Ο Ράφαελ Ναδάλ κάνει μια νέα προσπάθεια να επιστρέψει στα κορτ, μετά τα λίγα παιχνίδια που έδωσε στην αρχή της χρονιάς στην Αυστραλία, χωρίς τελικά να μπορέσει να αγωνιστεί στο Australian Open.

Όπως και να έχει ο 37χρονος από τη Μαγιόρκα, με τους 22 τίτλους στα Grand Slam, έχει σημαδέψει όσο ελάχιστοι το τένις και οι 14 τίτλοι στο Roland Garros δίκαια τον έχουν κάνει τον «βασιλιά» των χωμάτινων κορτ.

Ο Ισπανός τενίστας πέρα από τις αμέτρητες μαγικές στιγμές που έχει χαρίσει στο τένις, έχει περάσει στην ιστορία και από το τελετουργικό που ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια πριν και κατά τη διάρκεια ενός αγώνα του.

Πολλοί τον θεωρούν έντονα προληπτικό, υπάρχουν απόψεις που τονίζουν πως όλες αυτές οι κινήσεις του, έχουν ξεκάθαρο στόχο την απόλυτη συγκέντρωσή του στον αγώνα.

Επίσης δεν έλειψαν και οι ιατρικές απόψεις, που εξέφρασαν τη γνώμη ότι πάσχει ο Ναδάλ πάσχει από OCD (Obsessive Compulsive Disorder), μια κατάσταση ψυχικής υγείας όπου ένα άτομο έχει ιδεοψυχαναγκαστικές σκέψεις και ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές.

Σε όλα αυτά ο ίδιος ξεκαθαρίζει πως «δεν είμαι προληπτικός, δεν είμαι καν σκλάβος της ρουτίνας. Αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν "τικ" είναι είναι ο τρόπος συγκέντρωσης». Παράλληλα, στην αυτοβιογραφία του που εκδόθηκε το 2011, χαρακτήρισε όλα αυτά ως «κινήσεις ρουτίνας».

Πάμε να δούμε κάποις από τις αγαπημένες συνήθειες του Ναδάλ, που οι φίλοι του τένις παρατήρησαν στη διάρκεια του χρόνου.

• Πάντα μπαίνει στο κορτ κρατώντας μια ρακέτα στο αριστερό του χέρι
• Πάντα ακουμπά το σακίδιό του στην καρέκλα και ποτέ στο έδαφος
• Δεν πατάει ποτέ τις γραμμές, όσο είναι δυνατόν
• Λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα, κάνει σπριντ, λες και πρόκειται για αγώνα 100μ. Στην ιστορία έχει μείνει ο τρόπος προθέρμανσή του δίπλα στον Κάσπερ Ρουντ, πριν οι παίκτες κάνουν την είσοδό τους στο κορτ στον τελικό του Roland Garros το 2022. Tα ίδια σπριντ κάνει και εντός κορτ.

• Πάντα περιμένει τον αντίπαλό να περάσει πρώτος όταν αλλάζουν πλευρά στο κορτ
• Κάθε οκτώ games αλλάζει ρακέτα.
• Ζητάει πετσάτα έπειτα από κάθε πόντο.

Και πάμε στα πιο μαγικά και στα πιο σύνθετα, πείτε τα και εκνευριστικά. Το τελετουργικό πριν σερβίρει ή όταν βρίσκεται σε θέση υποδοχής από το σερβίς του αντιπάλου: Φτιάχνει το σορτσάκι του, μετά τη φανέλα του, τραβώντας την πρώτα από τον αριστερό και ύστερα από τον δεξιό ώμο. Ακουμπάει τη μύτη του, μετά φτιάχνει τα μαλλιά του πίσω από το αριστερό αυτί και ακουμπάει ξανά τη μύτη για να φτιάξει το μαλλιά πίσω από το δεξί αυτί.

Και φθάνουμε στο αποκορύφωμα, τις κινήσεις με τα μπουκάλια του: Έχει ένα μπουκάλι με νερό και ένα με ισοτονικό ποτό. Τα βάζει σε συγκεκριμένη θερμοκρασία στο ψυγείο και τα τοποθετεί προσεκτικά στο έδαφος. Πίνει και από τα δυο και προσέχει ώστε το υγρό να είναι στο ίδιο ύψος μέσα στο μπουκάλι.

«Βάζω δύο μπουκάλια στα πόδια μου, μπροστά από την καρέκλα μου αριστερά μου, το ένα πίσω από το άλλο, σε διαγώνια θέση από το γήπεδο. Κάποιοι το αποκαλούν δεισιδαιμονία, αλλά δεν είναι. Αν ήταν δεισιδαιμονία, γιατί να συνεχίσω να κάνω το ίδιο πράγμα όταν κερδίζω και όταν χάνω;» έχει αναρωτηθεί ο ίδιος.