Πρόλογος…

Τι μετράει περισσότερο στη ζωή; Ο προορισμός ή το ταξίδι… Από τότε που τέθηκε το ρητορικό ερώτημα, μέσα από το σοφό ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη για την Ιθάκη, κάθε λογής διαδρομή εξυψώνεται, ακόμα κι αν δεν το αξίζει. Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης έμοιαζε από μικρός ταξιδιώτης… Ακόμα και τότε που η διαδικασία πιθανότατα τον ανακάτευε, τον κούραζε και δεν καταλάβαινε πολλά από τον προορισμό. Το πρώτο του ταξίδι ήταν κοντά στα 1.500 χιλιόμετρα, 15 ώρες δρόμος, όπως με άνεση το παρουσιάζει πλέον η τεχνολογία μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή.

Το Γέσενικ, ένα μικρό χωριό στο Όλομουτς, ήταν η γενέτειρά του. Η Κολχίδα στο Κιλκίς, θα γινόταν το καταφύγιό του. Η μετακόμιση έγινε όταν ο Λουκάς ήταν τριών ετών και παρότι μεγάλωσε κατ’ αποκλειστικότητα στην Ελλάδα, είχε να το λέει το πώς στη διάρκεια της ζωής του, όλοι τον περνούσαν για Σέρβο ή Ρώσο. Ήταν, προφανώς, το dna της Τσεχίας. Εκείνο της Ελλάδας, τον τράβηξε στον αθλητισμό. «Είχα δοκιμάσει κι άλλα σπορ, όταν ήμουν μικρός. Εκτός από μπάσκετ, έπαιζα και ποδόσφαιρο, αλλά και χάντμπολ. Είναι ένα άθλημα διάσημο στο Κιλκίς το χάντμπολ. Επέλεξα να ασχοληθώ με το μπάσκετ, τόσο λόγω ύψους όσο και γιατί μου άρεσε περισσότερο. Το ότι έγινα επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής ήρθε από μόνο του».

Η εποχή που μεγάλωνε στο Κιλκίς ήταν και η εποχή της μεγάλης αντιπαλότητας στο μπάσκετ ανάμεσα στον Άρη και στον ΠΑΟΚ. Ο Λουκάς παρότι θαυμαστής του Νίκου Γκάλη – και του Μάικλ Τζόρνταν – είχε προτίμηση στο ασπρόμαυρο, ίσως και επηρεασμένος από τον συνομήλικο, συντοπίτη του και γνωστό για τα τρελά του αισθήματα, Κώστα Βασιλειάδη. Μαζί οι δυο τους ξεκίνησαν στον Αετό και με ένα χρόνο διαφορά μετακόμισαν στη Θεσσαλονίκη. «Ήμουν οκτώ ετών όταν γράφτηκα στις Ακαδημίες του Κιλκίς. Δεν ήταν όμως τότε η πρώτη μου γνωριμία με το μπάσκετ. Από έξι χρονών είχα μια μπασκέτα στην αυλή και από εκεί ξεκίνησα. Έβλεπα Άρη και ΠΑΟΚ στο μπάσκετ. Τότε που οι δυο τους έδιναν τις δικές τους μάχες».

Στην μπασκέτα του στην αυλή, ο Λουκάς έπαιζε όπως κάθε παιδί, αποκτώντας μια ιδιαίτερη επαφή με το καλάθι, η οποία ως και σήμερα του χαρίζει ένα μοναδικό πλεονέκτημα απέναντι στους αντιπάλους του. Η τηλεόραση ήταν το δεύτερο στοιχείο που τον… εκπαίδευσε. «Συγκεκριμένο ίνδαλμα δεν έχω. Επειδή παρακολουθούσα από πολύ μικρός μπάσκετ, πρόλαβα τον Γκάλη και λόγω αυτού ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ. Ίνδαλμα δεν είχα. Από πολλούς παίκτες προσπαθούσα να κρατήσω κάποια χαρακτηριστικά τους. Τις κινήσεις του Χακίμ Ολάζουον, την εξυπνάδα Ντίβατς, το σουτ του Ντιρκ Νοβίτσκι».

Το ύψος που πήρε απότομα τον εμπόδισε από το τα… σπασίματα του Νίκου Γκάλη, αλλά του έδειξε ξεκάθαρα το δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθήσει. Έστω κι αν ο μικρός Λουκάς έριχνε κλεφτές ματιές στη δουλειά του πατέρα του, που ήταν ελαιοχρωματιστής και ονειρευόταν να γίνει Λούκι Λουκ. Η μοναχικότητα του παιδικού του ήρωα πιθανόν και να τον επηρέασε στη ζωή του, αφού ακόμα και σήμερα είναι εξαιρετικά κλειστός χαρακτήρας κάτι που θα ήθελε – αν μπορούσε – να αλλάξει στην προσωπικότητά του. Ήταν, εξάλλου, και εκείνο που τον δυσκόλεψε όσο τίποτα άλλο στη Θεσσαλονίκη.

Μέρος πρώτο…

Το όνομα Μαυροκεφαλίδης άρχισε δειλά-δειλά να γίνεται γνωστό. Το καλοκαίρι του 2001, πριν ενηλικιωθεί θα ακολουθούσε τη διαδρομή του Κώστα Βασιλειάδη που ένα χρόνο πριν είχε πάει στη Θεσσαλονίκη. Οι γονείς του Λουκά θα ήταν αρωγοί στην προσπάθειά του και είναι ένας από τους λόγους που ουδέποτε θέλησε να «κόψει» το επώνυμό του και να φορέσει φανέλα μόνο με το μικρό του όνομα. «Είμαι περήφανος για το όνομά μου και θα αναφέρεται ολόκληρο στη φανέλα», είχε δηλώσει μετά από χρόνια στο εξωτερικό, όταν φυσιολογικά Ρώσοι, Ιταλοί και Ισπανοί είχαν αντιμετωπίσει μια δυσκολία με την προφορά των έξι συλλαβών. «Οι γονείς μου με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ και με έχουν μεγαλώσει με τον καλύτερο τρόπο. Προσπάθησαν πολύ για μένα σε δύσκολες εποχές. Και αυτό είναι που κρατάω πιο πολύ».

Στη Θεσσαλονίκη έπαιξε στην ομάδα εφήβων του ΠΑΟΚ, ενώ είχε αρχίσει να γίνεται διεθνής και με τις μικρότερες Εθνικές. Έκανε ντεμπούτο με το Εθνόσημο το 2003 με την Εθνική Εφήβων στη γενιά των Περπέρογλου, Βασιλειάδη, Βασιλόπουλου, Σάκοτα, Βουγιούκα και Ξανθόπουλου, ο οποίος είναι και ο κολλητός του όλα αυτά τα χρόνια στο μπάσκετ. Πέτυχε, μάλιστα, 18 πόντους κόντρα στην Κροατία στο πρώτο του ματς, ενώ πρώτη επίσημη διοργάνωση που έλαβε μέρος ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων στη Θεσσαλονίκη την ίδια χρονιά. «Αυτά τα χρόνια πιστεύω ότι για κάθε αθλητή που περνάει από τις μικρές Εθνικές ομάδες είναι τα πιο ωραία, τα πιο αγνά αθλητικά χρόνια και θεωρώ μεγάλη τιμή για μένα που έπαιξα με τους συμπαίκτες που είχα εκείνη την περίοδο και είχαμε αυτές τις μεγάλες διακρίσεις. Αν αναπολήσω τα χρόνια εκείνα μπορώ να θυμηθώ μια προς μια όλες τις στιγμές που έζησα γιατί είναι χαραγμένες ανεξίτηλα στην μνήμη μου. Δεν έχω ξεχάσει τίποτα», θα πει σε ανύποπτο χρόνο, όταν θα μετρήσει τις στιγμές της καριέρας του.

Στιγμές, όπως εκείνη στις 8 Δεκεμβρίου του 2001, όταν έκανε το ντεμπούτο του στην Α1. Και όχι σε οποιοδήποτε ματς, αλλά σε ένα ντέρμπι από εκείνα που τον έκαναν να παίξει μπάσκετ. Ο ΠΑΟΚ υποδεχόταν τον Άρη και ο Λουκάς μπήκε στο γήπεδο περίπου πέντε λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα, που βρήκε την ομάδα του θριαμβεύτρια με 23 πόντους διαφορά. Ήταν από τις καλές βραδιές στον δικέφαλο του βορρά, όμως δεν ήταν όλες τέτοιες… «Δεν σκέφτηκα ποτέ να τα παρατήσω, αλλά όταν ξεκίνησα στον ΠΑΟΚ ήταν πολύ δύσκολα τότε... Όμως δεν απογοητεύτηκα».

Μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια θα μεγάλωνε στον ΠΑΟΚ. Οι αριθμοί του θα βελτιώνονταν χρόνο με τον χρόνο και ο δρόμος που είχε ακολουθήσει έμοιαζε πλέον ασφαλής. «Οι θυσίες ξεκινούν από μικρή ηλικία, οπότε συνηθίζεις αυτή τη ζωή. Δεν καταλαβαίνεις ότι χάνεις κάποια πράγματα. Το σημαντικό μέρος της ζωής μας είναι να διασκεδάζουμε με σωστό τρόπο. Να μην ξεφεύγουμε. Δεν θεωρώ πως έχω στερηθεί πράγματα από το μπάσκετ». Τα δύο παιχνίδια της πρώτης σεζόν, έγιναν έξι το 2002-03, 19 το 2003-04 και πλέον ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης αποκτούσε ρόλο στον ΠΑΟΚ. Τη σεζόν 2004-05 θα έχει πισωγύρισμα στα νούμερά του, ωστόσο ένα χρόνο μετά θα εκτοξευθεί. Στην κανονική διάρκεια της σεζόν θα παίζει σχεδόν 30 λεπτά ανά αγώνα, με μέσο όρο πόντων 16,1 και μέσο όρο ριμπάουντ 8,1. Η εκτόξευσή του θα τον φτάσει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, όπου θα επιλεχτεί στο νούμερο 57 από τη Μινεσότα.

«Η Αμερική ήταν μια πολύ μεγάλη για εμένα εμπειρία και βέβαια ήταν μεγάλη τιμή να με συμπεριλάβει μια ομάδα του ΝΒΑ στα ντραφτ. Έκανα εκεί προπονήσεις και συνεχίζω και σήμερα να μιλάω με κάποιους ανθρώπους. Σίγουρα δεν έχει κλείσει αυτό το κεφάλαιο για μένα, είναι όμως πολύ δύσκολο να παίξεις στο ΝΒΑ και πρέπει να είσαι πολύ καλός. Εγώ θα συνεχίσω να προσπαθώ να παίζω όσο γίνεται καλύτερα σε όποια ομάδα και αν βρίσκομαι και αν κάποια στιγμή μου δοθεί η ευκαιρία θα πάω στην Αμερική γιατί είναι ένα όνειρο μου και θα ήθελα να το ζήσω».

Μέρος δεύτερο…

Ο ΠΑΟΚ τον περίμενε να επιστρέψει. Ο Λουκάς δεν κατόρθωσε να κερδίσει ένα συμβόλαιο στο ΝΒΑ, αλλά έπαιρνε την απόφαση να μην γυρίσει στην Ελλάδα. Ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα τον προσκάλεσε στη Ρώμη και ο Έλληνας σέντερ, στα 22 του χρόνια μετανάστευσε για πρώτη φορά. «Όλοι ξέρουμε ότι η Ρόμα είναι μια πολύ καλή ομάδα στην Ευρωλίγκα, εγώ όμως έφυγα από εκεί επειδή υπήρχαν κάποια άλλα προβλήματα που δεν χρειάζεται να αναφέρω, ήταν όμως και αυτή μια πολύ καλή για εμένα εμπειρία», έλεγε εκ των υστέρων με την απόδοσή του να κυμαίνεται σε ικανοποιητικά επίπεδα, κυρίως για πρωτάρης στην ευρωλίγκα.

Στη Ρώμη έμεινε μόλις μερικούς μήνες και τον Φεβρουάριο του 2007 αποφάσισε να δοκιμάσει στην Ισπανία. Η Βαλένθια ήταν η ομάδα που αυτή τη φορά του κατέθεσε πρόταση και ο Μαυροκεφαλίδης θα ήταν θετικός σε μια ακόμα πρόκληση. «Το πρωτάθλημα στην Ισπανία είναι μακράν, από το αμέσως επόμενο, το καλύτερο στην Ευρώπη, πολύ δυνατό και γρήγορο. Δεν μπόρεσα δυστυχώς να καθιερωθώ εκεί, έκανα μια προσπάθεια που δεν μου βγήκε». Στα 23 του χρόνια, η εμπειρία στο εξωτερικό δεν είναι στο φινάλε όπως τη φανταζόταν. Εξ ου και ο δρόμος της επιστροφής…

Μέρος τρίτο…

12 Ιουλίου και η νέα σελίδα ανοίγει… Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης υπογράφει για τρία χρόνια στον Ολυμπιακό, λίγες ώρες πριν τον Κώστα Βασιλειάδη και οι Διόσκουροι σμίγουν ξανά. «Ήθελα πολύ να επιστρέψω στην Ελλάδα και είμαι πολύ χαρούμενος που ο Ολυμπιακός μου έδωσε την ευκαιρία να το κάνω. Σκοπός μου ήταν να κάνω την καλύτερη δυνατή επιλογή για τη συνέχεια της καριέρας μου και νομίζω ότι ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη επιλογή για μένα. Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με εμπιστεύτηκαν, τη διοίκηση και το προπονητικό τιμ και θα κάνω τα πάντα για να τους δικαιώσω», ήταν οι δηλώσεις του στην ανακοίνωση της μεταγραφής, όμως η πρώτη του σεζόν ήταν απογοητευτική.

«Ξεκίνησα με πολλά όνειρα για να καθιερωθώ στην ομάδα, αλλά είχα ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα λόγω τραυματισμού που με κράτησε έξω όλη σχεδόν την χρονιά και λίγο παραπάνω. Αυτή η περίοδος ήταν μια κακή για μένα παρένθεση που αφορούσε βέβαια τον τραυματισμό μου και όχι τον Ολυμπιακό». Ο Ολυμπιακός θα πάρει την απόφαση το καλοκαίρι και θα τον παραχωρήσει δανεικό στο Μαρούσι. Ο Λουκάς, αφού δουλεύει σκληρά για να ξεπεράσει τον τραυματισμό του, έρχεται και πάλι στο προσκήνιο με μια καταπληκτική χρονιά στα βόρεια προάστια.

Επιστρέφει στον Πειραιά με όνειρα, τα οποία δε θα δει να πραγματοποιούνται. Παρότι θα έχει προσαρμοστεί πλέον στη ζωή στην Αθήνα και θα έχει «κολλήσει» με τον Γιοτάμ Χαλπερίν, δε θα βρει τρόπο να καθιερωθεί. Βρίσκει χρόνο συμμετοχής γύρω στα 20 λεπτά και κάνει ορισμένα εξαιρετικά παιχνίδια, όμως του λείπει η σταθερότητα. Η καλύτερη χρονιά του έρχεται το 2010-11 και κυρίως στα πλέι οφ, όπου ανεβάζει τον μέσο όρο πόντων του στους 11,6 και τα λεπτά συμμετοχής του στα 21,32. Έχει την ευκαιρία, μάλιστα, να γίνει ήρωας μέσα στο ΟΑΚΑ στον τελευταίο τελικό της σειράς, όμως στην κανονική διάρκεια αστόχησε σε μια από τις δύο βολές που κέρδισε και το ματς πήγε στην παράταση. Ο Μαυροκεφαλίδης γίνεται μοιραίος και ακολουθεί ένα από τα πιο περίεργα καλοκαίρια της ζωής του.

Μέρος τέταρτο…

Οι καλές εμφανίσεις στους τελικούς έμοιαζαν να του δίνουν ένα καινούργιο συμβόλαιο στον Ολυμπιακό της μεγάλης… εκκαθάρισης. Η αρχική πρόθεση των αδελφών Αγγελόπουλων να αποχωρήσουν είχε γεμίσει αβεβαιότητα το λιμάνι και είναι ενδεικτικό ότι από τους δώδεκα παίκτες που έπαιξαν στον τελευταίο τελικό, έμειναν μόλις οι τέσσερις στην ομάδα! Ο Λουκάς θα μπορούσε να είναι ο πέμπτος.

«Ο πρώτος στόχος και η μεγάλη επιθυμία μου ήταν να μείνω στον Ολυμπιακό. Όταν όμως ξεκίνησε η αναστάτωση με την ανακοίνωση της αποχώρησης των αδελφών Αγγελόπουλων, κλονίστηκα αρκετά. Παρ' όλα αυτά περίμενα ως και την τελευταία στιγμή τον Ολυμπιακό, ενώ υπήρχαν στα χέρια μου πολύ σοβαρές προτάσεις. Ήθελα πραγματικά να μείνω στην ομάδα. Και δεν το λέω για να καλοπιάσω τους φιλάθλους του Ολυμπιακού. Ούτως ή άλλως, δεν ήμουν Ολυμπιακός όταν ήμουν μικρός. Στο Κιλκίς μεγάλωσα. Ένα βράδυ όντως είχα το στυλό στο χέρι και ήμουν έτοιμος να υπογράψω το συμβόλαιο που μου είχε στείλει ο Ολυμπιακός. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά όμως και το επόμενο πρωί η διάρκεια άλλαξε και από κλειστό διετές το συμβόλαιο έγινε 1+1 με οψιόν του συλλόγου, με εντελώς διαφορετικές αποδοχές. Η καρδιά έλεγε Ολυμπιακό, αλλά κυριάρχησε η λογική».

Η λογική τον έστειλε στην αγκαλιά των Ρώσων. Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος τού είπε όσα ήθελε να μάθει και ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης απάντησε καταφατικά στην πρόταση της Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης. «Απορώ πώς οι Ρώσοι δεν μου είπαν «φίλε μου, είσαι αστείος, θα βρούμε άλλον παίκτη». Ειλικρινά εξάντλησα κάθε πιθανότητα για να μείνω». Στη Ρωσία βρήκε ένα φιλικό περιβάλλον, όσο κι αν τα δύο χρόνια που έμεινε εκεί δεν τον ενθουσίασαν μπασκετικά και προσωπικά. «Η οργάνωση είναι μείων στην Ρωσία, δεν ξέρουν εκεί καν την οργάνωση στα μεγάλα κλαμπ. Με βοήθησε πολύ η συνεργασία μου με τους Ζντοβτς και Δέδα. Εκεί η Ρωσία είναι ο μισός πλανήτης σχεδόν και τα ταξίδια ήταν μεγάλα και είχαμε μεγάλη κούραση. Οικονομικά η Ρωσία είναι σε ανάπτυξη. Έγινα πιο δυνατός εκεί», δηλώνει μετά την εμπειρία του, στην οποία βοήθησε και ο Χαλπερίν που θα υπέγραφε λίγο καιρό μετά τον Μαυροκεφαλίδη.
Η καλή παρέα και η απομόνωση ήταν, άλλωστε, ό,τι χρειαζόταν στη πιο δύσκολη εποχή της ζωής του. Με τη μητέρα του άρρωστη με την επάρατη νόσο, ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης είχε πρωταγωνιστήσει σε ένα από τα αρνητικά σίριαλ του καλοκαιριού. Έτερη πρωταγωνίστρια, η ελληνική ομοσπονδία…

«Αυτό που συμβαίνει είναι πραγματικά αστείο. Όσοι, όμως, τα διοχετεύουν δεν έχουν καταλάβει ότι ο κόσμος έχει τόσο σοβαρά προβλήματα και η καθημερινότητά του είναι τόσο σκληρή, ώστε δεν πρόκειται να ασχοληθεί με τον οποιονδήποτε... Μαυροκεφαλιδάκο που δεν πήγε στην Εθνική. Είναι γελοίο αυτό που συμβαίνει και δεν έχουν καταλάβει ότι τέτοιου είδους δημοσιεύματα απασχολούν μόνο αυτούς που τα γράφουν και τον μικρόκοσμο του μπάσκετ. Το πρόβλημα είναι καθαρά προσωπικό και όχι μόνο δεν το έχουν σεβαστεί, αλλά το έχουν ξεχειλώσει».

Θα ξεσπάσει λίγο καιρό μετά τον καθημερινό… πόλεμο που γινόταν για την απόφασή του να εξαιρέσει τον εαυτό του από την Εθνική ομάδα και το Ευρωμπάσκετ του 2011. «Αν αγωνιζόμουν στον Ολυμπιακό, δεν νομίζω ότι θα με τιμωρούσαν. Θα πω μόνο το εξής: και πέρυσι δεν είχα συμμετάσχει στην Εθνική για τον ίδιο ακριβώς λόγο, αλλά δεν ακούστηκε τίποτε απολύτως».
Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης τιμωρήθηκε, εντέλει, με ένα μήνα αποκλεισμού από κάθε αθλητική δραστηριότητα και ήταν ο μοναδικός Έλληνας απ’ όσους τα τελευταία χρόνια αρνήθηκαν την Εθνική που είδε το θέμα του να φτάνει στα άκρα.

Η τιμωρία δεν επηρέασε την καριέρα του, η οποία έφτασε στο αποκορύφωμα τον Μάιο του 2013, όταν η Μπαρτσελόνα του προσέφερε συμβόλαιο για τα πλέι οφ του ισπανικού πρωταθλήματος. «Ήμουν έτοιμος να πέσω για ύπνο, όταν με πήρε τηλέφωνο ο μάνατζέρ μου και μου είπε: «Υπογράφεις στην Μπαρτσελόνα». Όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορούσα να κλείσω μάτι όλη τη νύχτα», έλεγε γελώντας, χωρίς όμως να ενθουσιάζεται με τον μύθο του… Μέσι, αφού ξεκαθάριζε πως μοναδική του αγάπη στο εξωτερικό είναι η Γιουβέντους!

Επίλογος…

Το προηγούμενο καλοκαίρι ήταν εκείνο της αποκατάστασης. Οι σχέσεις του με την ομοσπονδία εξομαλύνθηκαν και παρότι η Εθνική δεν μοιάζει να είναι το τυχερό του – έπαθε θλάση στη Σλοβενία και επέστρεψε Αθήνα άρον-άρον – ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης ένιωσε και πάλι καλοδεχούμενος και ευπρόσδεκτος στη χώρα του. Σε αυτό έπαιξαν ρόλο και οι δύο αιώνιοι, που μέχρι τελευταία στιγμή έδιναν μάχη για το ποιος θα τον αποκτήσει. Κι εκεί που η επιστροφή στον Ολυμπιακό έμοιαζε το πιθανότερο σενάριο, ο Παναθηναϊκός έκανε την ανατροπή.

«Ο Ολυμπιακός με πίεζε μέχρι την τελευταία στιγμή να υπογράψω, αλλά δεν μπορούσε να γίνει τίποτα. Όπως και δεν έγινε, για προσωπικούς λόγους που δεν θα ήθελα να αναφέρω. Το θέμα είναι ότι είμαι στον Παναθηναϊκό. Με αυτό πίστευα ότι θα είμαι χαρούμενος και ευελπιστώ ότι στο τέλος της σεζόν θα εξακολουθώ να είμαι χαρούμενος για την επιλογή μου».

Στον Παναθηναϊκό έμοιαζε να έχει τη μοίρα του συνονόματού του, εκείνου που ουδέποτε μπόρεσε να πείσει τον κόσμο του τριφυλλιού. Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης άκουγε την ίδια γκρίνια με τον Λουκά Βύντρα, μέχρι την ημέρα που ανέλαβε ο Φραγκίσκος Αλβέρτης στη θέση του Αργύρη Πεδουλάκη. Έκτοτε, εκτοξεύθηκε. Έκανε σπουδαίο παιχνίδι στην Τουρκία με την Φενέρμπαχτσε, πήγε να κάνει μόνος του τη ζημιά στον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ στην Ευρωλίγκα και ήταν καθοριστικός στο τέταρτο ματς με την ΤΣΣΚΑ. «Από όσο θυμάμαι είμαι ο ίδιος Λουκάς. Δεν έχω αλλάξει και πολύ», έλεγε πριν αρχίσουν οι προημιτελικοί με την ρωσική ομάδα. Κι όμως... Ο Λουκάς το άλλαξε το… Ευαγγέλιο!