Μετά από ένα εξοντωτικό ράλι, ο Νόβακ Τζόκοβιτς με ένα σλάις που ίσα που χαϊδεύει το μπαλάκι, καταφέρνει κάτι που μοιάζει με τελειωτικό χτύπημα, στέλνοντάς το μόλις λίγα εκατοστά κοντά στο φιλέ από την πλευρά του αντιπάλου.

Δεν είναι όμως αρκετό. Ο Ράφα Ναδάλ τρέχει σαν 20χρονος και με ένα απαλό χτύπημα οδηγεί τη μπάλα στην αντίθετη πλευρά.

Η απρόσμενη κατάληξη αφήνει τον Σέρβο να κοιτάζει αποσβολωμένος, μπερδεμένος, σχεδόν έτοιμος να τα παρατήσει.

Βρισκόμαστε στο δεύτερο σετ και ο Τζόκοβιτς πλέον χάνει με 3-0, παρότι έχει μόλις καταφέρει να γυρίσει ένα γκέιμ που φαινόταν χαμένο.

Ήταν ένας πόντος όχι καθοριστικός, δεδομένου ότι ο Τζόκοβιτς κατάφερε να πάρει το σετ με συνεχή μπρέικ στο σερβίς τού Ναδάλ, αλλά χαρακτηριστικό μιας αναμέτρησης όπου τη διαφορά έκαναν τόσο τα ασυνήθιστα λάθη του Σέρβου όσο και η επιμονή στην τελειότητα του Ισπανού, ακόμα και όταν ένας πόντος φαινόταν χαμένος.

Έως εκείνο το σημείο, στα μέσα του δεύτερου σετ, ο Νόλε έμοιαζε απογοητευμένος, κοιτώντας μία τη ρακέτα του και μία το κόκκινο χώμα του Phillipe Chatrier, σαν να μην πίστευε αυτό που γινόταν.

Το παιχνίδι του είχε ασυνήθιστα πολλά αβίαστα λάθη και κακές άμυνες στο σερβίς και το φόρχαντ του Ναδάλ, ο οποίος επέμενε να στέλνει τις μπαλιές του κοντά στη γραμμή. Είχε κάθε λόγο να είναι μπερδεμένος ο Σέρβος – ό,τι κι αν έκανε, ο Ναδάλ είχε από πριν μια λύση.

Το ξέσπασμά του στο τέταρτο σετ, με το χαρακτηριστικό οργισμένο ράπισμα στο φιλέ που οδήγησε σε άγριο γιουχάισμα από το κοινό, ήταν απλώς η στιγμή που έδειξε τι σκεφτόταν πραγματικά ο «Τζόκερ» του παγκόσμιου τένις.

Από την πλευρά του, ο Ναδάλ δεν έκανε τίποτα παραπάνω από ό,τι συνήθως, αν και αυτό από μόνο του είναι κατόρθωμα, δεδομένου του τραυματισμού και των λίγων παιχνιδιών τη φετινή χρονιά.

Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά, όπως παραδέχτηκε ο Τζόκοβιτς μετά τον αγώνα, που ο Ράφα καταφέρνει και παρουσιάζεται έτοιμος μετά από τραυματισμό.

To φόρχαντ του Ναδάλ ήταν για άλλη μια φορά το ατού του, συνοδευόμενο από τον χαρακτηριστικό βρυχηθμό που ξεσηκώνει το γαλλικό κοινό.

Εξίσου δυνατό και σίγουρο ήταν το σερβίς του, σχεδόν σε όλο το παιχνίδι. Συνολικά, ο Ναδάλ κέρδισε το 60 τοις εκατό των πόντων που σέρβιρε, ενώ ο Τζόκοβιτς, μόλις το 42 τοις εκατό.

Τένις βαθιά μέσα στη νύχτα

Ήταν ένα παιχνίδι που κράτησε παραπάνω από τέσσερις ώρες, λήγοντας βαθιά μέσα στη νύχτα. Ξεκίνησε Μάιο και τελείωσε τις πρώτες ώρες της 1ης Ιουνίου, δικαιώνοντας τον Ναδάλ που έχει επανειλημμένα παραπονεθεί για τα νυχτερινά ματς, έστω κι αν μετά στη συνέντευξη Τύπου παραδέχτηκε ότι οικονομικά αυτό συμφέρει ακόμα και τους ίδιους τους αθλητές.

Όσο για τους θεατές, αντιμετώπισαν τη δροσιά της παριζιάνικης ανοιξιάτικης νύχτας με κάθε τρόπο, ακόμα και χρησιμοποιώντας τις σημαίες που κρατούσαν ως κουβέρτα.

Όπως συνηθίζεται στο Ρολάν Γκαρός, το κοινό συμμετείχε όπως μπορούσε σε αυτή τη γιορτή του τένις, με τις τρομπέτες των φίλων του Ράφα να παίζουν το «Eviva Espana» και άλλους σκοπούς και τις ελάχιστες ιαχές Σέρβων να ακούγονται σποραδικά να παροτρύνουν το συμπατριώτη τους στη γλώσσα τους. Εκεί ήταν βέβαια και ένας διάσημος στη Σερβία φίλος του Νόλε που τον ακολουθεί σε κάθε του ματς, κρατώντας ένα χαρτόνι με ένα μήνυμα υπέρ του Νόλε.

Παρά το πάθος και την ένταση του αγώνα, τόσο στο κορτ όσο και στις εξέδρες, το κοινό του Ρολάν Γκαρός σεβάστηκε την κούραση και το μέγεθος των δύο θρύλων του τένις.

Σχεδόν σε κάθε σερβίς επικρατούσε απόλυτη σιωπή, με το μπαλάκι να ακούγεται καθαρά σε όλο το γήπεδο να χτυπάει το χώμα προτού το βρει η ρακέτα. Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού ήταν φανατικά υπέρ του Ισπανού, όχι τόσο από αντιπάθεια για τον Τζόκοβιτς – το Παρίσι δεν είναι Νέας Υόρκη – όσο από λατρεία για τον πολυνίκη του θεσμού Ναδάλ. Εξάλλου όπως μας έλεγαν Σέρβοι συνάδελφοι, ο Νόλε έχει δουλέψει σκληρά για να μην επηρεάζεται από το εχθρικό πολλές φορές κοινό, μετατρέποντας τις αποδοκιμασίες σε έξτρα κίνητρο για τη νίκη.

Ανατροπή στην ανατροπή

Ίσως να ήταν αυτή η περίεργη ψυχοσύνθεση που βοήθησε τον Σέρβο να γυρίσει το παιχνίδι κάπου εκεί στα μισά του δεύτερου σετ, όταν φαινόταν όλα να είναι χαμένα.

Ξαφνικά, ο Τζόκοβιτς θύμισε για λίγο τον εξαίσιο ερμηνευτή του χώρου και του χρόνου που τον έχει φέρει στο Νο1 του κόσμου για συνολικά 372 εβδομάδες, με τις συνεχείς εναλλαγές κατεύθυνσης που ζαλίζουν τον αντίπαλο. Οι μπαλιές του απέκτησαν ακρίβεια και σταθερότητα, με τα πειράματα να μπαίνουν στο ντουλάπι. Η ισοφάριση σε 1-1 σετ ήταν ένδειξη ότι, όπως πέρσι, αυτό το ματς, δεν θα έληγε εύκολα.

Στο τρίτο σετ ο Ναδάλ κατάφερε να ξαναβρει τη φόρμα του, εκμεταλλευόμενος τόσο το σερβίς του όσο και τα λάθη του Τζόκοβιτς.
Όπως δήλωσε αργότερα ο Τζόκοβιτς «κατάφερα να κερδίσω το δεύτερο σετ και νόμιζα ότι επέστρεψα στο παιχνίδι, αλλά μετά (ο Ναδάλ) είχε άλλα δύο ή τρία φανταστικά παιχνίδια στην αρχή του τρίτου σετ. Απλώς μπόρεσε να πάει το τένις του σε άλλο επίπεδο».

Ο Σέρβος κέρδισε ελάχιστα ράλι, σαν να περίμενε να κάνει μια από τις περίφημες ανατροπές του αργότερα, όπως πέρσι στο τελικό ενάντια στον Στέφανο Τσιτσιπά.

Όπως μας έλεγαν οι Σέρβοι συνάδελφοι από το Nova.rs που κάθονταν δίπλα στα δημοσιογραφικά θεωρεία, πανηγυρίζοντας σε κάθε πόντο του, τον τελευταίο καιρό ο Νόλε αντιμετωπίζει πρόβλημα στα διαγώνια χτυπήματα, ειδικά στο μπάκχαντ. Ίσως πλέον χαρακτηριστική να ήταν η φάση στο 8ο γκειμ του 4ου σετ, με τον Νόλε να έχει γυρίσει ένα γκέιμ που φαινόταν χαμένο, να κάνει ένα σχεδόν τέλειο σερβίς και κατόπιν να χύνει την καρδάρα με το γάλα με ένα αυτοκαταστροφικά αδύναμο διαγώνιο μπάκχαντ που κατέληξε στο φιλέ, οδηγώντας το σκορ στο 40-40.

Ακόμα κι έτσι, το καθαρό προβάσμα με 5-2 στα γκέιμ του Σέρβου στο τέταρτο σετ έμοιαζε φυσιολογικό για ένα ματς που όλα έδειχναν ότι θα οδηγούνταν σε πέμπτο σετ, κινδυνεύοντας να αγγίξει τις πρώτες αχτίδες του ήλιου, που αυτές τις ημέρες επισκέπτεται το Παρίσι γύρω στις πεντέμιση το πρωί.

O Σέρβος έφτασε μόλις ένα καλό σερβίς από το να κερδίσει το σετ, έστω και σε μια μέτρια για τα δεδομένα του μέρα. Κάπου εκεί, ο Ναδάλ έδειξε γιατί είναι ακόμα ο βασιλιάς του Ρολάν Γκαρός, επιστρατεύοντας το φοβερό του φόρχαντ, για το οποίο ακόμα και ο Τζόκοβιτς δεν μπορούσε να βρει λύση, και ισοφαρίζοντας σε 5-5.

Έστω κι έτσι, ο Σέρβος βρήκε τη δύναμη στο τάι μπρέικ του τέταρτου σετ να πλησιάσει από 1-6 στο 4-6, κρατώντας το παγωμένο και κουρασμένο κοινό σε αγωνία.

Αλλά ήταν πλέον αργά. Μετά από ένα ράλι με συνεχείς εναλλαγές πλευράς, ο Ισπανός κατάφερε με ένα ευθύβολο μπακχαντ να κερδίσει τον μεγάλο του αντίπαλο στο 59ο ματς της καριέρας τους, φέρνοντας το μεταξύ τους σκορ στο 29-30 υπέρ του Σέρβου, έστω κι αν είναι αμφίβολο αν θα υπάρξει ποτέ 60ό ματς.

Μπορεί να ήταν περισσότερο ένα παιχνίδι λαθών – ειδικά του Τζόκοβιτς – παρά η τεχνικά άρτια περσινή πανδαισία, αλλά το κοινό έφυγε από το γήπεδο γεμάτο εικόνες και συναισθήματα. Θα μπορούσαν να παίζουν έως τα ξημερώματα οι δύο αντίπαλοι, και ο κόσμος θα συνέχιζε να τους επευφημεί.

Last Dance για τον Ναδάλ;

Αλήθεια, πώς καταφέρνουν άραγε δύο 35άρηδες – ο Ναδάλ γιορτάζει τα 36α γενέθλια αύριο - να παίζουν ακόμα καλύτερα μετά από τρεις και τέσσερις ώρες τένις, με τη χαρακτηριστική υγρασία της γαλλικής πρωτεύουσας να τους τρυπάει τα κόκκαλα;

Οι συγκρίσεις με την επόμενη γενιά είναι αναπόδραστες, έστω κι αν είναι άδικες δεδομένης της ιλιγγιώδους διαφοράς τίτλων. Εξάλλου το παιχνίδι ανάμεσα στον Ζβέρεφ και τον Αλκαράθ που προηγήθηκε, μας έδειξε τι είναι ικανή να κάνει η επόμενη γενιά του τένις.

Θα είναι αυτό το Ρολάν Γκαρός η αρχή μιας νέας εποχής, με τους εκπροσώπους της γενιάς των millennials να δίνει οριστικά τη σκυτάλη στην επόμενη, αυτή που περιλαμβάνει στις τάξεις της και τον Στέφανο Τσιτσιπά; Θα έχουμε την ευκαιρία να το μάθουμε με τον Ναδάλ να αντιμετωπίζει τον Αλεξέι Ζβέρεφ.

Κι αν η γενιά των Φέντερερ, Ναδάλ και Τζόκοβιτς (οι Βρετανοί θα πρόσθεταν και τον Μάρεϊ), μοιάζει να έχει βάλει τον πήχη πολύ ψηλά, το μέλλον ίσως να προδιαγράφεται ακόμα καλύτερο.

Όπως μας έλεγε ο δημοσιογράφος των Νew Υork Τimes και βιογράφος του Φέντερερ, Christopher Clarey, σε μια συνέντευξη που θα διαβάσετε το σαββατοκύριακο, όταν η γενιά των Σάμπρας και Αγκάσι αποσυρόταν κάπου στις αρχές του αιώνα, το τένις έμοιαζε να είχε φτάσει στο απόγειό του. Τότε ακριβώς έκαναν την εμφάνισή τους ο Φέντερερ και ο Ναδάλ, με τη συνέχεια να είναι γνωστή.

Ό ίδιος ο Ναδάλ απάντησε χθες και στο ερώτημα ποιος είναι ο καλύτερος, όχι μόνο από τη δική του φουρνιά παικτών, αλλά και στην ιστορία του αθήματος.

«Δεν με νοιάζει ποιος έχει κερδίσει περισσότερα Γκραν Σλαμ. Πραγματοποιήσαμε τα όνειρά μας, έχουμε γράψει ιστορία κάνοντας πράγματα που δεν έχουν ξαναγίνει. Οι τρεις είμαστε πάνω κάτω στο ίδιο επίπεδο» σχολίασε.

Για τον Ισπανό, ο οποίος δεν μπόρεσε να κρύψει τη συναισθηματική του φόρτιση, αυτή ήταν ίσως μια από τις τελευταίες του παραστάσεις μπροστά στο γαλλικό κοινό, όπως άφησε να εννοηθεί στη συνέντευξη τύπου αναφερόμενος στον πρόσφατο τραυματισμό του.
«Δεν γνωρίζω τι θα γίνει μετά το Ρολάν Γκαρός. Αν δεν δεν πάνε καλύτερα τα πράγματα με τον τραυματισμό μου, θα είναι πολύ δύσκολο. Φυσικά θα συνεχίσω να παλεύω για να βρω μια λύση, αλλά προς το παρόν δεν την έχουμε βρει», δήλωσε.

Κόντρα στον άλλο μεγάλο του αντίπαλο πάντως, τον Νόβακ Τζόκοβιτς, ο Ισπανός πάλεψε στο όριο. Όπως αναγράφεται στην οροφή του Phillipp Chartier, «La victoire appartient au plus opiniâtre». «Η νίκη ανήκει σε όποιον είναι περισσότερο επίμονος». Χθες, όπως και τα περισσότερα από τα τελευταία 20 σχεδόν χρόνια, αυτός ήταν ο Ναδάλ.