• Νίκες ορόσημο απέναντι στην Big-3
• Λαμπρή καριέρα, εύθραυστο σώμα
• «Βασιλιάς» σε κλειστά court

Ο κατά γενική ομολογία κορυφαίος Γάλλος στην open era μετά τον Νόα, o Τζο Γουίλφεντ Τσονγκά, εγκατέλειψε τα court όπως του αξίζει.

Με ένα μεγάλο standing ovation στο Philippe Chatrier, με μια αγκαλιά από όλους τους Γάλλους τενίστες, όλους τους προπονητές που πέρασε από τα χέρια τους, την οικογένειά τους, το Παριζιάνικο κοινό…

Ο 37χρονος είναι ίσως το μεγαλύτερο «what if» του τένις. Ο κορυφαίος ίσως παίκτης που δεν πήρε ποτέ grand slam. Κι ας έφτασε μία ανάσα το 2008 στο Australian Open. Ο Τζόκοβιτς ήταν αυτός που του το στέρησε και γενικότερα η Big…4 (με τον Μάρεϊ) ήταν που έπεφτε συνεχώς πάνω της στην προσπάθειά του να πάρει περισσότερους και πιο σημαντικούς τίτλους.

Πήρε 18 στην καριέρα του στο Tour και είχε και άλλους 12 τελικούς. Και θα είχε περισσότερους αν δεν είχε τόσους τραυματισμούς που τον άφησαν πίσω τα τελευταία χρόνια.

Ένας τενίστας με τρομακτική δύναμη στα χτυπήματά του, τέτοια που υποσκέλιζε την όχι και τόσο εξαιρετική τεχνική του. Οι επιστροφές του και το μπάκχαντ ήταν πάντα το αδύναμο σημείο του.

Το «βαρύ» σώμα του ήταν αυτό που τον είχε προδώσει αρκετές φορές, το ίδιο έγινε και στο κλείσιμο της αυλαίας χθες με τον Ρουντ και σε σημείο μάλιστα που ήταν μια ανάσα από το να φτάσει στο 2-2 στα σετ. Τον έχει προδώσει αυτό το κορμί αρκετές φορές, αλλά και πάλι δεν του στέρησε πολλά.

Νίκες ορόσημο απέναντι στην Big-3

Ο Τσονγκά ήταν ένας παίκτης σταθερά καλός σε όλες τις επιφάνειες και επικίνδυνος για κάθε αντίπαλο.

Ενας παίκτης με πολύ ενδιαφέρον background. Πατέρα από το Κονγκό (πρώην παίκτη του χάντμπολ που πήγε στη Γαλλία για να αναζητήσει την τύχη του), μητέρα Γαλλίδα. Μίξη αφρο-καυκάσιου ο Τσονγκά ή και… Αλι (όπως τον αποκαλούν καθώς έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά στο πρόσωπο με τον μύθο της πυγμαχίας) άρχισε να παίζει μπάσκετ, αλλά γρήγορα το γύρισε στο τένις.

Και στην καριέρα του έμελλε να κάνει πολλές… κηδείες στην Big 3. Κόντρα στον Φέντερερ είχε ρεκόρ 6-12, αλλά οι νίκες του ήρθαν σε αγώνες που μετρούσαν. Τέσσερις σε Masters και δύο σε grand slam, με το έπος του 2011 στο Wimbledon (από 0-2 σε 3-2) να έχει μείνει αξέχαστο και στον Ελβετό).

Με τον Ναδάλ είχε 4-10 ρεκόρ. Η πρώτη στον ιστορικό ημιτελικό του 2008 στη Μελβούρνη, ενώ τον κέρδισε και σε Masters και σε ATP Finals.

Και τον Τζόκοβιτς τον κέρδισε έξι φορές μία εκ των οποίων στο Australian Open το 2010, πριν αρχίσει την κυριαρχία του ο Σέρβος. Μέχρι τότε είχε ρεκόρ 5-2 υπέρ του, αλλά από τότε μία φορά τον κέρδισε ξανά.

Λαμπρή καριέρα, εύθραυστο σώμα

Από νωρίς άρχισε να παίζει σε grand slam και το 2003 κέρδισε το US Open στα juniors. Το αντίπαλο δέος τότε, ήταν ο Μάρκος Παγδατής… Σε επίπεδο juniors τα έβρισκε σκούρα με τον Κύπριο, αλλά σε επίπεδο ανδρών σε 7 ματς δεν έχασε ποτέ...

Την ίδια χρονιά έφτασε στα ημιτελικά όλων των grand slam στα juniors και έδειξε ότι το μέλλον θα είναι δικό του. Την επόμενη κιόλας σεζόν έγινε επαγγελματίας και στον πρώτο του μεγάλο αγώνα στη Κίνα, κέρδισε το πρώην Νο1 Κάρλος Μόγια.

Τα προβλήματα άρχισαν ήδη όμως με την μέση του και για 6 μήνες έμεινε για πρώτη φορά εκτός.

Ως το 2007 έμεινε στάσιμος και ήταν στο Νο212 της παγκόσμιας κατάταξης. Εκεί ήρθε η… έκρηξη. Κέρδισε 4 τίτλους Challenger και πήγε στο Queens Championships για να αντιμετωπίσει τον κάτοχο του τίτλου, Λέιτον Χιούιτ. Τον κέρδισε και πήγε στο Wimbledon όπου είχε την τύχη να παίξει το τελευταίο ματς καριέρας του Τιμ Χένμαν. Στον τρίτο γύρο ο Ναδάλ τον σταμάτησε, αλλά το νερό είχε μπει στο αυλάκι.

Την επόμενη χρονιά ήρθε η μεγαλύτερη πορεία του σε slam. Στην Μελβούρνη απέκλεισε κατά σειρά τους Μάρεϊ, Γουόρμπεργκ, Λόπεζ, Γκασκέ και Γιούζνι, για να φτάσει στα ημιτελικά. Εκεί τον περίμενε ο Ναδάλ όπου έμελλε ο Γάλλος να γράψει ιστορία. Σόκαρε τον κόσμο ισοπεδώνοντας με 3-0 τον Ισπανό και στον τελικό κόντρα στον Τζόκοβιτς ηττήθηκε με 3-1 έχοντας κερδίσει όμως ένα νέο ρεκόρ στην κατάταξη (Νο18).

Την επόμενη χρονιά έφτασε σε τρεις τίτλους και το 2012 πήρε και αργυρό μετάλλιο μαζί με τον Λοντρά στο διπλό.

«Βασιλιάς» σε κλειστά court

Από την επόμενη χρονιά άρχισαν πάλι τα προβλήματα και αστάθεια στην απόδοσή του, η οποία το 2017 έφτασε στο αποκορύφωμά της. Αφού στο πρώτο μισό της σεζόν κατάφερε να κατακτήσει 3 τίτλους (Ρότερνταμ, Μαρσέιγ, Λυών), άρχισαν οι πρόωροι αποκλεισμοί από τα τουρνουά. Με εξαίρεση τα τουρνουά σε κλειστά γήπεδα (Ρότερνταμ, Μαρσέιγ, Μονπελιέ, Μετζ) δεν κατάφερε τα τελευταία χρόνια, ως το 2019 να πετύχει κάτι παραπάνω. Από τους 18 τίτλους, οι 13 ήταν σε κλειστά γήπεδα και το ίδιο οι 8 από τους 12 τελικούς που ήταν φιναλίστ.

Φτάνοντας στην πανδημία άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Μετά τον covid ο Τσονγκά αποφάσισε να μην κατέβει καθόλου σε τουρνουά το 2020, ενώ το 2021 έπαιξε ελάχιστα καθώς άρχισαν τα προβλήματα στα χέρια. Έπαιξε δύο παιχνίδια σε Ντουμπάι και Wimbledon κλείνοντας την χρονιά με ρεκόρ 1-8.

Αποφασισμένος να βάλει τέλος στην καριέρα του, έκανε ένα τελευταίο run φέτος με σκοπό να πει αντίο στο Roland Garros. Ούτε αυτό το ματς δεν κατάφερε να χαρεί αφού τραυματίστηκε στον ώμο. Το τελείωσε όμως. Για το κοινό, την οικογένειά του, τους φίλους του. Και έφυγε με τον δικό του τρόπο. Οπως ήθελε. Με το κεφάλι ψηλά.

Ωστόσο, θα μείνει αυτό το παράπονο. Το παράπονο ενός κερδισμένου grand slam που δεν ήρθε ποτέ. Ισως, ο κορυφαίος παίκτης της γενιάς του που δεν κατάφερε να κερδίσει ένα. Και αυτό θα είναι το απωθημένο του.