο, αλλά και πολύ τραγούδι φυσικά!
Στα του... πενταγράμμου, αναφέρθηκε στο «Φταίει», που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από την «Panik Records» και την «Icon Music Records», μετά τα «Δεν Με Ξέρεις» και «Ξημερώνει», συνεχίζοντας το σερί των επιτυχιών με τις εκατομμύρια προβολές στο YouTube και τις υψηλές θέσεις στα ραδιοφωνικά charts. Επίσης, μίλησε και για το «Μισή Καρδιά» του πετυχημένου συγκροτήματος «MEΛΙSSES», που θα κυκλοφορήσει την προσεχή Δευτέρα (16/03), και στο οποίο άφησε την πένα να «μιλήσει».
Για τον STAN, ο αθλητισμός και η μουσική έχουν την ίδια θέση στην καρδιά του, επειδή «έχουν ακριβώς την ίδια επίδραση στον άνθρωπο και ξυπνούν πάθη».
Ο ίδιος τα εξηγεί καλύτερα...
Πώς ένιωσες που πάτησες μέσα στην «Αγιά Σοφιά»; Το πρόσωπό σου έλαμψε!
Ένιωσα πολύ μεγάλη συγκίνηση, γιατί σε αυτό το γήπεδο, πριν γκρεμιστεί, με έφερνε μικρό ο πατέρας μου. Όταν γκρεμίστηκε, ένιωσα λίγο κάπως... Πηγαίναμε να δούμε την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ ή σε άλλα γήπεδα και ήταν ωραία, αλλά πάντα έλειπε κάτι. Τώρα, ανυπομονώ εγώ να φέρω τον πατέρα μου στο γήπεδο και να ζήσουμε τις στιγμές, που ζούσαμε παλιά.
Είδα πήρες και βιντεοκλήση τον πατέρα σου!
Ναι, για να το δει! Νομίζω δεν υπάρχει κάποιος που δεν χαίρεται γι' αυτό. Είναι πολύ σημαντικό οι ομάδες να στεγάζονται στα δικά τους γήπεδα, να χτίζουν το «σπίτι» τους και να μαζεύεται ο κόσμος. Ούτως ή άλλως, το ποδόσφαιρο είναι μια γιορτή, οπότε αυτό είναι το πιο όμορφο συναίσθημα.
Έχεις μεγαλώσεις στη Νέα Φιλαδέλφεια. Πώς ήταν εκείνα τα χρόνια; Τί γινόταν στους δρόμους, όταν έπαιζε η ΑΕΚ;
Έχω να σου πω ότι στη δική μου οικογένεια δεν είμαστε όλοι ΑΕΚ. Θυμάμαι, όμως, που τις Κυριακές μαζευόμασταν όλοι στο σπίτι, το οποίο ήταν πάρα πολύ κοντά στο γήπεδο. Αφού τελειώναμε το μεσημεριανό μας, πηγαίναμε με τα πόδια στο γήπεδο... ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, όλοι μαζί, για να δούμε τον αγώνα της ΑΕΚ! Ήταν κάτι σαν γιορτή για μένα το ποδόσφαιρο, εκείνη την εποχή τουλάχιστον. Το γεγονός ότι ετοιμαζόμαστε να αναβιώσουμε και πάλι τέτοιες εποχές, με κάνει τρομερά χαρούμενο κι αισιόδοξο για το μέλλον!
Είπες ότι στην οικογένειά σου δεν ήταν όλοι ΑΕΚ. Εσύ πώς έγινες;
Ήταν ο πατέρας μου. Μ' είχε φέρει, επί εποχή Δημητριάδη, να δω έναν αγώνα με τον Ατρόμητο αν δεν κάνω λάθος. Μού φάνηκε τόσο εντυπωσιακό όλο αυτό που έζησα, που μπήκε στην καρδιά μου από τότε και δεν βγήκε ποτέ ξανά!
Ισχύει αυτό που λένε, ότι «είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ»;
Έχει κάτι από τα παιδικά μου χρόνια, οπότε δεν θα το άλλαζα για τίποτα! Πρέπει να σου πω ότι, μεγαλώνοντας κι έχοντας φίλους ποδοσφαιριστές, που παίζουν σε πολλές ομάδες, είμαι φίλαθλος του αθλήματος και θέλω πάντοτε να κερδίζει το άθλημα. Να βλέπουμε ωραίους αγώνες, που γεμίζουν την καρδιά μας και να χαιρόμαστε με αυτούς.
Είσαι φίλαθλος ή οπαδός;
Φίλαθλος! Όταν είσαι φίλαθλος, χαίρεσαι με έναν καλό αγώνα, είτε χάσει η ομάδα σου, είτε κερδίσει. Το πιο σημαντικό από όλα είναι να δίνουμε όλοι το καλό παράδειγμα στο γήπεδο και να μείνει έξω από αυτό η βία που επικρατεί πολλές φορές. Να κερδίζει πάντοτε το άθλημα, γιατί, καλώς ή κακώς, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, οι οποίοι θέλουν να πάρουν τα παιδιά τους στο γήπεδο, όπως έπαιρνε εμένα ο πατέρας μου μικρό, και τους αποτρέπουμε.
«Ζηλεύεις» που στο εξωτερικό γίνονται αγώνες με την παρουσία φιλάθλων και των δύο ομάδων;
Είναι πολύ όμορφο αυτό, αλλά από την άλλη νομίζω πως όταν υπάρχουν φίλαθλοι από μια άλλη ομάδα, στερείς στον χώρο αυτό να γίνει «φρούριο», «κάστρο». Θεωρώ, όμως, πως δεν θα με πείραζε να μετακινηθούν οι δικοί μας οπαδοί σε έναν άλλο χώρο, γιατί έτσι θα δυνάμωναν όλες οι έδρες και θα υπήρχε πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.
Ποια είδωλα είχες πιτσιρικάς;
Είχα τον Ντέμη Νικολαΐδη παντού μέσα στο δωμάτιο! Θυμάμαι πως όλες μου οι ντουλάπες είχαν παντού την μορφή του! Πρόσφατα πήγα στην Πάρο, στο πατρικό μου, και ακόμα δεν έχουν βγάλει τις αφίσες! (γέλια) Είναι λίγο παράξενο, γιατί μεγαλώνοντας και λόγω επαγγέλματος, γνώρισα και τον Ντέμη, τον Αλεξόπουλο... Πολλά παιδιά από εκείνη την εποχή! Τρέφω πολύ μεγάλη αγάπη για όλους αυτούς τους ανθρώπους, γιατί έχουν συνδέσει το όνομά τους με την αγαπημένη μου ομάδα. Είναι πολύ καλοί άνθρωποι όλοι τους από κοντά και πραγματικά τους ευχαριστώ.
Στα... σκαριά είναι κι ένα άλλο γήπεδο, αυτό της μπασκετικής ΑΕΚ. Σ' έχουμε δει και κοντά στο μπάσκετ. Τί είσαι περισσότερο; Μπασκετικός ή ποδοσφαιρικός;
Πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι περισσότερο μπασκετικός! Παρόλα αυτά, αγαπώ την ΑΕΚ σε όλα τα αθλήματα. Δεν το έκρυψα, άλλωστε, ποτέ. Το πιο σημαντικό για μια ομάδα είναι να έχει το δικό της «σπίτι», όπως προείπα. Και από την στιγμή που η ΑΕΚ στο μπάσκετ ετοιμάζεται κι αυτή να αποκτήσει το δικό της γήπεδο, πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στον πρόεδρο (σ.σ. Μάκης Αγγελόπουλος). Είναι ένας άνθρωπος που έχει επενδύσει τόσα πολλά πράγματα, έχει χάσει άλλα τόσα επίσης, για να επιμένει. Κι ο επιμένων νικά! Το μέλλον της ΑΕΚ στο μπάσκετ δείχνει πως είναι λαμπρό και τα βήματα πολύ σταθερά τα τελευταία χρόνια. Η χαρά που μας έδωσε, όταν κατακτήσαμε το ευρωπαϊκό το 2018, ήταν απερίγραπτη! Δεν έχω ζήσει ποτέ ξανά κάτι πιο έντονο, μέσα στο γήπεδο, ως φίλαθλος! Είναι πραγματικά ό,τι καλύτερο έχω ζήσει από την ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια. Έχει να μας δώσει πολλές χαρές ακόμα.
Θυμάμαι που ερχόσουν κάποτε στο γήπεδο...
Η αλήθεια είναι πως τη φετινή χρονιά δεν κατάφερα να είμαι τόσο κοντά, όσο θα ήθελα, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Καταλαβαίνεις ότι κι εγώ έχω τελείως άλλο πρόγραμμα. Ελπίζω τώρα που καταστάλαξα λίγο σε κάποια πράγματα, να είμαι πιο κοντά (χαμογελάει).
Είχες πρωταγωνιστήσει και το 2018 στο βιντεάκι για τα εισιτήρια διαρκείας στο μπάσκετ. Ξεκίνησες μικρός, είσαι ΑΕΚτζής, έκανες την δική σου καριέρα μεγαλώνοντας και ξαφνικά, με το δικό σου τρόπο, είσαι κομμάτι της ομάδας που αγαπάς σε ένα project...
Δεν ξέρω αν ήμουν κομμάτι της, πάντως η ΑΕΚ είναι δικό μου κομμάτι, αναπόσπαστο, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Παίζαμε μπάλα μικρά και λέγαμε «εγώ θα είμαι ο Σαβέβσκι, εσύ θα είσαι άλλος». Δεν έλειπε ποτέ από εμένα. Μεγαλώνοντας, πήρα μεγάλη αποδοχή και αγάπη από τον κόσμο. Κάθε φορά που πηγαίνω στο γήπεδο, με χαιρετούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μας δένει αυτό το κοινό στοιχείο. Είναι κάτι μοναδικό! Πραγματικά ζω το όνειρό μου και χαίρομαι πάρα πολύ που έστω κι έτσι, μπορώ να βιώνω τέτοιες στιγμές.
Ανέφερες μια έντονη, καλή στιγμή με την κατάκτηση του Basketball Champions League. Όμως, στον υποβιβασμό, είτε στο ποδόσφαιρο το 2013, είτε στο μπάσκετ το 2011, πώς ένιωσες;
Ήταν γροθιά στο στομάχι, γιατί ήμουν και πολύ κοντά με τα παιδιά από την ποδοσφαιρική ΑΕΚ τότε. Έβλεπα τη θλίψη που επικρατούσε και το όλο κλίμα. Αλλά γι' αυτό είμαστε ΑΕΚ, γιατί στα δύσκολα ήμασταν εκεί. Θυμάμαι που τελειώναμε από το μαγαζί ξημερώματα Κυριακής και το ίδιο μεσημέρι ήμασταν όλοι εκεί: εγώ, ο Παντελής (σ.σ. Παντελίδης), ο Πάνος Κιάμος... Όλοι στηρίζαμε, είτε αντίπαλος ήταν η Νέα Ιωνία, είτε άλλες ομάδες, περνούσαμε ωραία και βλέπαμε την αγαπημένη μας ομάδα. Δίναμε την αγάπη μας, είτε κερδίζαμε, είτε χάναμε.
Ξέσπασες με την κατάκτηση του πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο το 2018;
Ο κάθε ΑΕΚτζής είχε πολύ μεγάλη ανάγκη να νιώσει - κι ένιωσε - ηθική ικανοποίηση, γιατί μετά από διάφορα πράγματα του παρελθόντος, η ομάδα θεωρώ πως είχε αδικηθεί. Κατακτώντας ένα πρωτάθλημα, ήταν λογικό να ξεσπάσουν όλοι. Μετά από αυτό, μόνο θετικά πράγματα μπορούμε να ζήσουμε, ειδικά και μετά την κατασκευή και την τελειοποίηση της «Αγιά Σοφιάς».
Στον πρώτο αγώνα φαντάζομαι θα είσαι μέσα...
Εννοείται! Δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσω!
Γυρνάω πάλι στο μπάσκετ... Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έγραψε πέρυσι τραγούδι για το Χολαργό και ο Στέλιος Ρόκκος για τον Ήφαιστο Λήμνου. Εσύ έχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις κάτι;
Δεν θα είχα ποτέ πρόβλημα να δώσω με όποιο τρόπο μπορώ τη βοήθειά μου στην αγαπημένη μου ομάδα. Δεν θα το αρνηθώ ποτέ, αν μου ζητηθεί κάτι. Θα ήταν μεγάλη μου τιμή!
Αν η ΑΕΚ ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν;
Το «Μόνη ξανά δεν θα σε αφήσω», που το ακούγαμε κιόλας για πολλά χρόνια. Το έχω συνδέσει πολύ με εκείνη την δύσκολη εποχή για την ομάδα.
Στο video clip του τραγουδιού σου «Δεν με ξέρεις» βλέπουμε τον Μπρούνο Τσιρίλο. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Με τον Μπρούνο γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια, είμαστε πολύ καλοί φίλοι κι είναι ένα από τα καλύτερα παιδιά στο χώρο. Κάποια στιγμή, ενώ ήμασταν έξω και μιλάγαμε, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, είπαμε ότι πρέπει να κάνουμε ένα video clip μαζί, να παίξουμε λίγη μπάλα. Κι αυθόρμητα εντελώς, ετοιμαζόμουν να κάνω το video clip, και τον πήρα τηλέφωνο, του το πρότεινα και με μεγάλη του χαρά είπε «ναι». Βγήκε ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα και χάρηκα πάρα πολύ, γιατί όταν βλέπεις ένα video clip μετά από χρόνια, αυτό είναι μια στιγμή, η οποία καταγράφεται. Θα το θυμάμαι σαν μια πολύ ωραία ανάμνηση.
Το τραγούδι αυτό έγινε «challenge» κι έβλεπα που έκανες διαρκώς repost στο instagram τα βίντεο που δημιουργούσε ο κόσμος. Πώς νιώθεις όταν κάτι δικό σου γίνεται viral και εισπράττεις αυτή την ανταπόκριση και την αγάπη;
Θεωρώ γενικότερα πως η μουσική, όπως και ο αθλητισμός, είναι κάτι που αγγίζει τις ψυχές των ανθρώπων, τους φέρνει πιο κοντά, τους ενώνει και τους κάνει να δένονται σε τέτοιο βαθμό, που γεμίζουν γήπεδα, στάδια, τραγουδούν όλοι μαζί και σου δημιουργούν συναισθήματα. Όταν κατάλαβα από πολύ μικρή ηλικία το πόσο σημαντική μπορεί να είναι η μουσική για έναν άνθρωπο, τότε το πήρα πολύ πιο σοβαρά, από όταν είχα ξεκινήσει κι έγραφα τα πρώτα μου τραγούδια. Πείσμωσα, αν θέλεις, να γίνομαι κάθε μέρα καλύτερος και να δίνω ό,τι καλύτερο μπορώ στον κόσμο.
Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε και το νέο σου τραγούδι, το «Φταίει», ενώ έρχεται και μια νέα συνεργασία με τις «ΜΕΛΙSSES», το «Μισή Καρδιά», στο οποίο έχεις γράψει στίχους και μουσική. Μίλησε μου λίγο γι' αυτά...
Το «Φταίει» είναι ένα κομμάτι που έγραψα μαζί με το Στέλιο Λεγάκη. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια κι από την ημέρα που το είχαμε γράψει, περίμενα πως και πως να έρθει η μέρα που θα κυκλοφορήσει και θα φτάσει και στα αυτιά του κόσμου. Όσο για το «Μισή Καρδιά», είναι ένα κομμάτι που βγήκε εντελώς αυθόρμητα. Ήμασταν ένα απόγευμα στο μπαλκόνι του Χρήστου (σ.σ. Μάστορα), εξερευνώντας μουσικές, μελωδίες και στίχους και... προέκυψε! Μάλιστα, το demo το ηχογραφήσαμε την ώρα που έπεφτε ο ήλιος στο μπαλκόνι. Δεν αλλάξαμε πάρα πολλά πράγματα από την τελική μορφή που έχει, για να κρατήσουμε το συναίσθημα που είχαμε, τη στιγμή που γράφαμε το κομμάτι και νομίζω πως και ο κόσμος θα το αγαπήσει εξίσου.
Ολοκλήρωσες τις εμφανίσεις σου με τον Κωνσταντίνο Αργυρό και την Ήβη Αδάμου. Τώρα τι ετοιμάζεις;
Ετοιμάζω εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και το εξωτερικό. Ένα καινούριο τραγούδι επίσης, που θα κυκλοφορήσει πριν από το καλοκαίρι, αλλά κι ένα album, το οποίο θέλω να κυκλοφορήσει μέσα στο καλοκαίρι. Γενικά, έχουμε πολλά πράγματα! (γέλια) Υγεία να έχουμε όλοι μας, τα καλύτερα είναι μπροστά μας και θέλω να μένω πάντοτε αισιόδοξος και με την καλύτερη διάθεση, για να μπορώ να αποδίδω αυτό που έχω στην καρδιά μου.
Η πρώτη σου δουλειά και μέσα από την οποία έγινες γνωστός ήταν το «Θα 'θελα» με τον Bo, το 2010. Το έχεις δει ξανά από τότε το clip;
Η αλήθεια είναι ότι έτυχε να το δω πριν από περίπου ένα χρόνο, που μου είπαν ότι στο συγκεκριμένο video clip έπαιζαν οι Αντετοκούνμπο! Εκείνη την περίοδο πραγματικά δεν φανταζόμασταν τι θα γίνει σε λίγα χρόνια! Μπήκα στην διαδικασία, το είδα ξανά, θυμήθηκα όλα όσα είχαμε ζήσει εκείνη την εποχή και χάρηκα πολύ που είχαμε αυτή την ανάμνηση όλοι μαζί, γιατί, όπως σου είπα και πριν, το video clip είναι μια ανάμνηση, που συνδέει κάποιους ανθρώπους, ανεβαίνει στο Internet και μένει εκεί για πάντα. Είναι μοναδικό!
Παίρνω πάσα από αυτό που είπες... Παρακολουθείς καθόλου τον Γιάννη;
Φυσικά! Είμαι μεγάλος fan! Ξενυχτάμε τα βράδια, ακόμα κι όταν έχουμε δουλειά, είμαστε στα καμαρίνια online όλοι από τα κινητά και καθόμαστε και παρακολουθούμε Γιάννη Αντετοκούνμπο!
Πώς σκέφτηκες να στραφείς από το ποπ τραγούδι σε πιο λαϊκό στυλ;
Ποτέ δεν έβαλα ταμπέλες στη μουσική που έγραφα. Ξεκινώντας, έγραφα ξένα τραγούδια, όπως είναι το «Last Summer» και το «Call Me». Έπειτα, έκανα λίγο πιο ποπ κομμάτια, γιατί τότε ήμουν αυτός κι εκφραζόμουν μέσα από τη συγκεκριμένη μουσική. Αργότερα, ωριμάζοντας, ωρίμασε κι η μουσική που έγραφα. Είναι λογικό, όταν τελειώνουν αυτού του είδους τα τραγούδια, να έρχεται κάτι επόμενο. Ποτέ δεν μπορείς να «αντιγράφεις» τον εαυτό σου και να κάνεις συνεχώς τα ίδια πράγματα. Νομίζω ότι είναι βαρετό και για τον κόσμο. Από την στιγμή που κάνω κάτι το οποίο πραγματικά με εκφράζει και νιώθω μεγάλη ικανοποίηση όταν το ακούω, σίγουρα θα υπάρχει και κόσμος εκεί έξω που θα αγαπάει αυτό που κάνω.
Κατάγεσαι από ένα πολύ όμορφο νησί, την Πάρο. Έχεις πει/γράψει ποτέ νησιώτικα;
Ναι, ούτως ή άλλως, στα προγράμματα που κάνω ανά την Ελλάδα λέω και νησιώτικα τραγούδια. Είναι η παράδοσή μας κι έχω γράψει νησιώτικο τραγούδι. Δεν βάζω ταμπέλες στη μουσική. Σίγουρα, βέβαια, υπάρχουν δύο ταμπέλες: η καλή και η κακή μουσική! Θέλω να πιστεύω ότι πάντοτε κάνω την καλή (γέλια) και γι' αυτό μ' αγαπάει ο κόσμος. Να είμαι καλός, όποιο είδος και να υπηρετώ.
Ποιο είναι το πιο ακραίο πράγμα που έχει κάνει θαυμαστής/στρια για σένα;
Πολλά. Έχουν έρθει ακόμα και κάτω από το σπίτι μου. Οτιδήποτε, όμως, που γίνεται από αγάπη και κάτω από ένα καλό πρίσμα, δεν μπορείς να το κρίνεις ή να το χαρακτηρίσεις αρνητικά, από τη στιγμή που γίνεται με πάθος. Το καταλαβαίνω απόλυτα. Η μουσική γενικότερα ξυπνάει τα πάθη, όπως και ο αθλητισμός.
Έχεις πολλά τατουάζ πλέον πάνω σου! Πόσα είναι;
(γέλια) Δεν τα μετράω πια, έχουν γίνει όλα ένα!
Θυμάσαι το πρώτο σου;
Ναι, το θυμάμαι. Να σου πω την αλήθεια, είναι κάτι που έκανα σε πολύ μικρή ηλικία, για να δω αν πονάει! (γέλια) Και τελικά δεν πόναγε, όσο περίμενα. Μεγαλώνοντας, έγινε κάτι σαν κρυφό πάθος για μένα, που το κάνω ανά περιόδους.
Στον STAN τι «φταίει» και τι «θα ήθελε»;
«Φταίει» που δεν μπορώ να κάτσω ποτέ ήσυχος στα αυγά μου και δεν μπορώ να επαναπαυτώ (γέλια). Είναι ένα στοιχείο του εαυτού μου αυτό. «Θα ήθελα» περισσότερο χρόνο ελεύθερο, για να είμαι με τους ανθρώπους που αγαπώ, την οικογένειά μου και να έχω λίγο περισσότερο χρόνο για μένα, εκτός δουλειάς. Είναι πολύ γρήγοροι οι ρυθμοί της δουλειάς κι αυτό πολλές φορές μ' έχει τραβήξει από πράγματα καθημερινά, που δεν στο κρύβω ότι μού λείπουν. Παρόλα αυτά, όταν παίρνεις όλη αυτή την αγάπη, από τόσο πολύ κόσμο, λες «οκ, θα κάνω λίγη υπομονή ακόμα και θα συνεχίσω».
Photo Credit: Χρήστος Λώλος
Ευχαριστούμε: Την ΠΑΕ ΑΕΚ,για την άδεια που μας παραχώρησε για το γήπεδο, και την «Κίτρινη Γκαζόζα» (Λ. Δεκελείας 134), που φιλοξένησε την ωραία μας κουβέντα.
Twitter: @katiapetrop | Instagram: katiapet
